.

           “หัวเราะอะไรคะ” เมธีหันหน้ามาถามเธอ มือก็ถือจอยเกมส์กำลังเล่นเกมฟุตบอลอยู่ ก่อนจะเอี้ยวตัวมาหอมแก้มของเธอหนึ่งฟอด พร้อมปรายตามองหน้าจอโทรศัพท์กับเธอด้วย วันหยุดสัปดาห์นี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่ห้องกันทั้งวัน

              “ดูน้องจัสมินอยู่ค่ะ” พรนภาตอบ ตนเองกำลังดูติ๊กต่อกช่องของพ่อน้องจัสมินอยู่ ด้วยความอัจฉริยะของน้องทำให้มีคนติดตามมากมาย หนึ่งในจำนวนนั้นคือพรนภาด้วย

                “เปลี่ยนลูกไอดอลแล้วเหรอคะ ไม่ใช่ข้าวหอมมามิงชูแล้วเหรอ” เมธีพูดกลั้วหัวเราะ ส่วนเธอยิ้มปนทึ่งที่สามียังจำได้ ว่าเธอชอบน้องข้าวหอมมาก ถือเป็นลูกไอดอลในอนาคตเลย ทั้งอึ้งทั้งตลกผสมกันไปหมด

                  “เอ๋า…. ข้าวหอมก็โตแล้วน้อ ก็ปลื้มอยู่ ตอนนี้กำลังหลงน้องจัสมิน น่ารักมากดูดิ” ไม่พูดเฉยยื่นหน้าขอให้สามีคราวพ่อดู ขณะที่เมธีก็ไม่ได้สนใจ กำลังเตะฟุตบอลอยู่ “จะดูไม่ดู!”

                   “ดูอยู่ค่ะ แป๊บหนึ่งก่อน” เขาตอบมาอย่างเร็ว ส่วนเธอค่อนขอดให้ไปหนึ่งทีก่อนจะหันมาดูต่อ

                 “โหเก่งมากเลย น่ารักมากอ่ะ ดูดิ!” รู้ว่าเมธีไม่สนใจจะดูเธอก็ยังคะยั้นคะยอจะให้ดูให้ได้ “ฟังนางพูดน่ารักมาก แค่สองขวบนะพี่เมธี! ยังไม่ได้ไปโรงเรียนนะคะ คืออัจฉริยะมาก พูดอังกฤษเก่งมาก น้องบอกว่าป๊าสลีปออล์เดย์ ป๊าสลีปออล์เด๋ ป๊านอนเมิ๊ดมื้อพะนะ” พรนภาพูดเลียนแบบน้องจัสมินในติ๊กต่อก “น่ารักอ่ะพี่เมธี พูดอีสานยังไงให้ได้สำเนียงฝรั่งก่อน” พรนภาชมเด็กในติ๊กต่อก ยิ่งดูยิ่งน่ารัก ยิ่งอยากได้แบบนี้

                “ไสเดี๋ยวหนิ! อยากได้กะมาเอา มาจัดเลย” ไม่พูดเฉยทำท่าจะขยับเข้ามาหาเธอไปอีก

                “เย้ยไม่ได้! ฮ่วย! จักอะไรหรอกพี่เมธี” เธอเองก็เช่นกัน พูดพร้อมกระโดดหนีไปอีกมุมของโซฟา พวกเธอสองคนหัวเราะให้กันลั่นห้อง วันหยุดแบบนี้ก็เล่นเป็นเด็ก ๆ กันได้แบบไม่อายผีในห้องเลย “ไม่ได้ค่ะ” ทำหน้าตาออดอ้อน สายตาเว้าวอนให้กับเขา

                “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ อยากได้แบบน้องจัสมินบ่แมนบ่! “ พูดทีเล่นทีจริงยิ้มให้กับเธอ เมธีเวลานี้ก็เด็กน้อยดี ๆ นี่เอง ทั้งเล่นเกม ทั้งเล่นกับเธอ ลูกน้องในที่ทำงานจะรู้ไหมนะว่าหัวหน้างานตนเองตลกขนาดไหน “เอาแบบไหนเลือกมาเลยเร็ว ๆ “ พูดพร้อมยกมือขึ้นมาลูบที่ปากด้วยความหิวกระหาย

                “ไม่ได้ค่ะ! วันนี้และอีกสามสี่วัน ห้าวันนู่นล่ะถึงจะได้” เธอพูดจบก็หัวเราะอึกอัก

               “โธ่! ฝากไว้ก่อนเหอะ ฮื้ย” ยกมือขึ้นมายีผมของพรนภาอย่างเอ็นดู ก่อนจะกลับไปเล่นเกมอีกครั้ง ส่วนเจ้าตัวก็ยังคงดูติ๊กต่อกน้องจัสมินต่อไป

