.

             ปิดเทอมที่แสนน่าเบื่อ นอนตื่นสาย ๆ ก็ไม่ได้โดนยายบ่นให้อีก วัน ๆ บอสกับพี่ ๆ กับน้องบีมไม่ดูทีวีก็ไปนากับยาย ไม่ก็ไปเล่นที่บ้านสองฝาแฝด บ้านย่า บ้านจ๋อมสลับกันอยู่แค่นี้ เอาเข้าจริงพอปิดเทอมก็อยากเปิดเทอมซะอย่างนั้น อยากไปโรงเรียน อยากไปเจอเพื่อน ๆ เบื่ออยู่บ้านที่สุด

              สัปดาห์นี้ยายกับตายังไม่พาเกี่ยวข้าวดอ รอให้ข้าวถอกหรือเหลืองอีกสักหน่อยก่อน น่าจะช่วงปลายเดือนตุลาคมนู่นแหละ ยายถึงจะพาลงเกี่ยวข้าว ก็ดีไปบอสจะได้ไม่เหนื่อย ยิ่งภาวนาให้ตรงกับวันเปิดเรียน บอสจะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้าวให้เมื่อย เพราะวันที่ 25 ตุลาคม โรงเรียนก็เปิดเทอมแล้ว

              ทว่าวันนี้มันกลับคิดถึงย่าอย่างไรไม่รู้ ไปเล่นกับย่าดีกว่า อยู่บ้านไม่มีอะไรทำ นานแล้วที่ไม่ค่อยไปหาย่าเลย ทั้งที่ก็ไปหาสองฝาแฝดอยู่เป็นประจำ ก็ไม่เคยได้แวะไปที่บ้าน และ บ้านของย่าก็อยู่แค่เอื้อมกับบ้านของฝาแฝดเท่านั้น บอสก็ไม่คิดจะย่างกรายเข้าไป ไม่เหมือนตอนเด็ก ๆ ที่หิวขนมตอนไหน ก็ไปหาย่าได้เลย ขอเงินไปซื้อได้ตลอด

              “บีม! ไปเล่นเฮือนใหญ่นงค์ปะ” บอสชวนน้องสาวไปด้วย วันนี้อนุญาตให้ตามไปด้วยได้ “ไปนำเอื้อยบ่หนิ” บอสถามย้ำอีกครั้ง

              “ไป! “ น้องบีมตอบ เจ้าตัวกำลังนอนดูการ์ตูนกับพี่บอล จากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมตัวไปบ้านย่ากับเธอ

              “ยายบอสไปเล่นนำใหญ่นงค์ก่อนเด้อ กินข้าวเที่ยงอยู่นั่นเลย” บอสบอกยายเอาไว้ จะได้ไม่ต้องตามตัวให้ยาก

              “อย่าไปหาเลาะเล่นบ้านอื่นเด้อ ไปเฮือนย่าคือไป” ยายกำชับ เคี้ยวหมากไปด้วยคุยกับเธอไปด้วย “เอาบักหมากแห้งไปให้เรานำ” พูดจบยายก็เดินไปหยิบหมากที่ยายฝานตากแห้งเอาไว้ ใส่ถุงแบ่งไปให้ย่าด้วย จากนั้นบอสกับน้องบีมจึงพากันเดินไปบ้านหาย่าทันที

              “ไปไสสองพี่น้องหนิ” ป้าแพงถาม พวกเธอสองคนเดินเลยบ้านของสองฝาแฝดไปแบบไม่ใยดี วันนี้เบื่อ ๆ กับพิมพ์และแพรวบอสก็ไม่อยากเล่นด้วย อยากไปหาย่ามากกว่า ได้ข่าวว่าช่วงนี้ย่าไม่ค่อยสบายด้วย เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จึงกะจะไปหาย่าดีกว่า ว่าง ๆ แบบนี้อยู่ด้วยทั้งวันเลย

              “น้องบีมไปเฮือนป้าต้อย ป้าแพงเฮ็ดหยัง” น้องบีมชิ่งตอบแทนเธอไปอีก ป้าแพงยิ้มให้พวกเธอสองคน

