…( ขอฉันนะ ตับ ม้าม ปอด ไต และหัวใจของคุณ )…
 
                                                                                        
 
 
.........ชีวิตอมตะ ไม่มีวันตาย เป็นความใฝ่ฝันของคนหลายคน ตั้งแต่อดีตย้อนไปนับร้อยปี  ในปัจจุบัน วิธีทำให้ชีวิตยืนยาวยังคงมีการคิดค้นกันอยู่ทั่วไป มีทั้งการพึ่งพาธรรมชาติ เช่นปรุงยาสมุนไพรซึ่งมีส่วนผสมวิจิตรพิสดาร แล้วนำมารับประทานเพื่อชะลอความแก่และความตาย
 
          ส่วนผสมของยาอายุวัฒนะเหล่านั้น ส่วนใหญ่จะมีราคาสูง ดังนั้น จึงมีแต่คนฐานะร่ำรวย ที่จะได้ลิ้มรสทดลองตัวยาราคาแสนแพง ด้วยความหวังว่าจะอยู่ในโลกไปนานแสนนาน ซึ่งนับย้อนหลังไปเป็นร้อยปีเช่นกัน รายชื่อของคนที่ตายจากไปทั้งที่กินยานั้นวันละสามมื้อ หมดเงินไปนับไม่ถ้วน ก็ยาวเหยียดจนยากจะจดจำ
 
          เรื่องการท้าทายกฎแห่งธรรมชาติ ในด้านของนักวิทยาศาสตร์ก็ไม่แพ้กัน เพียงแต่กรรมวิธีนั้นแตกต่างไป นักวิทยาศาสตร์จะวิเคราะห์ละเอียดไปถึง เนื้อเยื่อ เซลล์ โครโมโซม และส่วนประกอบในโครโมโซมคือสารพันธุกรรม DNA และพยายามเลียนแบบสิ่งเหล่านั้น ด้วยการสร้างส่วนประกอบของร่างกายเทียมขึ้นมา ให้เป็นมนุษย์เทียม เพื่อปลูกถ่ายรหัสพันธุกรรมของใครที่ต้องการมีชีวิตอมตะเข้าไป ซึ่งถ้าทำสำเร็จ เขาผู้นั้นจะอยู่ในโลกนี้ได้ชั่วนิรันดร
 
        ความละเอียดในด้านเครื่องมือของนักวิทยาศาสตร์นั้น พิสูจน์ได้แค่สิ่งที่มองเห็นด้วยสายตา ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเล็กแค่ไหน เครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ก็สามารถมองเห็นได้ด้วยกล้องจุลทรรศน์หรือกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน (electron microscopes) ที่มองสิ่งเล็ก ๆ เช่นไวรัสซึ่งเบาบางจนลอยปะปนอยู่ในอากาศได้ แต่สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ยังทำไม่ได้ คือการมองให้เห็นถึงความรู้สึกนึกคิด หรือจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตทั่วไป
 
        การพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ รู้เพียงแค่การทำงานในร่างกายมนุษย์ควบคุมโดยสมอง และในสมองมีคลื่นไฟฟ้าหล่อเลี้ยงอยู่ ส่วนการสร้างสมองเทียมขึ้นมา ให้คิด ให้ตัดสินใจ มีความรู้สึกและรับรู้อารมณ์อย่างมนุษย์นั้น ยังไม่มีใครทำสำเร็จแม้แต่คนเดียว ดังนั้น เทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุด จึงสร้างได้เพียง มนุษย์เทียม เลียนแบบมนุษย์ทั่วไป เท่านั้นเอง
 
        ในปี ค.ศ. 2022  การสร้างมนุษย์เทียมประสบความสำเร็จอย่างมาก ถึงขั้นมีโรงงานผลิตมนุษย์เทียมเกิดขึ้นมากมายทุกมุมเมือง  การแข่งขันแย่งชิงตลาดของแต่ละโรงงาน มีส่วนทำให้การผลิตทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างพิถีพิถัน ทั้งยังสรรหาเทคโนโลยีล้ำสมัยจากทั่วโลก มาใช้ในโรงงานของตัวเอง มนุษย์เทียมจึงถูกผลิตออกมาได้เหมือนคนจริง ๆ ทุกอย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตา สัดส่วน การเคลื่อนไหวที่สมจริง ผิวเนื้อที่ให้สัมผัสอ่อนโยนนุ่มนวล อีกทั้งเส้นผมละเอียดอ่อนกับดวงตาแวววาวเป็นประกาย ถ้าไม่สังเกตให้ถี่ถ้วนจะแยกไม่ออกเลย ว่าเป็นมนุษย์เทียมหรือเป็นคนจริง ๆ  
 
        ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ มนุษย์เทียมจะทำตามโปรแกรมที่ฝังอยู่ข้างใน โดยไม่มีการทำอย่างอื่นนอกเหนือจากโปรแกรมที่ตั้งไว้ ถ้าเกิดหยุดทำงาน หรือติดขัดเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวใด ๆ ลูกค้าก็ส่งให้ทางโรงงานแก้ไข แล้วนำกลับมาใช้ได้อย่างเดิมโดยใช้เวลาไม่เกินสองวัน
 

        “วิญญา” หนุ่มรูปร่างสันทัด วัยใกล้สามสิบและยังโสด ทำงานฝ่ายบัญชีในบริษัทแห่งหนึ่งมาหลายปี มีบ้านหนึ่งหลังและเงินเก็บอยู่พอสมควร เพราะเขาไม่ใช่คนชอบเที่ยวเตร่เฮฮากับใครมากนัก เลิกงาน กลับบ้าน กินข้าว ดูหนังฟังเพลงพอคลายเหนื่อยก็อาบน้ำ เข้านอน เป็นกิจวัตรประจำวันจนเคยชิน 
 
        ความผิดหวังจากความรักเมื่อตอนวัยยี่สิบ ทำให้เขาเข็ดในเรื่องนี้จนจำฝังใจ ถึงขนาดไม่ยอมมองผู้หญิงคนไหนมาเกือบสิบปี ตอนนั้น จะโทษโชคชะตาหรืออะไรก็ยากจะเดา เพราะผู้หญิงดี ๆ มีเป็นล้านคน แต่เขากลับพบคนหลอกลวงถึงสองครั้งสองคราว ครั้งแรก เขาลุกขึ้นยืนใหม่ได้ ในเวลาไม่นาน แต่พออกหักครั้งที่สอง ทำให้เขาเกือบเสียคนถ้าเพื่อนสนิทคนหนึ่งรั้งไว้ไม่ทัน ดังนั้น ชายหนุ่มจึงตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง โดยไม่รู้สึกเหงาหรือว้าเหว่แต่อย่างใด
 
        กระทั่งวันหนึ่ง คลิปโฆษณามนุษย์เทียมได้เข้ามาในสายตาเขาขณะกำลังเลื่อนดูรายชื่อหนังอยู่หน้าคอม สิ่งที่เขาเห็นอยู่ข้าง ๆ ผู้บรรยายตัวแทนของบริษัทนั่นก็คือ หญิงสาวอายุประมาณสิบแปดปี ตัวเล็ก ๆ แต่ได้สัดส่วน ผิวขาวเนียน ผมสีดำสนิทยาวนุ่มสลวยปล่อยทิ้งข้างไหล่จนถึงเอว เธอยิ้มและมองมาทางกล้องด้วยตาเป็นประกาย พร้อมกับฟันขาวสะอาดเรียงงาม เขามองตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ และต้องลืมตาค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อผู้บรรยายบอกว่าเธอคือ มนุษย์เทียม
 
        คืนนั้น ความรู้สึกแปลก ๆ  เกิดขึ้นกับชายหนุ่มอย่างไม่เคยเป็น เขานอนลืมตาอยู่ในความมืดและพลิกตัวไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนค่อนคืน และเมื่อใดที่ควานมือไปแล้วพบกับความว่างเปล่าข้างกาย ใจเขาก็หวิว ๆ ว่างโหวงขึ้นมาทันที
 
