.


                 บูมนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบสัปดาห์ได้ วันนี้หมอบอกว่ากลับบ้านได้ บูมดีใจมาก จากที่รู้สึกเบื่อเต็มทน คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงโรงเรียน และ ที่สำคัญคิดถึงอาร์กับเนสด้วย วัดไม่ได้เลยว่าคิดถึงใครมากกว่ากัน ใจหายเมื่อบางครั้งรู้ว่าหัวใจมันร่ำร้องหาเนสมากกว่าอาร์ บอกความรู้สึกไม่ถูก ในบางครั้งก็ลืมนึกถึงอาร์ไปเลย อยากคุย อยากเจอกับเนสมากกว่า ทว่าใจเจ้ากรรมก็ไม่กล้าบอกตัดสัมพันธ์กับอีกคน

                  พูดถึงเนสยังโกรธเขาเรื่องวันนั้นอยู่เลย ที่เขาพูดอะไรออกไปโดยไม่คิด ทักไลน์หาก็ไม่ยอมอ่านและไม่ตอบ ยิ่งทำให้กระวนกระวายใจมากเข้าไปอีก อยากกลับบ้านเร็ว ๆ จะได้คุยกับเนสให้รู้เรื่อง

                  เขาคิดไปเองว่าเนสจะเลิกกับเขา แบบนั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่ จะไม่ยอมเลิกกับเนสง่าย ๆ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เนสไปเป็นของคนอื่น จะขอรั้งไว้ให้ถึงที่สุด แค่คิดไปล่วงหน้าก็ใจหาย มันยิ่งอยากกลับบ้านไปโดยเร็ว นั่งคิดอยู่บนเตียงคนไข้ ตอนนี้ขยับตัวได้คล่องบ้าง แผลผ่าตัดก็เริ่มหายดี เปลี่ยนจากชุดคนไข้เป็นชุดลำลองปกติเพื่อรอกลับบ้าน

                  แม่เก็บข้าวของเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเรียบร้อย ส่วนพ่อไปรับยาที่ห้องจ่ายยาคนไข้ รอแค่พ่อรับยากลับมาก็กลับบ้านได้

                  เขาไม่สบายใจเรื่องเนสที่สุด ตั้งแต่วันนั้น อาร์ไม่มีปัญหาอะไร แทบจะไม่นึกถึงเลยด้วยซ้ำ ในใจกระวนกระวายถึงเรื่องของเนสอยู่คนเดียว เรื่องของเนสนี่สิจะแก้ปัญหาอย่างไร จะเลิกไม่ได้ ไม่รู้ว่าตนเองรักเนสแค่ไหน รู้แค่ว่าจะเลิกกับเนสไม่ได้

                  เขาจะให้เนสไปมีคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด ไม่คิดเฉย ๆ ระหว่างรอกลับบ้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์แชทหาเนสอีก ลองดูว่าจะอ่านและตอบกลับมาหรือไม่ อยากโทรคุยให้รู้เรื่องก็ไม่กล้า ให้กลับถึงบ้านก่อนเถอะ จะเคลียร์ทุกอย่างให้รู้เรื่องไปเลย ทำไมไม่อ่านไม่ตอบไลน์กัน

                  "หายโกรธยังตัวเอง เค้าขอโทษอ่ะเนส ที่พูดไปก็ไม่ได้คิดอะไร" บูมส่งข้อความไปหาเนส ข้อความขึ้นสถานะว่าอ่านแล้ว แต่ ไม่มีวี่แววปลายทางจะตอบกลับมาเลย ยิ่งทำให้กระวนกระวายใจมากขึ้นเป็นสองเท่า

                  "อ่านแต่ไม่ตอบนะ นิสัย ! ขอโทษคร๊าบตัวเอง หายโกรธนะเดี๋ยวไปหานะ ๆ นะเนส เค้าขอโทษนะ" เดินหน้าพูดขอโทษง้อเต็มที่ เขาพิมพ์ข้อความส่งไปหาเนสอีกครั้ง ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีวี่แววปลายทางจะตอบกลับมาเหมือนเดิม คราวนี้แทบนั่งไม่ติด อยากโทรหา อยากคุยด้วยให้รู้เรื่องไป

                  เมื่อไหร่พ่อจะกลับมา เขาอยากโทรหาเนส ทำไมเนสทำกับเขาแบบนี้ เนสอยู่กับใคร เนสคุยกับใคร ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายคิดไปเอง เขารู้สึกโกรธไม่พอใจที่เนสทำแบบนี้ กลับไปถึงบ้านต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

