เพื่อนให้ยืมใช้พันทิปค่ะ... เล่ากับมันไปเเล้วมันบอกว่าให้ลอง ลงพันทิปค่ะ เรื่องมียุว่า ตั้งเเต่ม.2ที่เราเริ่มไปเที่ยวห้างกินข้าวกะเพื่อนได้ ไปกับเพื่อนผู้หญิงมาตลอดเพราะเราไม่มีเพื่อนผู้ชายที่สนิทด้วยเลย เเล้วทีนี้ ขึ้นม.3เรามีเพื่อนตุ๊ดคนนึง เขาชวนไปดูโร้ควันเพราะในกลุ่มมีเเต่เราสองคนที่ชอบสตาร์วอร์ พอหนังจบพ่อมารอเราคะ เจอเราเดินมาหาเพื่อนตุ้ดเราละชี้หน้าว่า มาทำอะไรกัน ด้วยสีหน้าโกรธมาก เราก็ตกใจเพราะเรารู้สึกว่าไม่ได้ทำอะไรผิด ก็เลยบอกไป อ้าวก็มาดูหนังไงพ่อ เพื่อนตุ้ดเราก็พูดว่าสวัสดีค่ะคุณพ่อ ละไหว้ พ่อก็มองตาเหลือก มากับผู้ชายนี่ รู้ตัวไหมว่าพ่อผิดหวังมาก เราก็เอ้า!!เลยค่ะ..
เลยบอกเขาไปว่า พ่อ นี่เพื่อนเอง มันเป็นตุ๊ด เเต่ว่า เราดันเเจ็คพอตค่ะ ด้วยความที่อยากเเก้ต่างเรื่องมาเที่ยวกับผู้ชาย เลยลืมไปว่า พ่อเกลียดพวกlgbtนี่หว่า!!! เเทนที่จะหายโกรธดันทำตาโตโกรธกว่าเดิม ขึ้นเสียง ว่าเดี๋ยวนี้คบคนลักเพศ ละมองเพื่อนเราเเบบเหยียดๆ ตอนนั้นคือคนเยอะมาก เราเสียใจเเทนเพื่อนมาก เเถมคนก็เยอะเราอายมากๆๆๆ เเล้วตอนนั้นพ่อก็ลากเรากลับบ้าน บีบเเขนเขาเเรงมาก เราพยายามพูดว่านี่เพื่อนของเรานะ ถึงเขาจะเปนตุ้ดเเต่เขาก็เปนคนดีนะ น้ำตาเราไหลซึมๆ ไม่ให้เราได้บอกลาเพื่อนเลย เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก หลังจากนั้นมาโรงเรียนเราก็ไปขอโทษเพื่อน เเล้วเพื่อนก็ปลอบว่าเข้าใจ ในเเบบที่เรารู้เลยว่า เขาเเกล้งโอเค เราเศร้ามากค่ะ
หลังจากนั้นไปเที่ยวไหนก็หาว่าเราจะเที่ยวกับผู้ชายตลอดเลยค่ะ พอเรากลับช้าด้วยเหตุใดก็ตามเเต่พ่อก็จะคิดว่าเราไปขายตัวตลอด ซึ่งเราก็ทั้งส่งรูปไปในไลน์ โทรกันยังต้องให้เพื่อนมาส่งเสียงสวัสดี เเต่ละครั้งก็ยังไม่พ้นข้อกล่าวหา เขาก็จะระเเวงๆๆๆๆเสมอ เราเครียดมากค่ะ เพื่อนบอกว่าไม่ได้ทำผิดก็อย่ากลัวไปเลย คือ ช่วงขึ้นมหาลัยเราก็อุตส่าห์ไม่ไปกับเพื่อนผู้ชายเลย ลองคิดดูสิคะ เราโดนมาหลายปีเเล้วเรื่องนี้ พูดจนเราท้อ เราเสียใจ เราไม่ใช่กะห_รี่ เป็นเด็กที่อยู่ในลู่ทางตลอด พยายามทำดีเท่าไหร่พ่อเราก็สนใจเเต่ว่า ไปเที่ยวกับผู้ชายหรือเปล่า มันทำให้ รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงไร้ค่าเลยค่ะ พ่อเราคิดว่าเรามีชีวิตเเบบ หลบพ่อคบผู้ชาย เเอบมีอะไรกับผู้ชาย เราเลยเริ่มเกลียดนิสัยนี้ของพ่อ ทำให้ไม่สนิทกันเข้าไปอีก เราเลยเริ่มชอบผู้หญิงไปเลย เหอๆ
