คือว่าเราแต่งเรื่องนึงเป็นเรื่องผีอ่ะค่ะ เรื่องสยองขวัญนั่นแหละ ไม่รู้จะเรียกไดอารี่หรือนิยายดี ตอนนี้เราทำถึง EP.4 แล้ว ไม่รู้จะหลอนหรือเปล่า จะซับซ้อนหรือไม่ โดยแต่ละ EP เราจะเขียนเรื่องบางตอนไม่เหมือนกัน ถ้ายาวเราจะแบ่ง พาร์ท ๆ ไป แล้วให้ถึงพาร์ทจบ ของตอนนั้น ๆ เช่น EP.4 เรามั่นใจว่ามันจะไม่ออกทะเลแน่ เพราะเราคิดเหตุการณ์ต่อไปได้แล้ว โดย EP.4 จะมี 7 พาร์ท ส่วนฉายาของตอนนี้ก็คือ หมาหมู่ ค่ะ บางตัวก็าจพิมพ์ผิด ช่วยหน่อยนะคะ ติได้ค่ะ

ตอนที่ 4 เขียน (1)
ในห้องเรียนเจื้อยแจ้วยามว่างวันนี้ ฉันได้เขียนไดอารี่ลงสมุดสีฟ้าเล่มเล็กเล่มหนา มันคือสิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดแล้ว เวลาว่าง ก็มักจะเขียนเกือบตลอด นอกจากที่ฉันเขียนไดอารี่ ก็ยังมีนักเรียนคนอื่นๆ จำนวนไม่น้อยทำกิจวัตรปกติ เช่น คุยกันอย่างสุกสนาน บางคนก็เล่นกัน ตามประสานักเรียนธรรมดานั่นแหละ เพราะตอนนี้คือคาบว่าง ที่อาจารย์คาบนี้ไม่มาเข้าสอน คงจะติดธุระละมั้ง เห็นเขาบอกมาเมื่อชั่วโมงก่อนหน้านี้
และขณะที่กำลังเขียนไดอารี่อยู่ เพื่อนผู้หญิงชื่อว่าเฟรมเพื่อน “สนิท” ของฉันเดินเข้ามานั่งคุยกับฉันหน้าโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ เธอไสเก้าอี้ออกจากโต๊ะ มานั่งเรียกทัก ส่วนฉันเองก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่คิดอะไร

“จีนๆ กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” เฟรมถามฉันไม่ลังเลก่อนฉันจะตอบเธอไปตามประสาวัยรุ่น

“อ๋อ กำลังเขียนไดอารี่อยู่น่ะ”

“เขียนไดอารี่อยู่ งั้นแกชอบเขียนไดอารี่ใช่ไหม?” เฟรมเอ่ยพูดถามคำถามวางไว้ใส่หน้า ทั้งสีหน้าเธอมีสีหน้ายิ้มแย้มไม่มีพิษไม่มีภัย

ฉันนั่งยิ้มตอบกลับไม่ได้วางปากกาลูกลื่นน้ำเงินสักนิด ใบหน้าเฟรมจดจ่อกับที่ รอฟังคำตอบที่จะตอบมาจากฉัน “ก็ชอบมากเลยแหละ ตอนเวลาว่างๆ ฉันก็เขียน แล้วเวลาเขียน มันเหมือนแบบระบายความในใจนั่นแหละ สบายใจขึ้นเยอะเลย”

“อ่อ...ก็ดีเหมือนกันนะเวลาเขียนไดอารี่ แกคงมีความลับที่เขียนไว้อยู่แน่ๆ ใช่ไหมล่ะ” เฟรมขำออกนอกหน้าอ่อนใส่ฉัน พลอยทำฉันแอบอมยิ้มไปบ้างเล็กน้อย

“นี่...ความลับมันก็มีอยู่บ้างนะ แต่ความลับในนี้ มันไม่ใช่เรื่องอะไรน่าอายมากนักหรอก....”

