.

                  สี่ทุ่มครึ่งอาร์ทักไลน์หา ไม่ถามเรื่องที่เขาไม่รับสายสักคำ เขาถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความสบายใจ นึกว่าจะได้ยกแม่น้ำทั้งห้ามาแก้ตัวเสียอีก คุยได้สักพักใหญ่ ๆ ข้อความของเนสก็เด้งแทรกเข้ามา เขาเปิดอ่านได้ความว่าทุกคนกลับถึงบ้านกันแล้ว

                     เขาพิมพ์ตอบกลับไปบอกเนสให้อาบน้ำนอนเลย เขาก็จะนอนเหมือนกันรู้สึกปวดแผล ความจริงเขาคุยกับอาร์อยู่ ไม่ว่างคุยกับเนสต่างหาก

                     "บูมมาจะมาเรียนวันไหน พรุ่งนี้เลิกเรียนอาร์กับเพื่อนว่าจะไปหาที่บ้านสักหน่อย" เขาคุยกับอาร์อย่างสบายอารมณ์

                     "บูมว่าจะไปพรุ่งนี้เลย ขาดเรียนหลายวันไม่รู้ครูสอนไปถึงไหนละ"

                      "ยังไม่หายดีก็ไม่ต้องมาเลย ส่วนเรื่องเรียนไม่ทันไม่ต้องห่วงอาร์จัดการไว้ให้หมดแล้ว"  เธอรู้สึกเป็นห่วง ยังไม่อยากให้มาเรียน แม้ใจจะคิดถึงอยากเจอมากก็ตาม

                       "ไม่เอาอ่ะ หายแล้วจะไปโรงเรียน คิดถึงคนบางคน"

                        "ใคร ! "  เธอรู้ว่าบูมหมายถึงใคร เธอพิมพ์ไปด้วยยิ้มไปด้วย ถามไปอย่างนั้น

                        "ไปส่องกระจกดูไป เห็นใครก็คนนั้นล่ะ" พูดกลั้วยิ้มอยู่คนเดียว

                        "แป๊บนะ ไปส่องดูก่อน"  เธอเดินไปยังตู้เสื้อผ้าส่องกระจก บ้าจี้ทำตามที่บูมบอกอีก

                        "เห็นแล้วว่าใคร สวยด้วยนะยายคนนี้ ฮา นอนได้แล้วพรุ่งนี้ไปโรงเรียนแต่เช้า เจอกันพรุ่งนี้นะ คิดถึง" เธอพิมพ์ยาวเหยียดเพราะเป็นข้อความสุดท้าย รู้สึกง่วงแล้ว มองเวลาห้าทุ่มขอนอนก่อน หลับไปท่ามกลางความสุขของหัวใจ จะได้เจอกันสักที ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันคิดถึงมาก

                      "ขอรับ เจอกันพรุ่งนี้นะ บูมรักอาร์นะคิดถึงมากด้วย" เขาบอกรักเช่นทุกครั้งที่เคยบอก รู้สึกง่วงเหมือนกัน เขาไม่คิดจะคุยกับเนสอีกครั้งสำหรับวันนี้ เพราะเพลียจริง ๆ ปวดแผลด้วย

                  …………………………………………..

                  ในห้องเรียนเวลานี้เพื่อน ๆ ที่มาถึงเห็นบูม ต่างพากันลากเก้าอี้มานั่งล้อมบูมกันหมด ถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อน ๆ ต่างแสดงความเป็นห่วงเป็นใยกันทุกคน

                    เจ็ดโมงสามสิบนาทีพอดีอาร์เดินเข้ามาในห้องเรียนเห็นเพื่อน ๆ กำลังรุมถามบูมอยู่ คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ อาร์เดินไปเก็บกระเป๋าที่โต๊ะของตนเอง ปล่อยให้เพื่อนชักถามไป ตนเองก็นั่งเตรียมสมุดที่จดการบ้านไว้ให้ ทำไว้รอบูมทุกวิชา กลัวส่งงานไม่ทัน

                       ไม่นานเสียงออดเข้าแถวก็ดังขึ้น เพลงมาร์ชประจำโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนหยุดทำกิจกรรม และ เตรียมตัวเข้าแถวเคารพธงชาติ ทำให้วงสนทนาแยกวงหายไปในพริบตา ต่างคนตางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเข้าแถว และ ทำกิจกรรมหน้าเสาธง

