.


                    “บูมขอโทษนะอาร์ จะโกรธก็ได้ จะเลิกกับบูมก็ได้ แต่อาร์ยกโทษให้บูมกับเรื่องวันนั้นได้มั้ย “ เขาส่งข้อความหาแฟนสาว ซึ่งสับสนวุ่นวายในใจไปหมดในตอนนี้ เขาแคร์เนสทำไมกัน เขาแคร์เนสเพราะอะไร ทั้งที่เนสมีคนอื่นไปแล้ว และ หากจะมีอะไรกับอาร์ก็ไม่ผิด เพราะไม่คิดจะทิ้งไปด้วย ทว่าทำไมต้องแคร์คำพูดของผู้หญิงคนนั้น

                      “อาร์ไม่โกรธ แต่บูมอย่าทำแบบนี้กับอาร์อีกนะ อาร์รักบูมคนเดียว แต่อาร์ยังไม่พร้อม สัญญากับอาร์ด้วย” สาวเจ้าส่งกลับมา เขายิ้มให้กับข้อความด้วยความเขินปนรู้สึกผิด

                     “ไม่สัญญา ! ฮา หายโกรธเค้าแล้วใช้มั้ย”

                       “ไอ้บูมบ้า ! อย่าคิดว่าจะหลอกเค้าได้อีกรอบที่สองนะ” สาวเจ้าส่งกลับมา ทำให้เขาหัวเราะออกมาได้ อาร์หายโกรธเขาแล้วจริง ๆ ยิ้มให้ข้อความอย่างบอกความรู้สึกไม่ถูก

                       สองคนแชทคุยกันก่อนนอน เขาเลิกคุยแชทกับอาร์ทว่ารู้สึกยังไม่ง่วงเท่าไหร่ จึงล็อกเอาท์ออกจากเฟ๊ซบุ๊กของตนเอง เปลี่ยนมาใช้เฟซบุ๊กเป็นโพร์ไฟล์รูปน้องเบส เข้าไปส่องเฟซบุ๊กของเนส ไม่ได้อยากรู้แต่ก็รู้คงไม่เป็นอะไรหรอก เขาบอกกับตนเองก่อนจะเปิดเข้าไปดู

                        ผ่านไปเกือบสองปีที่เลิกกัน เนสไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แปลกใจอยู่เรื่องเดียวไม่เห็นเนสลงรูปคู่กับผู้ชายคนนั้นเลย ทีตอนคบกับเขาเนสขอลงรูปคู่ด้วยตลอดผิดที่เขาไม่ยอมให้ลง  ผู้ชายคนนั้นก็คงจะเหมือนเขาล่ะมั้ง สมองคิดขณะมือก็เลื่อนดูกิจกรรมที่เนสทำและนำมาลงเฟซบุ๊กเอาไว้

                       บูมตกใจปนดีใจเมื่อเห็นเนสโพสต์ข้อความและเช็คอินสถานที่เรียนต่อมหาลัย ลึก ๆ แอบดีใจต่างหากที่รู้ว่าเนสสอบได้มหาลัยที่เดียวกันกับตนเอง แค่คนละคณะ จะดีใจไปทำไม ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย เมื่อคิดแบบนั้นบูมก็เลื่อนผ่าน ดูรูปอื่น ๆ ไปเรื่อย

                     ………………………………….

                       เสียงออดดังชั่วโมงสุดท้ายของวันศุกร์ บูมรีบหยิบกระเป๋าวิ่งไปที่โรงจอดรถ พร้อมตะโกนบอกอาร์ว่ามีธุระจะรีบกลับ ไม่สนใจจะเอาคำตอบจากอาร์ รีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ของตนเอง จากนั้นก็ออกตัวมุ่งหน้าไปยังเส้นทางไปบ้านของย่า

                       วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะรู้ว่าเนสเรียนต่อมหาลัยที่ไหนแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรกันก็ดีใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกดีใจ มันคิดแค่ว่าจะได้อยู่ใกล้ ๆ กันอีก และ เป็นอิสระมากขึ้น ที่จริงเขาไม่เคยลืมเนสได้เลย

                      มาบ้านอย่าสัปดาห์นี้เขาอยากคุยกับเนสมาก อยากถามเรื่องเรียนต่อ ถ้าเจอเนสตนเองสัญญาว่าจะคุยด้วยดี ๆ จะไม่ทำให้เนสต้องโกรธ แต่จะได้เจอหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง  

                     เนสกลับจากโรงเรียนมองเข้าไปที่บ้านย่าของบูม เห็นรถมอเตอร์ไซค์สีดำจอดอยู่ตรงหน้าบ้าน รถของบูมแน่นอน เนสเริ่มใจคอไม่ดี จะทำอย่างไรไม่คิดว่าจะมาวันนี้ เพราะต้องไปสอนการบ้านให้น้องเบสอีก เนสลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากคุยด้วย ทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ดี มันกำลังจะจบลงด้วยดี

                     เธอเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องของตนเอง เปลี่ยนชุดนักเรียนสวมกางเกงขาสั้นใส่เสื้อกีฬา เธอลืมไปว่าเสื้อตัวนี้บูมให้มาจึงหยิบมันมาใส่โดยลืมตัว จากนั้นก็เดินไปหาน้องเบสที่บ้าน

                     เดินมาถึงเห็นบูมกับน้องเบสนั่งรอที่แคร่แล้ว ข้าง ๆ มีหนังสือพร้อมสมุดการบ้านที่น้องเบสเตรียมไว้ให้เธอสอน บูมมองแล้วยิ้มทำไม ไม่คิดอยากจะรีเทิร์นหรอกนะ  เนสคิดในใจแล้วทำหน้าบึ้งเมินหน้าหนี

                    "ยังเก็บไว้อยู่อีกเหรอ นึกว่าทิ้งไปแล้ว"  เขาพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่ได้อยู่ใกล้เนส แค่ได้คุยกับเนสก็พอ

                    "เก็บอะไร ทิ้งอะไร ทำไมต้องทิ้ง และทำไมต้องเก็บ"  เนสยังนึกไม่ออกว่าบูมหมายถึงเรื่องอะไร เธอลืมไปเสียสนิทเลย

                    "ก็เสื้อกีฬาเค้าไง นึกว่าทิ้งไปแล้ว"  แอบหวังลึก ๆ ว่าเนสคิดเหมือนกันกับเขา ถ้าหมดรักกันแล้วจริง ๆ ต้องทิ้งไปสิ จะเก็บไว้ทำไม

                    " เดี๋ยวอย่าสำคัญตัว ! เสื้อมันไม่ได้ทำอะไรผิดจะทิ้งทำไม"  เธอจำได้แล้ว ตกใจมากถึงมากที่สุด ถึงว่าทำไมบูมถึงยิ้มหน้าบานเชียว ปกติเจอเธอบูมต้องพูดกัดเธอแล้ว เนสนะเนสหยิบเสื้อมาใส่ไม่ดูตาม้าตาเรือบ่นตนเอง

                    เธอนั่งสอนการบ้านน้องเบส โดยมีบูมนั่งมองอยู่ข้าง ๆ รู้สึกอึดอัดที่บูมนั่งจ้องอยู่ได้ ทำไมไม่สอนการบ้านน้องตัวเอง แทนที่จะมัวนั่งจ้องช่วยสอนการบ้านน้องเบสก็ยังดี บางอย่างที่เธออธิบายน้องเบสยังไม่เข้าใจ บูมก็น่าจะช่วยอธิบายบ้าง

                   "บูมอย่าจ้องได้มั้ย" พูดด้วยความรำคาญพร้อมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา

                  "อะไรใครจ้อง อย่าสำคัญตัวได้ปะ" ได้ทีเอาคืนตามด้วยเสียงหัวเราะ ให้เนสรู้ว่าเขาไม่ได้พูดว่าจริงจัง กลัวเนสโกรธพาลกลับบ้านไปก่อนเวลาอันควร เขาอยากอยู่กับเนสแบบนี้นาน ๆ เรื่องที่อยากคุยยังไม่ได้คุยเลย เขาเลือกที่จะไม่พูดเรื่องผู้ชายคนนั้น เพราะหากพูดไปกลัวว่าเนสจะไม่พอใจและกลับบ้านไปเสียก่อน

                    "ตัวเอง เอ่อ ! เนสเรียนต่อที่ไหนอ่ะ" ถามเนสไม่ได้ต้องการที่จะแกล้งหรือกวน ตั้งใจรอคำตอบเขารู้แล้วว่าเนสเรียนคณะอะไร มหาลัยอะไร เพียงแค่อยากได้ยินจากปากเนสเอง อยากคุย อยากพูดด้วย  

                   เนสมองหน้าเขาเหมือนลังเลว่าจะบอกดีไหม สุดท้ายเนสก็บอมบอกจนได้

                     "เรียนที่ขอนแก่นน่ะ แต่ไม่บอกหรอกนะว่าคณะอะไร" เธอตอบตามความจริง เห็นว่าไม่มีความจำเป็นต้องปิดบัง เพราะถึงอย่างไรบูมก็ต้องไปเรียนที่เดียวกันกับอาร์อยู่แล้ว "การบ้านน้องเบสเสร็จแล้ว เราขอตัวกลับก่อนนะ" เนสต้องการที่จะกลับจริง ๆ หากอยู่ต่อต่อมความรัก ความคิดถึง ความโหยหาต้องกลับมาทำงานอีกครั้งแน่ ๆ