“จีน แกนี่อารมณ์ดีเนาะ...อย่าบอกนะว่าแกลืมกินยาเขย่าขวดมาน่ะ” ตอนนี้เธอขำอีกแล้ว สีหน้าใสซื่อมันไม่บ่งบอกอะไรมากมาย

ฉันเลยพูดไปว่า “บ้าน่า เรากินยาเขย่าขวดทุกวันนะ”
เธอหัวเราะอีกรอบ ไม่นึกว่ามุกแป๊กของฉันมันจะทำให้เฟรมขำได้เฉกเช่นคนแทบขาดใจตาย

แต่...เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้น เฟรมพูดกับฉันอีกว่า “จ...จีน เรายืมไดอารี่ไปอ่านสักแป๊บเดียวได้ไหม?”
ฉันวางปากกาลูกลื่นน้ำเงินลง แล้วบิดตัวซ้ายขวาเอามือหงายผสานชูข้างบนบิดขี้เกียจ

“เออ...ได้สิ ฉันกำลังขี้เกียจเขียนพอดี เวลานี้ก็ปวดฉี่ด้วย หมดคาบนี้คืนได้ไหมละ”

เฟรมพยักหน้า 2 ครั้ง เธอรีบกลับหัวสมุดไดอารี่ทันที... ทันทีที่ยืนขึ้น ฉันเริ่มเดินออกห่างตัวโต๊ะตัวเองไม่กี่ก้าว ทันใดนั้น ฉันเผลอไปมองทางหน้ากระดาน พบเห็นกลุ่มนักเรียน 1 กลุ่ม ทำท่าคล้ายให้สัญญาณอะไรสักอย่าง ดูแล้วก็ธรรมดาไม่แปลกใจนิดเดียว...

เมื่อฉันเข้าห้องเรียน ดวงตาฉันเจอเธอนั่งอยู่กับโต๊ะตัวเองก้มหน้ากับการเขียนสมุด หันหน้ากลับมาพบสมุดไดอารี่ของตัวเองวางไว้โต๊ะประจำที่นั่ง ฉันก็ไม่คิดอะไรเช่นเดิม เพราะคิดว่าคงไม่อยากอ่านแล้วก็ได้ คิดว่าอย่างนั้นนะ...

“2 วันต่อมา เหตุการณ์ก็เริ่มได้เกิดขึ้นกับตัวจีนเอง วันนั้นพลบค่ำ จีนใส่ชุดนอนกำลังยืนจับผ้าขนหนูสีขาวเช็ดผมสีดำเปียกปอนอยู่ กับข้อความแชตกลุ่มที่เด้งมาเป็นระยะๆ”

จีน : เฮ้ย แชตเด้งอะไรนักหนาเนี่ย...รำคาญ....

เธอเดินไปตรงเตียงนอนนั่งข้างหมอนหนุนลายการ์ตูน เอื้ยมมือหยิบสมาร์ทโฟนวางบนหัวนอนของเตียง เธอคงจะโมโหมาก เนื่องจากข้อความแชตก่อเกิดแจ้งเตือนตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว หยิบสมาร์ทโฟนปิดการแจ้งเตือนแอพซะเลย

จีน : คุยกันเรื่องอะไรกันนะ...ปิดการแจ้งก่อน

แต่ว่า..........

จีน : ก...นี่มันเกิดอะไรขึ้น นินทาเรื่องเราอยู่เหรอ?

จีนเห็นข้อความเเชตแจ้งเตือนหน้าจอสมาร์ทโฟน เธอไม่ค่อยแน่ใจมากนักและอยากรู้ความจริงจากต้นเหตุให้ได้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้รูประจำตอน รวมทุกพาร์ทเลย เดี๋ยวจะมาต่อนะคะถ้าว่าง
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1814235272207168&set=pb.100008621386706.-2207520000.1515316199.&type=3&theater
รูปแก้เป็นตอน 4 อย่างเดียวนะคะ