ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 12  https://ppantip.com/topic/40824498/comment3-6

ตอนที่ 13

                 ปริมามองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า  คำถามและรอยยิ้มที่มุมปากของเขามันช่างกวนประสาทเธอดีแท้        

                ‘ตอบมาได้! ทำไมต้องปิดตาด้วยล่ะ!  อยากเจอดีใช่มั้ย? ได้เล้ย!’ เธอใช้สำลีดันหน้าเพื่อนพี่ชายหันไปมองด้านข้างก่อน ถ้าเขายังมองเธออยู่แบบนี้ คงจะจัดการเขาได้ยากแน่นอน

                “หันไป  อยู่เฉย ๆ ตรงนี้ยังลบไม่หมด”  เธอบอกเขาด้วยเสียงดุ ๆ ก่อนที่หนุ่มตรงหน้าจะหันกลับมา รีบเปิดฝายาหม่อง  ใช้สำลีปาดขี้ผึ้งออกมาเล็กน้อย ค่อย ๆ เช็ดรอยแว่นตาที่ปลายหางตาออกอย่างหมั่นไส้ คราวนี้ไม่ยอมหลับตาให้มันรู้ไป  แล้วหันหน้าเขาไปอีกด้านหนึ่ง ทำเช่นเดียวกัน      
    
                “เอายาหม่องมาป้ายทำไมเนี่ย  แสบตานะ”  เขารู้สึกแสบตาจนต้องหลับตาลง

                “นายก็ปิดตาไปสิ! ฉันอยากรู้ว่า ยาหม่องมันจะลบได้หรือเปล่า  ลบได้ด้วยล่ะ”  หญิงสาวพูดไปยิ้มไป  แค่นี้ก็ทำให้เขาปิดตาได้แล้ว

                “นี่! หน้าของฉันไม่ใช่ที่ทดลองนะ  หน้าฉันพังจะว่าไง”  เขายังพูดไม่หยุด  อดมองหน้าเธอเลย เพราะตอนนี้แสบตามาก 

                “เงียบ ๆ หยุดพูด  ถ้าพูดมากฉันจะให้นายลบเองเลย”  แล้วหันหน้าเขากลับมา  ลบแว่นรอบดวงตาให้เขาด้วยยาหม่องอีก จะได้ไม่ต้องลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอให้รำคาญใจ

                เพื่อนพี่ชายจึงรีบปิดปากเงียบสนิทกลัวว่าเธอจะหยุดปฏิบัติการลบกลางคัน

                สิ่งที่ลบยากมากที่สุดคือ หนวดเหนือริมฝีปากของเขา  เพราะเธอเล่นระบายหมึกอย่างเข้มเลย คงต้องใช้เวลาลบนานกว่าจุดอื่น  หญิงสาวรู้สึกกลุ้มใจ เวลาลบนิ้วของเธอมีโอกาสสูงมากที่จะโดนกับปลายจมูกโด่งของชายหนุ่ม  คิดแล้วพลางสั่นหัว  ไม่ได้เด็ดขาด!  แล้วใช้สำลียกคางหนุ่มตรงหน้าให้เงยขึ้นอีกเล็กน้อย แต่ก็เจอปัญหาอีก  เพราะคางที่ยกสูงขึ้นทำให้เวลาเธอลบรอยหนวด  กลัวว่ามือเธอจะจ๊ะเอ๋! กับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาแทน  โอ๊ย! แค่นึกก็อยากจะร้องกรี๊ดแล้ว จะลบยังไงดีเนี่ย เธอยกมือขึ้นมากุมขมับอยู่ครู่หนึ่ง  รู้สึกโทษตัวเองไม่น่ามือบอนเลย  พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่  และแล้วเธอก็คิดออก  รอยยิ้มค่อยปรากฏบนสีหน้านั้น

                “เม้มปากหน่อยสิ! ลบไม่ถนัด”  แค่นี้เธอก็ไม่ต้องระวังปากหรือจมูกของเขาอีกแล้ว  แหม...เธอช่างฉลาดจริง ๆ

                หนุ่มผมยาวทำตามอย่างว่าง่าย  กลัวว่าถ้าอีกฝ่ายไม่พอใจจะแกล้งลบออกไม่หมด

                “นี่...ทำเบา ๆ หน่อย  หน้าคนนะ ไม่ใช่เขียง ขูดเอา ๆ”  เขาเริ่มรู้สึกแสบ ๆ ที่บริเวณเหนือริมฝีปาก

                ช่างแต่งหน้าจำเป็นหัวเราะเบา ๆ  จึงผ่อนแรงลงอีกเล็กน้อย  สีหน้าอมยิ้มเมื่อมองเห็นไฝเม็ดใหญ่ที่เธอแต้มไว้ข้างริมฝีปากบนของชายหนุ่ม 
                ‘ไม่ต้องเอาออกก็ได้มั้ง?’ หญิงสาวแอบหัวเราะคิกคัก

                ปริมาเช็ดรอยปากกาเคมีออกจนหมดแล้ว ใบหน้าของหนุ่มตรงหน้าหล่อใสสวยเหมือนเดิมแล้ว  เธอทาน้ำมันมะพร้าวจนทั่วใบหน้านั้นเพื่อไม่ให้หน้าของเขาแห้ง หลังจากใช้แอลกอล์เยอะมากเพื่อลบรอยปากกาเคมีออก

                “เสร็จแล้ว”  หญิงสาวรีบขยับตัวลุกขึ้น  แต่ยังลุกขึ้นไม่ได้  เมื่อถูกหนุ่มตรงหน้าคว้ามือเธอไว้