                  ขณะนี้ก็มีไลน์ของอาร์ไลน์มาถามว่ากลับบ้านตอนไหน กลับหรือยัง อาร์รู้ว่าวันนี้ตนเองได้กลับบ้านแล้วเนื่องจากคุยกันเมื่อคืน เขามองเห็นแต่เขาไม่อยากเปิดอ่าน สิ่งที่เขากังวลใจคือเนสมากกว่า ตอนนี้เนสไม่ตอบแชทเขามาเลย เนสทำอะไรอยู่

                  "เป็นอะไรลูก ดูเครียด ๆ ปวดแผลเหรอ แม่ขอหมอให้นอนต่อก็ได้นะ"  แม่ถามเขาเมื่อเห็นอาการของเขาไม่ค่อยสงบนัก

                  "เปล่าแม่ บูมอยากกลับบ้านมากกว่า เมื่อไหร่พ่อจะมาเนี่ย" บูมพึ่งรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ลืมไปว่าแม่ก็อยู่ตรงนี้ด้วย สักพักพ่อก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง พร้อมถุงยาหลายแผงในมือ เป็นอันว่าถึงเวลากลับบ้านกันได้

                  ……………………………………

                  วันนี้เป็นวันที่บูมออกจากโรงพยาบาล เนสดีใจมากที่จะได้ไปบ้านของบูมเป็นครั้งแรก แม้จะโกรธบูมอยู่ก็ตาม ไปถึงไม่คุยกันก็ไม่เห็นเป็นไร ขอแค่ได้ไปก็พอ ปกติถ้าอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ไม่ได้คุยกันอยู่แล้ว อดที่จะคิดถึงอาร์ไม่ได้อีกเช่นเคย วันนี้อาร์จะมาอีกไหม วันที่บูมออกจากโรงพยาบาล พอคิดถึงผู้หญิงอีกคนก็หุบยิ้มไปโดยปริยาย

                  ไม่นานโทรศัพท์มีสายเข้า เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นสายจากบูม เหมือนเทวดาจะเข้าข้าง พอนึกถึงปุ๊บก็โทรมาปั๊บ เธอปล่อยให้สายเข้าอยู่แบบนั้น ไม่รับสาย อยากให้รู้จักการรอเสียบ้าง วางโทรศัพท์ไว้ที่แคร่หน้าบ้าน ปล่อยให้มันสั่นอยู่แบบนั้น

                  เหมือนเทวดาจะเข้าข้างและเห็นใจเธอจริง ๆ บูมโทรหาเธออีกครั้งในเวลาติด ๆ กัน จากที่สายแรกตัดไป เธอตัดสินใจรับสายในรอบที่สอง

                  "ฮัลโหล" พูดเพียงเท่านี้ และ รอฟังปลายสายพูดกลับมา

                  "รับช้าเนอะ ไลน์ไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ คืออะไร"  เขาใส่อารมณ์เต็มที่ จากที่เก็บกดมาหลายวัน

                  "ต่อสายผิดคนหรือเปล่าคะ นี่เนสค่ะไม่ใช่อาร์"  พูดประชดไปด้วยความน้อยใจที่ยังเหลืออยู่

                  "เค้าขอโทษเนส ยกโทษให้เค้านะ ๆ โทรหาเนสนี่แหละครับ" พอโดนประชดกลับมาแบบนี้ ก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวานให้ ไม่อยากมีปัญหากันอีกแล้ว แค่เพียงระยะไม่กี่วันที่ไม่ได้คุยกัน มันทำให้เขารู้ว่าขาดเนสไม่ได้

                  "เหรอ ไปโทรคุยกับอาร์ไป" ไม่ให้บูมได้ตอบกลับตัดสายทิ้งก่อน แต่เธอก็แอบยิ้มดีใจที่บูมยังคิดถึงและโทรหา บูมอาจจะโทรคุยกับอาร์ก่อนหน้านี้แล้วก็ได้ แต่ เธอไม่สนใจ

                  บ่ายสามโมงของวันนี้ปู่เตรียมรถที่จะเข้ามาอำเภอเมือง เนสตื่นเต้นมากที่จะได้ไปบ้านบูมครั้งแรก ภายในใจยังขัดแย้งกับความรู้สึก เนสขอให้อาร์อย่ามาวันนี้เลย ไม่อยากเป็นส่วนเกินของใคร

