.

                    หลังจากที่เลิกกันเขาทำใจไม่ได้ เที่ยวโทรหาเนสทั้งที่รู้ว่าไม่สามารถติดต่อได้ก็ยังทำ หวังแค่ว่าเนสได้อ่านข้อความจะเห็นใจ ยอมกลับมาคบกันอีกครั้ง

                      กลางคืนช่วงรอคุยกับอาร์มันช่างอ้างว้างว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก เคยคุยกับเนสเวลานี้ทุกวัน ทว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว

                        บูมลงทุนสมัครเฟซบุ๊กขึ้นมาอีกล็อกอิน ใช้ชื่อน้องเบสแทน โปรไฟล์ใช้รูปน้องเบส นัดแนะกับน้องสาวหากเนสถามก็ให้ตอบว่าตนเองนั่นแหละเล่น  เอาไว้ติดตามเนส เอาไว้ดูว่าเนสทำอะไรที่ไหนอย่างไรบ้าง

                      ถึงเขาจะหาอะไรทำไม่ให้ตนเองว่าง แต่แววตาเขายังดูเศร้า ทำให้อาร์สงสัย คอยถามเขาตลอดว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาก็ปฏิเสธทุกทีไป

                        "บูมเป็นอะไร"  เธอถามบูมที่บางทีเห็นบูมเหม่อลอย

                        "เปล่า ! บูมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย" เขายกมือขึ้นยีผมอาร์เล่น หัวเราะและยิ้มให้อาร์เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ

                       "เราเป็นแฟนกันนะบูม มีอะไรก็คุยกันสิ ปรึกษาได้ เผื่ออาร์ช่วยอะไรได้ไง บูมอย่าโกหกอาร์ พักนี้บูมชอบเหม่อลอยรู้ตัวมั้ย" พยายามพูดโน้มน้าวบูมให้ระบายกับเธอ เพราะบูมดูแปลกไปจริง ๆ

                      "เหรอ ! บูมแค่คิดมากเรื่องเรียนต่อมหาลัยนิดหน่อยอ่ะ พ่อกับแม่อยากให้รับราชการ แต่บูมอยากเรียนวิศวะ" เขาแก้ตัวไปอย่างนั้น

                    "ไม่ต้องคิดมากนะ  เดี๋ยวถึงเวลาอาร์ช่วยพูดกับพ่อแม่ให้อีกแรง"  เธอเชื่อสนิทใจในสิ่งที่บูมบอก ไม่นานเสียงออดก็ดัง เป็นสัญญาณเริ่มต้นของการเรียนในช่วงบ่าย

                     ตั้งแต่เลิกกันในทุก ๆ วันเนสก็ไม่ได้ต่างไปจากบูมเลย พยายามหาอะไรทำตลอดไม่ให้ตนเองว่างมาก ไม่อยากฟุ้งซ่าน มีหลายครั้งที่เกือบจะทนความคิดถึงไม่ไหว เกือบโทรหาบูม ทว่าก็ยับยั้งชั่งใจได้ตลอด

                    ตั้งแต่เลิกกันไปเนสไม่เคยเปิดใจให้กับผู้ชายคนอื่น รักบูมหัวใจเรียกร้องหาเพียงบูม มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว บูมคงมีความสุขอยู่กับผู้หญิงของตัวเอง

                      วันศุกร์เวียนมาอีกแล้ว เป็นวันที่บูมอยากให้มาถึงมากที่สุด อยากเจอเนสถึงไม่ได้คุย ไม่ได้รักกันแค่เห็นหน้ากันก็พอใจ

                      เขาพยายามทำให้เนสจับทางไม่ถูก บางอาทิตย์มาตั้งแต่วันศุกร์ บางอาทิตย์ก็มาวันเสาร์ สลับกันไปมา หรือ บางครั้งก็มาวันศุกร์ติดต่อกันสามสี่อาทิตย์ แล้วก็เปลี่ยนได้ผลแทบทุกครั้งเขาได้เจอเนส  อาทิตย์นี้ก็เหมือนกัน อาทิตย์ก่อน ๆ เขามาวันเสาร์ติดต่อกัน แต่ อาทิตย์นี้เขามาวันศุกร์ หวังว่าคงได้เจอ