        แสงอรุณจับขอบฟ้าเรื่อเรือง สาดแสงสีส้มจาง ๆ ลอดม่านเข้ามาในห้องนอนซึ่งเงียบสงัดกว่าที่เคยเป็น ลมเย็นพัดพาผ้าม่านพลิ้วไหวเบา ๆ ทำความวังเวงในใจชายหนุ่มเพิ่มขึ้นทวีคูณ เขานอนพลิกไปมาอยู่บนที่นอนอีกพักใหญ่ จึงตัดสินใจว่า วันนี้จะลางานเพื่อทำบางอย่าง บางอย่างซึ่งฝังลึกซ่อนตัวในใจมานาน บัดนี้ ได้ถูกปลุกขึ้นมาด้วยดวงตาอันแวววาวของเธอผู้นั้น มนุษย์เทียม
 
        ชายหนุ่มรอเวลาให้สำนักงานเปิดทำการด้วยใจกระวนกระวายจนแทบทนไม่ไหว เขาแต่งตัวออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ และเดินทางมาถึงหน้าสำนักงานตอนแปดโมงเช้า ก่อนจะเดินกลับไปกลับมา จากมุมตึกหนึ่งไปจนสุดแนวตึกอีกด้าน และเดินอยู่อย่างนั้นพร้อมกับใจเต้นแรง จดจ่ออยู่กับใบหน้าหวานละมุนโดยไม่ได้นึกถึงอย่างอื่นเลย
 
        ประตูบริษัทเปิดออกตอนแปดโมงครึ่งพอดี ชายหนุ่มเดินเข้าไปเป็นคนแรกขณะใจเต้นโครมครามจนเขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงเต้นของมัน พนักงานหนุ่มหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับเชิญเขาไปนั่งตรงเก้าอี้บุนวมหนานุ่มหน้าโต๊ะตัวใหญ่ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
 
 
        “สวัสดีครับ บริษัทจิตนาพาฝัน ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้า มีแบบที่ต้องการไว้ในใจหรือยังครับ”
 
        เขาเอ่ยพลางก้าวไปนั่งลงตรงหลังโต๊ะทำงานซึ่งมีจอคอมพร้อมกับเครื่องใช้สำนักงานวางอยู่อย่างเป็นระเบียบสวยงาม วิญญาสูดลมหายใจเข้าลึกขณะมองรอบห้องกว้างสีขาวสะอาดตา ทั้งห้องมีโต๊ะทำงานแบบนี้นับสิบชุด และพนักงานชายท่าทางสุภาพนั่งประจำอยู่ทุกโต๊ะ ทุกคนใส่เสื้อยืดคอปกแขนยาวสีฟ้าสดสว่างมีโลโก้บริษัทและกางเกงขายาวสีดำเหมือนกัน
 
        ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำชายหนุ่มตัวสั่นนิด ๆ ด้วยความประหม่า ก่อนหันมองชายตรงหน้าแล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ 
 
        “ผมยังไม่รู้เลยครับ ผมเพิ่งเห็นมนุษย์เทียมครั้งแรกในโฆษณาเมื่อคืน”
 
        พนักงานหนุ่มยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเป็นประกาย ก่อนเอื้อมมือหันจอคอมมาทางชายหนุ่ม ขณะเอ่ยไปพลางด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล 
 
        “ไม่เป็นไรครับ ทางเรามีแบบให้เลือก มากพอกับความต้องการของลูกค้า ถ้าคุณลูกค้ายังไม่ได้คิดมา เพียงแค่ขอข้อมูลให้ผมสักสองสามข้อ ผมจะคัดกรองให้เหลือน้อยที่สุด เพื่อให้ง่ายต่อการตัดสินใจ คุณลูกค้ามีภรรยาหรือยังครับ” 
 
        เขาอธิบายพร้อมกับถามคำถามข้อแรก ทำให้ชายหนุ่มต้องสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อลดความประหม่า พร้อมกับมองไปทางโต๊ะอื่น ๆ ซึ่งเริ่มมีลูกค้าทั้งหญิงและชาย ทยอยกันเข้ามา
 
        “ยังครับ”
 
        ชายหนุ่มหันมาตอบอ้อมแอ้มกลับไป พนักงานหนุ่มวางมือลงบนแป้นพิมพ์เคาะสองสามครั้งก่อนเงยหน้าเอ่ยถามออกมาอีกที
 
        “ที่บ้านคุณลูกค้า มีคนอาศัยอยู่กี่คนครับ”
 
        พนักงานหนุ่มยิ้มสดชื่น มองสบตาชายหนุ่มด้วยแววตาอบอุ่นจริงใจ และยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำตอบกลับไป
 
