เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนรุ่นน้องได้ประมาณ 3 ปี แล้วส่วนเราคือรุ่นพี่ทำงานประจำแล้วอายุห่างกัน 2 ปี เค้า19 เรา21ทำงานอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ในช่วงแรกไปที่แฟนมาอยู่ด้วยก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เคยบอกแฟนไปแล้วว่าถ้ามาอยู่ด้วยแล้วจ่ะลำบากนะ เรามาทำงานก็ไม่ใช่สบายไม่อยากให้มาลำบากด้วยแต่นางก็โอเคที่จะลำบาก แล้วย้ายมาเรียนตามเราที่ต่างจังหวัด ทางบ้านนางก็ไม่ค่อยจะมีตังเท่าไหร่ส่งบ้างไม่ส่งบ้างซึ่งเราแทบจะเป็นคนออกทุกอย่าง พอช่วงนึงที่เราไม่ไหวเราให้นางออกหางานพาสทามทำ นางบอกนางเรียนมีเวลาไม่มากพอ เราก็โอเค ในใจก็คิดลึกๆว่าใช่เค้าไม้เอาเปรียบเราหลอกแต่เค้าทำไม่ได้จิงๆ ถ้าเค้ามีโอกาสเค้าคงจะช่วยเราเต็มที่ และเค้าเรียนอยู่ งานส่วนมากก็รับแต่กลางวันและยิ่งช่วงโควิดก็ไม่มีงานกลางคืนพาสทามทำ ตอนนี้เค้าเรียนอยู่ปวส.1 เทอม 2 แล้วค่ะ จนตอนนี้เข้าปีที่เค้าต้องฝึกงานเค้าจะมีเวลาว่าง และไม่ค่อยเครียดเรื่องเรียนและการบ้านเท่าไหร่ เราเลยชวนเค้าว่างั้นเทอขับแกร๊บฟู๊ดไหม จะได้เป็นรายได้อีกทาง จะได้พอใช้มากขึ้นเค้าก็โอเคที่จะขับช่วงแรกๆ พอหลังๆมาเค้าไม่ค่อยสนใจจะขับ จะบอกฝึกงานเหนื่อยขอพัก แต่เห็นเล่นเกมส์ได้ตลอดเราพูดจนเราเอือมเลยค่ะ ต่างกับมาที่เราที่ทำงานทุกวัน เราทำงานประจำเข้าบ่ายโมง ตื่นเช้า 8 โมงเราก็ไปขับแกร๊บแทนแฟนทำกับข้าว ซักผ้าให้นางไปฝึกงานในแต่ละวัน ทั้งๆที่เราก็เหนื่อยเช่นกัน ส่วนแฟนไปฝึกงาน 8 โมง เราก็ขับตั้งแต่ 8 โมงยัน 11 โมง ในใจเราคิดว่าเราจะช่วยหาตังจะได้มีรายได้มากขึ้นพอใช้ขึ้น พอตกบ่ายก็ไปทำงานเลิกงาน 4 ทุ่มแล้วก็มาขับแกร๊บต่อยันตี 1-2 เราทำแบบนี้แทบทุกวัน ส่วนแฟนนางกับมานางก็บ่นเหนื่อยอยากพัก พอเราบอกให้ขยันน่อยนางบอกอย่าสั่ง ถ้าจะทำเดี๋ยวทำเอง แต่เค้าไม่เคยนึกเลยว่าเราก็เหนื่อยที่หาตังมาให้ใช้ร่วมกันเหมือนกัน เหมือนเราพยายามอยู่คนเดียว ตอนแรกที่เค้ามาอยู่ด้วยแล้วเราให้เค้าทำงานเค้าเรียนแล้วไม่มีเวลาว่างอันนี้เราเข้าใจ ว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาเปรียบเรา แต่พอหลังๆมันเริ่มไม่ใช่รู้สึกเหมือนเค้าตั้งใจเอาเปรียบเราไหมคะ เรากลายเป็นผญ.ที่เลี้ยงผช.ไปแล้วค่ะ เหนื่อยแต่พูดกับใครไม่ได้กลัวว่าเค้าด่าว่าโง่ อยากถามเราควรทำยังไงต่อกับความรักนี้ดีคะ อีกใจก็เสียดายเวลา อีกใจก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนเค้าไม่รับรู้ว่าเราเหนื่อยเลย🥲🥲🥲