คือเราอยากระบายและปรึกษา. เราแต่งงานแล้วมีลูก1 เราสามีหลังจากแค่งงานกันอยู่ด้วยกันแค่ปีเดียวบ้านสามี.(ต่างจังหวัด)...เราทนแม่สามีไม่ไหวเราเลยอ้างขอตัวมาทำงานบ้านเรา(กทม.) เราเอาลูกมาให้แม่เราเลี้ยง......เราเคยชวนสามีเราออกมาอยู่ข้างนอกสร้างฐานะตนเอง......
สามีก็พลัดวันประกันพรุ่ง....จนเราทนไม่ไหวเลยตัดสินใจกลับบ้าน(แต่ไม่ได้เลิกกันนะ).......เวลาผ่านไป1ปี. 2 ปี. 3 ปี สามีบอกว่าคิดถึงลูกอยากมาอยู่กับครอบครัว
เราดีใจมากกกกก.......เพราะตอนแรกสามีบอกว่าตะมาทำงาน กทม. มาอยู่กับครอบครัว เราหางานให้สามีแล้วได้ด้วย......แต่ต้องปฏิเสธ เพราะสามีบอกว่า ไม่มาแล้วห่วงแม่เค้า (แม่เค้าบอกเราเสมอว่า ตัวเราและลูก มาแย่งความรักจากลูกชายคนเดียวของเค้าไป เค้าไม่ยอมให้ลูกเค้าหรอก). เราเหนื่อยและท้อใจมาก พอเรามีปัญหาเราอยากมีคนที่ยืนเคียงข้างแก้ปัญหากันปรึกษากัน แต่เราต้องพูดร้องไห้คนเดียว. เราเคยถามสามีว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตอนไหน. เราได้คำคอบจากสามีเราว่า เมื่อไม่มีแม่เค้า. เราฟังแล้วเรารู้สึกว่าเราคิดผิดที่เลือกเค้าเลยนะ.......ทุกวันนี้เค้าส่งค่าเลี้ยงดูลูกนะ แล้วเราบอกเค้าว่าฝึกเก็บเงินนะเรามีลูกแล้วต้องประหยัด.........เค้าเพิ่งเริ่มเก็บเงินเค้าบอกเราว่าเค้าเก็บเงินได้บ้างแล้ว.......เรารู้สึกดีใจเพราะเป็นเรื่องเดียวที่เค้าเชื่อเรา....แต่.........ในไม่กี่วันมานี้เงินก็น่าจะใกล้หมดแล้ว คือ เดือนนี้สำคัญกับเค้ามากทั้งวันเกิดลูกวันเกิดพ่อเค้าวันเกิดแม่เค้า......เค้าซื้อของขวัญให้ลูก 500 บาท (เราซื้อเค้ก และของขวัญ). ซื้อให้พ่อเค้า500 บาท. แต่ขิงขวัญแม่เค้า. 25000 คือแบบว่าเค้าเพิ่งเก็บเงินนะ ให้พ่อให้แม่เป็นสิ่งที่ดีแต่ บ้านเค้าอยู่ 3คน จักรยาน 6 คัน มอไซต์ 4 คัน รถยนต์. 2คัน แล้วเราเคยขอแม่เค้าว่าเอาจักรยานคันนึงมาไว้บ้านเรา แม่เค้าบอกว่าให้ซื้อเองสิ. ......เงิบค่ะะะะะะ
พอเราถามว่าซื้อเป็นทองหรือให้เงินแม่ดีกว่าไหม??? เค้าคอบว่าแม่เค้าบอกว่า อะไรก็ได้ที่ลูกเมียไม่ได้. ฟังแล้วจี๊ดเนอะ.......แต่เราบอกหรือพูดอะไรไม่ได้เพราะเราสงสารสามีเพราะเป็นคนกลางเราได้แต่เงียบแล้วพูดกับตัวเอง........สะสมมากๆๆๆๆแล้วรู้สุกอยากระเบิด
เรายอมรับเลยว่าเราเหนื่อยและทัอมาก. เราเลี้ยงและอบรมลูกเราเองยายข่วยดูแลเพราะตอนรี้ลูกได้เข้าเรียนแล้ว แล้วเราต้องเรียนป.โทอีก เราทำงานอีกต้องแบ่งเวลาสุดๆๆเครียดทุกเรื่อง.....แต่ต้องพูดช่างมันตลอด
วันนี้เราเจอปัญหาเราอยากบอกเค้าอยากปรึกษา....พอเกริ่นเรื่องยังไมีทันฟังก็พูดว่าพูดแทรกไม่ข่วยแก้ปัญหาแล้วตอกย้ำอีก. คือเราบอกว่าถ้ามีพี่อยู่ก็ไม่เกิดปัญหานี้หรอก.......เค้าย้อนถามว่าแล้วทำไมไม่แก้เอง......เราบอกว่าเราแก้เองได้แต่แค่อยากมีคนรับฟัง......จนต้องทะเลาะกัน. เราเริ่มไม่ไหวจิงๆๆเลยขอระบายหน่อยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ/ขอโทษที่รบกวนค่ะ
เราควรทำไงดี.....ตอนนี้รู้สึกแย่มาก
สามีก็พลัดวันประกันพรุ่ง....จนเราทนไม่ไหวเลยตัดสินใจกลับบ้าน(แต่ไม่ได้เลิกกันนะ).......เวลาผ่านไป1ปี. 2 ปี. 3 ปี สามีบอกว่าคิดถึงลูกอยากมาอยู่กับครอบครัว
เราดีใจมากกกกก.......เพราะตอนแรกสามีบอกว่าตะมาทำงาน กทม. มาอยู่กับครอบครัว เราหางานให้สามีแล้วได้ด้วย......แต่ต้องปฏิเสธ เพราะสามีบอกว่า ไม่มาแล้วห่วงแม่เค้า (แม่เค้าบอกเราเสมอว่า ตัวเราและลูก มาแย่งความรักจากลูกชายคนเดียวของเค้าไป เค้าไม่ยอมให้ลูกเค้าหรอก). เราเหนื่อยและท้อใจมาก พอเรามีปัญหาเราอยากมีคนที่ยืนเคียงข้างแก้ปัญหากันปรึกษากัน แต่เราต้องพูดร้องไห้คนเดียว. เราเคยถามสามีว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตอนไหน. เราได้คำคอบจากสามีเราว่า เมื่อไม่มีแม่เค้า. เราฟังแล้วเรารู้สึกว่าเราคิดผิดที่เลือกเค้าเลยนะ.......ทุกวันนี้เค้าส่งค่าเลี้ยงดูลูกนะ แล้วเราบอกเค้าว่าฝึกเก็บเงินนะเรามีลูกแล้วต้องประหยัด.........เค้าเพิ่งเริ่มเก็บเงินเค้าบอกเราว่าเค้าเก็บเงินได้บ้างแล้ว.......เรารู้สึกดีใจเพราะเป็นเรื่องเดียวที่เค้าเชื่อเรา....แต่.........ในไม่กี่วันมานี้เงินก็น่าจะใกล้หมดแล้ว คือ เดือนนี้สำคัญกับเค้ามากทั้งวันเกิดลูกวันเกิดพ่อเค้าวันเกิดแม่เค้า......เค้าซื้อของขวัญให้ลูก 500 บาท (เราซื้อเค้ก และของขวัญ). ซื้อให้พ่อเค้า500 บาท. แต่ขิงขวัญแม่เค้า. 25000 คือแบบว่าเค้าเพิ่งเก็บเงินนะ ให้พ่อให้แม่เป็นสิ่งที่ดีแต่ บ้านเค้าอยู่ 3คน จักรยาน 6 คัน มอไซต์ 4 คัน รถยนต์. 2คัน แล้วเราเคยขอแม่เค้าว่าเอาจักรยานคันนึงมาไว้บ้านเรา แม่เค้าบอกว่าให้ซื้อเองสิ. ......เงิบค่ะะะะะะ
พอเราถามว่าซื้อเป็นทองหรือให้เงินแม่ดีกว่าไหม??? เค้าคอบว่าแม่เค้าบอกว่า อะไรก็ได้ที่ลูกเมียไม่ได้. ฟังแล้วจี๊ดเนอะ.......แต่เราบอกหรือพูดอะไรไม่ได้เพราะเราสงสารสามีเพราะเป็นคนกลางเราได้แต่เงียบแล้วพูดกับตัวเอง........สะสมมากๆๆๆๆแล้วรู้สุกอยากระเบิด
เรายอมรับเลยว่าเราเหนื่อยและทัอมาก. เราเลี้ยงและอบรมลูกเราเองยายข่วยดูแลเพราะตอนรี้ลูกได้เข้าเรียนแล้ว แล้วเราต้องเรียนป.โทอีก เราทำงานอีกต้องแบ่งเวลาสุดๆๆเครียดทุกเรื่อง.....แต่ต้องพูดช่างมันตลอด
วันนี้เราเจอปัญหาเราอยากบอกเค้าอยากปรึกษา....พอเกริ่นเรื่องยังไมีทันฟังก็พูดว่าพูดแทรกไม่ข่วยแก้ปัญหาแล้วตอกย้ำอีก. คือเราบอกว่าถ้ามีพี่อยู่ก็ไม่เกิดปัญหานี้หรอก.......เค้าย้อนถามว่าแล้วทำไมไม่แก้เอง......เราบอกว่าเราแก้เองได้แต่แค่อยากมีคนรับฟัง......จนต้องทะเลาะกัน. เราเริ่มไม่ไหวจิงๆๆเลยขอระบายหน่อยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ/ขอโทษที่รบกวนค่ะ