ตั้งแต่เล็กจนโตเราถูกเลี้ยงดูมาด้วยป้า,ลุงแล้วก็ยาย แม่เราออกไปทำงานกรุงเทพฯตั้งแต่เรายังไม่เกิด จนแม่มีเราแม่ต้องเอาเรามาให้ป้าเลี้ยง ส่วนพ่อเขามีครอบครัวของเขาอยู่แล้วจึงต้องเลิกรากับแม่ แต่ก็มีติดต่อ ให้เงินมาบ้างบางครั้ง เราเรียกป้าว่าแม่ เรียกลุงว่าพ่อมาตลอด แต่เรียกแม่ว่าน้า ตามพี่ๆซึ่งเป็นลูกของป้า แต่พอโตมาเราก็เรียกแม่ว่าแม่นั่นแหละ ตั้งแต่เด็กแม่กลับบ้านมาหาแค่ปีละครั้ง เงินก็ส่งเสียมาบ้างบางเดือนส่วนใหญ่ป้าไม่ว่าจะเสื้อผ้า ชุดนักเรียน ค่าเทอม ค่ากิน ตอนนี้เราอายุ17ปี แม่ก็ออกจากงานมาดูแลยายวัย93ปี มาอยู่ที่นี่ก็มีทะเลาะกับป้าบ้างเล็กน้อยเรื่องยาย แต่แม่เราก็แบบไม่ค่อยพอใจ แม่เลยบ่นกับญาติว่าถ้าไม่มียายแล้วจะกลับไปอยู่กรุงเทพฯหางานทำต่อ พอป้ารู้ป้าก็พูดว่าถ้าจะไปก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ต้องส่งเงินมาส่งเสียเราจนจบ เพราะป้าแกก็เหนื่อยมากแล้วแบกภาระมาเป็นสิบๆปี ลูกป้าแกก็เรียนจบทำงานกันหมดแล้วยังจะต้องมาส่งเสียคนที่ไม่ใช่ลูกของตัวเองอีก ถ้าทำแค่นี้ได้ก็ไม่ขัดอะไร
ตลอดเวลาที่ผ่านมาป้าเลี้ยงเราเหมือนเป็นลูกคนนึงไม่เคยให้อดให้อยาก แต่พอมาถึงวันนี้แบบเหมือนเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ รู้สึกว่าเป็นภาระที่ไม่มีใครอยากรับไว้ ปกติเราเป็นคนร่าเริงสดใสนะ แต่พอเจอเรื่องนี้คือมันไม่ไหวอ่ะ