.

            วันที่…..

            สวัสดีวันนี้มาพบกับฉันอีกแล้ว เจเจกลีบจันทร์คนสวยไง จะใครล่ะ

             คนอะไรสวยมาก สวยอยู่คนเดียว สวยทุกวัน เข้างานสวย! เย้ย! นั่นมันสายแล้ว! ฮา ขอเล่นมุกนะ ศิษย์พี่เต๊กก็แบบนี้ เอ่อ… สวยมันคือภาษาบ้านของฉันที่แปลว่าสายไง

             วันนี้ฉันก็จะมาเล่าเรื่องราวความเหงาของฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ เหงารายวันไง คนโสดก็แบบนี้ คนมีแฟนไม่มีทางเข้าใจฉันหรอก

             เรื่องราวการทำงานของฉันเป็นไปอย่างราบรื่น ปกติสุข แต่จะไม่สุขเพราะมีมนุษย์ป้าคนหนึ่งนี่แหละ ฉันล่ะป่วยจิต อะไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้ วัน ๆ หนึ่งถ้าไม่ได้พูดให้ฉันคงจะนอนไม่หลับ ผัวไม่ยอมเอามั้ง

             แต่ก็ช่างเถอะ ฉันถือว่าเรื่องราวของฉันสามารถทำให้คน ๆ หนึ่งมีความสุขได้ คือ มนุษย์ป้าคนนั้นไง สงเคราะห์เพื่อเอาบุญ ยอมให้แกแซะฉันไปวัน ๆ เพื่อความสุขของคนแก่ล่ะ

             เรื่องที่แกนินทาฉันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย เรื่องฉันกับหลุยส์เอง ฮา นี่ฉันกำลังหัวเราะอยู่นะเนี่ย จริง ๆ มันตลกมาก แกเป็นเอามากจริง ๆ นะยายป้าคนนั้น เห็นฉันคุยกับหลุยส์หน่อยไม่ได้ เป็นต้องเหล่มองแล้วซุบซิบ เห็นฉันงอนหลุยส์หน่อยก็ไม่ได้อีก เป็นต้องแขวะเสมอ ไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่าเนอะ อะไรของป้าแกก็ไม่รู้ ฉันล่ะป่วยจิตวันล่ะหลายสิบหน

             สงสัยชอบหลุยส์เหมือนกัน นั่นความคิดฉัน! เหอะ ๆ หลุยส์คงจะชอบกลับมั้ง นั่นมันรุ่นป้าเลยนะ ถ้าหลุยส์ชอบกลับนะ ชาตินี้ฉันจะยอมเป็นโสดเลย เอาสิ! ป้าจริง ๆ ไม่ได้แซะกลับ ก็อายุเยอะกว่าแม่ฉันนี่นา ก็เลยเรียกป้า

             จะบอกว่าฉันน่ะไม่เคยใส่ใจยายป้าคนนั้นเลย จริง ๆ เพราะฉัน อิอิ ไม่บอกหรอก มีคนที่สนใจอยู่แล้วไง ไม่บอกหรอกปล่อยให้งง ฉันไม่เข้าไปยุ่งเลย เพราะไม่มีอะไรให้สนใจ มีแต่แกแหละ เข้ามายุ่งเรื่องของฉันกับหลุยส์ไปวัน ๆ แก่ออฟฟิศก็แบบนี้ กร่าง! แต่มันน่ารำคาญจริง ๆ นะ ทำตัวแก่ทารก คนแก่ขี้อิจฉาก็แบบนี้ ฉันไม่ได้เหยียดคนแก่ ฉันหมายถึงยายป้าที่ทำงานของฉันคนเดียว

             หึหึ!! อย่าให้เจเจต้องอารมณ์ขึ้นนะ เพราะถ้าเจเจอารมณ์ขึ้นแล้ว มันลงเองไม่ได้ไง ต้องลำบากคนอื่นมาเอาลงอีก ฮา ต้องลำบากหลุยส์มาเอาฉันลง ฮา กรรม! กรรมของเจเจจริง ๆ พูดแล้วเบื่อ ไม่อยากฟังนะแต่มันได้ยิน ทำไงดี งือ…

             น่ารำคาญชะมัด เมื่อไหร่จะเกษียณออกไปก็ไม่รู้ หรือไม่ก็ตาย ๆ ไปซะ อุบ! เจเจนิสัยไม่ดี ห้ามพูดไม่เพราะ เดี๋ยวหลุยส์ไม่รัก เย้ย! ฉันเขียนอะไรของฉันเนี่ย! พอ ๆ แล้วเจเจ เกี่ยวอะไรกับหลุยส์อีก