                “นี่! นายทำอะไรของนาย!” เธอมองมือของตนเองที่ถูกล็อกไว้อยู่ในมือของเขา  พยายามดึงมือตัวเองให้หลุดจากฝ่ามือนั้น

                “อย่าเพิ่งไป!”  หนุ่มผมยาวเน้นเสียงเข้ม  เขาไม่ไว้ใจเธอเด็ดขาด!  แล้วหยิบมือถือออกมาเปิดกล้องหน้า ส่องดูหน้าตัวเองว่า กลับคืนสู่สภาพเดิมหรือยัง? รู้สึกอึ้งไปครู่หนึ่ง  เมื่อมองเห็นไฝเม็ดใหญ่ตรงมุมริมฝีปากบนยังอยู่  พลางเบิกตาโต อ้าปากเหวอด้วยความตกใจ  แล้วหันไปจ้องหน้ายัยตัวแสบ

                “นี่! มันอะไร?!”  เขาแค่นเสียงถามคนมือบอนเสียงดังอย่างไม่พอใจ  นึกไว้ไม่มีผิดเลย  คนอย่างเธอต้องตุกติก

                “ลบออก! เดี๋ยวนี้เลย!”  หนุ่มหน้าหวานสั่งเสียงเข้ม

                “นี่! มันเก๋ออกนะ”  ปริมาพูดพลางหัวเราะ

                “ฉัน! ไม่! ตลกนะ!”  เขาเน้นคำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

                “นายก็ปล่อยมือฉันก่อนสิ!  ไม่งั้นจะลบให้ได้ไงล่ะ!”  เธอพยายามดึงมือตนเองออกจากฝ่ามือใหญ่โตของเขา

                “เธอถนัดขวา  ทำไมจะลบไม่ได้  นี่ฉันจับมือข้างซ้ายของเธออยู่นะ”  เขาไม่ยอมปล่อยมือนั้น และบีบแน่นมากกว่าเดิม

                “แล้วฉันจะเทแอลกอฮอล์ยังไงเล่า”

                “ฉันจะเทให้เอง ส่งขวดแอลกอฮอล์มา” 

                เธอจึงส่งขวดแอลกอฮอล์ให้เขาแต่โดยดีด้วยสีหน้าบึ้งตึง

                ปรามเดินเข้ามาในห้องรับแขกมาดูปฏิบัติการลบของน้องสาวตัวแสบ  มองเห็นเพื่อนซี้จับมือน้องสาวของเขาไว้
                “ปล่อยมือน้องข้าเดี๋ยวนี้เลย”

                “ก็ดูน้องแกสิ  ลบก็ลบไม่หมด” ปฏิการโวยวายเอาเรื่อง ก่อนจะยอมปล่อยมือยัยตัวแสบ

                ปรามมองหน้าเพื่อนแล้วอดขำไม่ได้  เมื่อมองเห็นไฝเม็ดโตข้างริมฝีปากบนของเพื่อนซี้  น้องสาวของเขาลวดลายเยอะจริง ๆ 

                “ปริมลบให้หมด  ไม่งั้นจะให้การเขียนไฝให้เรามั่ง เอามั้ย?” เขานั่งลงที่โซฟาอีกด้านหนึ่ง

                คนมือบอนจึงรีบลบไฝให้หนุ่มผมยาวโดยด่วน

                “แกรีบไปล้างหน้าซะ  แล้วกลับมาให้ดูอีกที”   ปรามบอกเพื่อนเมื่อน้องสาวมือบอนลบหน้าให้เขาหมดแล้ว

                “ฉันแต่งตัวไปเรียนก่อนนะ” 

                “รอก่อน  พอการล้างหน้ากลับมาแล้วทาแป้งรองพื้นให้เขาด้วย”

                น้องสาวทำหน้าเซ็งที่ยังไปไหนไม่ได้

                “เธอทาอะไรให้เหรอ รู้สึกว่า หน้านุ่มมากเลย”  หนุ่มจอมกวนกลับมานั่งที่เดิมหลังจากล้างหน้าด้วยสบู่เรียบร้อยแล้ว

                “น้ำมันมะพร้าว นอกจากจะลบเครื่องสำอางได้แล้ว ยังบำรุงผิวด้วย”  เธอตอบพลางมองหน้าชายหนุ่ม  มีรอยกระดำกระด่างบนใบหน้าเขาเล็กน้อย  บางจุดอาจจะมีรอยแดงบ้าง

                “หลับตา แล้วเม้มปากไว้”  เธอเปิดฝาตลับแป้งรองพื้นในมือหยิบพัฟทาแป้งให้หนุ่มหน้าหวาน  ทาเพียงเล็กน้อยใบหน้านั้นก็เรียบเนียน  ผิวของเขาดีมาก

                “เสร็จแล้ว”  เธอขยับตัวลุกขึ้นทันที  มองเวลาที่ผนังแล้วตกใจ  รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปเรียน

                “หล่อมากกว่าเดิมอีก” ปรามยกมือตบแขนเพื่อนเบา ๆ

                “แล้วยังมึนหัวอยู่รึเปล่า”

                “ไม่เลย”  ปฏิการพูดพลางส่ายหน้า สมุนไพรเขาดีจริง ๆ

                “แสดงว่า รางจืดได้ผล  จำไว้นะ  ถ้าแกเมามาอีก ข้าจะจับแกโยนออกไปนอกรั้วบ้านเลย”

                “รู้แล้ว”  เขาตอบพลางทำหน้างอเล็กน้อย