                    "น้องเบส ตายายกับข้าว" เนสถือกับข้าวที่ยายจันทร์ให้เอามาส่ง เนสไม่คิดว่าบูมจะมาวันนี้ ตกใจเกือบทำแกงร่วงลงพื้นเมื่อเห็นบูมอยู่ในบ้าน พูดอะไรไม่ออก น้องเบสจะลุกไปรับกับข้าวกับเนส แต่บูมดึงแขนไว้ให้หยุด ตนเองจะเป็นคนไปรับเอง

                    "อะไรเหรอ" ถามพร้อมเดินมาหยุดยืนที่ตรงหน้าของเธอ ไม่กล้าสบตาเขามองไปทางอื่น พูดกระอุกกระอัก

                     "แกง...แกงปลาช่อน"  เนสพูดเบา ๆ บูมมองหน้าไม่ละสายตา เนสเป็นฝ่ายที่ไม่กล้าสบตาเอง รีบยื่นถ้วยกับข้าวให้บูม จะได้รีบกลับสักที

                     "พี่เนสอยู่เล่นกับน้องเบสก่อนนะ เกมเศรษฐี" เด็กหญิงชวนพี่สาวเล่นเกม น้องเบสอยากเล่นเองพี่ชายไม่ได้สั่งให้พูด

                      "น้องเบสพี่เนสมีการบ้านต้องทำอ่ะ พี่เนสขอตัวกลับนะ"  เนสพูดขึ้น ปฏิเสธไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ บูม กลัวใจตนเอง กลัวใจอ่อน

                      "รีบไปทำการบ้าน หรือ รีบไปคุยกับผู้ชาย"  เขาพูดขึ้นลอย ๆ สายตายังมองไปที่น้องเบส ไม่สนใจว่าเนสจะทำหน้าแบบไหน หรือ รู้สึกอย่างไรกับคำพูดตนเองเมื่อสักครู่

                     "เรื่องของเรา" เนสตอบเบา ๆ  จะร้องไห้

                     "กับไอ้หมอนั่น อยู่ด้วยกันสองต่อสองยังล่ะ" ครั้งนี้เขาหันมาจ้องหน้าเนส สบตาจะเอาคำตอบ เขาสังเกตเห็นเนสเหมือนจะร้องไห้ หรือ เขาพูดแรงเกินไป มันอาจจะเป็นความจริงแบบที่เขาพูดก็ได้ใครจะรู้ เห็นนั่งรถไปด้วยกันขนาดนั้น มาถึงวันนี้ก็นานพอสมควร อาจจะมีอะไรกันแล้วก็ได้

                      "บูม ! เนสกับพี่สแน็คไม่ได้... อืม เราจะกลับไปทำการบ้านจริง ๆ น้องเบสพี่เนสขอตัวกลับก่อนนะ" จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นเดินกลับไปบ้านพร้อมกับความเสียใจ น้อยใจ น้ำตาไหลได้จังหวะพอทีที่เธอลุกหันหลังเดินมาบ้าน บูมไม่ทันเห็น

                     เนสกลับมาถึงบ้านจัดการปิดประตูปิดไฟหน้าบ้าน เช็ดน้ำตาไม่ให้ยายเห็น ขอตัวเข้านอนทั้งที่แค่สองทุ่มเอง เนสล้มตัวลงบนที่นอน ปล่อยให้น้ำตาแห่งความคิดถึง เสียใจ ไหลออกมาตามสบาย ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่อยากเจอกัน แต่ไม่มีความจำเป็นต้องเจออีกแล้ว ตอนนี้ยังกลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน

                     เมื่อไหร่ที่เขาอยู่เงียบ ๆ คนเดียวความคิดถึงเนสก็มักเข้ามากัดกร่อนหัวใจ มันทรมานอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคิดถึงแล้วไม่สามารถปลดปล่อยได้ ไม่สามารถคุยได้ มันยิ่งทรมาน

                       และแล้วก็ถึงวันอาทิตย์ที่เขาจะต้องกลับบ้าน ตั้งแต่วันศุกร์ตอนกลางคืนที่เห็นเนส หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย เขารู้ว่าเนสอยู่ในบ้านนั่นแหละ ไม่ยอมออกมาเพราะหลบหน้าเขา

                       "บูมกล้าเลิกกับอาร์มาคบกับเค้าคนเดียวมั้ยล่ะ"  เป็นประโยคที่เนสพูด เขาเก็บเอามาคิดทุกวัน จะให้เขาทำอย่างไร หาทางออกไม่เจอเลย เขารักเนส แต่อาร์ก็เลิกไม่ได้  ถ้าเลิกกับอาร์ไปอาร์ต้องเสียใจ ผิดหวังในตัวของเขามากแน่ ๆ เพื่อน ๆ ก็คงจะผิดหวังในตัวเขามากเช่นกัน