เหมือนพ่อเป็นโรคจิตไปเเล้วค่ะ หวาดระแวงตลอดเวลาว่าเราเเอบพ่อขายตัวเล่นโทรศัพท์ก็หาว่าคุยกับผู้ชาย ไปค่ายโรงเรียนก็ถาม ไปเเอบมั่วผู้ชายใช่มั้ย ถ่ายรูปเซลฟี่นี่จะส่งให้ผู้ชายดูใช่มั้ย เราอธิบายจนท้อ พูดเท่าไหร่เขาก็เชื่อมโนตัวเอง ที่เราโกรธที่สุดก็คือ ปกติที่บ้านไม่ให้กินขนมในห้อง เเต่วันนั้นเราปั่นงานหนักมากเลยเอาขนมปังกับกาเเฟเพราะคิดว่าน่าจะนั่งทำจนดึก เราก็นั่งทำไป ตั้งคอมไว้บนโต๊ะตั้งพื้น ทีนี้เราลืมล็อคประตู พ่อจะเปิดเข้ามาเลยไปดันประตูไว้ ว่าแบบเดี๋ยวๆๆ ก็คือเราไม่อยากโดนดุเรื่องกินขนม ขามันเลยไปอัตโนมัต เเล้วพ่อพูดเสียงโหดๆว่า ดึกๆอย่างงี้ตั้งโน้ตบุ๊คทำไม เราก็บอกว่าทำงาน พ่อนอนเถอะ เราเดี๋ยวเรานอน เเล้วเขาก็ผลักประตูปัง!!! เรากระเด็น กระเเทกกำเเพง เท้ากระเเทกขอบโต๊ะ พ่อแนี่เข้ามาดูโน้ตบุ้คเรา เราจำได้ดีเลยค่ะ
เเกซ่อนไลฟ์ขายตัวไว้ไหน เเกถ่ายรูปจิมืตัวเองขายใช่ไหม เเกซ่อนเว็บไว้ไหน!!! เขาตะโกนจนเรากลัวน้ำตาคลอ เราก็บอกว่า เราไม่ได้ขายตัว
พ่อก็พยามคิดเข้าข้างตัวเองว่า เเล้วจะปิดประตูใส่พ่อทำไม เราเลยพูดความจริงว่า ไม่อยากให้เห็นว่าเเอบเอาขนมมากินบนห้อง เขาก็ตะโกนใส่เราว่า ตอ…เเกมันขายตัว ไลฟ์เต้นยั่วผู้ชาย เราร้องไห้เลยค่ะ มันต่ำตมมากที่คนเป็นพ่อจะพูดกับลูกสาวตัวเองขนาดนี้.... เช้าวันนั้นเราไม่ลงไปกินอะไรทั้งสิ้น จนเเม่มาปลอบใจเลยไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
ยาวจนเป็นกระทู้ระบายไปเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ ถ้าใครอ่านมาจนจบเราขอคำเเนะนำทีค่ะ เราเบื่อเเละท้อใจเหลือเกิน เราเสียกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆค่ะ เราไม่อยากคุยกับพ่อเลยค่ะทุกวันนี้ เขาพูดทุกครั้งที่เราบอกว่าจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน มันเเย่ค่ะที่โดนพ่อตัวเองหาว่าเป็นผู้หญิงขายตัวเเทบทุกวัน เราก็คิดว่าทำไมในสายตาพ่อเราเป็นคนเเบบนี้ เราอธิบายอะไรเขาก็ไม่เข้าใจ พ่อเราหลอกตัวเองด้วยความเชื่อนี้จนเชื่อปักใจว่าเป็นเรื่องจริงไปเเล้ว
หมดปัญญาเลยค่ะ เราก็เสียสุขภาพจิตค่ะ ทุกวันนี้ก็สนิทกับเเม่มากกว่า มีอะไรเราก็บอกเเม่คุยกับเเม่มากกว่า พ่อก็ถามว่ามีอะไรไม่บอกพ่อตรงๆ พ่อต้องรอเเม่มาบอกอีกที เราก็เลยตอบไปว่า เลิกหาว่าเราขายตัวมั่วผู้ชายค่ะ เขาก็เงียบไป ละบอกว่า อย่าเเก้ตัวไปหน่อยเลย เเกขายตัวฉันรู้ อย่ามาโกหก
