จีน : น่ากลัว......

ฉันใส่เสื้อนักเรียนมอ'ปลาย ฉันยืนเกร็งอยู่บนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง ในเมืองที่ไม่รู้จัก...

??? : กูเกลียด!

มีคนบางคนตะโกนกระแทกใส่ฉัน ทำให้ฉันต้องตัวสั่น

??? : ตายไปเหอะ ไม่มีใครสนใจหรอก!!

จีน : ไม่อยากตาย!

ฉันเสียงเข้มสั่น ก่อนที่คนนั้นจะ..ค่อย ๆ เดินเพื่อผลักฉันลงตึก 15 ชั้น โดยไม่ลังเล

จีน : (กรี๊ด!!)

และนั่น ทำให้ฉันต้องตกตะลึงของเรื่องนี้ ในใจฉันมันหวาดกลัวมาก เหมือนว่าเป็นสิ่งประหลาดที่จะเกิดขึ้นกับฉันในเร็ววัน เรื่องนี้ น่าจะเป็นจินตการที่สมองฉันสร้างขึ้นมาเอง น่าจะนะ?

ซ่า~~~ 'ขอโทษด้วยนะ เราไม่ได้ตั้งใจ' เด็กสาวอ้อนเสียงหวานกับเพื่อนผู้หญิงอีกคน ส่วนเพื่อนเธอนั้นดึงสีหน้าใส่ เนื่องจากเด็กหญิงทำน้ำถูพื้นครึ่งกระเป๋งเขียวหกใส่เธอ ซึ่งเด็กนั่นก็ทำทั้ง
ๆ อยู่ต่อหน้านักเรียน ผู้ปกครองและครูในละแวก

??? : ไม่ตั้งใจหรือตั้งใจกันแน่ (อารมณ์โมโห)

??? : ก็บอกว่าเราไม่ได้ตั้งใจ (เสียงอ่อน)

??? : ทำไมต้องอาศัยแกนกรอบด้วยล่ะ? ทำไมไม่พูดความจริงออกมา

??? : ก็บอกแล้ว ทำไมไม่เชื่อเราล่ะ?

??? : ฉัน...ไม่เชื่อ (สายหน้า)

การสนทนาเชิงเบาะแว้ง ก่อเกิดครูเดินแซงผู้คนจำนวนไม่น้อยหนุ่มมาขัดขวาง 2 คนดังกล่าว

??? : อย่าทะเลาะกัน ๆ คุยกันให้ดีก่อน (มือวางบนไหล่ทั้งสองฝ่าย)

??? : ก็มันทำน้ำอะไรไม่รู้หกใส่หนูค่ะครู (เสียงเข้มปนออดอ้อน)

??? : เอาเถอะ ใจเย็นนะหนู (ยิ้ม)

??? : เขาไม่เชื่อหนูค่ะครู หนูไม่ได้แกล้ง หนูเดินสะดุดขยะตรงนี้อ่ะค่ะครู

??? : เหอะ...ไม่ใช่หรอก ตอนที่ฉันเดินมา เธอก็เดินข้างหลังเราใช่ป้ะละ

??? : ใช่....

??? : ซึ่งตอนที่แกเดินมา เธอก็หนักใช่ไหม

??? : ใช่

??? : เราเดินสะดุดขยะจริงนะ ไม่ได้โกหก

??? : ไม่จริงค่ะครู เห็นไหมคะครู เขาหาว่าหนูพวกบ่อนโกหกค่ะ

??? : ขอโทษเหอะ เดี๋ยวครูตีนะ (ยิ้ม)

??? : แน่ใจ? ไม่ใช่ว่าเวลาที่เธอเดินเนี่ย แกมองเห็นขยะหล่นบนพื้นซึ่งเป็นถุงพลาสติก แล้วแกเนี่ยคงจะหลีกมันสิท่า พอเธอได้ที่ ก็โยนพร้อมปล่อยมือจากกระเป๋งนั่นไม่ใช่หรือไงกัน? ถ้าเธอสะดุดจริง ป่านนี้คงคะมำไปพร้อมกับกระเป๋งน้ำอะไรของเธอเองไม่ใช่เหรอ ดูสิ แผลก็ไม่มีรอยเปื้อนก็ไม่เห็น มันเป็นไปได้ไงเรื่องพรรค์นี้?

??? : ก็เรา....

??? : ก็เราอะไร พูดติด ๆ ขัด ๆ นึกว่าฉันไม่เห็นงั้นเหรอ?

