อยากจะเกริ่นเรื่องให้ทราบก่อนนะคะ  เราคบกับสามีคนนี้ก่อนหน้าแบบแอบแซ่บ เรากับเขาต่างมีทะเบียนสมรสกันทั้งคู่ แต่ไม่ได้อยู่กินกับคู่สมรสกันนานแล้วของเขา3ปี ของเรา 5ปีคะ แต่ไม่ได้หย่ากัน เพราะอยู่คนละจังหวัดกับคู่สมรส ตอนนั้นเราคบกันได้2ปี เลยตัดสินใจไปดำเนินการเรื่องหย่ากัน คบกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไปมาหาสู่เฉยๆ เพราะเรามีลูกติดด้วย เราก็ยังไม่ได้พร้อมจะให้เขาเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวอะไรคะ  คบกันได้ 2ปีนิดๆ เรากับเขาก็ห่างๆ เพราะเราโฟกัสลูกเป็นหลักด้วย เลี้ยงลูกคนเดียวมา 5ปีไม่เคยได้รับการช่วยเหลือจากพ่อขอลูกเลยคะ มันเลยทำให้เราไม่ได้โฟกัสเขาเท่าไร ตอนนั้นก็เลยต่างคนต่างเงียบ ได้ 3 เดือน เราก็ท้องคะ ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลยสับสนไปหมด แล้วเขาก็เป็นคนที่ไม่ค่อยกระตือรือล้นอะไร แบบเทอเงียบ ฉันก็เงียบ ไม่ง้อ ไม่โรแมนติก ไม่มีโมเม้นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกว่าเขาจริงจังกับเราเลย **ข้อดีของเขาคือดูแลเทคแคร์ได้ ไม่เที่ยวไม่กินเหล้าสูบบุหรี่  ไม่ติดเพื่อน ไม่ทำร้ายร่างกาย ไม่พูดจาหยาบคาย ข้อเสียคือไม่มีความกระตือรือร้น ไม่มีบ้านไม่มีรถ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกว่าคนๆจะฝากชีวิตไว้ด้วยได้ แต่เรารักเขา เพราะเขาเป็นรักแรกคนแรก ที่เลิกกันไปแล้วกลับมาเจอกันอีก **

ตอนนั้นเราคิดเเล้วว่าคนนี้จะเลี้ยงดูลูกเราได้ไหม แต่รับผิดชอบเขารับแน่ๆคะ  ตอนแรกคิดว่าจะเอาออกเพราะเรากังวนเลยสุขภาพเด็ก เรามีภาวะเบาหวานตอนท้องลูกคนแรกคลอดก็อยู่ไอซีอยู่เลย ตอนนั้นคิดแค่ว่าจะเอาออก  หลังจากบอกเขาไปเขาบอกให้เราคลอดแล้วยกลูกให้เขาไปคะ เพราะบ้านเขาไม่มีลูกหลานเลยสักคน ผู้ชายทั้งบ้าน เราก็จำใจรับข้อเสนอไปก่อน เพราะใจเราทำแท้งตอนนั้นมันยากมากๆ เราเห็นหัวใจของเขาเต้นแล้ว  ระหว่างท้อง เขาก็ไปๆมาๆ ดูแลกันเหมือนผัวเมีย แต่ท้องคนนี้เราเครียดมากๆ เพราะมีปัญหาหลายอย่าง เป็นซึมเศร้าตอนท้อง แต่เราเลือกจะไม่กินยา  เพราะมีเบาหวานตอนท้องด้วยต้องควบคุมการกินอีก มันเครียดมากๆ ระยะเวลาที่อยู่ดูแลจริงจัง ก็น่าจะปีกว่าๆ เราก็เริ่มอยากจะสร้างครอบครัวกันคุยกันว่าจะเลี้ยงลูกดูแลไปพร้อมๆกัน พอคลอด ได้15วัน แม่เขาก็มาเอาลูกเราไปเลี้ยงเองคะ ต่างบ้านกัน ตอนนั้นคือสภาพจิตใจแย่มากๆ ถามเขาว่าไม่ได้บอกแม่หรอว่าเราตกลงกันใหม่แล้ว เขาก็บอกว่าอยากให้เราพักผ่อนเพราะเราผ่าคลอด จากนั้นลูกก็ไปๆมาๆ บ้านเขาบ้านเราตลอดแทนทีจะได้กินนมเราก็ไม่ได้กินพอลูกไม่ดูดนมก็ไม่ออก 

