รับคำท้าฯ 
ตอนที่ 31
 
                เมื่อปริมาเงยหน้าขึ้นมองหนุ่มหน้าหวาน  ที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้รอสบตากับเธอ เขายิ้มน้อย ๆ  เธอกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของพ่อหนุ่มจอมกวน ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ดวงตา  จมูก ปาก คาง แก้ม ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติแม้แต่น้อย นอกจากสายตาหวานที่มองมานิ่งงัน  ราวกับจะสะกดเธอให้อยู่ใต้มนตร์ของเขา

                ‘หนอย! ไม่เห็นเป็นอะไรซะหน่อย ส่งตาหวานมาอีกแล้ว หมั่นไส้!’ เธอรู้ทัน นี่มันหลอกให้มองหน้าเขาชัด ๆ ว่าแล้วรับมุกคนขี้อ้อนหน่อยเป็นไร
                “ตายแล้ว!  คิ้วนายแหว่งไปหน่อยนึง”  หญิงสาวแสร้งทำหน้าตาตื่น พลางยกนิ้วชี้จิ้มไปที่คิ้วซ้ายของตัวเองถี่ ๆ  

                หนุ่มขี้อ้อนรีบยกมือขวาแตะไปมาที่คิ้วข้างขวาของตัวเอง  อ้าปากค้าง เบิกตาโตด้วยสีหน้าตกใจ
                “ผมตรงนี้ของนาย ก็หายไปกระจุกหนึ่ง”  เธอเอียงคอมองผมที่ข้างหูด้านซ้ายของเขา แกล้งตีสีหน้าตกอกตกใจสุดขีด  มองหน้าชายหนุ่มเวลาตกใจ  มันตลกมาก  เห็นแล้วอดขำไม่ได้  
                “จริงเหรอ!  ผมหายไปเป็นกระจุกเลยเหรอ?”  หนุ่มหน้าหวานพูดพลางขมวดคิ้วย่น หน้าตายิ่งตกใจหนักกว่าเดิม พลางยกมือขวาแตะบริเวณผมข้างหูไปมาอย่างใจเสีย
                หญิงสาวพยายามซ่อนยิ้มไว้ในสีหน้า
                “นี่...นายมีสิวด้วย หลายเม็ดเลย  ตรงนี้ก็มี มีกี่เม็ดเนี่ย...”  เธอเปลี่ยนเป็นไปสำรวจสิวของเขาแทนที่ขึ้นอยู่บริเวณปลายคาง และตามไรผมด้านข้าง

                “พอแล้ว!”  หนุ่มหน้าหวานเบือนหน้าหนีคนขี้แกล้ง  ยกมือสองข้างปิดหน้าปิดตาด้วยความอายเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร         
                เขาอยากจะบ้าตาย  ‘คนเขาอยากสบตาด้วย ดันมาสำรวจแต่สิว โอ๊ย!’
                ยัยตัวแสบได้แต่ยืนหัวเราะขำ  ก่อนจะเดินตามไป
                “เดี๋ยวซี่...ฉันยังไม่ได้นับเลย  นายมีสิวกี่เม็ด มาให้ฉันนับก่อน...”  

                หนุ่มนักดนตรีกลับมานั่งกินข้าวโดยไม่พูดไม่จา ขว้างค้อนสายตาให้คนที่นั่งข้าง ๆ  แต่ทว่าดันกินถูกพริก รู้สึกเผ็ดมาก รีบเอื้อมมือไปหยิบชมพู่ทับทิมสองสามลูกที่อยู่เยื้องไปด้านขวามือของแม่ครัวตัวดี แทบจะชนกับหน้าของเธอ  จนคนที่นั่งติดกับเขาต้องรีบหลบ  สีหน้าของเธอไม่มีการสำนึกผิดแม้แต่นิดเดียว 

