ขอระบายหน่อยนะคะ คือครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ เรา เเละน้องชาย ตอนนี้เรา 27 ปี คือเรารู้สึกว่าพ่อแม่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน ตอนที่เราเรียนจบ ป.ตรี ตอนนั้นเรา 23 ปี พ่อแม่ก็ให้เราไปจ่ายหนี้ค่าบัตรเครดิตให้ ดอกเบี้ยทั้งหนี้ต้นก็เกือบสองเเสน บอกเป็นเงินที่จ่ายค่าทอมเรา ทั้งๆที่ค่าเทอมเรามันเเค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งรึงมันก็เป็นเงินที่เอาไปลงทุนเเต่เจ๊ง เราก็ต้องจ่าย ทั้งที่เราเพิ่งทำงานได้เเค่ปีเดียวแต่ตงมาเเบกรับอะไรเเบบนี้ เเต่พอน้องเรียนจบแม่บอกว่า น้องเงินเดือนน้อยเลยไม่ค่อยอยากขอจากน้อง ให้เราจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้านเหมือนเดิมเรา เรารู้สึกโคตรเกลียดพ่อ แม่เลย พูดออกมาได้ไง แล้วตอนที่เราเริ่มทำงาน ค่าหอเราก็ต้องจ่ายหนี้บัตรเครดิตเเม่ก็ต้องจ่าย ค่าใช้จ่ายในบ้านเราก็ต้องจ่าย แต่พอน้องจบกลับมาพูดแบบนี้ โคตรน่ารังเกียจ แถมวันๆ เอาๆแต่ทวงบุญคุณว่าฉันเลี้ยงแกมานะ คืออยากจบอกว่าไม่ได้ขอมาเกิดมีพ่อแม่ห่วยๆแบบนี้ ไม่มีปัญญาเลี้ยงเรา พอเราโตจะหาความสุขให้ตัวเองสักหน่อยยังมาเบียดเบียนอีก ไม่รู้เป็นคนหรือปรสิต ตั้งเเต่วนนั้นจนถึงตอนนี้เราก็ต้องจ่ายทุกอย่างที่เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน จนตอนนี้ก็ 4 ปีเเล้ว พ่อ แม่เราวันๆ ไม่เคยคิดจะทำอะไรแม่ก็เล่นเกมส์ ยังดีที่ที่ทำงานบ้านบ้าง ส่วนพ่อก็ดูแต่หนังโป๋แถมยังช่วยตัวเองกลางบ้าน เราโคตรเกลียดพ่อเลย พฤติกรรมแย่มาก แม่ก็ไม่เคยคิดจะต่อว่าพ่อ ส่วนพ่อไร้สำนึก พ่อเราก็อายุ 60 แล้วนะ ทำไมถึงไม่ใช้สมองคิดบ้างว่าสิ่งที่ทำมันห่วนเเค่ไหน นอกจากหนี้บัตรเครดิตที่เพิ่งปิดไปตอนที่เราเล่าให้ฟังก่อนหน้า พ่อ แม่เรายังไปกู้เงินธนาคารออมสินอีก แถมไม่มีตังจ่ายก็มาให้เราช่วยจ่าย เรานี่โคตรเกลียดเลยเจอเเบบนี้เข้าไป คือเราไม่เข้าใจคนอายุ 55 กะ 60 ไม่มีสมองคิดเหรอไปกู้เงินทั้งที่ไม่ปัญญาจ่าย แถมเวลามีคนถามว่าตอนนี้ทำอะไรก็บอกคนอื่นว่าเกาะลูกกินด้วยถ้าทีหัวเรา ะ เราโคตรเกลียดคำนี้เลย ไม่เคยรู้เลยว่าเราเหนื่อยเเค่ไหน ส่วนหนี้ออมสินที่พ่อแม่เราไปกู้มาเราเพิ่งปิดได้ปีนึง พ่อแม่เราไม่เคยถามเราสักคำว่าเหนื่อยไหม เจอหน้าทีไรพูดแต่จะขอเงิน ขอทุกอย่างจริง ไม่เคยอาสาจะเอาเงินคนชรา 600 มาช่วยออกเลย ไม่เคนคิดที่จะช่วยหาเงินค่าบ้าน