เราไม่รู้ว่าเรามีความอดทนน้อยไปหรือเปล่า  หรือว่าเราต้องการเยอะไปมั้ย  ?

เรื่องคือ ..สามีเราไม่ค่อยสนใจอะไรเลย นอกจากเรื่องของตัวเอง  เราเพิ่งคลอดลูกได้ 2 เดือนกว่าๆ   ตอนคลอดใหม่ๆมันก็ยังไม่มีปัญหาอะไรมากมาย  เพราะเราต้องอยู่ไฟที่บ้านตัวเอง จนลูกเราครบ 2 เดือน เราก็เอาลูกมาเลี้ยงที่บ้านสามี  โดยแม่กับพ่อของสามีจะช่วยดูช่วงตอนเย็น 17:00 - 20:00   เพื่อให้เราได้เตรียมทำกับข้าวให้ทุกคนที่บ้านสามีทาน  ล้างขวดนม  อาบน้ำและทำงานส่วนตัวของเรา  สามีไปทำงาน 8 โมง ถึง 4 โมง กลับมาบ้าน ก็มัวแต่ดูทีวี เราขอให้ดูลูกช่วง 4 โมง ถึง 5 โมง  เพราะเราก็เหนื่อย เลี้ยงลูกคนเดียว  เราอยากนอนพัก  สามีก็ดูลูกให้นะคะ  แต่ดูแปปเดียว   จากนั้นก็ปล่อยให้ลูกนอนอ้อแอ้อยู่บนเตียง ส่วนตัวเองก็ดูทีวี  ตกกลางคืนมา ก็เล่นเกมส์ ไม่ช่วยเราดูลูก ถึงเวลาก็หลับ  พอเราปลุกให้เปลี่ยนแพมเพิสให้ลูก เราต้องปลุกตั้งสามสี่รอบ กว่าจะตื่น สามีก็บ่นไปว่าทำงานเหนื่อย  ขอพักบ้างไม่ได้รึไง  เราก็เลยอืมๆไป  ให้เขานอน แล้วเราก็ต้องลุกมาเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกเอง และลุกมาให้นมลูกทั้งคืน  ทั้งๆที่ตอนกลางคืนเราจะเปลี่ยนแพมเพิสตอนตีสอง  
พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์  เราให้เล่นกับลูก  ให้อุ้มลูกบ้าง  ก็ทำได้ไม่ถึง 5 นาที  จากนั้นก็ไปเล่นเกมส์  ไม่งั้นก็นั่งดูทีวี  ..ทั้งๆที่ไม่มีงานที่บ้านให้เขาทำเลยสักอย่าง เสื้อผ้าลูก เราก็ซักตอนเช้าแล้ว  เสื้อผ้าของเราและสามีก็ซักให้หลังจากซักของลูกเสร็จ  

เราไม่เข้าใจเลยสามีเหนื่อยมากเลยเหรอจากที่ทำงาน  เราที่ต้องตื่นมาให้นมลูกทั้งคืน  แค่ขอให้ตื่นมาเปลี่ยนแพมเพิสลูกตอนตีสอง  แค่ขอให้ช่วยดูลูก  แค่อยากให้ลูกได้ใกล้ชิดกับพ่อบ้าง  เราต้องการเยอะไปไหมคะ

นี่ยังไม่นับเรื่องสาวๆในไลน์ของสามี  ซึ่งเรื่องนี้เราปลงแล้วค่ะ  เราเสียใจมากจนความรู้สึกมันตายด้าน  เหมือนกับหมดรัก  อยู่กันไปเพราะลูก  เราแต่งงานกันตอนปี 54 แต่ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส  และลูกให้นามสกุลเรา มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านเรา

เราคิดว่าถ้าจะเอาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้านเรา  และย้ายกลับไปอยู่บ้านเราถาวรเลย  จะดีไหมคะ
เราอยากเลิก เพราะรู้สึกว่าอยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น   แต่ก็สงสารลูก  เราควรจะทำยังไงดีคะ