             คอยดูนะ คอยดูเถอะถ้าหลุยส์สนใจฉันขึ้นมา ขอฉันเป็นแฟนนะ ฉันจะประกาศก้าวให้คนทั้งบริษัทรู้กันไปเลย ฉันจะเชิดใส่ยายป้าคนนั้น ฮา แค่คิดก็สะใจ แต่ว่ามันคงไม่มีวันนั้นหรอก เพราะหลุยส์เองก็ไม่ได้สนใจฉัน หลุยส์คงมีแฟนแล้วฉันเห็นแอบคุยโทรศัพท์อยู่บ่อย ๆ

             เอาล่ะจากนี้ไปฉันจะเลิกพูดถึงยายแก่บ้าคนนั้น ไดอารี่หน้านี้จะเป็นหน้าแรกและหน้าสุดท้ายที่ฉันพูดถึง อยากดิ้นอะไรก็ดิ้นไป น่ารำคาญชะมัด ฉันไม่สนใจเรื่องแกเลยนะ มีแต่แกเที่ยวมาสนใจเรื่องฉันกับหลุยส์ อืมม์ กลับมาพูดถึงหลุยส์ต่อดีกว่า คนของใจ ดีต่อใจกว่าเยอะเลย แฮ่!

             พูดถึงถ้าหลุยส์ยังไม่มีแฟนคนในบริษัทต้องรักโสด ๆ สวย ๆ มีตั้งมากมาย หลุยส์คงสนใจฉันตายแหละ ที่สนิทกันอยู่ทุกวันนี้ก็ภายใต้ เพื่อนกัน ทำงานแผนกเดียวกัน ทางกลับบ้านทางเดียวกันต่างหาก

             จะว่าไปหลุยส์ก็มักทำให้ฉันคิดลึกนะ จริง ๆ ฉันมักจะคิดลึก คิดไปไกลกับการกระทำของหลุยส์เสมอ มันเป็นอาการของคนใจเหงาใช่มั้ย ไม่ใช่หลุยส์สนใจฉัน แต่ เพราะฉันใจเหงาก็เลยคิดไปเองใช่หรือไม่ ช่างเถอะ แต่เรื่องวันนี้ฉันอดคิดลึกกับหลุยส์ไม่ได้จริง ๆ

             ตอนบ่ายของวันนี้ฉันว่างงาน คือ ไม่มีงานทำน่ะ เคลียร์อะไรหมดแล้ว ฉันก็ลากเก้าอี้ไปนั่งคุยกับกวางกับเจมส์ สองคนนี้ก็อายุเท่าฉัน มาสัมภาษณ์งานพร้อมกัน เข้าทำงานพร้อมกัน เราจึงได้เป็นเพื่อนกัน หลุยส์มองฉันเงียบ ๆ ไม่ยิ้มไม่อะไรเลย แต่ฉันรู้สึกเกรงใจสายตาคู่นั้นของหลุยส์แปลก ๆ

             ที่ทำงานของฉันจะมีโต๊ะสนุกเกอร์ ฟิตเนส และ เครื่องเล่นอื่น ๆ ไว้ให้พนักงานผ่อนคลาย เพราะว่างานที่ทำมันก็หนักหนาสาแก่ใจอี่ช้อย เอ้ย! สาแก่ใจเจเจแล้วไง สาแก่ใจฉัน บริษัทก็เลยจัดเครื่องเล่นพวกนี้มาให้ผ่อนคลายเห็นว่าอย่างนั้นนะ ฉันจะบอกว่าเครียดกว่าเดิมอีก เพราะแทงสนุกเกอร์ไม่ลงหลุม ฮา

             ฉันก็พูดคุยเล่นกับเจมส์กับกวางไปตามปกติ พวกพี่ ๆ ด้วย พี่มด พี่แอม และ พี่ก้อย ต่างก็เล่นด้วยกัน ยกเว้นหลุยส์! หลุยส์ไม่เข้ามาเล่นกับฉัน นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนเอง ทั้งที่ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว พี่มดเรียกก็ไม่ยอมมา ฉันก็ไม่เซ้าซี้ ไม่รู้เลยว่าหลุยส์เป็นอะไร

             ฉันแอบเหล่ตามองหลุยส์เป็นระยะ ๆ พร้อมโม้ไปกับเจมส์ ภายในใจว้าวุ่นว่าหลุยส์เป็นอะไร มีปัญหาอะไร อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม จนถึงนาทีสุดท้ายของการทำงานในวันนี้ ฉันกับเจมส์กวางและพี่ ๆ ต่างตกลงกันว่าจะอยู่เล่นฟิตเนสกันต่อ

             “หลุยส์มีธุระหรือเปล่าวันนี้ อยู่เล่นฟิตเนสกันหกโมงเย็นค่อยกลับเนอะ” ฉันเอ่ยชวนหลุยส์ ตั้งแต่บ่ายมานี่หลุยส์ไม่คุยกับฉันเลย เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่ แต่พอตกบ่ายมาเป็นอะไรก็ไม่รู้

             “ไม่อ่ะ! เราจะกลับบ้าน เจเจก็อยู่เล่นไปดิ” หลุยส์ตอบ สีหน้าและแววตาเงียบขรึม หลุยส์เป็นอะไร ฉันทำอะไรผิดก็ไม่รู้ ฉันทำอะไรให้หลุยส์ไม่พอใจหรือเปล่า ก็ไม่นะฉันพยายามทบทวนนึกหาก็ไม่มี

             “เราไม่มีเพื่อนเล่นไง ถ้าหลุยส์กลับเราก็จะกลับด้วย เพราะว่าเราไม่อยากกลับบ้านคนเดียวเหมือนกัน ไม่มีเพื่อนกลับอ่ะ” ฉันตอบ ถ้าหลุยส์กลับฉันก็จะกลับไง ไม่มีเพื่อนเดินทางจริง ๆ ไม่มีเพื่อนขึ้นบีทีเอส

             “ทำไมจะไม่มี ก็มีไอ้เจมส์ไง ก็เล่นก็คุยไปดิ กวางด้วย คนอื่น ๆ ก็มี ขากลับก็ให้มันไปส่งที่บีทีเอสก็ได้ จะไปยากอะไร พอดีเรามีธุระอ่ะ ก็เลยรีบกลับอยู่เล่นด้วยไม่ได้” หลุยส์ตอบ ฉันนี่! อืมม์ เข้าใจแล้ว อยากหัวเราะมากนะแต่ต้องเก็บอาการไว้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหลุยส์หึงฉัน มันจะเป็นไปได้เหรอ!

             กรี๊ดดดดด…!! ฉันอยากจะกรี๊ดสุดเสียงในห้องนอน แต่เกรงใจลุงกับป้ากับเจเจ้ไง ก็ได้แต่กรี๊ดลงสมุดไดอารี่ของตัวเอง จริงมั้ย! จริงใช่มั้ยหรือฉันคิดไปเอง ห้าสิบ ๆ เนอะ อย่าเข้าข้างตัวเองมากเกินไปเจเจบ้า ฉันด่าตัวเองแป๊บ มักเข้าข้างตัวเองทุกทีไป

             “ก็กลับคนละทางอ่ะ อือ… งั้นเรากลับด้วย ไม่อยากเดินทางกลับบ้านคนเดียวบอกตรง อย่างน้อยก็มีหลุยส์ไปเป็นเพื่อนจนสุดสายล่ะ เพราะบ้านลุงเราถึงก่อนบ้านน้าของหลุยส์” ฉันพูดปนยิ้ม “ไม่ได้อยากอยู่เล่นมากขนาดนั้นเหมือนกัน กลับบ้านไปรับรถแท็กซี่ให้ลุงดีกว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายไง ฉันจำเขามากหรอก

             “ตามใจ!” สรุปแล้วฉันก็ไม่ขออยู่เล่นกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ ต่อ ฉันขอกลับไปพร้อมหลุยส์ แล้วแต่พี่ ๆ เพื่อน ๆ จะคิดเถอะ ไม่มีอะไรซับซ้อนไปมากกว่าเพื่อนเดินทางไปกลับที่บ้านกับที่ทำงานเลย ฉันก็อยากจะเป็นมากกว่านั้นนะ แต่หลุยส์คงไม่ได้คิดเช่นนั้น

             สรุปฉันสองคนกับหลุยส์เราขอตัวกลับ เราสองคนเดินมาที่บีทีเอส “เจเจรีบกลับมั้ย” มาถึงบีทีเอสยังไม่ทันได้ซื้อตั๋วเลย หลุยส์ก็พาฉันหยุดเดินพร้อมถามฉัน

             “ไม่อ่ะ! ทำไมเหรอ ที่อยากกลับพร้อมหลุยส์เพราะไม่อยากกลับคนเดียวเฉย ๆ” ฉันตอบไปตามตรง

             “เราไปเดินตลาดกันมั้ย” หลุยส์ชวน ฉันทำหน้าฉงน ไหนบอกรีบกลับ ไหนบอกจะไปทำธุระต่อ แต่ก็แอบดีใจนะ คือ แบบอารมณ์ได้ไปเดทกับคนที่ปลื้มไง แบบนั้นเลย มีหรือจะไม่ตกลง แถมสองต่อสองอีก นี่! แต่ว่าฉันไมได้จะทำอะไรที่นอกเหนือไปจากไปเดินตลาดนัดนะ อย่าแม้แต่จะคิด!

             “เอ้า! ไหนบอกมีธุระ” ฉันถามแบบไม่เข้าใจ แต่ก็แอบดีใจ

             “เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ แต่ว่าไปเดินตลาดกัน พาไปหน่อยดิ ไม่มีเพื่อนเดินอ่ะ มีของที่อยากได้” หลุยส์ตอบ ฉันตกลงจะพาไป เพราะก็อยากไปเหมือนกัน พวกเราเดินกลับออกจากบีทีเอสเพื่อไปขึ้นรถสองแถว เดินทางไปยังตลาดนัดที่ว่า

             มาถึงตลาดหลุยส์พาฉันเดินดูสินค้าที่วางขาย ไม่อยากจะพูดเลย คนที่บอกว่ามีของอยากได้กลับไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่าง ไม่ได้อะไรเลย แต่ คนที่พามาอย่างฉันกลับหอบเต็มไม้เต็มมือเลย อะไรกัน! หึหึ แต่ก็มีความสุข หลุยส์มักทำให้ฉันคิดไปไกล แล้วฉันก็พยายามเบรกตัวเองไว้ ไม่ให้คิดไปไกลกว่านี้

             หลุยส์พาฉันไปทานข้าวด้วย เราทานข้าวด้วยกันสองคน เอาจริง ๆ พอได้อยู่ใกล้ ๆ เงียบ ๆ หมายถึงแค่สองคนแบบนี้โดยปราศจากเพื่อน ๆ น่ะ หลุยส์มีอะไรน่าค้นหามาก

             นี่เป็นครั้งแรกนะที่ฉันทานต้มเล้ง มันอร่อยมาก! ครั้งแรกจริง ๆ ฉันติดใจมากเลย หลุยส์บอกว่าจะเป็นคนจ่ายแต่ฉันขอแชร์ หลุยส์บอกว่าถ้าฉันชอบ อยากทานเมื่อไหร่ชวนมาได้ แน่นอนอยู่แล้วแหละ บางครั้งฉันก็ปะทะเข้ากับสายตาของหลุยส์ หลุยส์แอบมองฉันเหรอ บ้า! คิดเองเออเองอีกแล้วเจเจ

             พูดตรง ๆ เรื่องราววันนี้ หลุยส์ทำให้ฉันคิดลึกจริง ๆ แอบคิดไปนู่นเลยนะ ถึงอย่างไรก็ไม่กล้าที่จะคิดอะไรหรอก อะไรล่ะ! เออก็อะไรไง! ฉันกำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่นะหนิ บ้า! ฉันเขียนไดอารี่ไปหัวเราะไป นี่ฉันกำลังบ้าไปแล้วใช่ไหม!

             หลุยส์จะคิดยังไงกับฉันนะ อยากรู้จริง ๆ แต่เรื่องวันนี้ เรื่องฉันกับเจมส์ในวันนี้ หลุยส์ทำให้ฉันคิดไปไกลจริง ๆ ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าหลุยส์ก็… ช่างมันเถอะ พอ ๆ เจเจ นอนได้แล้ว คิดไปก็ไม่มีวันเป็นจริงหรอก หลุยส์ก็คงมีคนของใจอยู่แล้วล่ะ

             สำหรับวันนี้ฉันง่วงแล้ว พอแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวพรุงนี้ถ้าฉันได้พบเจอเรื่องอะไรมา แล้วจะมาเขียนเล่าให้ฟัง วันนี้ขอตัวนอนแล้ว บาย…

             สวัสดี………………………….jj

จบบท…

https://ppantip.com/topic/41163181…บทที่ 10