                  คิดยังไม่ทันไร รถก็วิ่งเข้าเขตอำเภอเมือง เนสตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก ที่ได้เข้ามาสัมผัสอำเภอเมืองครั้งแรก มาอยู่กับยายเป็นปี ๆ ก็ยังไม่เคยได้เข้ามาตัวเมืองสักที ต่อไปนี้ต้องลองขอให้บูมพาเที่ยวบ้างแล้วล่ะ

                  รถวิ่งผ่านเข้าตัวเมืองก่อนจะถึงบ้านของบูม วิ่งเข้าหมู่บ้านด้วยความเร็วไม่มาก สักพักลุงก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านหลังหนึ่ง ลักษณะสองชั้น ครึ่งตึกครึ่งไม้เหมือนบ้านของเธอ

                  เนสเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้าบ้านตามหลังทุกคนไป เนสเลือกที่จะนั่งข้างนอกตรงหน้าบ้านไม่อยากเข้าไป สายตาก็ยังมองหาบูม บูมจะรู้หรือไม่ว่าตนเองก็มาด้วย และ คนสำคัญ อาร์ ! อาร์จะมาด้วยหรือเปล่า เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ชำเลืองมองหาให้ทั่วบ้าน ไม่เห็นวี่แววเพื่อน ๆ ของบูมสักคน เนสจึงเริ่มรู้สึกสบายใจ ว่าอาร์ไม่มาแน่นอนสำหรับวันนี้

                  สักพักแม่ของบูมก็ยกกับข้าวออกมาวางไว้กลางบ้านตรงห้องรับแขก ต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมบูมด้วยกัน มีกับข้าวมากมายหลายอย่าง น่าอร่อยทั้งนั้น

                  "เนสไปไหนเนี่ย เนสเอ้ยเข้ามากินข้าวมา" ย่าของบูมเรียกหาเธอให้มาทานข้าว เธอไม่เห็นบูมเลยหายไปไหน สักพักบูมก็เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน แอบมองด้วยความบึ้งตึงนิดหน่อย ไม่ยอมเผยยิ้มให้เห็นแม้จะอยากยิ้มแค่ไหน เพราะยังงอนอยู่ ส่วนเจ้าตัวส่งสายตาและรอยยิ้มให้ เธอก็ทำเฉย ๆ

                  เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จก็นั่งคุยกันถึงเรื่องของเขา เธอออกมานั่งหน้าบ้านขี้เกียจฟังผู้ใหญ่คุยกัน เธอจึงเลือกที่จะมานั่งเล่นโทรศัพท์ที่หน้าบ้านดีกว่า สักพักน้องเบสก็เดินตามออกมา

                  ส่วนเขาเมื่อเห็นโอกาสเหมาะจึงทำเป็นเดินตามน้องเบสออกมาเหมือนกัน เขาอยากสะสางเรื่องเขากับเนสให้จบ ๆ ไป ไม่ใช่ว่าเขาจะเลิกคุย แต่เขาจะเคลียร์การกระทำของเนสวันนี้ต่างหาก รู้สึกใจคอไม่ดีที่เนสไม่ยอมคุยด้วย เนสไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หรือว่าเนสมีคนใหม่ เนสจะเอาอย่างไรก็จะได้รู้กัน

                  เธอนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน มือก็เลื่อนเฟสบุ๊กไปเรื่อย น้องเบสเดินมานั่งข้าง ๆ ทำเป็นไม่เห็นบูมที่เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับตนอีกคน ก้มหน้าทำเป็นไม่สนใจ เธอรู้สึกได้ว่าบูมกำลังจ้องอยู่

                  "เนส" เขาเรียกเธอ และ เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ คนที่ได้ยินเห็นจะเป็นน้องเบส เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชาย แล้วก็ก้มเล่นโทรศัพท์ต่อเช่นกัน เธอได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ ก่อนที่เขาจะแย่งโทรศัพท์ออกจากมือของเธอไป

                  "ไหนคุยกับคนไหน มันเป็นใครถึงเรียกไม่ได้ยิน" บูมกดเข้าไปตรงที่เมสเซนเจอร์ของเฟซบุ๊ก ดูว่าเนสแชทคุยกับผู้ชายคนไหนบ้าง เมื่อดูแล้วว่าไม่มี จึงเผยยิ้มออกมาให้เห็น แต่ ยังไม่คืนโทรศัพท์ให้กับเนสไป