                ปริมามองปฏิกิริยาของชายหนุ่มพบคนมีอาการงอนหนึ่งอัตรา เขากัดกินชมพู่ที่อยู่ในมือ รสหวานสดชื่นดับความเผ็ดร้อนของพริกได้ดีมาก ยังไม่ทันกลืนกัดเข้าปากไปอีกเพื่อระบายความน้อยใจ เคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มขาวละมุนตุงจนโย้ทั้งสองข้าง  ดูน่ารักน่าชังเหลือเกินเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด
                “พี่การครับ  ผมตักสุกี้มาให้ครับ”  ปีโป้วางชามสุกี้ร้อน ๆ ลงตรงหน้าชายหนุ่มอย่างเอาใจ
                “ขอบคุณครับ”  หนุ่มผมยาวหันไปมองเด็กชาย  พอกินชมพู่จนหายเผ็ดแล้ว  จึงหยิบตะเกียบคีบวุ้นเส้นเข้าปาก  แล้วทำตาลุกวาวด้วยความอร่อย รสชาติจี๊ดจ๊าดมาก
                “อร่อยมากเลย ปีโป้ ปรุงได้ถูกใจพี่จริง ๆ”  เขาหันไปชมเด็กน้อยที่นั่งอยู่ติดกับเขาทางด้านซ้ายมือ  ก่อนจะคีบแผ่นเกี๊ยวทอดกรอบเข้าปาก  ซดน้ำสุกี้  แล้วพ่นลมคลายความร้อนออกจากปาก 

                “พี่การกินได้น่าอร่อยมากเลยค่ะ”  แป้งนวลมองลีลาทานสุกี้ของหนุ่มนักดนตรี ไม่ว่าเขาจะกินอะไรก็ดูน่าอร่อยไปหมด  แอบขำเมื่อเขาใช้ตะเกียบไปคีบแย่งแผ่นเกี๊ยวทอดในชามของลูกพี่คนสวยของเธอ  ฝ่ายนั้นไม่ยอมโวยวายเสียงดัง  ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง  เหมือนคู่กัดในซีรีส์เกาหลีไม่มีผิด

                หลังจากทานข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ปฏิการเล่นกีต้าร์ร้องเพลงตามคำขอของเด็ก ๆ อย่างสนุกสนาน 
                หนุ่มนักดนตรีมองหน้ายัยตัวแสบ  ถ้าเขาไม่พูดกับเธอก่อน  อีกฝ่ายก็ไม่ยอมพูดด้วย  คนอะไรใจแข็งขนาดนี้  เขากลับเป็นฝ่ายทนไม่ได้ ต้องยอมพูดกับเธอก่อนทุกครั้งไป

                “น้อง ๆ เตรียมตัวกลับบ้านได้แล้วนะ  เย็นมากแล้ว” แป้งนวลหันไปบอกเด็กๆ ที่กำลังนั่งฟังเพลงหน้าสลอนล้อมรอบตัวนักร้องหนุ่ม ที่สำคัญอยากให้คู่กัดได้อยู่กันตามลำพังบ้างก่อนจะค่ำมืดเสียก่อน 
                “พี่การ ขอเพลงสุดท้ายค่ะ เพลงอะไรก็ได้” 

                หนุ่มหน้าหวานเลือกเล่นเพลง ไกลแค่ไหน คือใกล้ เป็นเพลงสุดท้าย  สายตาพยายามมองหาตัวยัยตัวแสบซึ่งกำลังเดินไปเดินมาเก็บข้าวเก็บของอยู่  ตั้งใจร้องเพลงนี้ให้กับคนใจแข็งอย่างเธอ  เขาจะรอวันที่หญิงสาวจะยอมใจอ่อนและยอมรับเขา
 
                “พี่การผมต้องกลับแล้ว  ขอบคุณมากนะครับ  ผมมีความสุขและสนุกมากเลยครับ”  ปีโป้เข้ามาบอกลา เมื่อได้เวลาต้องกลับบ้าน ก่อนจะเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้
                หนุ่มนักดนตรีโน้มตัวเข้ามากอดเด็กน้อย  ยกมือข้างหนึ่งเขย่าหัวเด็กชายเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู  ทั้งคู่ยกหมัดชนกันชนกันเป็นการบอกลา

                แป้งนวลอมยิ้มน้อย ๆ อยู่ในสีหน้า เขาช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและอ่อนโยนมาก  สาวน้อยเอียงหัวซบที่ไหล่ของลูกพี่คนสวยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พลางอมยิ้มเขิน
                “อยากกอดม่าง....”