                      เวลาดำเนินผ่านไปทุกวันโดยที่เขาไม่ค่อยได้เจอเนส เจอบ้างแต่ก็ไม่ได้คุยกัน เป็นแบบนี้ทุกสัปดาห์ที่บูมมาบ้านย่า จิตใจของทั้งสองคนเริ่มนิ่ง ไม่ฟุ้งซ่านเหมือนช่วงแรก เขาระงับจิตใจตนเองได้ ไม่พูดแทงใจดำเนสเหมือนเช่นทุกรอบเวลาที่เจอกัน ทำตัวปกติ ยอมรับกับการเลิกลา ทำเหมือนเป็นคนอื่นไปแล้ว  

                      บูมหันมาทุ่มเทความรักให้กับอาร์มากขึ้น เอาใจใส่มากขึ้น มากจนบางทีอาร์รู้สึกแปลกใจ 
ชอบโทรมาคุยช่วงหัวค่ำ ทั้งที่รู้กันอยู่ว่าตนเองไม่สามารถคุยได้ในช่วงนี้ พอไม่รับก็ชอบหาเรื่องว่าทำไมไม่รับสาย ทั้งที่บูมก็รู้ว่าทำไม

                     เมื่อก่อนยังเข้าใจแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนเอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่อง บางครั้งถึงกับทะเลาะกัน บางอย่างเธอก็รู้สึกว่าบูมเปลี่ยนไป อะไรที่บูมไม่เคยเป็นไม่เคยทำก็ทำ บางทีก็ดูเหม่อลอย บางทีก็โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊กแปลก ๆ ให้อ่าน อย่างกับคนอกหัก แต่เธอก็ไม่ได้ถามทำได้แค่แปลกใจแล้วก็ผ่านไป

                     จนเวลาผ่านไปเป็นเดือนเป็นปี ถึงภายนอกจะดูสดใส ภายในใจเขาไม่เคยลืมเราได้เลย ไปนอนบ้านย่าก็เพียงได้เจอ ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าที่ควร เพราะเนสที่เป็นฝ่ายหลบหน้าเองนั่นแหละ

                  ………………………………..

                 ปีนี้ทุกคนขึ้น ม. 6 แล้ว ไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นเท่าไหร่สนใจแค่เรื่องเรียนต่อกันอย่างเดียว ให้ความสำคัญกับเรื่องติวเข้ามหาลัยที่อยากเข้า

                  อาร์นั่งข้าง ๆ บูมแต่งตัวด้วยกางเกงยีนส์สีดำขาดหัวเข่าเล็กน้อย ใส่เสื้อยืดสีชมพูอ่อน ๆ ดูแล้วน่ารักพอตัวเข้ากับบุคลิก บูมมองอาร์แล้วเผลอนึกถึงผู้หญิงคนที่ไม่เคยลืมได้สักวัน

                      "มองอะไรอ่ะบูม ที่หน้าอาร์มีอะไรเหรอ"  เธอถามบูมแล้วหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูความผิดปกติที่ใบหน้าของตน วันนี้พวกเธอทั้งแก๊งมาฉลองได้ที่เรียนต่อมหาวิทยาลัยกันแล้ว

                       "มองอาร์คนสวยไงล่ะ" ไม่ใช่บูมแต่เป็นแก๊บที่ตอบแทน ตามด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ตอนนี้พูดอะไรก็ขำไปหมดเนื่องจากแอลกอฮอร์กำลังออกฤทธิ์

                        "อี่แก๊บแกหุบปากไปเลยนะ" อาร์หน้าแดง พร้อมเหวี่ยงมือไปตีแก็บโทษฐานที่แซวตนเอง

                       "หยุดเลย !" เสียงอาร์สั่งห้ามบูมกำลังจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูด ส่งสายตาดุให้ บูมชะงักแล้วทำสายตาอ้อนวอน ขอร้องเพราะอยากดูดบุหรี่จริง ๆ หลังจากที่เมานิด ๆ ก็อยากดูดบุหรี่ขึ้นมา

                       "ตัวเดียวน่าอาร์ นะบูมขอ" ไม่พูดเฉยเขาเอาหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หน้าของเธอ เหมือนจะหอมแก้ม แต่เธอเบี่ยงหน้าหนีทัน