              “ป้าแพงบ่ได้เฮ็ดหยัง ป้าแพงกำลังสิออกไปนาอยู่จักนอย” ป้าตอบ จากนั้นพวกเธอจึงขอตัวไปบ้านย่ากันเลย ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบ้านป้าแพงนั่นแหละ

              พวกเธอเดินมาถึงบ้านของย่าแลดูเงียบ ๆ ได้ยินเสียงทีวีดังอยู่บนชั้นสองของบ้าน ไม่เป็นพี่โจก็พี่กอล์ฟนั่นแหละ หรือไม่ก็ทั้งสองคน ทว่ามองเข้าไปในบ้านไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ของพี่กอล์ฟเลย แสดงว่าคนบนบ้านต้องเป็นพี่โจแน่นอน

              “ลุงบิน!” น้องบีมเรียกลุงบินทันทีเมื่อมองหาเจ้าของบ้าน แล้วเห็นลุงบินกำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดรถไถ เพราะพึ่งผ่านการไปรับจ้างมาหมาด ๆ ต้องดูแลสักหน่อย “เฮ็ดหยัง” น้องบีมเดินเข้าไปหาลุงบินที่กำลังขัดรถไถอยู่ข้างตัวบ้าน ส่วนเธอเดินเข้าไปนั่งเปลใต้ถุนบ้านของย่า

              “ครับโพ้ม!” ลุงบินตอบน้องบีม ลุงบินค่อนข้างเอ็นดูหลาน ๆ ผู้หญิงมากเอ็นดูทุกคน เพราะตนเองไม่มีลูกสาว “ล้างรถอยู่ มาล้างช่วยลุงแน่หนิ” ลุงบินตอบ “สิพากันไปหยัง”

              “บ่ได้ไปหยังน้องบีมมาเล่นนำลุงบินตั้ว” น้องบีมตอบ ยืนเท้าสะเอวดูลุงบินล้างรถไม่ยอมผละออกมาเลย

              “เอ้อ…มาเล่นนำลุงแน่ ลุงบ่มีมู” ลุงบินตอบกลั้วหัวเราะ เสียงน้องบีมกับลุงบินคุยกันเจื้อยแจ้ว ส่วนเธอนั่งไกวเปลอยู่ใต้ถุนบ้านของย่า บ้านของย่าไม่ก่อชั้นล่าง เพียงเทพื้นและก่อผนังขึ้นสูงเพียงเอวเท่านั้น ทาสีขาวแค่นี้ก็สวยแล้ว ป้าต้อยทำบ้านแบบนี้ก็สวยดี ชั้นล่างมีห้องนอนของย่ากับห้องของป้าต้อย ชั้นบนเป็นห้องของพี่ ๆ สองคน

              “เอ๋า! มาตอนใดอี่หนิ” ป้าต้อยทักทายเธอเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเธอนั่งไกวเปลในบ้าน ป้าต้อยเป็นคนที่รับผิดชอบดูแลย่าแทนลูก ๆ ทุกคน

              “มาเมื่อกี้หนิ ใหญ่นงค์ไปไสป้าต้อย ไผอยู่บนบ้านอ่ะ” เธอถาม พร้อมไกวเปลสบายใจเฉิบ

              “อ้ายโจ! ใหญ่นงค์ไปเล่นเฮือนใหญ่น้อย ยางไปหาถะแหมะ” ป้าต้อยบอก บอสพยักหน้าหงึก ๆ ลังเลว่าจะเดินไปบ้านย่าน้อยดีหรือไม่ หลานอุตส่าห์มาหาย่าก็ไม่อยู่บ้านซะอย่างนั้น

              “ป้าต้อยใหญ่นงค์คือไปหาใหญ่น้อย ไผมา” บอสโยนหินถามทาง ไม่ได้เป็นอะไรกับย่าน้อย ทว่าพอลูก ๆ ย่าน้อยมาบอสแค่อึดอัดเท่านั้น ไม่ค่อยสนิท รู้สึกเขินแปลก ๆ ในบรรดาลูกของย่าน้อยเห็นจะเป็นป้าเอ๋เท่านั้นแหละที่บอสคุ้นเคย เพราะเป็นคนดูแลย่าน้อย คุ้นเคยเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ คนที่เหลือถ้าจะบอกว่าไม่รู้จักก็ได้