                ปริมายกมือมาหยิกแขนคนซบไหล่
                “พูดอะไร? น่าเกลียด!”  หญิงสาวหันมาปรามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

                “อู๊ย...ส์...”
                คนถูกหยิกส่งเสียงรอดไรฟันด้วยความเจ็บ  รีบดึงศีรษะกลับมาโดยด่วน  พลางทำหน้ายู่  เอามือลูบแขนที่โดนหยิกเบา ๆ  ไม่เข้าใจลูกพี่ของเธอเลย  มีหนุ่มหล่อขนาดนี้ น่ารัก แสนดีขนาดนี้มาจีบยังไม่ยอมใจอ่อนอีก  จะใจแข็งไปถึงไหน  หรือว่าลูกพี่ของเธอจะทำตามคำพูดจริง ๆ ว่าอยากจะขึ้นคาน  
                ‘ไม่น้า..............’  เธออยากให้หัวหน้าเด็กมีคนที่ดีคอยดูแลบ้าง
                
                หลังจากที่ปริมายืนรอส่งเด็ก ๆ กลับบ้านไปกันหมดแล้ว หันกลับมายังเห็นหนุ่มผมยาวนั่งเกากีต้าร์เบา ๆ อยู่ที่เดิม ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกเล่น และกลับไปเสียที
                “นายกลับไปได้แล้ว”  หญิงสาวเดินมาสั่งเขาด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก

                “ยังไม่กลับ”  อีกฝ่ายตอบลอยหน้าลอยตาแกล้งกวนประสาทคนสั่ง
                “ตามใจ อยากนั่งตากยุงก็เชิญ ฉันเข้าบ้านก่อนนะ”  หญิงสาวทำหน้าเซ็งแล้วเดินกลับเข้าบ้าน  แต่ยังเข้าไม่ได้ เพราะหนุ่มนักดนตรีรีบลุกขึ้น เดินมาขวางทางเข้าบ้านไว้

                “เดี๋ยวสิ!” 
                “อะไรของนาย!”  คนถูกขวางทางจ้องหน้าเขาเขม็ง

                “อย่าเพิ่งไป  ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ”  น้ำเสียงและสีหน้าของหนุ่มจอมกวนเปลี่ยนเป็นดูจริงจังมากกว่าปกติ
                “มีอะไร” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาของคำถาม ด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ

                “นั่งคุยกันก่อนสิ มีเรื่องอยากถาม”  
                เจ้าของบ้านต้องยอมจำนน  เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะยาว  เพราะอีกฝ่ายเอาตัวเองไปยืนกางแขนกางขาแปะอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ  เอากับเขาสิ!

                หนุ่มจอมกวนอมยิ้ม รีบเดินตามไปนั่งฝั่งตรงกันข้าม  มองหน้ายัยตัวแสบ  พลางเอียงหน้ามองเธอซ้ายทีขวาที

                “โหงวเฮ้งของปริม ตอนนี้กำลังจะมีลาภนะ”  คนพูดอมยิ้มน้อย ๆ
                “นี่! ตอนนี้ผักของเธอส่งขายที่ไหนบ้าง  อยากขายผักเพิ่มขึ้นรึเปล่า?” 

                ปริมาขมวดคิ้วเล็กน้อย  มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสงสัย
                “ไม่ได้ส่งที่ไหน  ขายแต่ที่รีสอร์ทกับที่นี่ ถ้ามีคนมาติดต่อขอซื้อ ทำไมเหรอ?”
                “เธออยากส่งผักเพิ่มมั้ย?”  เขาถามต่อไป

