.


                    หลังจากแยกย้ายจากปาร์ตี้หมูกระทะที่บ้านย่าของบูมเรียบร้อย เนสอาบน้ำขอตัวเข้านอนเร็วกว่าทุกวัน โกหกยายว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ความจริงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ในวันนี้ต่างหาก

                     เธอเสียตัวให้กับบูมเป็นครั้งที่สอง ทำผิดกับตนเองทั้งที่เคยสัญญาแล้วว่าจะไม่มีครั้งที่สองอีก มันจะไม่รู้สึกเสียใจเลยหากเธอเป็นของบูมเพียงคนเดียว

                     เธอนอนไม่หลับกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนอยู่อย่างนั้น บูมทักหาก็ไม่เปิดอ่าน ไม่ตอบ โยนโทรศัพท์ไปไว้อีกฝั่งของที่นอน อยากให้บูมรักเธอมีแค่เธอเพียงคนเดียว แต่ถ้าบูมทำให้เธอไม่ได้เธอก็จะเลิก เลิกไปเลยให้มันจบ ๆ ไป บูมไม่ทำเธอจะเป็นคนทำมันเอง

                     เนสคิดทบทวนว่าเลิกกับบูมถูกต้องที่สุดแล้ว ให้มันจบเพียงเท่านี้  บางทีอาจจะมีคนที่รักและพร้อมที่จะมีตนเองเพียงคนเดียวรออยู่ แต่เนสรักบูมมากเหลือเกิน แต่ทำไมความรักต้องมาหารสองกับคนอื่น นอนไม่หลับคิดวกวนเรื่องนี้ตลอดทั้งคืน

                     เช้าวันอาทิตย์เนสยังไม่ตื่นยายจันทร์ก็ไม่ปลุกปล่อยให้นอนได้ตามสบาย เพราะคืนเนสบอกไม่สบายยายจึงปล่อยให้นอน ที่ตื่นสายเนื่องจากนอนดึก กว่าจะหลับได้ปาเข้าไปตีสอ ทว่าต้องตื่นขึ้นมาเพราะมีสายโทรศัพท์เข้า

                     เนสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นเป็นชื่อบูม จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกรอบ ไม่รับสายปล่อยให้ดังอยู่อย่างนั้น เนสเริ่มว้าวุ่นใจ จะรับหรือไม่รับดี ต้องตัดใจให้ได้ ต้องเลิกกับบูมให้ได้ ในที่สุดโทรศัพท์ก็เงียบไป และ ไม่มีการโทรเข้ามาอีกรอบสอง บูมน่าจะรอให้ตนเองออกมาจากบ้านเหมือนเคย

                     อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็ไม่ยอมออกมานั่งเล่นข้างนอก หรือ ไปหาบูมที่บ้านเหมือนทุกวัน ที่หน้าจอโทรศัพท์มีเบอร์ของบูมโทรเข้าอีก แต่ก็ไม่คิดจะโทรกลับ

                     "พี่เนส"  ไม่ทันไรน้องเบสก็มาเรียกแล้ว น้องเบสยืนเรียกที่หน้าประตูบ้าน เธอเดินออกมาจากในห้องเดินตรงมายังเด็กหญิง โชคดีที่น้องเบสมาคนเดียว เธอไม่อยากตอบคำถามใด ๆ ทั้งสิ้นกับบูม  

                     "พี่บูมให้มาถามว่าพี่เนสเป็นอะไรหรือเปล่า"

                     "พี่เนสไม่สบายนิดหน่อยจ้ะ" เธอตอบพร้อมยิ้มละมุนให้เด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้า เอามือลูบผม ไม่ทันได้สังเกตว่าบูมเดินมายืนข้างหลังน้องเบสตั้งแต่เมื่อไหร่

                     "ไม่สบายเป็นอะไร ไม่สบายก็น่าจะบอกกันสักคำก็ได้ โทรมาก็ไม่รับ แชทมาก็ไม่อ่านไม่ตอบ เค้าเป็นห่วงนะ"  บูมที่ตอนนี้ไม่พอใจกับการกระทำของเนสเป็นอย่างมาก เนสทำให้ต้องนอนคิดมากทั้งคืนโดยที่ไม่รู้สาเหตุว่าเป็นอะไร

                     "เหรอ ! "  เธอตอบใบหน้าเรียบเฉย เธอสังเกตเห็นว่าบูมออกอาการสงสัยนิดหน่อย

                     "เนสเป็นอะไร"  เขาเน้นเสียง ทำให้เนสรู้ว่าเขาจริงจัง

                     "เมื่อกี่ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่าไม่สบาย"  เนสทำหน้ารำคาญให้บูมเห็น ตั้งใจทำจะได้ทะเลาะกัน และเลิกกันได้เร็ว ๆ