              “ไผสิมา! บ่มี! “ ป้าต้อยพูด บอสครุ่นคิดจะไปหาย่าดีไหม ไปเล่นกับย่าน้อยด้วย ไม่ค่อยได้ไปบ้านนั้นเลย ไปหาหน่อยก็ดี อย่างมากก็มีแค่ป้าเอ๋กับลุงพจน์ลูกสาวกับลูกเขยคนเล็กของย่าน้อยล่ะที่อยู่บ้าน สองคนนี้บอสคุ้นเคยตั้งแต่เด็กเจอกันทุกวัน

              ลุงกับป้าไม่ได้รับราชการอะไร ป้าเอ๋เป็นคนรับผิดชอบดูแลย่าน้อย ถึงมีก็มีเพียงครูกิ๋มกับครูสุรพลแค่สองคน เพราะว่าครูกิ๋มย้ายกลับมาสอนที่จังหวัดตนเองหลายปีแล้ว ก็อาศัยอยู่ที่บ้านกับย่าน้อยนี่แหละพร้อมลูกชายคนเดียวน้องโชกุน

              บอสตัดสินใจจะไปหาย่าที่บ้านย่าน้อยดีกว่า จึงเดินไปชวนน้องบีมไปด้วย ไม่อยากเขินคนเดียวถ้ามีคนอื่น ๆ อยู่ด้วย “บีมไปเล่นบ้านใหญ่น้อยปะ ไปบ่! ใหญ่นงค์อยู่นำย่าน้อย” บอสชวนน้องสาว

              “ไป!” น้องบีมตอบ จากนั้นก็วางผ้าเช็ดรถคืนลุงบินวิ่งมาหาเธอ “ใหญ่นงค์อยู่นำย่าน้อยบ่” น้องบีมถาม “น้องบีมสิไปเล่นนำโชกุน”

             “อือ! ปะไปเฮือนเรา” บอสชวนน้องสาวไปหาย่าที่บ้านของย่าน้อย เดินกอดคอกันไป ปิดเทอมแบบนี้มันไม่รู้จะไปไหนจริง ๆ ชีวิตของบอสก็วนเวียนอยู่แต่กับญาติพี่น้องแบบนี้ อยู่บ้าน ไปนา บ้านสองฝาแฝด และ บ้านของย่าวนเวียนอยู่แค่นี้

             “ใหญ่นงค์เฮ็ดหยัง” บอสทักทายย่าของตนเองก่อน เมื่อเดินเข้ามาภายในบริเวณบ้านของย่าน้อย ทั้งสองคนนั่งอยู่หน้าบ้าน “บอสไปหากะบ่อยู่บ้าน” บอสบ่นให้ย่า พร้อมเดินเข้ามานั่งด้วย คุ้นเคยกับบ้านหลังนี้พอสมควรถ้าอยู่เพียงประมุขของบ้านอย่างย่าน้อย แต่ถ้าเมื่อไหร่ลูก ๆ หลาน ๆ ของย่าน้อยมา บอสเขินอย่างไรไม่รู้บอกความรู้สึกไม่ถูก ไม่กล้ามา และ ไม่มาเลยถ้าไม่จำเป็น

              “ย่าน้อยโชกุนอยู่ไส” น้องบีมถามหาหลานชายของย่าน้อย เพราะมีอายุไร่เรี่ยกัน น้องบีมก็นั่งลงข้าง ๆ เธอ

              “อยู่นี่พี่บีม” โชกุนวิ่งออกมาจากในบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงคนถามหา โชกุนถูกสอนให้พูดภาษากลางมาตั้งแต่เล็ก ๆ ตอนนี้ก็พูดอีสานคำกลางคำ วิ่งมาหาน้องบีมข้างนอก ทั้งสองคนค่อนข้างสนิทกัน รู้จักกัน สนิทกันเล็กน้อย ทั้งสองคนเล่นของเล่นด้วยกันไม่สนใจเธอเลย