                  "เอามือถือเราคืนมานะบูม " เธอลุกขึ้นโน้มตัวจะแย่งโทรศัพท์จากเขา ทว่าเขาก็ไม่ยอมให้แย่ง เหวี่ยงตัวหลบ สองคนเล่นกันภายใต้การมองค้อนของน้องเบส ที่รบกวนการดูยูทูปของตนเองมาก

                  "โอ้ย !” บูมเอามือจับบริเวณแผล

                    "นั่นไง ! เจ็บมากมั้ยล่ะ" เนสทำหน้ากังวลคิดว่าตนเองเป็นคนทำให้บูมเจ็บ เดินเข้าไปจะประคองให้นั่งดี ๆ ไม่แย่งโทรศัพท์คืนแล้ว

                  "เป็นห่วงเค้าเหรอ" พูดพร้อมเผยยิ้มให้กับสาวเจ้า

                  " อ่อ นี่แกล้งใช่มั้ย"  จากนั้นเนสก็เอามือไปตีที่แผลของบูมให้เจ็บจริงไปเลย

                  "โอ้ยเนส… เค้าเจ็บนะ เจ็บจริง"  บูมงอตัวเอามือกุมที่แผลตัวเอง

                  "สม อยากแกล้งเราดีนัก" ไม่เข้าไปดูแถมค่อนขอดให้อีกด้วย

                  "หายโกรธยัง หายโกรธเค้านะ น๊าเนส เค้าขอโทษนะ ๆ" เขาพยายามง้อเนส วันนี้เขาต้องง้อเนสให้สำเร็จ

                  ไม่มีใครสังเกตสองคนที่นั่งเล่นหน้าบ้านด้วยกัน เพราะมีน้องเบสเป็นไม้กันหมา มีบ้างผู้ใหญ่เดินเข้าเดินออกมาเห็นสองคนคุยกันก็ไม่ได้อะไร เขาง้อเนสได้สำเร็จ เนสหายโกรธ สำหรับเขาแล้วไม่ได้อยากเสียเนสไป รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันตอนที่เนสไม่รับสายและตอบแชท รู้สึกไม่พอใจ และ ที่สำคัญเขาคิดมากด้วย

                  เมื่อบูมทำแบบนี้เธอก็ใจอ่อน จากที่จะเล่นตัวกะให้บูมง้อหลาย ๆ วันพอมาวันนี้เธอก็ใจอ่อนแล้ว หายโกรธบูมเป็นปิดทิ้ง สองคนนั่งคุยกันถึงเรื่องราวต่าง ๆ พร้อมน้องเบสก็ร่วมวงสนทนาด้วย  

                  ทั้งสองคนคุยกันเพลินจนลืมเวลา อีกหน่อยลุงก็คงพากลับ เนสดูสีหน้าเอื่อยๆ ซึม ๆ ไม่อยากกลับก็ต้องกลับ รู้สึกว่าเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากอยู่ใกล้ ๆ บูมตลอดเวลา คิดเพลินจนลืมตัวว่าบูมถามอะไรไปบ้าง

                  "เนส คิดอะไรอยู่ ใจลอยไปไหนเนี่ย" เขาถามย้ำ

                  "อ่อ เปล่า ๆ บูมถามว่าไงนะ" สาวเจ้าสะดุ้ง ไม่รู้บูมถามอะไรไป ทว่าปฏิเสธไว้ก่อน

                  "เค้าถามว่าเนสคิดอะไรอยู่"บูมเอาหน้าเข้ามาใกล้ ๆ นั่งเท้าคางจ้องหน้าเนสเอาคำตอบ

                  "แค่คิดว่าอยากอยู่กับบูมนาน ๆ "

                  "จริงอ่ะ"

                  "อือ" เขายิ้มกับคำตอบที่ได้ยิน เขาก็อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ เหมือนกันนั่นแหละ เวลานี้เขาลืมอาร์ไปเลย ในใจหรือในสมองเขาไม่นึกถึงอาร์เลยแม้แต่น้อย หากอาร์ไม่โทรเข้ามาเสียก่อน เมื่อโทรศัพท์สั่น เขารู้ในทันทีว่าต้องเป็นอาร์โทรเข้ามาแน่ ชั่งใจอยู่นานว่าจะรับสายดีหรือไม่ ก่อนจะปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่อย่างนั้นจนเนสได้ยิน

                  "รับสิ เดี๋ยวอาร์ก็โกรธ หรือจะลุกไปคุยที่อื่นก็ได้นะไม่ว่าหรอก"  เธอพูดด้วยความน้อยใจ และ เบี่ยงตัวนั่งหันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจ