.


                บูมมาอยู่บ้านย่าได้ครึ่งเดือนแล้ว อีกครึ่งเดือนก็จะเปิดเทอม ยังไม่เคยได้ไปไหนเลย ไปครั้งล่าสุดก็ตอนพ่อกับแม่มาส่งนั้นแหละ บูมอยากใช้เวลาอยู่กับเนสให้มากที่สุด ไม่รู้ทำไม รู้แค่ว่าความรู้สึก มันอยากให้ทำแบบนั้น และ เหมือนจะห้ามความรู้สึกของตนเองไม่ได้ด้วย

                 ส่วนอาร์เขาก็ยังรักและแคร์เหมือนเดิม หรือที่รู้สึกกับเนสแบบนี้เพราะความใกล้ชิด ถ้าเขากลับไปเรียนเขายังจะรู้สึกกับเนสแบบนี้อยู่ไหม

                 บูมออกมานั่งหน้าบ้านเหมือนเช่นเคย ตามด้วยน้องเบสเดินตามมา วันนี้ไม่ยักเห็นเนสมาหาน้องเบสเลย ตื่นสายล่ะสิ แต่พอมองไปที่บ้านเนสก็เห็นเนสนั่งที่เปลหน้าบ้าน สงสัยจะเบื่อถึงไม่ยอมมา

                 นึกถึงคำว่าเบื่อเขาก็เบื่อเช่นกัน อยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหนเลย พอคิดเช่นนี้เขาก็นึกขึ้นได้ ชวนเนสไปเที่ยวดีกว่า จึงชวนน้องเบสเดินไปหาเนสที่บ้าน

                 “เนส ทำไร” เขาถามเธอทั้งที่ยังเดินไปไม่ถึงเลย คนถูกถามได้ยินตกใจ เพราะไม่ได้นั่งหันหน้าไปทางบ้านของเขา ไม่รู้ตัวว่าเขากับน้องเบสเดินมาหา

                 “ใจลอยคิดถึงเรื่องอะไรอยู่เนี่ย” ยิ้มให้กับอาการตกใจของเธอ เห็นทันพอดี

                 “เปล่า ! นายกับน้องเบสมาตั้งแต่เมื่อไหร่” สาวเจ้าปฏิเสธ แม้บูมจะเห็นก็ตาม

                 “มาตั้งนานแล้วเรียกก็ไม่ตอบ” บูมยืนอยู่หัวเปล ส่วนน้องเบสกระโดดขึ้นไปนั่งบนเปลกับเนสแล้ว

                 “ว่าจะชวนไปเที่ยวสักหน่อย ไปมั้ย” ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอ่ยเข้าเรื่องทันที

                 “แล้วจะไปไหนละ” เธอเลิกคิ้วถาม แอบดีใจอยู่ลึก ๆ ที่จะได้เที่ยวกับคนที่แอบชอบ

                 “เนสอยากไปไหนเราไปได้หมด”

                 “เราไม่รู้จะไปไหน นายแหละพาเราไป” สาวเจ้าตอบ ทั้งสองคนคุยกัน เมื่อไม่รู้จะไปที่ไหนบูมจึงหันมาถามผู้เป็นน้องสาวดีกว่า ว่าอยากไปที่ไหน

                 “น้องเบสอยากไปดูไดโนเสาร์” เด็กหญิงตอบ น้องเบสขยั้นขะยอเนสไปจนได้ เมื่อตกลงตามนั้นทั้งสองคนกันแยกย้ายไปขออนุญาตผู้ใหญ่กันก่อน

                 เนสกลับเข้ามาแต่งตัวใหม่ ด้วยชุดทะมัดทะแมง ใส่เสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อน กางเกงยีนส์สีดำ สวมรองเท้าผ้าใบ เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมารอบูมกับน้องเบสที่หน้าบ้าน ส่วนบูมก็แต่งตัวคล้ายกัน เสื้อยืดกางเกงยีนส์

                 “อ่านกินเราเหรอ” เมื่อเห็นเนสมองจึงแกล้งถาม พร้อมหัวเราะเบา ๆ

                 “ใครอ่านกิน หล่อตายแหละ” โดนเจ้าตัวโยนค้อนกลับมาให้

                 “ก็เห็นอยู่เมื่อกี้”