              “มาตามหาแม่ใหญ่เฮ็ดหยังเดี๋ยวหนิ” ย่าน้อยถามเธอ นั่งเหยียดเท้าในท่าสบาย ส่วนย่าก็เคี้ยวหมาก สองพี่น้องวัน ๆ ไม่มีอะไรทำก็มาเล่นด้วยกันแบบนี้เป็นประจำ ส่วนมากย่าจะชอบมาหาพี่สาวของตนเองมากกว่า ปรายตามองทั้งสองคนก็หน้าคล้ายกันไม่น้อย

              พี่น้องคลานตามกันมาก็ไม่แปลกที่จะหน้าตาคล้ายกัน ทว่าลุงวิทย์กับครูนิพนธ์นี่สิ อย่างกับแฝด! ขนาดคนละพ่อคนละแม่ แค่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันเท่านั้น ลุงวิทย์เป็นลูกของย่า ครูนิพนธ์เป็นลูกของย่าน้อย ครอบครัวย่าน้อยลูก ๆ รับราชการเกือบทุกคน ยกเว้นคนเล็กสุดคือป้าเอ๋ ส่วนลูก ๆ ของย่าของเธอเป็นคนธรรมดา ค้าขายบ้าง ต่างกันลิบลับทั้งสองบ้าน

              “บอสมาเล่นซือ ๆ ไปหาอยู่บ้านแล้วบ่เห็น กะเลยตามมาหนิ” บอสอธิบาย

              “เอ๋าน้องบอสน้องบีมมาตะยามใด” ครูกิ๋มลูกสาวคนรองของย่าน้อยทักทายเธอ พวกเธอชอบเรียกลูกของย่าน้อยคนที่เป็นครูว่าครูนำหน้ากันหมด ญาติ ๆ ทุกคนเรียกแบบนี้กันหมด ทว่ามีศักดิ์เป็นลุงป้าก็ไม่เรียก เห็นจะเป็นป้าเอ๋คนเดียวที่ถูกเรียกว่าป้า “ฝาแฝดไปไสล่ะ คือบ่มานำ” ครูกิ๋มถามต่อ พร้อมเดินออกมาหน้าบ้าน บอสก็ไม่เขินเท่าไหร่ เพราะทำใจเอาไว้แล้ว อย่างไรก็ต้องเจอครูกิ๋มกับสามีของครูอยู่แล้ว

              “บอสมาเมื่อกี้หนิ สองคนนั่นมันอยู่เฮือนบอสขี้คร้านไปหามัน!” บอสตอบ

              “ปิดเทอมแล้วบ่ โรงเรียนเปิดมื้อใดนาง” ครูกิ๋มชวนคุย “เรียนอยู่บ้านเฮาหนิบ่”

              “แมนจ้าบอสเรียนอยู่นั่นล่ะ!”บอสตอบ เผยอหน้าไปทางโรงเรียนของตนเอง “โรงเรียนบอสเปิดยีบห้าเด้”

              “ซำโรงเรียนที่ป้าสอนอยู่นั่นล่ะ เปิดใกล้ ๆ กัน” ครูกิ๋มย้ายมาสอนอยู่อำเภอใกล้ ๆ ติดกับอำเภอเมือง ไม่ไกลจากบ้านของเธอสักเท่าไหร่ “นึกว่าไปกรุงเทพหาพ่อกับแม่ บ่เห็นหน้าเห็นตาจักเทือ แม่กับพ่อเป็นจังใด ปีใหม่มาบ่นาง”

              “พ่อมันนั่นบ่สิมาบ้าน! มักเมาคือสิตายหนิ” ย่าตอบครูกิ๋มแทนเธอ ทำเอาเธอหัวเราะอึกอักข้าง ๆ ย่า “ปานพ่อใหญ่ แฮงเฒ่ามาแฮงคือพ่อใหญ่” ย่าหมายถึงพ่อของย่าเอง ย่าพูดถึงว่าพ่อจะมีนิสัยคล้าย ๆ ตาของพ่อ ซึ่งก็คือพ่อของย่านั่นแหละ