                 “อะไรคะ! สิ่งตาน้อยเบิ่งหยัง เป็นเมนส์ ฮา “ ได้ทีพูดเยาะเย้ยเมธีไปอีก ที่รักของเธอเวลานี้ก็ลิพูลลูกชายดี ๆ นี่เอง  “เล่นเกมไปเลยไม่ต้องมามอง นภาไม่ให้ใครมาก็มาไม่ได้หรอก หึหึ”

                “แล้วเมื่อไหร่จะอนุญาตล่ะ พี่แก่แล้วนะคะ ส่วนอ้ายมันเฒ่าล่ะเด้เดี๋ยวหนิทันมีน้องอยู่” ดูพูดเข้า ค่อนขวับให้สามีอีกรอบ

                 “ทำไมจะไม่มีน้อง! “ พรนภาหมายถึงฝั่งแม่ของลูกชายสามี “ก็บอกว่าปีหน้า ฮ่วย”

                 “เอ๋านั่นกะลูกแม่เขาน้อ ลูกพ่อเขาทันมาอยู่” เมธีไม่โกรธเธอที่พูดถึง แถมยังตบมุกด้วยอีก “เฮ้ย! เดี๋ยวนะน้อง มันสั่งลูกได้ขนาดนั้นเลยบ่ แอบกินยาใช่มั้ยคะตัวเอง” เมธีหันมาจ้องหน้าเธอ ไม่สนใจเล่นเกมอีกต่อไป

              “เอ๋าพี่เมธีตัวเองอย่ามองหน้าเค้าอย่างนั้นดิ” พรนภาละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์ หันมาจ้องหน้าของเขาเช่นกัน ใบหน้าที่ขาวสะอาดมีไรหนวดนิดหน่อย “ไม่ได้กิน! ปล่อยตั้งแต่ปีใหม่แล้ว ไม่เอาตัวเองอย่ามองเค้าอย่างนั้น” ขยับเข้าไปสวมกอดเขาออกแรงรัดด้วยหมั่นไส้ด้วย “เล่นเกมไปเลย อย่ามองเค้าด้วยสายตาแบบนั้น”

               “แสดงคัก! คนหยังมาแสดงแถะ ลักกินยากะตั๋วเขา ฮื้ย! ว่าอยู่ลูกคือบ่มาจักเทือ” เชื่อในสิ่งที่ภรรยาคราวลูกคนนี้พูด แค่แกล้งไปอย่างนั้นเอง ถึงจะกินก็ไม่เป็นไร ในเมื่อพรนภาพร้อมปีหน้าก็คือปีหน้านั่นแหละ ไม่อยากบังคับอยากให้สบายใจที่สุด

                พรนภายังกอดเขาเอาไว้อยู่ ใช้ขาเกาะเอวเข้าไว้ด้วย ขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาเช่นกัน “บ่แมนเขาบ่ได้กิน พี่เมธีฮ่วย! ว่านภา” ทำเหมือนจะร้องไห้ บ่ายโมงของวันนี้ที่แดดจ้าที่สุด ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด เพราะวันหยุดแบบนี้มีน้อย ต้องมอบความสุขให้กันและกันให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้

                เขายิ้มปนหัวเราะ “เอ๋าเว้าซำหนิกะเคียดบาดหนิ ฮา คนอิหยังเคียดไวคัก” เขาจับตัวเธอให้หมุนมาด้านหน้า เท่ากับว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนตักของเขาอยู่ ทั้งเกมทั้งติ๊กต่อกพวกเธอไม่สนใจมันแล้ว สนใจคนที่อยู่ตรงหน้าของกันและกันนี่แหละ

                 เมธีจุ๊บริมฝีปากของเธอเบา ๆ หนึ่งที “ตอนไหนก็ตอนนั้นค่ะ แต่ขอสักคนได้มั้ย” หลับตาปริบ ๆ ให้เธอ และเธอก็พยักหน้าให้ “โอ๋อี่หล่าน้อยเคียดเบิ่งเป่าหัวให้ “ พูดจบทำท่าเป่ากระหม่อมของเธอไปอีก ทำหน้าจริงจังอีกต่างหาก “เซาเคียดเดียวนี้ เพี้ยง ฮา” คราวนี้ทั้งเมธีและเธอหัวเราะให้กันใหญ่เลย เธอชอบมาก เธอชอบที่เมธีทำแบบนี้ เธอชอบอยู่แบบนี้ อยู่ในอ้อมกอดของเมธีแบบนี้ มันอบอุ่นและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