                      ไม่นานผู้อำนวยการก็ปล่อยนักเรียนแยกย้ายเข้าห้องเรียน บูมเดินมานั่งลงที่โต๊ะเรียนของตนเอง เพื่อน ๆ ตอนนี้ไม่มารุมถามเหมือนเมื่อเช้าอีก เนื่องจากรู้เรื่องกันหมดแล้ว บูมหยิบหนังสือสมุดปากกาเตรียมเรียนในวิชาแรก รู้สึกอยากเรียนเป็นพิเศษ เพราะขาดเรียนไปหลายวัน

                       "อ่ะสมุดการบ้านอาร์ทำไว้ให้ จะลอกใหม่หรือเอานี่ส่งเลยก็ได้"  อาร์หยิบสมุดการบ้านที่ตนเองทำไว้รอเดินมาหาบูมที่โต๊ะ บูมยิ้มให้ ก่อนจะหยิบมาเปิดดูการบ้านที่อยู่ข้างใน

                       "อาร์ทำหมดนี่เลยเหรอ ขอบคุณนะครับผม"  พูดจบก็หัวเราะ ยกมือมาหยิบปลายคางของอาร์  อาร์น่ารัก ใส ๆ ที่สุดในสายตาของเขา ต่างกันกับเนสโดยสิ้นเชิง สำหรับบุคลิกทั้งสองคน เขาชอบที่อาร์เป็นอาร์แบบนี้ คบกันตั้งแต่ ม.ต้น เป็นคนแบบไหนตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น

                       "อือ ไม่เป็นไร อาร์สบายมาก" เธอเองก็ยิ้มกลั้วหัวเราะเช่นกัน นึกทึ่งตนเองที่ขยันทำการบ้านรอแฟนมาก

                       "เฮ้ยพวกแกสองคนมาถึงก็จีบกันเลยนะหวานซะ ! เกรงใจพวกกูทั้งห้องด้วยโว้ย" เพื่อนในห้องที่เห็นแซวพวกเขาทั้งสองคน ทันใดนั้นแชทของเนสก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาวางไว้บนโต๊ะนักเรียน ไม่คิดว่าเนสจะทักมาตอนนี้

                      เธอมองที่หน้าจอเห็นว่าเป็นแชทของเนส จากที่ยืนตัวตรงตอนนี้โน้มตัวเอามือสองข้างค้ำโต๊ะนักเรียนไว้แล้วมองหน้าบูมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เธอสังเกตเห็นตอนแชทเด้งบูมทำท่าตกใจ ทำไมต้องตกใจถ้ามันไม่มีอะไรจริง ๆ  

                      "หยุด เปิดอ่าน" เธอพูดขึ้นในขณะที่บูมกำลังจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงนักเรียน  เห็นรูปโปร์ไฟล์แว่บ ๆ เหมือนรูปผู้หญิงที่ชื่อเนส  ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบใจ ผู้หญิงคนนี้กับบูมอย่างไรกันแน่ เธอสงสัยตั้งแต่ตอนไปเยี่ยมบูมที่โรงพยาบาลวันก่อนแล้ว

                       "อะไร มันไม่มีอะไร เนสเขาก็แค่อยากรู้ว่าไปเรียนได้หรือป่าว "  เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ดีกว่าพูดความจริง เขาตกใจอยู่ไม่น้อยกับท่าทีจริงจังของอาร์ เนสทักมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริง ๆ

                     "ก็ถ้ามันไม่มีอะไรก็ต้องเปิดไง" อาร์ไม่ยอม จ้องหน้าบูมตาไม่กะพริบ ถ้าบูมไม่เปิดแชทอ่าน มีเรื่องกันแน่ ขนาดแค่นี้ก็มีพิรุธแล้ว แค่เพื่อนทำไมต้องหวง ไม่ยอมให้อ่านว่าทักอะไรมา และที่สำคัญ อาร์ยังสำคัญกับบูมอยู่ไหม

                       พอโดนจ้องแบบนี้ก็จำยอม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวางบนโต๊ะ ลังเลไม่ยอมเปิดแชทข้อความที่เนสทักมาให้ดู

                      "เปิด" เธอเน้นเสียงหนักแน่น

                        “บูมไปเรียนมั้ยวันนี้หายดีแล้วใช่มั้ย “ ข้อความที่เนสส่งมา อาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านใกล้ ๆ พยายามเลื่อนดูข้อความอื่น ๆ แต่ไม่มี นับว่าเป็นความโชคดีของเขาเองที่คุยกับเนสแล้วก็ลบข้อความทิ้ง

                      "ก็บอกแล้วไง ไม่มีอะไร อาร์ไม่เชื่อใจบูมเลยเนอะ" เป็นทีของเขาบ้างเมื่อได้โอกาส  เขาทำท่าทางงอนอาร์ที่ไม่เชื่อใจเขาบ้างเลย