                 “ไปได้แล้วสายกว่านี้แดดแรง” เบี่ยงประเด็นไป เนสเปลี่ยนเรื่องคุย บูมเดินไปหยิบหมวกกันน็อกมาสองใบให้ตนเองกับเนส ส่วนน้องเบสใส่หมวกกันแดดธรรมดาก็พอ

                 ทั้งสามคนมาถึงพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ คนที่ดูตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นน้องเบส ทั้งสามเดินไปยังหน้าเคาท์เตอร์ มีป้ายบอกว่านักท่องเที่ยว ห้าสิบบาท นักเรียนนักศึกษายี่สิบห้าบาท เด็กถึงสิบสองขวบฟรี

                 เขาจับมือน้องเบสเดินนำหน้าไป ส่วนเนสเดินตามหลังมาติด ๆ เขารู้สึกว่ามันแปลก ๆ ทำไมเนสต้องเดินตามหลัง ต้องมาเดินคู่กันสิถึงจะถูก เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงพาน้องเบสหยุดเดิน รอให้เนสเดินมาประกบคู่

                 “เอ้า ยืนรออะไรเหรอ ทำไมไม่ไปต่อ” เจ้าตัวถามพร้อมทำหน้าสงสัย

                 “รอเนส” เขาตอบพร้อมปรายตามองสาวเจ้าด้วยรอยยิ้ม ทำเอาคนถูกมองเขินหน้าแดง

                 “รอเรา” เนสเอามือชี้ที่ตัวเอง

                 “ใช่ เราเดินไปพร้อมกันสิ มาด้วยกัน” เขาตอบ แล้วก็เดินไปจับมือเนสให้เดินไปด้วยกัน เนสทำท่าจะสะบัดมือออกเขายิ่งจับแน่นเข้าไปอีก สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขาจับมือตัวเองเดิน

                 พอถึงจุดถ่ายรูป บูมถ่ายรูปให้กับน้องสาวแล้วก็เธอ “สองคนถ่ายคู่กันเลย น้องเบสถ่ายรูปให้”   น้องเบสกล่าวตามประสาเด็ก เพราะเห็นว่ามีเพียงตนที่ได้ถ่ายรูป ไม่เห็นพี่ ๆ ทั้งสองคนได้ถ่ายรูปบ้างเลย จึงเอ่ยอาสาถ่ายรูปให้

                 “ไม่เอา พี่เนสไม่ถ่าย” เธอปฏิเสธ จะถ่ายรูปคู่กับเขาได้อย่างไร

                 “เถอะน่าเนส อย่าขัดใจน้องเบสสิ อีกอย่างเราก็...” เขาคะยั้นคะยอ และ หยุดพูดไว้เพียงเท่านี้ ให้เนสคิดต่อเอาเอง

                 “เราก็อะไร” เนสจ้องหน้าบูมจะเอาคำตอบ

                 “เราอยากถ่ายรูปกับเนส” ต่างคนต่างไม่พูดอะไรมองหน้ากัน แต่ ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อน้องเบสดึงแขนเนสให้มานั่งตรงเก้าอี้ยาว ตามด้วยเดินไปลากแขนบูมให้มานั่งคู่กัน

                 “ขยับเข้าไปชิด ๆ กันหน่อย” เด็กหญิงออกคำสั่ง

                 “พอยัง” บูมตอบ

                 “ยังขยับเข้าไปชิด ๆ กันเลย ติดกันน่ะพี่บูมเข้าใจมั้ย” น้องเบสออกคำสั่งพี่ชาย ซึ่งดูเหมือนตากล้องจะหงุดหงิดซะแล้ว ส่วนเนสนั่งเกร็งไม่กล้าพูดอะไร มีสองจิตสองใจในร่างเดียวกัน ทั้งชอบทั้งไม่ชอบ คิดยังไม่ทันจบเลยเนสต้องตกใจอีกเมื่อมือบูมสอดเข้ามากอดเอวตัวเองไว้

                 “นาย”! เนสหันมาจ้องหน้าบูมที่โดนโอบเอวโดยไม่ได้รับอนุญาต

                 “ก็น้องเบสสั่ง” บูมยิ้มอย่างมีเลศนัย เนสมัวแต่คิดไม่ได้ยินว่าน้องเบสพูดอะไร น้องเบสสั่งให้กอดจริงหรือเปล่า

                 “เดียวก่อนน้องเบส ถ่ายเข้ามือถือให้พี่บูมด้วย” บูมยื่นโทรศัพท์ให้น้องสาว จากนั้นเอามือเข้ามากอดเนสให้แน่นกว่าเดิม กลัวเนสจะดิ้น เดียวได้ภาพไม่สวย บูมเอาใบหน้าตนเองเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อให้เนสหันมาแก้มจะได้โดนปากพอดี และ เป็นจังหวะที่น้องเบสกดถ่ายพอดีด้วย

                 “บูม”! เนสทำหน้าบึ้งกำลังจะลุกเดินหนี โดนเขาคว้าเอาไว้ เนสจึงสะดุดล้มลงมาที่ตักของเขาอีกครั้ง คราวนี้เขากอดเนสไว้เพราะเดี๋ยวเนสร่วงลงพื้นอายคนอื่นเข้าไปอีก

                 “อย่าโกหกใจตัวเองเลยนะ” เขารู้ว่าเนสคิดเช่นไรกับตนเอง ส่วนตนเองก็สับสน หากมีคนบอกว่าเขารักเนสอาจจะไม่เถียงก็ได้ ทว่าใจมันก็ค้านเพราะมีอาร์อยู่ทั้งคน ตอนนี้สับสนกับใจของตนเองเหลือเกิน และ ทำไมแคร์ความรู้สึกของเนสแปลก ๆ

                 “แต่นายมีแฟนแล้วทั้งคน” เมื่อได้ยินดังนั้นสติจึงกลับมา ปล่อยเนสให้ยืนขึ้น ใช่แล้ว เขามีอาร์อยู่แล้วทั้งคน ทำไมเขาเป็นคนใจง่ายแบบนี้ คิดไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

                 บูมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นชื่อคนเรียกเข้าเป็นอาร์ บูมมองที่หน้าจอแล้วหันมามองเนส เหมือนตัดสินใจว่าจะรับดีไหม ตอนนี้ไม่รู้หัวใจแคร์ใครกันแน่ แคร์คนที่คบมานาน หรือ คนที่อยู่ตรงหน้า

                 “รับสายเขาสิ แฟนโทรมาหนิ” เนสพูด และ หลบสายตา

                 เขาถอนหายใจก่อนจะเดินไปรับสายของอาร์อีกมุมหนึ่ง ตอนนี้เนสบอกความรู้สึกตนเองไม่ถูก ไม่พอใจที่เขาคุยโทรศัพท์กับแฟนเหรอ ไม่อยากให้เขาคุยกับคนอื่น เนสรู้สึกโกรธผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา บ้าไปแล้วเนส นั่นแฟนเขานะ ตนเองต่างหากที่ทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร บอกกับตนเองระหว่างที่รอเขาคุยโทรศัพท์กับแฟน

                 บรรยากาศหลังจากที่อาร์โทรเข้ามันดูเงียบไปหมด ทั้งบูมด้วยที่ผิดปกติ ดูเงียบผิดปกติ ไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่ คนที่สนุกเห็นจะเป็นน้องเบสคนเดียว

                 “เนส” บูมเป็นคนทำลายความเงียบก่อน

                 “อะไรเหรอ” เธอหันมามอง

                 “เราขอโทษนะกับเรื่องวันนี้” เขาพูดพร้อมมองหน้าของเธอ

                 “อือ ไม่เป็นไรหรอก” แล้วเขาก็เดินมาจับมือของเธออีกเช่นเคย และ เธอก็ไม่ยอมขัดขืนเหมือนครั้งแรก ตอนนี้ไม่อยากขัดใจขัดความรู้สึกของตนเองอีกแล้ว ทั้งสามคนเดินเที่ยวจนครบทุกจุด ก่อนจะหาอะไรทานรองท้องก่อนกลับบ้าน

                 เวลาหนึ่งเดือนเต็มที่เขามาอยู่บ้านของย่า เขาได้รู้จักกับเนสมากขึ้น ทำให้เขาเผลอใจไปรักเนสตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่ามันคือความรัก หรือความหลงกันแน่ ไม่ต่างกับเนสที่คิดแบบนี้เหมือนกัน

                 เมื่อเปิดเทอมและกลับไปอยู่บ้าน เขาใช้ชีวิตประจำวันปกติเช่นเคย เขาเคยปฏิบัติกับอาร์อย่างไร เขาก็ยังทำอยู่อย่างนั้น ส่วนกับเนสเขาใช้เวลาก่อนที่จะถึงเวลาของอาร์ทักมาคุยด้วย

                 วันหยุดเสาร์อาทิตย์บูมก็มานอนบ้านย่าเป็นปกติ มาเจอกับเนส บูมไม่รู้จะทำอย่างไรตัดสินใจไม่ได้ บูมยอมเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว โชคดีที่อาร์ยังไม่รู้ทว่าเนสรู้อยู่เต็มอก

                 เนสยอมคุยกับบูมทั้งที่รู้ว่าบูมไม่ได้มีแค่ตนเองคนเดียว แต่จะทำอย่างไรเนสเองก็ห้ามหัวใจตนเองไม่ได้เช่นกัน ห้ามหัวใจไม่ให้รักบูมไม่ได้ รู้สึกชอบบูมตั้งแต่แรกเห็น

                 วันเวลาผ่านเลยไปทุกวันกับความรักสองหญิงหนึ่งชาย โดยที่อีกคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ส่วนอีกคนรู้ทุกเรื่อง รู้เวลา รู้ทุกอย่าง เนสไม่เคยทำให้บูมมีปัญหา เนสยอม ! ยอมที่จะให้ตนเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้

                 เนสมีเวลาไปไหนมาไหนกับบูมมากกว่าอีกคน เนสได้คุยกับบูมมากกว่าอีกคนที่มีเวลาจำกัด ทำให้คิดเตลิดไปไกล ไกลเกินที่จะกลับมา

                 …………………………………..

                 เวลาล่วงเลยมาจนถึงทุกคนขึ้น ม.ปลาย ความรักลับ ๆ ของบูมกับเนสก็ยังเป็นความลับ ยังหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เลย ขาดเนสไม่ได้ จะบอกเลิกอาร์ก็กลัว

                 เวลานี้อาร์สวยขึ้นกว่าเดิม บูมนั่งมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแบบไม่ละสายตา อาร์นั่งเล่นโทรศัพท์ตรงระเบียงหน้าห้อง หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ

                 “มองไรบูม” อาร์ยิ้มเขิน ๆ ทักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาปะทะกับสายตาคู่นั้น

                 “มองแฟนบูม” ตอบเล่น ๆ กลั้วยิ้ม ตอนนี้สนิทกันเกินคำว่าสนิทไปแล้ว ทำให้โดนแก๊บหมั่นไส้ไปอีก

                 “พวกเอ็งนี่หวานตั้งแต่ ม.ต้น ยัน ม.ปลายเลยเนอะ เกรงใจเพื่อน ๆ บ้างนะ” แก๊บพูดแซว ตอนนี้มั่นไส้เหลือเกินเพราะในกลุ่มตนเองโสดอยู่คนเดียว

                 “แก๊บแกนี่ก็โสดตั้งแต่ ม.ต้นยัน ม.ปลายเหมือนกันเนอะ ฮา ”  แก๊บโดนโต้งล้อกลับ เรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนได้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่ได้อะไร แก๊บไม่ซีเรียสอยู่แล้ว

                 “กูจะครองตัวเป็นโสดเว้ย” แก๊บพูด ไม่ยอมโดนล้อง่าย ๆ หรอก

                 “เหรอ ! กูก็นึกว่าไม่มีใครเอา ฮา ” เพื่อนผู้หญิงแซวบ้าง

                 “แก๊บมืงไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวกูพาไปจีบ น้องกล้วย ม.1/5 สวยน่ารักอย่างงี้” พูดแล้วโต้งก็กอดคอเพื่อนซี้ลงไปยังอาคารชั้น ม.1 อาร์กับบูมหัวเราะให้กับความทะเล้นของเพื่อนสองคนนี้ ทันในนั้นเสียงข้อความไลน์ของบูมก็ดังขึ้น บูมไม่กล้าหยิบขึ้นมาดู กลัวจะเป็นเนส ถ้าอาร์เห็นงานเข้าแน่ ๆ

                 “ใครไลน์มาบูม” เธอถามเพราะได้ยินเสียงไลน์ เลิกคิ้วถามและมองว่าทำไมบูมถึงไม่หยิบขึ้นมาดู ใครไลน์มาหรือ

                 “แม่มั้ง” เขาตอบปัดไป ไม่กล้าหยิบขึ้นมาอ่านจริง ๆ กลัวว่าจะเป็นอีกคนในความลับ

                 “แม่ทำไมไม่หยิบขึ้นมาอ่านล่ะ” จ้องหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย

                 “ก็...” พยายามนึกหาคำแก้ตัว จะให้อาร์รู้เรื่องตนเองกับเนสไม่ได้