เราท้อมากค่ะ ทำอย่างไงดี จะหนีไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นก็รู้สึกผิดที่ทิ้งเเม่ เผลอๆหนักกว่าเดิมกลายเป็นกะห_รี่ญี่ปุ่นไปอีก
ทำยังให้พ่อเลิกระเเวงว่าเราจะไปขายตัวคะ
เลยบอกเขาไปว่า พ่อ นี่เพื่อนเอง มันเป็นตุ๊ด เเต่ว่า เราดันเเจ็คพอตค่ะ ด้วยความที่อยากเเก้ต่างเรื่องมาเที่ยวกับผู้ชาย เลยลืมไปว่า พ่อเกลียดพวกlgbtนี่หว่า!!! เเทนที่จะหายโกรธดันทำตาโตโกรธกว่าเดิม ขึ้นเสียง ว่าเดี๋ยวนี้คบคนลักเพศ ละมองเพื่อนเราเเบบเหยียดๆ ตอนนั้นคือคนเยอะมาก เราเสียใจเเทนเพื่อนมาก เเถมคนก็เยอะเราอายมากๆๆๆ เเล้วตอนนั้นพ่อก็ลากเรากลับบ้าน บีบเเขนเขาเเรงมาก เราพยายามพูดว่านี่เพื่อนของเรานะ ถึงเขาจะเปนตุ้ดเเต่เขาก็เปนคนดีนะ น้ำตาเราไหลซึมๆ ไม่ให้เราได้บอกลาเพื่อนเลย เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก หลังจากนั้นมาโรงเรียนเราก็ไปขอโทษเพื่อน เเล้วเพื่อนก็ปลอบว่าเข้าใจ ในเเบบที่เรารู้เลยว่า เขาเเกล้งโอเค เราเศร้ามากค่ะ
หลังจากนั้นไปเที่ยวไหนก็หาว่าเราจะเที่ยวกับผู้ชายตลอดเลยค่ะ พอเรากลับช้าด้วยเหตุใดก็ตามเเต่พ่อก็จะคิดว่าเราไปขายตัวตลอด ซึ่งเราก็ทั้งส่งรูปไปในไลน์ โทรกันยังต้องให้เพื่อนมาส่งเสียงสวัสดี เเต่ละครั้งก็ยังไม่พ้นข้อกล่าวหา เขาก็จะระเเวงๆๆๆๆเสมอ เราเครียดมากค่ะ เพื่อนบอกว่าไม่ได้ทำผิดก็อย่ากลัวไปเลย คือ ช่วงขึ้นมหาลัยเราก็อุตส่าห์ไม่ไปกับเพื่อนผู้ชายเลย ลองคิดดูสิคะ เราโดนมาหลายปีเเล้วเรื่องนี้ พูดจนเราท้อ เราเสียใจ เราไม่ใช่กะห_รี่ เป็นเด็กที่อยู่ในลู่ทางตลอด พยายามทำดีเท่าไหร่พ่อเราก็สนใจเเต่ว่า ไปเที่ยวกับผู้ชายหรือเปล่า มันทำให้ รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงไร้ค่าเลยค่ะ พ่อเราคิดว่าเรามีชีวิตเเบบ หลบพ่อคบผู้ชาย เเอบมีอะไรกับผู้ชาย เราเลยเริ่มเกลียดนิสัยนี้ของพ่อ ทำให้ไม่สนิทกันเข้าไปอีก เราเลยเริ่มชอบผู้หญิงไปเลย เหอๆ