                     "ไม่สบายก็นอนพักผ่อนนะ ไม่กวนแล้วปะน้องเบสเรากลับ"  เขากอดคอน้องสาวกึ่งลากให้เดินไปกับเขา ในใจสงสัยว่าเนสเป็นอะไร โกรธเรื่องอะไร ต้องมีเรื่องที่เนสไม่พอใจแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นไม่เป็นแบบนี้

                     ตลอดทั้งวันเขาไม่ได้คุยกับเนสเลย อีกไม่กี่ชั่วโมงตนเองก็จะกลับอยู่แล้ว เนสไม่คิดจะออกมาให้เห็นหน้าเลยหรือไร เป็นอะไรก็ไม่รู้ แทนที่จะคุยกันให้รู้เรื่องถ้าไม่พอใจอะไร หรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อวาน

                     เวลาผ่านเลยไปจนถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับบ้านแล้ว เนสก็ยังไม่ออกมาให้เห็นหน้า อยากจะไปหาก็ไม่กล้า

                     "น้องเบสไปบอกพี่เนสหน่อยว่าพี่บูมจะกลับแล้ว" ไม่เพียงแค่บอกให้น้องสาวไปบอกเฉย ๆ เขาแชทไปบอกเธอด้วย แต่เธอก็ไม่ยอมอ่านและไม่ตอบ ข้อความที่ส่งไปเมื่อคืนก็ยังไม่ขึ้นสถานะว่าอ่าน เขาเริ่มใจคอไม่ดีว่าเธอเป็นอะไร

                     น้องเบสไปไม่ถึงห้านาทีก็วิ่งกลับมา  "พี่เนสว่าไง"

                     "พี่เนสบอกว่ากลับก็กลับเลย"  ความคิดมากเพราะไม่รู้ว่าเป็นอะไรผสมความโกรธน้อยใจทำไมเนสถึงทำแบบนี้ ทำให้เขาไม่อยากกลับบ้าน อยากถามให้รู้เรื่องว่าเนสเป็นอะไร

                     "เนสเค้าขอโทษ เค้าสัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีก เป็นอะไรงอนเค้าเรื่องอะไร เค้าจะกลับแล้วนะ ไม่คิดจะมาให้เห็นหน้าหน่อยเหรอ"  เขาพิมพ์ไปยาวเหยียด อีกไม่กี่นาทีพี่เอ็มก็จะมารับไปส่งที่ท่ารถในอำเภอแล้ว

                     สุดท้ายเนสก็ไม่ยอมออกมาและเขาต้องกลับไปพร้อมความขุ่นมัวในใจ เนสรอฟังเสียงรถมอเตอร์ไซต์ของพี่เอ็มแอบดูที่หน้าต่างในบ้าน บูมจะกลับแล้ว เนสบอกลาเบา ๆ จากวันนี้ไปเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ไม่นานพี่เอ็มก็มารับบูมไปส่งที่ท่ารถในอำเภอ ก่อนจะออกจากบ้านเขาหันมามองที่บ้านเนส แล้วรถพี่เอ็มก็เคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ ก่อนจะลับตาไปในที่สุด

                     "บูมเราเลิกกัน" เนสนับหนึ่งสองสามก่อนที่จะกดส่งข้อความไป ข้อความถูกอ่านทันที แต่ไม่มีการตอบกลับมาใด ๆ ทั้งสิ้น เธอรีบบล็อกไลน์ บล็อกเบอร์ บล็อกเฟซบุ๊คของบูม และ เธอก็ทิ้งโทรศัพท์ออกไปไกล ๆ ทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับความว่างเปล่า

                     รู้สึกใจหวิว ๆ ชอบกล หลังจากนี้ไม่มีบูมอีกแล้ว เธอตัดสินใจดีแล้ว นอนหงายมองเพดานพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมา

                     "อาร์แค่นี้ก่อนได้มมั้ย"  เมื่อบูมเห็นข้อความที่เนสส่งมา ตกใจมากหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ แม้พูดกับอาร์ก็ยังจะไม่เป็นคำ

                     "ทำไมจะรีบไปคุยกับใครเหรอ" อาร์แหย่เล่น แต่คิดจริง แทนที่บูมจะคุยกันนาน ๆ ไม่บ่อยหรอกที่ตนเองจะได้วีดีโอคอล

                     "อาร์มันไม่ใช่อย่างนั้น แค่นี้ก่อนได้มั้ย ! แค่นี้นะบูมง่วงบูมเพลียนั่งรถ"  นี่คือข้ออ้างที่น่าจะสมเหตุสมผลที่สุดในตอนนี้ จากนั้นก็ตัดสายทิ้งไป