              พวกเธอเล่นกันแบบลืมอายุไปเลย อีกคนจะห้าสิบอีกคนจะสามสิบ ไม่มีใครเด็กสักคน หากมีคนเดินผ่านมาเห็นคงส่ายหัวให้กับพวกเธอเป็นแน่ ภายในคอนโดเล็ก ๆ ที่มีเพียงพวกเธอสองคน เมื่อไหร่จะมีอีกคนมาเติมเต็มก็ไม่รู้ เธอไม่ได้ทานยาอะไรเลย ปล่อยตั้งนานแล้ว

               “พี่เมธีวันนี้นภาเข้าครัวเองนะ” พอเธอพูดจบเท่านั้นแหละ เมธีถึงกับหันขวับมามองทันที “อะไรมองเค้าอะไรแบบนั้นล่ะ นภาทำกับข้าวอร่อยอยู่นะ” ยิ้มให้กับท่าทางเมื่อสักครู่ของสามี ถ้าเกิดอายุเท่ากันป่านนี้ได้โดนมะเหงกไปแล้วแน่ ๆ ที่ทำท่าตกใจเกินเบอร์ขนาดนั้น

                “เค้าไม่ได้โกรธตัวเองแล้วค่ะ ไม่ต้องไถ่โทษโดยการเข้าครัวก็ได้” เขาพูดล้อเธอไปอีก

                 “อะไรนภาจะแกงเห็ดแหมะ นภาอยากกิน นภาจะแกงเห็ดที่แม่ฝากมาให้อ่ะ” เธอพูด จะมองอะไรตกใจขนาดนั้น ฝีมือทำกับข้าวของเธอก็ไม่ได้แย่สักหน่อย “พี่เมธีก็ทำของพี่เมธีไปเลยถ้างั้น นภาจะทำของนภากินเอง”

                “บ่! ให้เมียเฮ็ดดีกว่า มาหอมก่อนไม่มีกำลังใจเล่นเกมหนิ” ทำหน้าทำหน้า คนแก่ก็น่ารักนะเนี่ย แล้วเธอก็ขยับเข้าใกล้ ๆ เขา ก่อนจะนั่งดูเขาเล่นเกม คนอะไรชอบเล่นเกม อายุเยอะแล้วก็ยังเล่นเกมอีก ขนาดลูกยังไม่ติดเกมเท่าพ่อเลย พรนภาค่อนขอดให้พูดถึงลูกของสามีกับภรรยาคนก่อน

                 วันหยุดมักผ่านไปเร็วเสมอ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเย็น และ ก็มืดค่ำ อยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้ อยากอยู่แบบนี้ไม่ไปไหน อยากอยู่กับพี่เมธีตลอดเวลาแบบนี้ อยากอยู่ใกล้ ๆ อยากกวน อยากทะเลาะ อยากหาเรื่องแบบนี้ รักที่สุดเลย

                ทำไมเมธีถึงได้มารักเธอนะ ทำไมเธอถึงได้รักผู้ชายคนนี้ นึกในใจยิ้มอยู่คนเดียว นึกไปถึงตอนรู้จักกันครั้งแรก ตอนคบกัน และ อีกหลายเรื่อง ๆ ทำไมถึงได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ แถมยังรักมากอีกด้วย

                “แอบมองเค้าทำไมคะ อะไร ยิ้มอะไร”

                “เปล่า! ตัวเองก็เล่นเกมไปดิพี่เมธี จะมาถามเค้าทำไม” ทำหงุดหงิดกลบเกลื่อนไป ก่อนจะนอนลงหนุนตักของเขา โดยที่เจ้าตัวก็เล่นเกมต่อไป อยากเล่นก็เล่นไปเลย เธอก็จะมุดตัวสิงกับตัวของเขาอยู่อย่างนี้แหละ เคืองก็ตาม “ระวังศอกถืกหัวนภานะ”

                “เอ๋าแล้วตัวเองมานอนใต้ศอกเค้าทำไมล่ะคะ”

               “กะซางอยากนอน” เธอตอบ และเมธีก็โน้มใบหน้าลงหอมเธอไปอีก ก่อนจะต่างคนต่างเล่น เธอเล่นโทรศัพท์ไป เมธีเล่นเกมส์ไป เมธีลุกไปนั่งตรงไหนเธอก็ตามไปเกาะแกะตรงนั้นด้วย ชนิดที่ว่าถ้าสิงตัวได้เธอคงสิงไปแล้ว

                วันที่แสนธรรมดาก็พิเศษได้แค่มีผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ชื่อเมธี…

จบบท…