รับคำท้าฯ
ตอนที่ 46
 
“ขอโทษนะ”  ปฏิการตัดสินใจเอื้อมมือมาจับมืออันเย็นเฉียบของเธอไว้ 

ปริมามองมือตัวเองที่ตกอยู่ในมือของชายหนุ่ม  อยากจะยื้อเอาคืนมา  แต่มันพูดไม่ออก  มันจนคำพูดกับความสามารถของตัวเอง   กับความไม่เอาไหน  ที่ปล่อยให้ความกลัวเกาะกินความรู้สึกของตัวเองอย่างนี้   เรี่ยวแรงกำลังกลับเหมือนจะถดถอยลงไปทุกขณะ

“ไม่ต้องกลัวนะ   หายใจเข้าลึก ๆ ยาว ๆ”  หนุ่มผมยาวกระชับมือของหญิงสาวแน่นขึ้น  

เธอพยายามทำตามอย่างที่เขาบอก แม้จะยังรู้สึกเกร็งไปหมด  สมองตื้อเหมือนกับจะบังคับร่างกายไม่ได้

“ฉันอยู่ทั้งคน   ไม่ปล่อยให้ปริมเป็นอะไรหรอก”  หนุ่มหน้าหวานมองหน้าขาวซีดนั้นอย่างห่วงใย  พร้อมกับตบมือเธอเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

“ดีขึ้นมั้ย”  ชายหนุ่มมองสีหน้าหญิงสาว ดูผ่อนคลายมากขึ้น มือของเธอเริ่มอุ่นขึ้นเช่นกัน

ปริมาพยักหน้าช้า ๆ  หลบสายตาของชายหนุ่มที่มองตรงมา  ความกลัวค่อย ๆ ลดลง  รู้สึกเริ่มมีกำลังมีแรง  เพียงแค่มืออุ่น ๆ ของเขาจับมือของเธอเอาไว้อย่างนี้  ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด

“พร้อมมั้ย? เดินไปด้วยกันนะ” 

เมื่อเห็นยัยตัวแสบพยักหน้ารับ จึงดึงเธอให้ก้าวเดินไปพร้อมกัน 

“ปริมอย่ามองลงไปข้างล่างนะ   มองหน้าหล่อ ๆ ของฉันอย่างเดียวพอแล้ว”  หนุ่มจอมกวนอดไม่ได้ที่จะแกล้งเย้าแหย่คนหัวดื้อ  แต่ทว่าอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไรแม้แต่คำเดียว  ยิ่งเธอไม่พูดกลับยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“ไม่พูดอะไรบ้างหรอ  ไม่ได้ยินเสียงปริม  รู้สึกเหงาหูยังไงไม่รู้”

ปริมาได้แต่เงียบงัน  ใจคอรู้สึกแปลก ๆ  เพราะตั้งแต่เกิดมาผู้ชายที่เคยจูงมือเธอแบบนี้นอกจากพ่อแล้ว  มีเพียงพี่ชายของเธอเท่านั้น  

“ช่างเถอะ” เขาบีบมือของหญิงสาวแน่นขึ้น  อยากให้เธอรู้ว่า เขายังอยู่ตรงนี้ อยู่ข้าง ๆ เธอเสมอ

“พูดไม่ออกก็ไม่ต้องพูดก็ได้”  เพื่อนพี่ชายหันมายิ้มให้ 
“ให้ฉันจูงไปจนถึงฝั่งนะ”

สาวชาวสวนไม่ได้พูดอะไรอีกเลย  ปล่อยให้เขาจูงมือและเดินตามไปแต่โดยดี

เมื่อเท้าสัมผัสพื้นดินอย่างเต็มเท้า  แรงกำลังคืนกลับมาเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ทันที มองมือของตัวเองยังอยู่ในมือของหนุ่มหน้าหวาน ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมปล่อยมือของเธอเสียที

“ถึงฝั่งแล้วนะ”  เธอทวงมือคืนจากหนุ่มผมยาว

“ปริม….”  เขามองหน้าคนใจแข็งด้วยสายตาอ้อนวอน ไม่อยากคืนมือให้เจ้าของเลย 

“ฉันขอเป็นคนจูงมือเธอ...แบบนี้...ตลอดไป…ได้มั้ย….”