??? : ครู เขาใส่ร้ายหนูค่ะ!! (ไม่พอใจเล็กน้อย)

??? : ครูขา หนูไม่ได้ใส่ร้ายเธอเลย หนูพูดและอธิบายจริงค่ะ ไม่ได้เติมแต่งอีกค่ะ

??? : อีกอย่างดูนี่....
เธอจกสิ่งของบางอย่างในกรเป๋าเสื้อนักเรียนยุวะฯ เมื่อได้ของเเล้วจึงยื่นสิ่งของบางอย่างมาให้อีกคนดูต่อหน้า

??? : กระจกเหรอ? (ตกใจไม่แสดงออก)

??? : ใช่ ตอนที่ฉันเดินก็เเหม่ง ๆ เหมือนมีใครตามหลังตลอด จากนั้นฉันก็ยื่นกระจกใบเล็กมาดูส่องใกล้ปาก ก็พบเธอนี่แหละ กำลังขำคิกคักอยู่ แต่ไม่นึกว่าจะเกิดอย่างนี้ขึ้น

??? : แต่... (ก้มหน้า)

??? : แต่... แต่อะไร บอกหน่อยสิ

??? : ครูคะ หนูไม่ได้ผิดค่ะ มีคนเดินชนหนูด้วย

??? : อะไรกับข้อแก้ตัวอย่างนี้? (ดึงหน้าใส่)

??? : ขอโทษกันและกันนะ (ถอนหายใจ)

2 นาทีผ่านไปกว่าจะเจรจาได้ 'หนอย อีนางแก่แดด กะจะได้แล้วเชียว' (กำหมัดแน่น ส่วนเด็กสาวคนนั้นเดินห่างตัวเธอไป ทีละนิด ๆ)

ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด~~~~~~~

สมาร์ทโฟนที่วางที่หัวเตียงส่งคลื่นสั่น โดยข้าง ๆ นั้นจีนกำลังทำหน้าเศร้าหมองหม่นนอนขวางบนเตียงคนละทิศคนละทาง

จีน : ....... (หันข้างและค่อยคลานไปหัวเตียง)

เธอสีหน้าไม่สู้ดี เพราะอาจเป็นคนที่ทำกับเธอโทรมาหาก็ได้

จีน : .......(หยิบสมาร์ทโฟน)

สาววัยรุ่นเขม่นชื่อและหมายเลขหน้าจอสมาร์ทโฟนสักพัก ก่อนตัดสินใจกดปุ่มรับสายแล้วเอามาแนบหู ไม่นาน เธอได้ยินเสียงโหวกเหวกของเพื่อน
ที่กำลังพูดโดยมีน้ำเสียงเป็นกังวล

??? : ฮัลโหล จีน เเกไม่สบายหรือเปล่า?!! (โหวกเหวก)

??? : นี่.....แกเป็นอะไร บอกฉันมาสิ

จีน : ....... (คิ้วขมวดตก)

??? : (อีกฝ่ายเงียบไป)

ไม่กี่วินาที จีนเริ่มวาจากับเธอราวกับว่าเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง

??? : .........

จีน : เอ่อ....ก้อย

ก้อย : อ...อะไร!

จีน : ก้อย เราขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า? ม..ค...คงไม่กี่คำถามเอง

จีนเสียงสั่นคล้ายมีเรื่องไม่สบายใจ หลังจีนพูดกับเธอ ก้อยก็ได้พูดแทรกออกมาอย่างกับเสียงคลื่นวิทยุ

ก้อย : ถามอะไรล่ะ? ว่ามา

จีน : .........ก้อย

จีน : แกรู้เรื่องเฟรมบ้างไหม (กำผ้าห่มแน่น ๆ )

ก้อย : อืม....ก็ มีพอที่จะบอกแกได้น่ะ

จีน : คือว่า เอ่อ

ก้อย : ................

จีน : ................(เงียบกำผ้าห่มต่อไปพร้อมบิดมันไปด้วย)

จีน : คือว่า เฟรมเกลียดฉันหรือไม่ชอบฉันไหม? คือมันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

ก้อย : (ถอนหายใจ)

ก้อย : ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันนั่นแหละ ดูว่าเหมือนอีเฟรมจะแกล้งแกนะ

จีน : ก...แกล้งอะไรกัน ฉันว่าไม่ใช่นะแก

ก้อย : ไม่รู้อ่ะ ฉันแค่ทาย ๆ ดู

จีน : คงปิดบังเรื่องเลว ๆ ของยายนั่นสินะ (นึกในใจ)

จีน : อย่างที่แกบอกล่ะมั้ง

ก้อย : ฉันก็บอกว่าฉันไม่รู้...

จีน : ก้อย แล้วทำไมพวกนั้นต้องเผาเรื่องของเราด้วย?