                        "ไม่ต้องเลย ! อยู่ที่อื่นจะดูดไม่ว่าแต่อยู่กับอาร์ห้ามดูด ไม่ชอบ"  เธอออกคำสั่ง ไม่อยากให้บูมดูด สุดท้ายบูมก็ต้องเอาบุหรี่เก็บไว้ที่เดิม หันมายกแก้วเบียร์แทน

                        "เอามานี่เลยไอ้บูมบุหรี่ มืงอด ! เมียห้ามเพราะเมียห่วงเว้ยหัดฟังไว้ด้วย อยู่ด้วยกันจริง ๆ จะได้ชินฮา " เป็นแก๊บอีกที่แซว มือก็เอื่อมหยิบซองบุหรี่จากบูมไปดูด  แบ่งให้โต้งหนึ่งมวน ส่วนเพื่อนผู้หญิงก็นั่งกินปลาเผา ส้มตำ เล่นโทรศัพท์ไปตามประสา

                       "หยุดเลยไอ้แก๊บ เราไม่ได้เป็นเมียบูม แล้วไปดูดไกล ๆ เลยนะ อย่ามาดูดในนี้ "  ออกคำสั่งเพื่อนอีกคน เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่มาก

                         "ขอรับคุณผู้หญิง"  แล้วสองคนก็ลงไปนั่งดูดบนขดหิน พวกเธอมาฉลองกันที่เขื่อนเช่นเดิม

                       "ยังไม่ได้เป็น เดี๋ยวจะทำให้เป็น"  บูมเมานิด ๆ พูดแล้วเอียงคอมาที่ไหล่ของอาร์ ทำเอาอาร์หน้าแดง เขินเพื่อน ๆ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้วยกัน บูมช่างพูดอะไรไม่อายเพื่อนเลย

                        "อีบูมแกพูดอะไรแกอายพวกกูสองคนบ้างก็ได้นะ ฮา"  สองสาวเพื่อนซี่ของอาร์หัวเราะกับการเย้าแหย่ของบูม พวกเธอเห็นจนชินตาแล้ว เห็นเป็นเรื่องปกติ

                          เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จ จึงดีดกีต้าร์ร้องเพลง ไม่มีใครลงเล่นน้ำสักคน พอถึงบ่ายสองโมงเย็น บูมจึงชวนเพื่อน ๆ กลับ ที่จริงแล้วบูมมีแผนในใจกับอาร์ต่างหาก ถ้ากลับตอนเย็นเกรงว่าจะไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำกับอาร์ เพื่อน ๆ ก็ไม่ขัดกลับก็กลับ

                       อาร์นั่งรถกับบูม แยกกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน แต่บูมไม่ได้ไปส่งอาร์ที่บ้าน พาอาร์ขับเข้าไปในตัวเมืองอีกครั้ง ไลน์หาพี่ชายลูกพี่ลูกน้องไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าขอยืมห้อง พี่ชายไม่ถามถึงเหตุผลสักคำ เข้าใจน้อง ถามแค่ว่าจะเข้ามาตอนไหน จะซ่อนกุญแจไว้ในรองเท้าผ้าใบหน้าห้อง

                        "อาร์เดี๋ยวพาบูมไปเอาของที่ห้องพี่หน่อยนะ" เขายิ้มแบบมีเลศนัย ขณะจอดแวะปั๊มซื้อของที่จำเป็นต้องใช้สักหน่อย

                     "อือ แล้วไปเอาอะไรอ่ะ นานมั้ยจะบ่ายสามแล้ว บูมจะไปส่งอาร์ตอนไหนเนี่ย"  เธอพูดเพราะไม่เข้าใจบูมจริง ๆ ว่าจะพาเธอไปไหน

                      "ไม่นานหรอกครับผม ปะไปกันเถอะ เสียเวลานานแล้วเนี่ย"  เขาเอามือยีผมอาร์เล่น จูงมือเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ ขับไปยังห้องของพี่ชายที่อยู่ในตัวเมือง

                        เมื่อถึงหอพี่ชายแล้ว เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ คนดูแลหอมองหน้าพวกเขาสองคน  “มาหาพี่ปลื้มครับ” เขายิ้มและบอกกับคนดูแลหอ จากนั้นก็จูงมืออาร์เดินผ่านหน้าไปโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาพาอาร์เดินขึ้นตึกไปยังชั้นสาม พอไปถึงหน้าห้องก็พบว่าพี่ปลื้มยังอยู่ในห้อง เขาหงุดหงิดนิดหน่อย ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