                   เธอลุ้นว่าเขาจะต่อว่าเธอรีบไปคุยกับพี่สแน็คเหมือนครั้งก่อนหรือเปล่า แต่ไม่เลย ! บูมยิ้มให้ยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงไปอีก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หัวใจที่เข้มแข็งทำไมตอนนี้อ่อนแอแบบนี้ เนสคนที่เคยเข้มแข็งหายไปไหน จากนั้นก็รีบเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไป

                      เขากับน้องเบสยังนั่งเล่นที่หน้าบ้านกันต่อ สองคนพี่น้องนั่งเบียดกันที่เปลตัวเดียว เขามีเรื่องอยากถามน้องเบสเป็นเรื่องเกี่ยวกับเนส และ ผู้ชายคนนั้น เขาอยากรู้ที่ไปที่มาของผู้ชายคนนี้เฉย ๆ เนสคบมาตั้งนานถ้านับจากวันนั้นก็น่าจะเข้าปีที่สอง

                     "เบส รู้จักคนนี้มั้ย"  บูมยื่นโพร์ไฟล์เฟซบุ๊กของผู้ชายคนนั้นให้น้องเบสดู

                     "ไหน ! คนไหน อ่อพี่สแน็ค หลานยายจันทร์ไง อยู่อีกหมู่บ้าน ก่อนถึงตัวอำเภอนะ"  น้องเบสพูดหลังหยิบโทรจากพี่ชายมาดู เมื่อเห็นเป็นรูปพี่สะแน็คก็ตอบไปตามความจริง “พี่สะแน็คเป็นลูกของป้าพี่เนส”

                      "หลานยายจันทร์เหรอ"  อึ้งกับคำตอบของน้องสาว เขาถามทวนเพื่อความมั่นใจอีกรอบ ไม่อยากจะเชื่อหูที่ได้ยินว่าเป็นหลานยายจันทร์ เป็นหลานเขยนะสิไม่ว่า

                     "อือ หลานยายจันทร์ ยาย ! ยายพี่สแน็คหลานยายจันทร์น่ะ เป็นลูกของใครนะ"  น้องเบสไม่เพียงตอบพี่ชายเฉย ๆ ยืนยันคำตอบด้วยการตะโกนถามยายที่ดูละครในบ้าน ลุกจากเปลวิ่งเข้าไปเอาคำตอบจากยาย ไม่นานก็วิ่งออกมาหาบูมที่นั่งรอที่เปลตัวเดิม

                       "ว่า"  บูมรอเอาคำตอบ

                       "ลูกป้าหน่อย ป้าหน่อยเป็นพี่ป้านิด ป้านิดเป็นแม่พี่เนสกับพี่นิว"  น้องเบสตอบตามความจริงเช่นเคย

                        "ตกลงไอ้สแน็ค  เอ้ย ! พี่สแน็คเป็นพี่ชายพี่เนสว่างั้น เป็นเหมือนน้องเบสกับพี่บูม"  เขาย้ำอีกรอบเพื่อความมั่นใจ เนสแสบจริง ๆ หลอกเขามาได้ตั้งสองปี

                       เมื่อรู้ความจริง ความรู้สึกคิดถึง ห่วงหาที่เคยปิดกั้นไว้พุ่งออกมาอย่างแรง ไม่โกรธเนสที่โกหกมานาน ที่เอาพี่ชายมาหลอก เขาดีใจต่างหาก ดีใจที่สุด แต่เมื่อคิดดูอีกที เนสอาจจะมีคนอื่นซ่อนไว้ก็ได้ ผ่านมาสองปีขนาดนี้จะไม่คบใครเลยเหรอ เป็นไปได้ยาก

                       "น้องเบส เคยเห็นแฟนพี่เนสมั้ย"  บูมถามน้องสาวเพิ่มเติม มีไม่มีไม่รู้ ! ที่รู้ ๆ ดีใจมากที่สองคนนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน ที่เขาเสียใจ ผิดหวังมาตลอดมันไม่ได้เป็นความจริง

                      "หื้อ ไม่เคยเห็น " สองพี่น้องนั่งคุยกันที่เปลหน้าบ้าน ไม่นานย่าก็เรียกให้เข้าบ้านเพราะดึกแล้ว ทั้งสองจึงยอมเข้าบ้านไป

