ผ่านมาจนลูกคนเล็กจะขวบครึ่ง สามีก็ยังมีพฤติกรรมติดเที่ยว กลับเช้า ระหว่างนั้น
ก็ติดต่อไม่ได้ ไปไหน กับใครไม่เคยรู้
ส่วนเราก็ทำหน้าที่แม่บ้าน เลี้ยงลูกเต็มเวลาคนเดียว ไม่เคยได้เงินจากสามี ไว้เป็นเงินเก็บ
ยังออกหางานทำไม่ได้ เพราะข้อจำกัดของลูก ยอมทิ้งหน้าที่การงาน สังคม มาเป็นของตายสำหรับสามี
น้ำตาไหลจนไม่มีให้ไหล รู้สึกทุกข์ ทรมานเหลือเกิน
เสียใจที่สามีอยากมีลูกมาก แต่พอมี กลับทำตัวเสเพลเหมือนคนโสด กลับเช้ามาพอมีสติก็ขอโทษ
พอเราบอกขอร้องอย่าทำอย่างนี้อีกเลย ดื่มให้พอประมาณ แล้วกลับบ้าน สงสารเราบ้าง เลี้ยงลูก งานบ้าน เหนื่อยมากพอแล้ว
ทำแบบนี้บ่อยๆ เราก็ไม่ไหว จบประโยคสามีโมโห ไม่ไหวแล้วจะทำไม จะเลิกรึไง ก็เอาสิ
กลายเป็นเราผิดที่อดทนไม่พอ กล้าไปว่าเขา
ณ ตอนนี้ไม่รู้เลยว่ายังรักกันไหม รู้แค่ในเมื่อเรายังยืนด้วยตัวเองไม่ได้ก็ต้องทนไป ทำหน้าที่ให้สมบูรณ์
กลืนน้ำตาตัวเอง แล้วยิ้มให้ลูก
อยากได้วิธีคิดบวกเวลาสามีทำตัวเหลวไหล แบบนี้ เหนื่อยที่ต้องมาคอยห่วง อดหลับอดนอน

เราคิดว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้าด้วย เพราะชีวิตแต่ละวันมันหดหู่เหลือเกิน