                     "แล้วทำไมต้องแชทมาถามด้วยล่ะ ทำไมมีเฟซกันด้วย" เธอยังไม่หายโกรธ ไม่สนว่าเขาจะงอนหรือไม่งอน เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่สนใจ ท่าจะเอาจริง จึงเลิกทำงอน มาใช้มุขแถแทน

                     "เอ้าก็เมื่อคืนย่ามาบ้านบูม ยายจันทร์ก็มาเนสก็ต้องมาด้วยอยู่แล้ว พึ่งแลกเฟซบุ๊กกันเมื่อคืนเอง  แล้วตกลงจะไปบ้านมั้ยเลิกเรียน "

                    "อย่าให้รู้นะว่าแอบคุยกัน"  สาวเจ้าค่อนขอดให้

                    "ถามว่าจะไปบ้านมัยเลิกเรียน"  เขาทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของอาร์

                   "เออ ไป" อาร์ตอบแบบเน้นเสียง เหมือนคนกำลังหงุดหงิด ที่เอาความจริงมากกว่านี้ไม่ได้ ต้องมีสักวันล่ะที่ตนเองจะรู้ความจริงให้มากกว่านี้ ว่าสองคนเป็นแค่เพื่อนกันจริง หรือ มากกว่านั้น

                    "ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยอ่ะ ก็เห็นแล้วว่าไม่มีอะไร ให้ดูแล้วเมื่อกี้ ยังไม่หายโกรธอีก" เขาทำสายตาละห้อยขอความเห็นใจ

                    "กลับโต๊ะก่อนนะ"   อาร์หันหลังจะเดินกลับโต๊ะตัวเอง แต่ ถูกบูมดึงแขนไว้

                     "เดี๋ยว ! หายโกรธก่อน"   เอื้อมมือจับแขนของอาร์เอาไว้ จนกว่าอาร์จะบอกว่าหายโกรธเขาแล้วถึงจะปล่อย

                     "อือ" สาวเจ้าตอบปัดรำคาญไป เพราะอยากกลับโต๊ะ ทว่าในใจยังครุ่นคิดเรื่องเขากับผู้หญิงชื่อเนสนั้นอยู่

                     หลังจากนั้นก็เข้าสู่ช่วงเวลาเรียนปกติ วันนี้เพื่อน ๆ ได้ฟังเรื่องราวของบูมทั้งวัน ครูวิชาไหนเข้ามาก็ถามตลอด

                     "บูมพวกเราว่าจะไปบ้านมืงนะ  ฉลองที่มืงไม่เป็นอะไร กลับมาหาพวกกูได้เหมือนเดิม" แก๊บพูดระหว่างเดินลงมาจากอาคารเรียน ทั้งหกคนเดินมุ่งหน้าไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นเฟื่องฟ้า โต๊ะประจำกลุ่ม

                      "อือ รู้แล้ว” เขาตอบ

                       "ใครบอก อาร์อีกอะดิ" แก๊บกระตุกยิ้มให้เพื่อน เมื่อถามว่าใครบอก แค่ถามเล่น ๆ ไปเพียงเท่านั้น ทราบอยู่แล้วว่าใครเป็นคนพูด จะใครอีก ถ้าไม่ใช่อาร์แฟนสาวของเพื่อนสนิทเอง

                      "ไอ้แก๊บถ้าอาร์ไม่บอกใครจะบอกวะ กิ๊กไอ้บูมหรือไง"  โต้งพูดหยอกบ้าง

                       "เออ กูรู้แล้วน่า กูก็พูดเฉย ๆ" ทุกคนในแก๊งเดินมาถึงโต๊ะเจ้าประจำวางกระเป๋าไว้ อาร์นั่งเก้าอี้ตัวติดกันกับบูม  ถัดจากอาร์ไปก็เป็นเพื่อนผู้หญิงสองคน ถัดจากบูมก็เป็น โต้งกับแก็บ เวลานี้คือชั่วโมงใกล้เลิกเรียน จะเล่นกีฬาหรือทำอะไรก็ได้  

                     ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด   เสียงโทรศัพท์ของบูมสั่นอีกแล้ว เมื่อมีคนส่งข้อความเข้ามา ก่อนจะเปิดอ่านสังเกตว่าอาร์กำลังจ้องอยู่

