สวัสดีครับ นี่คือกระทู้แรกของผม ผมไม่ทราบว่าทำถูกกฎของเว็บไซต์หรือเปล่า แต่ผมมีเรื่องที่อยากจะพูดคุย ปรึกษา และแลกเปลี่ยนประสบการณ์พร้อมรับฟังความคิดเห็นจากเพื่อน ๆ ทุกคนครับ ตอนนี้ผมแต่งงานมีครอบครัวและมีลูก 1 คน ลูกอายุได้ 9 เดือนแล้วครับ ผมกับแฟนอยู่กันคนละที่ ผมกับลูกอยู่กับแม่ยายที่บ้าน ส่วนแฟนผมทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง นาน ๆ ทีแฟนผมถึงจะกลับบ้านมาหาลูกครับ และตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเครียดมาก ไม่เคยเครียดเท่านี้มาก่อนในชีวิต เครียดกับงานที่มารับตำแหน่งในขณะที่ตัวเองยังไม่พร้อมและไม่มั่นใจในศักยภาพของตัวเอง เครียดกับเรื่องพ่อ เครียดเรื่องเงิน-ค่าใช้จ่าย-หนี้สิน  แต่หลัก ๆ น่าจะเครียดเรื่องงานประจำมากกว่าครับ เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทำงานในตำแหน่งระดับนี้ได้ ผู้ร่วมงานคนอื่นที่อยู่ก่อนแล้วยังรู้สึกว่าเขาเก่งกว่า และที่สำคัญเขาอายุมากกว่า อยู่ดี ๆ เราเข้ามาพร้อมประสบการณ์ที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรและมารับเงินเดือนเยอะกว่าทุกคน ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ทิศทางของตัวเอง ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่กล้าคุยกับใครสักคนในที่ทำงาน รวมถึงไม่กล้าที่จะติดต่อเรื่องงานกับทุกคนและผู้บริหาร ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาเป็นข้อความแบบไหน มันอธิบายยากมาก ได้แต่นั่งเครียดและแอบร้องไห้คนเดียว คนในครอบครัวผมก็ไม่กล้าปรึกษา ได้แค่พูดเปรย ๆ ออกไปนิดหน่อย ถ้าเล่าความในใจทั้งหมดให้ฟังก็กลัวจะถูกว่าเราอ่อนแอ ไม่อดทน ไม่ดิ้นรนเพื่อครอบครัว แต่ทุกวันนี้ผมไม่ได้ทำแค่งานประจำ ผมได้ทำสวนสตรอว์เบอร์รีเล็ก ๆ ข้างบ้าน และกำลังจะเปิดร้านขายกาแฟในวันเสาร์-อาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ ซึ่งก็จะทำเป็นลักษณะเชิงท่องเที่ยวครับ แต่ทุกวันนี้ก็ติดปัญหาเลื่อนวันเปิดร้านวันแรกไปเรื่อย ๆ เพราะงานประจำที่ตอนนี้มีงานเยอะ งานเร่ง จนผมต้องเลิกงานค่ำและกลับถึงบ้านก็ประมาณ 2-3 ทุ่มเกือบทุกวัน ผมต้องขับรถไปทำงานแบบไป-กลับทุกวัน วันละ 90 กม. อย่างที่รู้กันว่าตอนนี้น้ำมันก็แพงมาก เงินเดือนแต่ละเดือนหมดไปกับค่าน้ำมันรถ จ่ายหนี้รายเดือน ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับลูก นั่นเป็นเหตุที่ผมต้องดิ้นรนทำสวนและร้านกาแฟด้วยครับ  บางวันในขณะที่ขับรถมาทำงานเคยมีความคิดแล่นเข้ามาในหัวว่าอยากจะขับรถพุ่งชนต้นไม้ข้างถนนให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่มันยังนึกถึงลูก แม่-พ่อ ครอบครัว และหนี้สินที่อาจตกภาระไปที่แฟน สิ่งที่เหนี่ยวรั้งให้ผมไม่ทำแบบนั้นมันมีอยู่แค่นี้จริง ๆ ครับ

ตอนนี้มานั่งคิดว่าผมควรจะไปพบจิตแพทย์ดีไหม เพราะผมนอนไม่หลับหรือหลับแล้วตื่นกลางดึกและไม่หลับอีกเลยจนสว่าง เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วครับ ส่งผลทำให้ตัวเองสมาธิสั้น พูดเชื่องช้าและติดขัด ไม่กล้าตอบตัดสินใจในเรื่องการทำงาน หลงลืมบ่อยมาก อ่อนเพลีย มึนงง ปวดหัวบ่อย ไม่มีแรงกระตุ้นในการทำงาน ไม่อยากมาทำงาน เบื่อปัญหาที่ทำงาน

ได้โปรดนะครับ ถ้าเจอกระทู้นี้แล้วอย่าเพิ่งเลื่อนผ่าน ผมอยากได้รับคำแนะนำ หรือคำชี้แนะจากคนที่มีประสบการณ์เช่นนี้ เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างผมที่คนอื่นมองว่าเป็นคนอารมณ์ดี เฮฮา ขี้เล่น เปิ่น ๆ จะตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ได้ เพราะมันทุกข์ทรมานมากจริง ๆ ครับ