ไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคน เหนื่อยใจ ทุกข์ใจ บอกใครไปก็ไม่ได้ เพื่อนบอกไปต่อหน้าปลอบใจลับหลังนินทา ครอบครัวบอกไปก็ไม่เข้ายิ่งต่อว่า ซ้ำเติม ทำได้แค่คุยกับตัวเอง แอบร้องไห้คนเดียว ต้องเปนคนกลางระหว่างพ่อแม่ กับ สามี มีลูกอีก3คนที่ต้องดูแล ลูกก็มาเปนโรคหัวใจ2คน เงินที่ให้พ่อแม่ก็ไม่พอสำหรับเขา ทำงานได้แค่รายวันโดนกดดันอีกต่างหาก จะหางานใหม่ก็ยาก จะไปไกลก็ห่วงลูกๆ ชีวิตไม่มีใครเข้าใจและรับฟัง ถ้าเราหายไปจากทุกคนจะดีมาก สามีกับพ่อแม่จะได้ต่างคนต่างอยู่หายห่างจากกันไป ตัวเราเองถึงแม้จะรักลูกมากขนาดไหน แต่ถ้าวันนึงเราไม่ไหว เราคงจำเปนต้องจากลูกๆไป
เครียดหลายเรื่อง เงิน ทำงาน พ่อแม่ สามี ลูก พ่อแม่ไม่เข้าใจลูกเอาแต่ตอกย้ำซ้ำเติมแต่ต้องขอบคุณท่านที่ดูแลเราและลูกเราเปนอย่างดี ถ้าไม่มีพ่อแม่ชีวิตเราคงลำบากมากกว่านี้ แต่เราอยู่ไม่ไหวจิงๆเรารู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เด็ก อยากตายตั้งแต่ตอนอยู่ป.5 เพราะพ่อแม่ชอบบ่นชอบด่า น้อยครั้งที่จะพูดดี ส่วนสามีแทบหาข้อดีไม่ได้เลย แต่เราทนอยู่เพราะอะไรเราก็ยังไม่เข้าใจ จะตัดกันไปก็ตัดไม่ขาดสะที ทั้งรักทั้งเกลียด ลูกๆเรารักมากรักที่สุดห่วงที่สุด แต่ทำไงได้ ถ้าเราไม่ไหวเราคงจะไปจากโลกใบนี้จิงๆ เหนื่อยกับชีวิต มันมีอะไรหลายอย่างที่เราไม่สามารถพิมได้หมด