                       แต่เนสทำให้เสียบรรยากาศหมด  เนสต้องการอะไรกันแน่ หรือ แค่ต้องการแกล้งให้อาร์โกรธ ให้เขาทะเลาะกับอาร์หรืออย่างไร เมื่อคิดแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกโกรธเนสอยู่ไม่น้อย เดี๋ยวได้เห็นดีกันที่พูดไม่ฟังกันเลย  เขานึกไปถึงผู้หญิงอีกคน

                     "ใคร เปิดอ่านเดียวนี้" เธอมองค้อนบูม ต้องการจะให้บูมเปิดแชทอ่าน ตอนนี้เธอรู้สึกระแวงบูมกับเนสอย่างไรไม่รู้ ทั้งที่บูมยืนยันแล้วว่าไม่ได้เป็นมากกว่าเพื่อนกัน แต่ทำไมความรู้สึกของเธอมันขัดแย้งไปหมดเลย

                     "แม่ไง… แม่ถามว่าใกล้เลิกยังจะให้พ่อออกมารอ"  บูมยกโทรศัพท์ขึ้นอ่านไม่ให้อาร์เห็นข้อความด้วย ปรากฎว่าเป็นเนสที่แชทมา เขารู้สึกหงุดหงิดเนสที่แชทมาไม่รู้จักเวลาเลย เคยบอกเวลาไปแล้วทำไมยังทำแบบนี้ หรือเนสต้องการให้เขาทะเลาะกับอาร์กันจริง ๆ

                      "ถ้าแม่แล้วทำไมต้องไม่ให้ดูด้วย"  อาร์ยืนขึ้นเพื่อจะได้มองเห็นหน้าจอว่าใครทักมา แต่บูมปิดหน้าจอไว้ก่อน สุดท้ายอาร์ก็แย่งโทรศัพท์จากบูมมาได้ แต่หน้าจอตอนนี้ดับไปแล้ว เปิดอีกทีต้องใส่สแกนนิ้วมือเข้าถึงจะเปิดอ่านได้

                     "สแกน" เธอออกคำสั่งบูม พร้อมยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้บูมสะแกน

                      "มันเกินไปมั้ยอาร์  ตั้งแต่กลับจากไปเยี่ยมบูมที่โรงพยาบาลแล้วนะ อาร์ระแวงบูมเกินไปปะ" ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน

                      "แล้วใครล่ะ ใครทักมาถึงให้อาร์ดูไม่ได้  ถ้าแม่จะกลัวอะไร นอกจากจะเป็นแม่ทูนหัวชื่อเนสใช่มั้ยละ"

                     "อาร์ ! " บูมเน้นเสียง  "เออ บอกก็ได้เนสเอง เนสทักมา ก็อาร์เป็นแบบนี้ไง บูมถึงไม่อยากบอกว่าเนสทักมา ก็คิดมากระแวงแบบนี้ไง ไม่อยากให้ไม่สบายใจอ่ะ  เขาก็แค่ทักมาถามว่าเป็นไง มาเรียน เจ็บปวดตรงไหนมั้ยก็แค่นั้นเอง"

                    "ยิ่งบูมทำแบบนี้ อาร์ยิ่งไม่สบายใจ ถ้าไม่คิดไรกันทำไมต้องไม่ให้ดูแชทด้วย ถ้าบริสุทธิ์ใจ ได้ไม่ดูก็ได้ถ้าไม่อยากให้เห็น แต่อย่าให้จับได้เองละกัน" อาร์นั่งลงเบือนหน้าไปทางอื่น แสดงให้บูมรู้ว่าโกรธและไม่พอใจ

                      "ใจเย็นน่าทั้งสองคน ใจเย็นนะอาร์ ไอ้บูมมันมีแค่อาร์จริง เรายืนยันได้ " โต้งเห็นสถานการณ์ชักจะตรึงเครียดแล้วจึงพูดห้ามทัพ ไม่นานเสียงออดก็ดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างพากันทยอยกลับบ้าน 

                     ทุกคนขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของบูม เมื่อทั้งห้าคนมาถึงก็นำรถเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน ทำตัวตามสบาย เพราะ มาอยู่บ่อยครั้ง

                       "ตามสบายนะลูก ๆ"  และพ่อก็เดินเข้าบ้านไป ไม่นานแม่ของบูมก็ถือถาดของว่างมาเสิร์ฟ อาร์กับเพื่อนผู้หญิงเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นไปรับ ช่วยถือมาวาง

                         "อาร์ไปเอาคนแบบนี้มาทำแฟนได้ยังไงลูก" แม่ของเขาพูดขึ้น ไม่พูดเฉย ๆ หันมองหน้ามามองลูกชายอย่างเขาด้วย