เรื่องเริ่มมีปัญหาตั้งแต่มีลูกคนแรกเลยคะ คือเราขายของตามตลาดคะแต่เป็นที่ประจำ รายได้ประมาณ30-50k  ต่อเดือน  ส่วนสามี เป็นมนุษย์เงินเดือน 20k เป็นเงินเดือนกรุงศรีแบบครอบครัว คือไม่ต้องทำงานแต่ได้เงินเดือน   คือปัญหาที่เกิดขึ้นไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่  เค้าจะเป็นคนที่เวลาเราต้องการอะไรหรือทำอะไร หรือตัวเค้าเองมีหน้าที่อะไร เค้าจะรอให้เรา้ป็นคนสั่งให้ทำตลอดเลย ถ้าไม่สั่งให้ทำก็คือ อยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเลยจริงๆ  (เค้าให้เหตุผลว่ากลัวทำแล้วเราไม่ชอบ)  ส่วนประเด็นที่คาใจจริงๆคืดเรื่องการใช้จ่ายเงินในครอบครัวคะ ทุกวันนี้มีลูก2คน แต่เงิน แยกกระเป๋ากัน เราให้อิสระกับการใช้เงินเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเค้าคะ แต่เงินเราเค้ากับร่วมใช้ด้วย  

แค่รู้สึกว่าทำไมตัวเองต้องทนอะไรขนาดนี้ ตั้งแต่ท้อง
ค่าฝากท้องตั้งแต่เดือนแรก -ก่อนคลอดข้ารับผิดชอบคนเดียว ค่าคลอดก็รับผิดชอบคนเดียว3 หมื่น ค่ากิน ในแต่ละวัน ก็ข้าคนเดียว ค่านม ของใช้ลูก  ค่าหมอตามนัดลูกก็ ข้าที่รับผิดชอบทั้งหมด เพราะอะไรหรอ ?? ทำไมต้องรับผิดชอบมากมายขนาดนี้ เพราะ สามี ไม่มีเงินเหลือเลย ไม่มีมาคอยช่วยเหลือครอบครัวเลยเพราะค่าใช้จ่ายส่วนตัวคือเต็มจำนวนเงินเดือน แถมเกินเงินเดือนอีก คือ รายจ่ายมากกว่ารายรับนั้นเอง แล้วจะเอาเงินที่ไหน มาไว้สำหรับแบ่งใช้ในครอบครัว   คือไม่มีนั้นเอง ทุกอย่างเลยมาตกที่เราคนเดียว ที่ต้องดิ้นรน ทำงานหาเงิน คลอดลูกได้ 1 เดือน ออกไปทำงาน คือดูลูกจนถึง3โมงเย็น ก็ออกไปทำงาน กลับบ้านมา4ทุ่ม ก็มาดูลูกต่อ  วนลูปแบบนี้ตลอด จนโควิด ไม่ได้ทำงาน แต่ค่าใช้จ่ายก็ยังต้องรับผิดชอบคนเดียวเหมือนเดิม จนเงินเก็บที่มีจะหมดแล้ว 
ประเด็นคือ ตื่นเช้ามาทุกวันเราจะมีหน้าที่ดูแลลูก ทำกับข้าว ซักผ้าลูก  แต่สามีของเรานั้นตื่นเช้ามาจับโทรศัพท์  อุ้มลูกก็จับโทรศัพท์ ไม่คิดจะทำอะไรเลย ถ้าไม่สั้งให้ไปทำ แม้กระทั่งขวดนมที่ต้องล้างอยู่ทุกวัน ถ้าไม่สั่งคือไม่ล้าง   แล้วมันเหนื่อยมั้ย ได้นอน1-2ชั้วโมง ตื่นทุกคืน สามีนั้นนอนหลับ กล สบายใจ  พอตอนหลังให้มันลุกชงนม ให้ลูกทุกคืนแทน   เอาง่ายๆเลยคือ เหนื่อยที่ต้องรับผิดชอบคนเดียวทุกอย่างมันเหนื่อยมาก  เหนื่อยกายทนได้ แต่เหนื่อยใจ ขอออกมาพักที่บ้านเพื่อนคิดทบทวนว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี
 
เราอดทนมามากพอแล้วเพื่อลูกเพื่อคำว่าครอบครัว อยากให้ครอบครัวสมบูรณ์  แต่ต้องแบกรับทุกอย่าง   อดทนทุกอย่าง  ไว้คนเดียวไม่ไหวแล้ว ถ้าอีกคนไม่คิดจะช่วยเลย มันเหนื่อยนะเว้ย โตจนป่านี้แล้ว จะ30 แล้ว ยังคิดไม่ได้อีก หวังแต่จะพึ่งแม่พึ่งพี่ หัดพึ่งตัวเองบ้างได้มั้ย  ยังมาพูดอีกนะไม่มีเดี๋ยวขอพี่ก็ได้ คือเคยขอจนเคยชิน ได้จนชิน เป็นนิสัยไปแล้ว  ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงต้องมานั่งพิมพ์อะไรยาวขนาดนี้ เราอดทนมามากแค่ไหน ไม่ได้เป็นคนที่ อยู่ๆอยากจะทำให้ครอบครัวแตกแยกหรอกนะ  รู้มั้ยว่าอยากให้มีครับครัวที่สมบูรณ์มากขนาดไหน ต่อให้อยู่ที่ไหนอยู่ได้หมดขอแค่มีคอบครัวไปด้วยเสมอ เพราะชีวิตไม่เคยเลยที่จะมีคอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนครอบครัวอื่น พอมีครอบครัวเป็นของตัวเองก็อยากประคองให้ดีที่สุด แต่???  คำว่าครอบครัวคือ ต้องช่วยกัน สิ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มี แต่ถ้าช่วยกันกันก็ดีกว่า แต่ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่ช่วยมันก็กลายเป็นว่าคนนึงดิ้นยุ่คนเดียว