                     วางสายจากอาร์ได้ก็โทรศัพท์โทรหาเนสทันที ทำไมเนสถึงบอกเลิกเขา เนสจะทำแบบนี้ไม่ได้ ต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ทว่าโทรไม่ติด แชทก็ขึ้นสถานว่าไม่สามารถส่งข้อความหาบุคคลนี้ได้ นั่นหมายความว่าเนสบล็อกเขาไว้  ไลน์ก็เหมือนกัน  

                     ความรู้สึกหนักหน่วงในใจ กระวนกระวายทำไมเนสถึงบอกเลิก ในหัวตอนนี้มีคำถามว่าทำไม เกิดอะไรขึ้น หรือว่าอาร์จับได้ว่าเขาคุยกับเนสและแอบติดต่อเนสไม่ให้เขารู้ คิดอะไรไปทุกอย่างมันสามารถเกิดขึ้นได้หมดตามความคิด หากยังไม่ได้รับรู้ความจริงจากปากเนสเอง

                     เมื่อใช้โทรศัพท์ของตนเองติดต่อไม่ได้ บูมก็รีบไปยืมโทรศัพท์ของแม่มาโทรหาเนสอีก พอยืมโทรศัพท์ของแม่มาได้ไม่ให้เสียเวลา กดเบอร์โทรหาเนสทันที

                     "ฮัลโหล"  และแล้วเนสก็รับสายเขา เพราะไม่ทราบว่าเป็นเบอร์ของใครนั่นเอง

                     "เนสบูมเอง ขอคุยด้วยได้หรือเปล่า แป๊บเดียวไม่นาน"  เขาพูดเสียงเอื่อย ๆ ไม่โวยวายใส่เนสเหมือนทุกครั้งที่ไม่ตอบแชท หรือ ไม่ยอมรับสาย

                     "อือ" เธอตอบไปแบบคนไม่อยากคุย พยายามเก็บความรู้สึกไว้ไม่ให้บูมรับรู้ว่า เธอก็เสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่มันถูกต้องแล้ว

                     "เนสโกรธเค้าเรื่องอะไร เป็นอะไรทำไมถึงอยากเลิกกับเค้า โกรธเค้าเรื่องที่พาไปรีสอร์ทเหรอ เค้าขอโทษนะเนส เค้าจะไม่ทำแบบนี้กับเนสอีกนะ เนสอย่าเลิกกับเค้าเลย"  ยิงคำพูดชุดใหญ่ จากที่เก็บกดเอาไว้มานาน

                     "เราเลิกกันเถอะบูม บูมมีอาร์คนเดียวดีกว่านะ" เสียงปลายสายสูดน้ำมูกเหมือนคนกำลังร้องไห้

                     "ไม่เลิกอ่ะเนส อยากให้เค้าทำอะไรเค้ายอมหมดเลย อยากคุยเวลาไหนเนสก็ทักมาเลย โทรมาเลย เค้าไม่ห้ามเนสอีกแล้ว" เพราะหัวใจมันรักเนสเกินกว่าจะยอมเสียไป เขายอมทุกอย่างเพื่อที่จะได้เนสกลับมา วูบเดียวของความคิดเขายอมเลิกกับอาร์ก็ได้เพื่อไม่เลิกกับเนส เขารักเนสที่สุด

                     "เนสอยากมีความรักแบบ ไม่ต้องยืมคนอื่นมาใช้ บูมกล้าเลิกกับอาร์มั้ยละ เราเลิกกันตอนนี้แหละดีแล้ว บูมกลับไปทุ่มเทให้อาร์คนเดียวเถอะ ไม่ต้องห่วงบูมจะไม่ได้เจอเนสแน่นอนถ้ามาบ้านย่า"  เป็นเธอบ้างที่ใส่คำพูดรัว ๆ โดยไม่เว้นช่องให้บูมพูดแทรกขึ้นมาได้

                     "เนส" ไม่ทันได้พูดต่อเนสก็ตัดสายทิ้งไป เขาพยายามโทรกลับหลาย ๆ รอบก็ไม่เป็นผล เนสไม่ยอมรับสายเขา ทิ้งตัวลงนอนไปพร้อมกับฝันร้ายที่เกิดขึ้น

                     ค่ำคืนนี้มันช่างแสนยาวนาน ตอนกลางวันไม่มีเวลาได้นึกถึงบูม แต่ พอตกกลางคืนมันยากที่จะตัดใจ เวลานี้ต้องคุยกับบูมทุกวัน เนสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าไปที่ตั้งค่าลังเลว่าจะปลดบล็อกการติดต่อบูมหรือไม่