ก้อย : ฉัน....ก็ไม่รู้

จีน : .......... (แน่นกว่าเดิม)

จีน : แล้ว...มันรู้ได้ไงว่าฉันชอบพี่คนนั้น?

ก้อย : พี่คลาสน่ะเหรอ?

จีน : ใช่ พี่คลาสนั่นแหละ

ก้อย : อันนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ว่า

จีน : เพียงแต่ว่าอะไร?

ก้อย : คือว่า...เรื่องมันมีอยู่นะ ประมาณตอนสัปดาห์สองสัปดาห์ที่แล้ว มันมีคนสายสืบที่ชื่อแตงน่ะแหละ น่าจะเป็นรุ่นน้องเรา คนที่ให้สืบชื่อ...
(ก้อยเงียบยกใหญ่)

จีน : ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?

ก้อย : คนที่ให้สืบ...คนที่ให้สืบคืออีเฟรม มันคิดอะไรของมัน ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคิดอะไร ให้น้องเขาที่ชื่อแตงไปสืบ ไปส่องเวลาแกพักเที่ยงอยู่ที่ไหน เวลาว่าแกทำอะไร โดยเฉพาะไดอารี่ของแก
ที่แกเขียนบันทึกชีวิตประจำวันของแกน่ะแหละ มันก็ค้น ๆ สืบเรื่อย ไม่ถึงสี่วันมั้ง มันก็สืบได้ว่าคนที่แกชอบเป็นใคร แล้วไปบอกลับ ๆ ในแชตส่วนตัวกับพูดคุยส่วนตัวน่าจะได้...

จีน : เอ่อ.....(ชะงัก)

ก้อย : จากนั้น......

จีน : จากนั้นอะไรเหรอก้อย?

ก้อย : เออ ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจเลย

จีน : (นึกสัพเพเหระไม่มีอะไรจะคุย)

จีน : แปลว่าฉันต้องฆ่าสมุดไดอารี่ที่ฉันจดให้มิดชิดไม่ให้มีใครรู้ ยกเว้นตัวเองงั้นเหรอ? (พล่ามนึก)

จีน : แล้ว...

จีน : แล้ว แกเกี่ยวข้องกับพวกมันไหม?

ก้อย : (ตะกึก)

จีน : บอกมาสิ (ทุบฟูกเตียง 2 ครั้ง)

ก้อย : ที่จริง.....

จีน : ก้อย แกปิดบังอยู่ใช่ไหม!! (ตะหวาด)

ก้อย : แต่ฉัน!!

จีน : บอกมาเหอะ อย่าปิดบังฉันเหอะ

ก้อย : ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องขนาดนั้นนะ

จีน : กูไม่เชื่อหรอก!!!!! อย่างน้อยต้องมีมากกว่านั้น!!!

ก้อย : ก็ฉันบอกไปแล้ว (อ่อน)

จีน : กูบอกแล้ว กูไม่เชื่อ!!

ก้อย : ฟังดี ๆ นะ!

จีน : กูไม่ฟัง!! (โวยวายใส่โทรศัพท์)

จีน : แล้วไอที่ไปห้าง พวกนั้นรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ว่าแกคุยส่วนตัวกับใครหรอกนะ!!

ก้อย : ไม่ใช่นะ อย่านึกไปเองเถอะจีน!!

จีน : แล้วมันคืออะไร!! บอกกูมา!!!

ก้อย : ฉันนัดเพื่อนอีกกลุ่มนัดฉันนะ!!

จีน : กุ...ไม่...เชื่อ กูรู้มันจะได้สะดวกทางใช่ไหมล่ะ อีก้อย!!

ก้อย : จีน แกบ้าไปแล้ว สงบสติอารมณหน่อยสิ!!

จีน : กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!!

ก้อย : ทำไมไม่คิดจะฟังกันหรือไงเล่า!!

จีน : กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!! กูไม่เชื่อ!!!!!!!!!

จีนเอามืออีกข้างปิดหู อีกข้างขวาที่เอาหูแนบสมาร์ทโฟน พร้อมตะโกนดัง ๆ พูดคำนี้ซ้ำไปมาหลายรอบ ก้อยที่งงอยู่นั้นได้พูดมาว่า

ก้อย : กูรู้นะว่าตอนที่กูคุยกับเพื่อนอยู่ มีคนมาบอกกับว่-...!!!

(สมาร์ทโฟน) : ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....

ก้อยคุยกับเธอผ่านสัญญาณเครือข่ายไม่จบ จีน ก็กดวางสายอย่างฉับพลัน โดยที่ไม่ฟังอะไรที่ก้อยพูดเลยสักนิดเดียว......