ล้วนเป็นเช่นนี้

ลอยคว้างทางนทีรี่ไหล
มอดไหม้ไฟฟืนแผดเผา
ยึดยื้อดีชั่วตัวเรา
คุกเข่าจำนนตนอัตตา

ทุกข์โศกโลกสร้างอย่างสาหัส
กอดรัดมัดตรึงมิกังขา
ทัณฑ์นรกโลกันย์บัญชา
ยากจะฝ่าข้ามไปให้พ้น

หยดหวานแซมแทรกจึงแบกไว้
แม้หัวใจกึกก้องหมองหม่น
ทางใดคือครรลองของผู้คน
หยุดว่ายวนหนแห่งแต่งปรุง

เมื่อหมดสิ้นทางไปในที่สุด
ใจอาจหยุดขวนขวายหมายมุ่ง
รักเกลียดหลงละเมอเฟ้อฟุ้ง
ดับลงณ.ทุ่งแห่งแสงตะวัน

สรรพสิ่งล้วนเป็นเช่นนี้
ผิดถูกชั่วดีดังความฝัน
อารมณ์เหตุผลปนเปพัลวัน
อาจสะบั้นเพียงคมดาบอาบปัญญา
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่