.


                       วันนี้ทำไมบูมอ่านที่เธอแชทไปถามแล้วไม่ยอมตอบ เธอรู้ว่าไม่ควรแชทไปกวนใจเวลานั้น แต่เธอเป็นห่วงแค่อยากแชทไปถาม ในข้อความก็ไม่ได้พูดอะไรให้จับผิดได้สักนิด อ่านแล้วไม่ยอมตอบคืออะไร กลัวอาร์จับได้ขนาดนั้นเลยหรือ
    
                        เนสนอนเล่นโทรศัพท์ที่เปล เข้าไปดูเฟซบุ๊กเห็นรูปที่เขาโดนแท็กมา เนสกดเข้าไปดูเห็นว่าอาร์ไปบ้านของเขา ถึงว่าทำไมไม่สนใจตนเองเลย เนสเลื่อนไปดูทีละรูป ๆ จนครบ มันเสียใจ ผิดหวัง เศร้าแบบไหนก็บอกไม่ถูก
    
                        มองนาฬิกาที่หน้าโทรศัพท์ เย็นมากแล้วเพื่อน ๆ บูมน่าจะกลับไปแล้วล่ะ "บูมทำอะไรอยู่ คุยได้มั้ย" เธอลองทักหาบูมอีกครั้ง รู้สึกประหม่าอย่างไรไม่รู้ วันนี้ทักไปสองครั้งบูมไม่ตอบกลับมาสักครั้งเลย  

                      เธอจ้องข้อความที่ส่งไป ยังไม่ขึ้นสถานะว่าอ่าน หรือว่าอาร์อาจจะยังไม่กลับก็ได้ จะอยู่กันนานขนาดนี้เลยหรือ หกโมงเย็นแล้วนะ  

                     เนสพยายามไม่คิดมาก กดเข้าไปในยูทูปฟังเพลงอีกครั้ง จะได้สบายใจขึ้น ช่างบูมเถอะ จะอยู่กับใครที่ไหนจะทำอะไรกับใครก็ช่าง ไม่สนใจอีกแล้ว ยิ่งจินตนาการยิ่งน้อยใจ เสียสุขภาพจิต เดี๋ยวถ้าบูมว่างอยากคุยก็คงทักกลับมาเอง

                       "เค้าพึ่งตื่น เลยไม่ได้อ่าน" เขาส่งข้อความกลับมา เธอตัดสินใจเปิดอ่าน แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับไปแต่อย่างไร ครั้งนี้รู้สึกเหนื่อย เบื่อ ไม่อยากคุย หรือว่ามันเป็นความน้อยใจ โกรธ หรืองอนอยู่ก็บอกไม่ถูก รู้แค่ว่าเธอไม่ตื่นเต้นเหมือนแต่ก่อนแล้วเวลาที่เขาทักมาคุยด้วย เมื่อเธอไม่ยอมเปิดอ่านข้อความและตอบกลับก็มีสายโทรเข้ามา จะเป็นใครไม่ได้นอกจากเขานั่นแหละ สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนคุยกันเหมือนเดิม เพราะคำว่ารักคำเดียว

                       เมื่อบูมวางสายจากเนส ก็ถอนหายใจออกมา มันเป็นอะไรนะวันนี้ เนสดูเหมือนจะไม่อยากคุยด้วยอีก ส่วนอาร์จะทำเป็นเล่น ๆ ไม่ได้อีกแล้ว ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ เหมือนอาร์เริ่มจะคอยจับผิดเรื่องของเนสแล้ว ไปบ้านย่ารอบนี้ต้องคุยกับเนสให้เข้าใจมากกว่านี้

                      วันเวลาล่วงเลยไปไม่มีอะไรพิเศษ ทุกอย่างยังเป็นปกติดี ตอนกลางวันบูมให้ความสำคัญกับอาร์ หลังเลิกเรียนก็คุยกับเนส พอก่อนจะนอนก็กลับมาคุยกับอาร์อีกครั้ง

                        สิ่งที่เขาทำให้กับอาร์เขาก็ทำเป็นประจำไม่เคยลืม เคยบอกรักบอกฝันดีก็ยังทำอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดก็มาถึงวันศุกร์ วันที่อาร์ไม่อยากให้ถึง แต่มันเป็นวันที่เขากับเนสอยากให้มาถึงมาก เขาอยากเจอเนสช่วงนี้เนสเหมือนไม่อยากคุยกับเขาเลยเขาอยากรู้ว่าเนสเป็นอะไร งอนเขาเรื่องอะไร ถามก็ไม่ยอมบอก

