ตอนนี้เราอยู่ ม.6 อายุ 17 ปี ตอนี้ความรู้สึกที่จะมีเป้าหมายในชีวิต รู้สึกเหมือนเอาค้อนมาฟาดหัวเลยว่ะ ตอนในช่วง ม.5 ก็สอบไปเรียนทุนที่จีน ก็ไม่ให้ไป ไปค่ายที่ยุแถวๆขอนแก่น แถวๆอุดร หรือโคราชก็ไม่ให้ไป เราวางแผนที่จะไปเรียนที่ไกลๆ พัง ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ไปเรียนก็แบบขาดเรียนบ่อยรู้สึดไม่ค่ิอยสนุกแล้วไอ่ทุกๆอย่างที่ลงมือทำ ในสามสี่ปีที่ผ่านมามันแบบไร้ประโยชน์ เหนื่อยอ่ะเหนื่อยใจ เพื่อนก็คอยแต่เป็นห่วงเรา บางคนก็ซ้ำเติมนะ ซ้ำ้เติมลับหลัง ห่าราก ก้ดีอยู่ใครยุมัน ไม่รู้จะทำไรคือแบบอยู่แบบคนไร้จุดหมาย เหมือนคนสมองว่างเปล่า การบ้านก็ตรึมละ