        “ผมอยู่คนเดียวครับ ผมซื้อบ้านไว้หลังหนึ่งมาหลายปีแล้ว และอยู่คนเดียวมาตลอด”
 
        พนักงานหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ ด้วยใบหน้ายิ้มละมัย ก่อนกดนิ้วลงบนคีย์บอร์ดหนึ่งครั้ง และภาพหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนจอ  ชายหนุ่มมองร่างที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างร่าเริง ในชุดเดรสแขนกุดผ้าชีฟองสีม่วงอมชมพู อวดต้นแขนขาวเนียนและลำคอขาวผ่อง ผมยาวนุ่มสลวยที่เคลียอยู่กลางหลังพลิ้วไปตามจังหวะการหมุนตัว 
 
        เขาจำคำที่เธอพูดแนะนำตัวได้ไม่หมด รู้เพียงว่าเสียงเธอใสดั่งระฆังเงิน และแววตาเปล่งประกายคล้ายกำลังหยอกล้อคนคุ้นเคยกัน  กระทั่งมีเสียงพนักงานหนุ่มเอ่ยออกมา เขาจึงสะดุ้งนิดหนึ่งพร้อมกับหันมองพลางตั้งใจฟัง
 
        “ลินดา เธอเป็นความสมบูรณ์แบบที่สุด ซึ่งบริษัทของเราภูมิใจมากที่จะเสนอให้ลูกค้า โปรแกรมรุ่นใหม่ล่าสุดมีความละเอียดกว่ารุ่นเดิมกว่าเท่าตัว เธอสามารถทำงานบ้าน งานครัว จัดดอกไม้ และมีความรู้เท่ากับนักศึกษาปริญญาตรีถึงสามสาขาอาชีพ ที่สำคัญ เธอคุยเก่ง ฉลาดในการเลือกคำพูดให้เหมาะสมกับสถานการณ์ จึงเหมาะกับคุณลูกค้าที่อยู่คนเดียว เธอจะคุยกับคุณ เป็นที่ปรึกษา เป็นเพื่อนร่วมชายคาที่ดี คล้ายกับมีคนรู้จักใกล้ชิดอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน และช่วยงานได้ทุกอย่าง ซึ่งจะทำให้ความเหงาและความเหนื่อยล้าของคุณลูกค้าที่เคยมีอยู่ ผ่อนคลายลงทันที”         
 
        วิญญา มองไปยังหญิงสาวบนหน้าจอ ซึ่งกำลังพูดคุยในฉากหลังที่เป็นห้องครัวและหยิบจับสิ่งของเครื่องใช้ต่าง ๆ รอบตัวอย่างคล่องแคล่ว เขามองใบหน้าหวานละมุนและริมฝีปากบางที่กำลังเอื้อนเอ่ยของเธอด้วยใจล่องลอย ก่อนมองพนักงานหนุ่มพร้อมกับเม้มปากนิ่งขณะถอนใจออกมาเบา ๆ พนักงานหนุ่มเลิกคิ้วนิดหนึ่ง และมองหน้าเขาด้วยสายตาซึ่งมีคำถามอยู่ข้างใน 
 
        “เอ่อ.....เอ่อ..”
 
        ชายหนุ่มอึกอักในลำคอพร้อมกับถอนใจอีกครั้ง ขณะพนักงานหนุ่มเอ่ยถามอย่างสุภาพออกมา
 
        “คุณลูกค้าต้องการเพิ่มเติมตรงไหนเหรอครับ ลินดา เป็นมนุษย์เทียมรุ่นแรกที่มีร่างกายทุกตารางนิ้ว และการกระทำทุกอย่างเหมือนคนจริง ๆ ที่สุดแล้ว ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีคำชี้แนะเกี่ยวกับเธอหรือเปล่าครับ”
 
        ใบหน้าพนักงานหนุ่มยิ้มแย้มตลอดเวลาที่พูด ชายหนุ่มถอนใจอีกครั้ง ก่อนเอ่ยออกมาอย่างยากเย็นด้วยเสียงในลำคอ
 
        “ไม่มีหรอกครับ เพียงแต่ผม.....ผม.....ผมอยากมีแฟนสักคน”.........
 
 
 
        ( มีต่อครับ )