                “ถ้ามีตลาดเพิ่ม ก็อยากส่งนะ เพราะมีชาวบ้านหลายรายอยากเปลี่ยนมาปลูกผักอินทรีย์  แต่ติดว่ายังหาตลาดส่งไม่ได้  ถ้ามีตลาดส่ง ฉันก็อยากจะส่งเสริมให้ชาวบ้านหันมาปลูกผักแบบไม่ใช้สารเคมีนะ  แต่เราต้องหาตลาดให้ได้ก่อน”
                “แล้วมีใบรับรองอะไรไหม”

                “มีสิ  พี่ปรามไปติดต่อขอไว้หมดแล้ว ตอนนี้ได้ GAP ของกรมวิชาการเกษตร  กับมาตรฐานสินค้าออแกนิค ก่อนหน้านี้มีคนมาติดต่ออยากจะให้ส่งผักให้เขา  เลยส่งคนมาดู  แล้วให้คนของเขามาตรวจ เพื่อส่งไปขอ  HACCP ISO วันนี้พี่ปรามไปคุยกับลูกค้ารายนี้อยู่” ปริมาอธิบายถึงมาตรฐานพืชผักไร้สารพิษในสวนของเธอนั้นมีมาตรฐานรับรองที่น่าเชื่อถือได้

                “ทำไมเธอถึงปลูกผักไร้สารพิษขายเหรอ” เขาถามต่อไปอย่างอยากรู้

                “ตอนที่แม่เลิกกับพ่อ  แม่พาฉันกับพี่ปรามกลับมาอยู่ที่นี่  แม่บอกว่า ถึงเราจะไม่มีเงินมาก แต่เราก็มีของกิน  เลยปลูกผักขาย ตอนแรกปลูกแบบใช้สารเคมีได้ประมาณสองปี แม่รู้สึกเหนื่อย ไม่มีแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  เลยไปหาหมอ  หมอถามแม่ว่าได้กินเหล้า สูบหรี่ไหม  เพราะตับได้รับสารพิษ  แม่งงมากเพราะไม่เคยดื่ม ไม่เคยสูบบุรี่เลย  เลยคิดว่าเป็นเพราะการใช้สารเคมีปลูกผักนี่แหละ  หลังจากนั้น  แม่เลยเลิกปลูกผัก  เปลี่ยนเป็นไปรับผักมาขายตามตลาดนัด  ซึ่งจะต้องเอาผักมามัดเป็นกำ ๆ ขาย เวลากำผักขาย แม่จะได้กลิ่นสารเคมีตลอด  จะรู้เลยผักนี้ใส่สารเคมีตัวไหน แต่อาการป่วยยังไม่ดีขึ้น  ไปหาหมออีก หมอบอกอย่างเดิมว่าตับมีค่าสารพิษสูง  แล้วได้รู้จักกับแพทย์วิถีธรรม  เขาบอกให้เลิกขายผักและปลูกผักไร้สารพิษกินเอง  แม่ก็ทำตามทุกอย่าง  หลังจากนั้นอาการป่วยของแม่ก็ค่อย ๆ ดีขึ้นจนหาย มีหลายรายที่จะมีอาการแบบนี้ก็มาปรึกษา แม่ก็จะแนะนำให้หันมาปลูกผักไร้สารพิษแทน”

                หนุ่มหน้าหวานนั่งฟังเธอเล่าอย่างสนใจ  ไม่อยากจะเชื่อว่า การใช้สารเคมีจะส่งผลร้ายแรงต่อสุขภาพขนาดนี้เลย  เขาเคยได้ยินข่าวการพยายามผลักดันขอให้ออกกฏหมายยกเลิกใช้สารเคมีร้ายแรงสามชนิด  ซึ่งในหลายประเทศได้เลิกใช้สารเคมีชนิดนี้แล้ว  แต่ประเทศไทยยังใช้อยู่  เหมือนว่าจะออกกฏหมายได้  แต่กลับต้องชะลอการออกกฏหมายนี้ออกไป ซึ่งสารเคมีนี้มีอันตรายแทรกซึมเข้าไปใน DNA ของพืช  แน่นอนว่า มันต้องมีผลต่อ DNA ของคนบริโภคด้วยเช่นกัน มีงานวิจัยถึงผลของสารเคมีว่าทำให้เป็นโรคอะไรบ้างหลายโรคเลย