คำพูดทุกคำของเขามันดังก้องกังวานเข้าไปในหัวใจน้อย ๆ ของเธอ  ชั่ววินาทีเดียว ที่สติและความเป็นตัวของตัวเองกลับมาควบคุมความคิดไว้ได้ทั้งหมด
“นายทำตามสัญญาที่ให้กับฉันครบถ้วนแล้วหรือยัง”  น้ำเสียงของเธอตอกย้ำอย่างชัดเจน พลางเลื่อนมือของตัวเองออกมาจากมือของชายหนุ่ม
หนุ่มผมยาวรั้งมือเธอเอาไว้ ไม่ยอมคืนให้เจ้าของ

“ฉันไม่ต้องตัดผมได้มั้ย? นะ นะ”  น้ำเสียงนั้นอ้อนเหลือเกิน พลางเขย่ามือเธอเบา ๆ อย่างขอร้อง  แล้วยกมืออีกข้างมากุมมือของยัยตัวแสบ

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างตกใจ  นอกจากเขาจะไม่ยอมคืนมือให้เธอ  ยังบังอาจมากุมมือของเธอไว้อีกต่างหาก  ทำไมถึงรู้สึกแปล๊บที่หัวใจอีกแล้ว

“ฉันไม่ชอบผู้ชายไว้ผมยาว  ถ้านายทำไม่ได้ก็ยกเลิกสัญญาสิ!”

ปฏิการนิ่งอึ้งกับคำตอบของคนใจแข็ง

“ใจร้าย..........”  หนุ่มผมยาวทำหน้างอ

“ฉันไม่ยกเลิกสัญญาเด็ดขาด!”

“มีสาว ๆ รอ เป็นแฟนกับนายเยอะแยะไป นายก็เลือกเอาซักคนสิ”  เธอยังพยายามดึงมือตัวเองคืนกลับมา

“ฉัน...อยากเป็นแฟนกับเธอ...คนเดียว...”  เขาเน้นคำในประโยคสุดท้าย

คนฟังอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน

“นายก็ไปตัดผมสิ” เธอออกแรงยื้อเอามือตัวเองคืนมา

“ปล่อยมือ!” ยัยตัวแสบบอกเขาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด  พลางจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาเขียวปัด

ปฏิการมองหน้าเอาเรื่องของคนใจแข็ง จึงจำใจคืนมือให้เจ้าของ  ค่อย ๆ ผ่อนแรงที่จับมือของเธอไว้อย่างช้า ๆ ด้วยความเสียดาย

“กลับไปทบทวนให้ดีก่อน  นายอย่าพูดอะไรจากอารมณ์ชั่ววูบ   นายอาจจะแค่อยากเอาชนะฉันให้ได้เท่านั้นเอง”  พูดจบเธอกระชากมือตัวเองออกจากฝ่ามืออุ่นของชายหนุ่ม  รีบเดินแยกตัวไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่รถตู้  ทิ้งให้เขายืนอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว

คำพูดของปริมครั้งสุดท้ายทำให้ปฏิการต้องกลับไปนอนก่ายหน้าผากคิดอยู่นานหลายคืน  และคิดได้ว่า  การเข้าไปตามติดปริมาอย่างนี้  มันใช้ไม่ได้  เขาควรเปลี่ยนวิธีใหม่  เพราะที่ผ่านมาเขาประสบแต่ความล้มเหลวตลอด  เขาควรทำตัวเป็นเพื่อนกับเธอก่อน  เพื่อให้เธอยอมรับเขา  และให้ความสนิทสนมคุ้นเคยด้วยมากกว่านี้  

หลังจากนี้สามเดือนเขาตั้งใจจะไม่ทวงสัญญากับยัยตัวแสบอีกเลย  จะพยายามทำตัวเป็นเพื่อนเธอให้มากที่สุด  เพื่อค้นหาหัวใจของตัวเองอย่างแท้จริง  ถ้าเขาจะคิดกับเธออย่างเพื่อน  จะทำได้แค่ไหน  หรือเขาเป็นเพียงอย่างที่เธอพูดเอาไว้เท่านั้น   ไม่มีอะไรตอบคำถามในใจของเขาได้นอกจาก  “เวลา”  ที่จะให้คำตอบที่ชัดเจนกับเขาที่สุดในเวลาต่อมา
 
*********************