ไม่ค่อยขอเงินน้องด้วยเอาแต่กลัวว่าน้องไม่พอกิน แต่ไม่เคยคิดถึงเราเลยว่าเราจะเป็นยังไง ปากก็บอกรักลูกเท่ากันแต่การกระทำโคตรตรงกันข้สม เราโคตรรู้สึกแย่กับพ่อแม่แบบนี้เลย สักแต่จะมีลูก แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง ให้ความอบอุ่น หวังแต่จะให้ลูกเลี้ยงดูตอนเเก่ ทั้งที่ตอนเด็กก็ไม่ได้เลี้ยงเราดีเลยตอนเราเรียนมหาลัยเราก็ต้องทำงานเสริม กินมาม่า ซื้อเเกงจืดถุงนึงเเล้วขอน้ำเขาเยอะจะได้กินได้หลายมือ คือตอนนี้เราอยากย้ายออกไปจากบ้านนี้ เเล้วก็ส่งเงินให้พ่อแม่เท่าที่เราไหว เมื่อก่อนเราเคยส่งให้ท่านเดือนละ 7000-8000 ท่านบอกไม่พอใช้ เราโคตรเบื่อเลยเเล้วก็ชอบมาหาว่าเราเป็นลูกอกตัญญู เราดูอกตัญญูมากเหรอ เงินที่ให้นี่ก็1/3ของเงินเดือนเเล้วนะ ยังไม่หักค่าใช้จ่าย เราเบื่อที่ต้องเเบกภาระ แบกความรู้สึกของคนในครอบครัว เพื่อนเราคนอื่นซื้อบ้าน ซื้อคอนโด ซื้อรถ เเต่งงานไปเริ่มชีวิตของตัวเองกันเเล้ว เเต่ดูเรากลับมีปลิง 2 ตัวเกาะดูดเลือดอยู่ พ่อแม่ไม่เคยรู้เลยว่าเราต้องเสียสละความสุขอะไรไปบ่าง แทนที่จะได้ไปเที่ยว เเต่ต้องเอาเงินมาเลี้ยงดูคนในบ้าน เวลาอยากจะซื้อของที่อยากได้ก็ต้องคิดทุกครั้งว่าเดือนนี้จะพอกิน พวกท่านไม่เคยขอโทษเราเลยที่ต้องให้เรามาเเบบภาระเเบบนี้ ดีเเต่บอกว่าเมื่อก่อนตอนแม่อายุเท่าหนูแม่ก๋ต้องเลี้ยงดูคนในครอบครัว เอาเเต่บอกว่าตัวเองดูเเลพ่อ แม่ ให้เงินหมด เวลาอากง อาม่าอยากได้เงินเท่าไร เราเลยอยากจะบอกว่า "อาจเป็นลูกที่ดีเเต่เป็นแม่ที่ห่วย ให้เงินพ่อ แม่เเต่ไม่เคยดูเลยว่าลูกจะเป็นยังไง ไม่เคยวางเเผนอนาคต จนกูต้องมารับผิดชอบชีวิตพวกอยู่นี่ไง" มันอาจดูเเรงไปนะคะ แต่เรารู้สึกเเบบนั้นจริงๆ เเต่เรายังไม่เคยพูดกับท่านนะคะ เพราะเเค่เห็นหน้าพวกท่านเราก็หมดอารมณ์จะคุยด้วย  ไม่รู้ว่ามันบาปหรือป่าวที่คิดเเบบนี้แต่ถ้าบาปเเล้วการที่พ่อ แม่มีลูกแต่ไม่เคยดูเเลลูกได้ดี ให้คงามอบอุ่น แถมลำเอียงใส่ พวกท่านไม่บาปบ้างเหรอ ทำไมพ่อ แม่ต้องคิดว่าตัวเองถูกเสมอ เราอยากให้บริษัทยกเลิก WFH เราตะได้ย้ายออกจากบ้านไปอยู่หอเเละว่าจะไม่กลับมาอีก ปีนึง เจอครั้ง สองก็พอ เราโคตรอิจฮาคนที่เกิดมามีพ่อแม่คอย support เลย เพื่อนๆมีความคิดยังไงก็บอกได้นะคะ ส่วนเรารู้สึกแย่มากเราไม่เคยมีความสุขเลยที่ต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ เราอยากไปกิน เที่ยว ใช้ชีวิตเเบบคนอื่นเขา ไม่ต้องมาเเบกภาระอะไรเเบบนี้