             “บ่อบอสบ่ไป ปีใหม่เรามาอยู่! อี่พ่อนั่นบ่สิบ่มาบ้าน ฮา” บอสพูดกลั้วยิ้ม นึกถึงใบหน้าของพ่อตนเอง คนอย่างพ่อเหรอจะไม่กลับบ้าน ยิ่งนับนิ้วรอทุกวัน “ไปขายของขับรถไปหาลุงหนุ่ยเสย ชวนกินเหล้าแล้วกะมา ซือ ๆ หนิ” บอสพูดปนหัวเราะ นึกไปถึงคราวที่พ่อขับขายกับข้าว ผ่านคลินิครักษาสัตว์ของลุงหนุ่ย จอดแวะซะอย่างนั้น เพราะว่าคลินิคของลุงกับบ้านของพ่อกับแม่อยู่ละแวกใกล้ ๆ กัน

              ทางผ่านขายกับข้าวของพ่อพอดี ลุงหนุ่ยที่พูดถึงคือลูกของย่าน้อย คนนี้เป็นสัตวแพทย์ ญาติ ๆ ชอบเรียกแพทย์หนุ่ย ที่พ่อกับแม่มาทำอาชีพพ่อค้าก็เพราะลุงหนุ่ยนี่แหละแนะนำมา เมื่อก่อนพ่อกับแม่อยู่สมุทรปราการ ทำงานโรงงาน ลุงหนุ่ยเห็นคนขายกับข้าวแบบนี้ จึงแนะนำให้พ่อมาทำอาชีพพ่อค้าดีกว่า พาไปตลาดสี่มุมเมือง พาวิ่งขาย พาจำเส้นทางในสมัยนั้น มีทุกวันนี้ก็เพราะลุงหนุ่ย พ่อย้ายมาอยู่ลำลูกกาเพราะคำชักชวนของลุงหนุ่ยเอง

              บอสพูดคุยกับคนเป็นป้าพอหอมปากหอมคอก็หยุดคุย ส่วนครูกิ๋มก็หาอะไรทำตามประสา น้องบีมกับน้องโชกุนก็เล่นของเล่นด้วยกัน คนที่แสนเบื่อคือเธอ รู้ตัวแล้วว่าคิดผิดที่ตามย่ามาที่นี่มาก ๆ

             “พี่บอสเข้ามาเบิ่งหนังนำออม” น้องออมลูกสาวป้าเอ๋เดินมาหยุดยืนหน้าประตู ชวนเธอเข้าไปดูทีวีในบ้าน เธอนึกว่าน้องออมไม่อยู่เสียอีก น้องออมห่างกับเธอปีเดียว เรียนในตัวเมืองตั้งแต่อนุบาล น้องออมจึงไม่มีเพื่อนแถวบ้านเลย

             “หนังอี่หยังน้องออม” บอสสนใจมาก เพราะเบื่อเหลือเกิน เดินเข้าไปในบ้านตามคำชักชวน พอเข้ามาภายในบ้าน ต้องจ๊ะเอ๋กับครูสมพงษ์ก่อนเลย! ตั้งบนตู้โชว์ ถัดไปเป็นรูปของปู่สามีย่าน้อย รูปปู่ทวดย่าทวด พ่อแม่ของย่ากับย่าน้อยนั่นแหละเป็นรูปขาวดำ และ รูปคนอื่น ๆ เต็มบ้านเลย ไม่รู้รูปของใครเป็นรูปใคร

              ครูสมพงษ์ว่าหลอนแล้ว เจอรูปปู่มวลเข้าไปหลอนกว่า ปู่มวลก็คือสามีย่าน้อยเอง รูปของครูสมพงษ์ในชุดสีครีมเป็นรูปสียังพอทำเนา แต่ว่ารูปปู่มวลเป็นรูปขาวดำ หลอนมากในความรู้สึก อีกทั้งปู่ทวดย่าทวดด้วย ไม่หลอนกันเลยหรือไรบ้านนี้ บอสปรายตามองเงียบ ๆ แอบหลอนอยู่ในที อึดอัดด้วย เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา

              บอสเดินเข้ามาภายในบ้านเพื่อมาดูหนังกับน้องออม ถึงจะมีรูปคนอื่น ๆ จ้องมองมาก็ไม่สะทกสะท้าน ถึงจะรู้สึกอึดอัด แต่ว่าก็ไม่อยากกลับบ้าน มันเบื่อมากกว่า เล่นที่บ้านย่าน้อยนี่แหละ สนุกหายเซ็งที่สุดแล้ว