                        "อาร์ไปส่งบูมนะ"  เขาอ้อนอาร์ให้ไปส่งเหมือนเช่นทุกครั้ง

                        "จะไปส่งดีมั้ยน๊า ไปส่งให้ไปหาผู้หญิงคนอื่นเนี่ย" เธอประชด แต่ความรู้สึกเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ บูมไปอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นตั้งสองวัน ถึงเธอไม่เคยไปสักครั้ง เธอก็ทราบว่าบ้านทั้งสองคนติดกันแค่รั้วกั้น เมื่อความคิดลบผุดขึ้น สีหน้าก็ออก เธอเงียบ และหน้านิ่งขึ้นมาทันที

                      "ไม่เอานะ ๆ อาร์ไม่คิดแบบนี้นะ" เขาจับมือของเธอขึ้นมาแนบที่แก้ม อยากจะหอมแก้มมากกว่าหอมมือก็ทำไม่ได้ สองคนยืนคุยกันนอกรั้วโรงเรียน เวลานี้ไม่มีครูคนไหนมาว่าเขาได้ เนื่องจากมันเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว

                      "ปล่อยมืออาร์และไปได้แล้วบูม เดี๋ยวตกรถไม่รู้ด้วยนะ" เธอดึงมืออกจากการกุมมือของบูม จากนั้นก็ขอตัวเดินทางไปบ้านของย่า

                      สุดท้ายอาร์ก็ต้องมาส่งเขาเหมือนเดิม ไม่ได้โดนบังคับ ทว่าเต็มใจมาส่งต่างหาก คนขายตั๋วยื่นตั๋วรถให้กับเขา ทั้งสองคนนั่งรอที่เก้าอี้ยาว ที่ทาง บขส เตรียมไว้ให้ผู้โดยสารนั่งรอรถ  

                      "อาร์กลับเถอะ เดี๋ยวกลับถึงบ้านค่ำ พ่อบ่นนะ" เขาพูดขึ้นพร้อมเอามือไปเขย่าผมอาร์เล่น

                    "ก็ได้ บูมถึงบ้านย่าแล้วไลน์มาบอกอาร์ด้วย"

                   "ครับผม " แล้วเขาก็เดินไปส่งอาร์ที่รถสามล้อ จ่ายค่ารถให้และโบกมือลา เมื่ออาร์ไปลับสายตาแล้วเขาจึงกลับมานั่งรอรถที่เดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกย่าว่ากำลังจะไปบ้าน และแชทหาเนสทันที

                      "เนสเค้ากำลังจะไปหานะ น่าจะถึงประมาณหกโมงเย็นอ่ะ มารับได้เปล่า" เขาพิมพ์แชทหาเนส ปลายทางอ่านทันที เหมือนเนสก็รอแชทจากเขาอยู่

                      "จะไปรับได้ไง ไม่มีรถ"  เนสตอบกลับมา

                    "โธ่ เสียดายจัง ผิดแผนเลย เค้าก็ลืมไปว่าเนสไม่มีรถมอไซต์"

                      "แผนอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ"  

                     "เปล่าครับพูดไปงั้นแหละ เดี๋ยวให้พี่เอ็มมารับเหมือนเดิมก็ได้" จากนั้นเขาก็กดเบอร์โทรหาพี่ชายลูกพี่ลูกน้องให้มารับเหมือนเดิม ไม่นานรถตู้ก็มาถึง เขาขึ้นไปนั่งรอในรถ

                       สักพักรถก็แล่นมาถึงอำเภอบ้านของย่า เขาเดินไปหาพี่ชาย ยกมือไหว้สวัสดี พี่เอ็มเอามอเตอร์ไซต์คันเดิมมารับ เสียวอีกแล้ว เสียวต่อการถูกอะไรปาใส่หัวขณะขับรถ ด้วยเสียงท่ออันดังแสบแก้วหู เป็นที่ต้องตาต้องใจตำรวจอย่างมาก

                        พี่เอ็มสตาร์ทรถรอ เสียงท่อดังทำเอาคนที่อยู่ ณ ที่นี่มองมายังพวกตน บิดรถโดยที่ยังไม่เข้าเกียร์สองสามรอบแล้วพี่เอ็มก็ออกตัวไป เขาถอนหายใจโล่งอกออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านย่า พี่เอ็มตะโกนเรียกปู่กับย่าแล้วขอตัวกลับเลย ไม่นั่งเล่นด้วย มีธุระต้องไปรับแฟน

                        เขาเดินเข้าไปไหว้ปู่กับย่า ก่อนที่จะเอากระเป๋าไปเก็บในห้อง อาบน้ำแต่งตัว และมีน้องเบสเข้ามาเกาะติดไม่ยอมห่างไปไหนเหมือนเดิม

                    “เค้าถึงบ้านย่าแล้วนะ” แชทบอกทั้งสองคน

จบบท…