                     บูมก็เช่นกันติดต่อเนสไม่ได้สักทาง แม้แต่เอาเบอร์อื่นติดต่อไปเนสก็ไม่ยอมรับสาย ทำได้แค่เอาเบอร์พ่อกับแม่ส่งข้อความขอโทษไป ขอโทษให้เนสกลับมาเป็นเหมือนเดิมทำได้แค่นั้น

                     เวลานี้เขาต้องคุยกับเนสแล้ว คุยไปเรื่อย ๆ คุยเรื่องราวที่ผ่านมาของวันนี้ ยิ่งนึกถึงเรื่องเก่า ๆ มันก็ยิ่งคิดถึง เมื่อยิ่งคิดถึงมันก็อยากโทรหา เมื่อโทรหาแล้วไม่สามารถติดต่อได้มันก็ยิ่งทรมานใจ เมื่อไหร่จะเช้า เขาพูดได้เพียงแค่นี้

                     เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาเดิม เขาตื่นอาบน้ำแต่งตัวแบบไม่เร่งรีบ อย่างไร้สียก็จะขาดเรียนอยู่แล้ว ส่วนเรื่องลาเขาลากับอาร์ไว้แล้ว ฝากอาร์ลาครูอีกที

                     "บูมอย่าลืมกินยาด้วย"

                     "ครับผม อย่าลืมลาครูให้บูมล่ะ" เขาตอบ เพราะบอกว่าไม่สบาย ฝากอาร์ลาคุณครูให้หนึ่งวัน เพื่อที่วันนี้เขาจะไปหาเนส ไปคุยกันให้รู้เรื่อง

                     เวลานี้เนสลืมบูมได้สนิทเพราะมีเพื่อน แต่ตอนกลางคืนกว่าจะผ่านไปได้ วันนี้ไม่คิดว่าบูมจะมาหาตนเองที่โรงเรียน

                     ถึงเวลาเลิกเรียนเธอเดินออกมารอพี่ชายที่หน้าโรงเรียน ไม่ทันสังเกตเห็นบูมที่จอดรถอยู่ไกล ๆ มองมายังตนเอง ไม่นานพี่ชายลูกพี่ลูกน้องก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากโรงเรียน จอดให้เธอขึ้นซ้อนข้างหลัง

                     เมื่อบูมเห็นเนสออกไปกับผู้ชาย อาการหึงหวงเลือดขึ้นหน้าทันที โมโหมาก นี่คือสาเหตุที่ทำให้เนสบอกเลิกตนเอง เพราะผู้ชายคนนี้ใช่ไหม เนสเป็นของเขาแล้วนะ ไม่คิดเฉย ๆ เขารีบขับรถตามไปติด ๆ บิดรถแซงขึ้นมาข้างหน้าตะโกนเรียกให้จอดรถ

                     เนสเห็นบูมก็ตกใจ งงว่าบูมมาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เนสบอกให้พี่ชายจอดรถมอเตอร์ไซต์ ตามด้วยรถของบูมวิ่งเข้ามาจอดข้าง ๆ พี่ชายของเนสค่อนข้างจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น

                     "เนสนี่เหรอ ขอเลิกกับเค้าเพราะมีคนอื่นนี่เหรอ" เขาพยายามสงบสติอารมณ์ พูดด้วยความใจเย็นที่สุด ขอบตาเริ่มร้อนและแดงเหมือนน้ำตากำลังจะไหล แต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้

                     "ผม" พี่ชายของเธอกำลังจะอธิบายแต่โดนเธอสะกิดแขนไว้ไม่ให้บอก

                    "เค้ามีเราคนเดียว เราไม่อยากใช้แฟนร่วมกับใครอีกแล้ว เราอยากเป็นคนสำคัญคนเดียว ไม่อยากเป็นสำรองใคร ปล่อยเราไปตามทางของเราเถอะนะบูม"  เธอพูดทั้งน้ำตา

                     "เนสเค้ารักเนสนะ"  บูมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนเนส ทว่าโดนพี่ชายของเนสผลักออกไป ตอนนี้แสดงได้สมบทบาทมาก ส่วนเนสยืนข้างหลังพี่ชาย

                     "บูมเก็บเอาความรักของบูมไปให้คนของบูมเถอะ ใส่ใจดูแลเขาดี ๆ หรือว่าบูมกล้ามีแค่เนสคนเดียวมั้ยละ ก็ไม่กล้า ! เราสองคนจบกันตรงนี้ พอแค่นี้ เราเลิกกัน" เธอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา