เช่น..

(1)  สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง   สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์   ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา
ก็ยังสุดโต่งไปจนได้ว่า  รวมนิพพานด้วย...

(2)  สิ่งใดไม่เที่ยง  สิ่งนั้นเป็นทุกข์  สิ่งใดเป็นทุกข์   สิ่งนั้นเป็นอนัตตา..
ก็ยังสุดโต่งไปว่า นิพพานเป็นอนัตตา ทั้งๆที่รู้ว่า
นิพพานเที่ยง และเป็นสุข...

สายกลางเป็นไฉน...
(1)  ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา หมายถึงสังขตธรรมเท่านั้น ไม่รวมอสังขตธรรม
ถ้ารวม นั่นแหละ นั่นแหละสุดโต่ง และเป็นอสัทธรรม

(2)  อัตตามีอยู่ แต่ไม่ใช่ขันธ์ 5   ถ้าอัตตาไม่มีอยู่เลยนั่นแหละสุดโต่ง

การไม่เหมารวม การรู้จักแยะแยะและวางไว้ให้ถูกส่วน
นั่นแหละ คือทางสายกลาง