เขาก็ไปมาหาสู่บ้านเราบ้านเขาอยู่ 10 เดือน หลังคลอด มีปัญหาเรื่องลูกตลอดเพราะบ้านเขาอยู่แบบที่บ้านมีแต่กองของเก่าขวดน้ำ มาทีไรยุงกัดมดกัดเต็มขาลูกไปหมดคะ เล็บมือเล็บเท้าดำมาก เด็กแค่ทารกแล้วลูกก็ดูดมือตลอด เราก็เก็นสภาพแล้วรับไม่ได้เราก็บ่น แล้วด้วยความที่เป็นซึมเศร้าอยู่แล้วและไม่รักษาเลย อารมเลยเหวี่ยงแบบสุดๆ เขารับไม่ได้คะ 

เขาบอกเราเป็นคนอารมร้อนชอบบ่นจะทำอะไรก็จะให้ทำเลย จุกจิก ชอบใช้ความรุนแรง ( เขารู้มาตั้งแต่คบแรกๆเราเป็นซึมเศร้ามานานชอบทำร้ายตัวเองชอบเสียงร้องเจ็บปวดของคนอื่น) พอเครียดเราจะกัดจะทุบจะหยุมหัว ทำตัวเองด้วยทำเขาด้วย แล้วจะหลับสบายคะ เขาบอกหมดความอดทน หมดรัก แล้ว อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข ให้เราเป็นแค่พี่น้อง แต่เรารักเขาทำทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับเขา เราทำใจไม่ได้พยายามง้อแล้ว เขาก็ทำตัวปกติหมด แต่ไม่บอกรักไม่หอมแก้มเหมือนเคย มีอะไรกันก็ปกติ บ่นอยากกินอะไรเขาก็ซื้อมาให้เอง ชวนไปกินนั่นกินนี่ปกติ แต่ไม่หึงไม่หวง ไม่ทักหาถามไถ่ก่อน ไปรพ.เขาก็หยุดงานพาไป เลยทำให้เราคิดว่าอะไรที่ไม่เหมือนเดิม  เขาบอกไม่ได้รักแล้ว แต่ยังเป็นห่วงอยู่ ไม่ได้มีคนอื่นด้วย 

เพราะเราคาดหวังในตัวเขามากไปรึป่าว เรามีลูกติดด้วย ไหนเขาจะต้องทำงาน เราก็ทำงาน ต่างคนต่างเหนื่อย แต่เราไม่เคยไปขอความช่วยเหลือเรื่องเงินทองจากเขาเลยนะ ใช้เงินคนละกระเป๋า เราวางแผนการเงิน เงินเก็บลูกๆ การซื้อบ้าน ขายของ  เขาดูแลเรื่องค่านมค่าเพมเพิสลูกเขา เราก็ดูแลลูกเรา แต่พอถึงเวลา ลูกเราป่วยต้องไปกรุงเทพ เขาไม่เคยแม้แต่จะถามไถ่หรือเสนอว่าจะพาไป แต่กับลูกเขาเขาสามารถหยุดงานได้ตลอด แล้วลูกเราไม่ใช่ลูกหรอ จะมีเมียเป็นหม้ายก็ต้องรักลูกเราด้วยไหม  ทุกคนคิดว่ายังไงคะ เราคิดว่าเขาไม่น่าจะทิ้งความรักทั้งหมดที่มีไปได้ไหม เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