เหมือนพ่อเป็นโรคจิตไปเเล้วค่ะ หวาดระแวงตลอดเวลาว่าเราเเอบพ่อขายตัวเล่นโทรศัพท์ก็หาว่าคุยกับผู้ชาย ไปค่ายโรงเรียนก็ถาม ไปเเอบมั่วผู้ชายใช่มั้ย ถ่ายรูปเซลฟี่นี่จะส่งให้ผู้ชายดูใช่มั้ย เราอธิบายจนท้อ พูดเท่าไหร่เขาก็เชื่อมโนตัวเอง ที่เราโกรธที่สุดก็คือ ปกติที่บ้านไม่ให้กินขนมในห้อง เเต่วันนั้นเราปั่นงานหนักมากเลยเอาขนมปังกับกาเเฟเพราะคิดว่าน่าจะนั่งทำจนดึก เราก็นั่งทำไป ตั้งคอมไว้บนโต๊ะตั้งพื้น ทีนี้เราลืมล็อคประตู พ่อจะเปิดเข้ามาเลยไปดันประตูไว้ ว่าแบบเดี๋ยวๆๆ ก็คือเราไม่อยากโดนดุเรื่องกินขนม ขามันเลยไปอัตโนมัต เเล้วพ่อพูดเสียงโหดๆว่า ดึกๆอย่างงี้ตั้งโน้ตบุ๊คทำไม เราก็บอกว่าทำงาน พ่อนอนเถอะ เราเดี๋ยวเรานอน เเล้วเขาก็ผลักประตูปัง!!! เรากระเด็น กระเเทกกำเเพง เท้ากระเเทกขอบโต๊ะ พ่อแนี่เข้ามาดูโน้ตบุ้คเรา เราจำได้ดีเลยค่ะ
เเกซ่อนไลฟ์ขายตัวไว้ไหน เเกถ่ายรูปจิมืตัวเองขายใช่ไหม เเกซ่อนเว็บไว้ไหน!!! เขาตะโกนจนเรากลัวน้ำตาคลอ เราก็บอกว่า เราไม่ได้ขายตัว
พ่อก็พยามคิดเข้าข้างตัวเองว่า เเล้วจะปิดประตูใส่พ่อทำไม เราเลยพูดความจริงว่า ไม่อยากให้เห็นว่าเเอบเอาขนมมากินบนห้อง เขาก็ตะโกนใส่เราว่า ตอ…เเกมันขายตัว ไลฟ์เต้นยั่วผู้ชาย เราร้องไห้เลยค่ะ มันต่ำตมมากที่คนเป็นพ่อจะพูดกับลูกสาวตัวเองขนาดนี้.... เช้าวันนั้นเราไม่ลงไปกินอะไรทั้งสิ้น จนเเม่มาปลอบใจเลยไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
ยาวจนเป็นกระทู้ระบายไปเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ ถ้าใครอ่านมาจนจบเราขอคำเเนะนำทีค่ะ เราเบื่อเเละท้อใจเหลือเกิน เราเสียกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆค่ะ เราไม่อยากคุยกับพ่อเลยค่ะทุกวันนี้ เขาพูดทุกครั้งที่เราบอกว่าจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน มันเเย่ค่ะที่โดนพ่อตัวเองหาว่าเป็นผู้หญิงขายตัวเเทบทุกวัน เราก็คิดว่าทำไมในสายตาพ่อเราเป็นคนเเบบนี้ เราอธิบายอะไรเขาก็ไม่เข้าใจ พ่อเราหลอกตัวเองด้วยความเชื่อนี้จนเชื่อปักใจว่าเป็นเรื่องจริงไปเเล้ว
หมดปัญญาเลยค่ะ เราก็เสียสุขภาพจิตค่ะ ทุกวันนี้ก็สนิทกับเเม่มากกว่า มีอะไรเราก็บอกเเม่คุยกับเเม่มากกว่า พ่อก็ถามว่ามีอะไรไม่บอกพ่อตรงๆ พ่อต้องรอเเม่มาบอกอีกที เราก็เลยตอบไปว่า เลิกหาว่าเราขายตัวมั่วผู้ชายค่ะ เขาก็เงียบไป ละบอกว่า อย่าเเก้ตัวไปหน่อยเลย เเกขายตัวฉันรู้ อย่ามาโกหก
เราท้อมากค่ะ ทำอย่างไงดี จะหนีไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นก็รู้สึกผิดที่ทิ้งเเม่ เผลอๆหนักกว่าเดิมกลายเป็นกะห_รี่ญี่ปุ่นไปอีก