                     บูมดีใจมากแทบลืมอาร์ไปเลย นี่ก็จะเป็นเวลาที่ต้องคุยกับอาร์แล้ว บูมอยากให้เวลามันเดินเร็ว ๆ จะได้รีบคุยกับอาร์และรีบทักหาเนส บูมลืมไปว่าเนสบล็อกการติดต่อไว้ทุกช่องทาง มีทางเดียวคือใช้ล็อกอินเฟซบุ๊กของน้องเบสแทน

                    ถึงอย่างไรเขาก็จะให้เนสเลิกบล็อกการติดต่อให้ได้ ต้องกลับมาคบกันอีกให้ได้ เขารักเนส ! ที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเนสได้เลย มันเหมือนรักแรกพบ แต่มันไม่ใช่ เพราะรักครั้งแรกของเขาคือ ทว่ามันความรู้สึกไม่เหมือนกัรสักนิด ไม่เคยมีความรู้สึกห่วงหา โหยหาแบบนี้กับอาร์เลย ทว่าอาร์ก็เป็นคนดีที่สุด

                     เนสกลับมาที่บ้านนั่งดูโทรทัศน์กับยายภายใต้ใจที่ว้าวุ่น ตั้งแต่ตัดสินใจเลิกกับบูมไม่เคยเลยที่จะมานั่งเล่น หรือ นั่งคุยกับบูมแบบนี้  จะมีก็แค่เจอกันแว่บเดียวเท่านั้น และ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ยอมให้เจอเลย มันยิ่งทำให้ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

                      ความคิดถึง ความโหยหากลับมาทำงานอีกครั้ง เนสดูละครกับยายไม่รู้เรื่องเลย จึงขอตัวเข้านอนก่อน ทว่าไม่ได้ง่วงนอนแค่ทนความคิดถึงบูมไม่ได้ กลับมาดูรูปเก่า ๆ ที่ถ่ายเก็บไว้ในโทรศัพท์ เลื่อนกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น

                      เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเพราะนอนไม่หลับ คิดถึงบูมทุกครั้งที่บูมมาบ้านย่า ยิ่งสัปดาห์นี้ได้เจอกัน ได้คุยกัน แถมบูมยังไม่แขวะไม่ว่าเธอเหมือนแต่ก่อน มันยิ่งทำให้ใจที่เคยเข้มแข็งจะพังลงเอาดื้อ ๆ

                     ระหว่างที่เนสเลื่อนดูรูปของตนกับบูมไปมา เนสก็เห็นแชทของน้องเบสเด้งขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ น้องเบสทักมาทำไม ดึกป่านนี้ยังไม่นอนอีก พี่บูมมาไม่ได้เลยนะ ส่วนอีตาพี่ชายนิสัยไม่ดีพาน้องนอนดึก เนสบ่นให้พี่กับน้องบ้านนั้นพร้อมมือก็กดเปิดอ่านข้อความ

                       "นอนยัง" ข้อความที่น้องเบสส่งมาให้ ร้อยวันพันปีน้องเบสไม่เคยถามอะไรแบบนี้  มีคุยกันบ้าง แต่ ที่แชทมาถามว่านอนยังนี่ ไม่ใช่ตัวน้องเบสทักมาแน่นอน บูม ! ต้องเป็นบูมแน่ ๆ

                       เนสลังเลว่าจะตอบกลับไปดีหรือเปล่า ตอนหัวค่ำก็พูดดีด้วย บูมต้องการอะไรกันแน่ หรือว่าต้องการจะกลับมาคบกันอีก ไม่มีทาง ! เธอจะไม่มีทางกลับไปเป็นตัวสำรองของใครอีก ถึงแม้หัวใจยังต้องการบูมก็ตาม

                     เนสนอนไม่หลับ กลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน มือก็หยิบเอาโทรศัพท์มาเปิดดูข้อความที่น้องเบสส่งมา แต่เป็นบูมที่พิมพ์มาต่างหาก ชั่งใจว่าจะตอบไปดีไหม ถ้าตอบกลับไปบูมอาจจะได้ใจคิดว่าตนเองจะยอมกลับมาคบกันอีกก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้น เนสลังเลใจหนึ่งก็อยากตอบ อีกใจก็ไม่อยากตอบ

                      "ยัง ! บูมใช่มั้ย" สุดท้ายเนสก็เลือกที่จะตอบกลับไป ปลายทางขึ้นสถานะอ่านอย่างรวดเร็ว เหมือนรอการพิมพ์ตอบกลับมาของเธออยู่

                      "เปล่า ! น้องเบสเอง"  บูมตอบกลับแบบกวนเนสไป กะจะยั่วโมโหสักหน่อย