ตอนนี้คือเราทะเลาะกับแม่เสร็จมารู้สึกอยากอ้วกมากเราร้องไห้ทุกครั้งเงวลาทะเลาะร่างกายรู้สึกอยากกลืนกินร่างกายของตัวเองใช่อยากจะฆ่าให้ตายไม่ใช่แค่เขาแต่อยากจัดการตัวเองด้วยเราโกรธมากอยากเอามีดมาลองกรีดแขนดูอยากเอามือรัดขอตัวเองจนคลายสติแล้วยิ้มเหมือนตอนนั้นตอนที่รํสึกเหมืนถูกปลดปล่อยเราไม่เคยปล่อยอารมณ์จนสุดเพราะมันทรมาตัวเองเราหยุดร้องไม่ได้ถ้าปล่อยออกมาแล้วจนกว่าจะสงบเรารู้สึกอารมณ์ตีกันมากๆร่างกายเริ่มชาทีละส่วนอารมณ์คืออยู่ๆก็นิ้งแล้วยิ้มไม่ก็อยู่ๆกลับมาเศร้าละร้อนรนหายใจไม่เคยตรงจังวะอยากกอดใครซักคนและก็อยากฆ่าคนที่ทำให้เราเจ็บปวดเราเป็นคนที่เก็บความทุกข์ไว้คนเดียวเสมอเราจะปล่อยออกมาในบางครั้งซึ่งน้อยยกเว้นจะมีคนกระตุ้นมันมันทำให้เราร้องออกมาเสมอแต่เราก็ไม่เคยร้องจริงๆเราร้องได้ไม่นานก็ต้องเงียบเราไม่อยากให้ใครเป็นห่วงเราทุกข์คนเดียวพอช่วยทุกคนช่วยทุกอยากที่จะทำได้โดยไม่สนชีวิตไม่รู้ความหมายที่เกิดมาเราเป็นแค่หุ่นเชิดไม้มัคุณค่าไม่มีราคาเราคิดอย่างนั้นเสมอเพราะทำดีก็ทุกข์ชั่วก็ทรมารโดนประนามเราอยากตายเราไม่อยากปรึกษาใครเท่าไหร่เรารู้สึกกลัวการที่เขาจะรู้ความจริงเราเลยสร้าตัวตนอีกคนเข้ามาเพื่อถามตอบกับตัวเองเหมือนการบำบัดแต่มันได้แค่บรรเทาถ้เราไม่มีสติจริงๆมันก็อยุดเราไม่ได้เวลาปกติเราก็แปรปรวนเหมือนกันจะนึงอยู่ๆก็นิ่งทั้งๆที่ตะกี้ยิ้มหรือตะกี้ยิ้มอยู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดตอนนี้เราอยากไปหาหมอแต่อีกเดียวเราก็คิดว่าเราปกติเชื่อสิเราเชื่อไรไม่ได้แม่แต่ร่างกายตัวเองเราเคยรักและเชื่อใจแต่การโดนหักหลังบ่อยๆทำให้เราเจ็บปวดถึงเขาขอโทษแต่คำพูดไม่อาจย้อนกลับเราอยากฆ่าตัวตายหรือฆ่าคนเราทำไม่ได้ใจเรามันไม่แข่งพอเราอ่อนแอ่เราไม่สมควรอยู่เราพยายามเห็นคุณค่าตัวเองมานานแต่รู้มั้ยมันไม่สำเร็จทำเท่าไหร่ก็ไร้ค่าเราทรมารวะเราอยากคุณให้เราสงบแต่เราร้องออกมาไม่หยุดเราชอบสีหน้าที่ไร้แวตาจิตหลุดหลอยของเรามากที่สุดแล้วตอนนี้เราเขียนมาจะชั่วโมงแล้วทำไมต้องเป็นแบบนี้เสมอเราร้องจนเหนื่อยอีกแล้วเดียวเราหยุดเดียวเราร้องเดียวยิ้มเดียวกัดปากเดียวบีบคอตอนนี้ขนาดเราฟัง เสียงสั่งจิตที่เขาบอกจะช่วยเราเรื่องความเครียด ของพี่เขามาจะชั่วโมงเรายังไม่สงบลงเลยเขียนไปร้องไปเจริญเราไม่อยากไปไหนอีกแล้วไม่อยากออกจากห้องไม่อยากลืมตาไม่อยากได้ยินได้เห็นทุกครั้งที่อาบน้ำเราจะเปิดน้ำทิ้งไว้แล้วฟังเสียงแต่บางทีเราก็ได้ยินเสียงของการนินทาการด่าซึ่งเราอาจคิดมากบาทีเราอยากร้องไห้แต่เราต้องทนจนต่อยกำแพงไม่รู้สิมันไม่ช่วยเลยแต่เราก็เจ็บถ้าเราเจ็บคงทำร้ายใครไม่ได้ช่วงนี้ก็กัดนิ้วกับปากตัวเองจนได้แผลเรานอนไม่หลับช่วงนี้ถึงมีเรียนหรือไม่มีเราก็นอนตี1กับเที่ยงคืนเรารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่ครูส่งคำถามด้านจิตใจที่ทุกคนต้องทำเราบอกเลยมันไม่เคยได้ผลเพราะว่าเรารู้คำตอบของคนที่ปกติคือคำตอบที่ไม่มากไม่น้อยจนเกินไปถึงครูส่งมาแบบไม่บอกแค่อ่านก็รู้แล้วเราไม่ได้โง่เราแค่คนที่รู้ทุกอยากแต่ไม่เคยบอกใครต่อให้บอกเราก็บอกแค่นิดเดียวเมื่อไหร่คนจะเลิกใส่หน้ากากเข้าหากันซักทีงี่เง่าจริงๆ เราเกลียดชีวิตกลับมาร้องอีกแล้วนี้หรอชีวิตเดียวต้องตอบครูอีกแล้วต้องตอบคำถามครูเสียงเราคงไม่เปลี่ยนเลยทำไมต้องทะเลาะกันตอนนี้ด้วยเราเรานี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยokเสร็จละต่อหยุดร้องไม่ได้อยู่ดีคงต้องหึบไว้ไม่ให้ใครรู้อีกแล้วดีนะที่ไม่เปิดหน้าจะว่าไปตอนนี้ตาเราคงปวมนิดนึงแล้วละมนุษย์นี้มีแต่ความทุกข์สินะแบบนี้รึเปล่าถึงเป็นสัตว์ชั้นสูงแต่คุณค่ากลับต่ำต่อยถึงไม่ใช่ทุกคนแต่ความโลถราคะตันหามันจะกัดกินตัวมันเองและคนรอบข้างทุกคนมักเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ความเจ็บปวดนี้ซักวันเราจะล้างแค้น555+okกลับมาละสติแบบสวิงนิดๆขอโทษด้วยคือว่าเราน่าจะสบายดีขึ้นแล้วมั้งแต่ปวดหัวจังร้องเยอะไปหน่อยถ้าเป็นอีกคราวหน้าคงจะอาการหนักขึ้นทุกๆครั้งเราอาจปวดหัวหนักกว่าเดิมแล้วคงต้องคุมไม่ให้เวลาปกติอารามณ์เปลี่ยนจนทำให้เป็นที่สังเกตเพราะฉะนั้นบอกเราขอคำปรึกษาหน่อยเราควรทำยังไงต่อดีเรารู้ความควรปล่อยวางแต่เราทำไม่ได้มันแค้นมากๆช่วยหน่อยนะคะขอบคุณที่อ่านจนจบคนเรามันอ่อนแอจังขอคุณนะที่รับฟัง♡