ตั้งแต่แต่งงานได้3วัน วันถัดมาไปจดทะเบียนสมรสกับสามี แม่สามีบอกว่า จะรีบไปจดกันทำไม๊มมม(ลากเสียงยาว)วันอื่นมีเยอะแยะทำไมต้องรีบร้อนอะไรกัน

แล้วสามีก็บอก ผมกับเราอยากจดครับแม่วันดีนะแม่ แม่ไปเป็นพยานนะ

แม่บอก โอยยยยฉันไม่ว่างไปหรอกค่อยไปวันอื่นแล้วกัน แล้วแม่ก็เดินไป
แล้วเรากับสามีก็ออกไปจดทะเบียน ให้เพื่อนเป็นพยานแทน

เราแค่รู้สึกแปลกๆมานานแล้วว่าจริงๆ แม่ยินดีไหม(เรื่องนี้ติดในหัวมา2ปี)พอเราท้องแม่ก็ดีใจนะแต่เราเห็นแว๊บนึงก็เหมือนไม่ได้ดีใจอะไรจริงๆ
พอท้อง ตอนสามีไม่อยู่ชอบพูด แล้วก็พยายามพูดยกประเด็นเรื่องความพร้อมว่า อายุเท่านี้ต้องมีลูกอายุเท่านี้ไม่ควรมีลูก แล้วแม่ก็เคยได้ยินบางคนนะ ถ้าเขาไม่พร้อมก็เห็นเขาเอาออก
พยายามพูดเหมือนเราเป็นคนพลาดท้องทั้งๆที่เราตั้งใจมีมาก (คนท้องฟังแบบนี้รู้สึกดีมากเลย)

แล้วพอเราแยกบ้านซื้อบ้าน ก็บอกสามีเอาชื่อเราเข้า(คำว่าชื่อเข้า แค่คำนี้เราก็รู้ว่า ผู้อาศัยอยู่แล้ว)แต่แม่บอก “ต้องเป็นผู้อาศัยเท่านั้นนะ”ย้ำมากๆจนเราถาม ทำไมซื้อบ้านมีปัญหาเยอะจังเลยแม่ หนูต้องหย่าก่อนไหมแม่จะได้ไม่มีปัญหา
แม่ก็ตอบมาแบบหัวเราะว่า โอ้ยยแม่ก็แค่กลัวเรียงลำดับชื่อไม่ถูก ท้องก็แบบเนี้ยคิดมากอย่าไปหย่านะ แม่ไม่ได้อยากให้ลูกสองคนมีปัญหา ทำไมหนูคิดแบบนี้
เราคิดสิ มีชื่ออยู่2คนจะเรียงอะไร

แล้วพยายามย้ำๆว่าคลอดแล้วต้องแยกห้องนอนค่อยกำกับ สามีก็บอกเลยชัดๆกับแม่ ว่าเขาตั้งใจกับเราอยากมีลูก ผมไม่แยกแม่ จะช่วยกันเลี้ยง ทำไมต้องให้เราเลี้ยงคนเดียวแม่ก็เหมือนเข้าใจ อีกวันก็พูดอีก

แล้วเราก็ทำงานแม่ก็พยายามยัดเหยียดให้เราต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ไม่ต้องทำงาน ทำแค่งานบ้านก็พอ กับข้าวก็ทำบ้าง คือเคยอธิบายไปแล้วว่า เราทำงานกว่าจะปิดร้านเคลียงานทุกอย่างก็ดึก เดี๋ยวลูกค้าทักมาก็ต้องตอบ มันไม่มีเวลาทำกับข้าว แม่ก็เคยเห็นหนูทำถ้าหนูว่างอ่ะ แม่ก็ไม่เข้าใจ ส่วนเราก็ไม่เข้าใจว่าทำงานดีๆปกติทำไม ต้องออกมาให้สามีแบกคนเดียวสุดท้ายต่างคนต่างอดทนกันไม่ได้ก็แตกแยกกัน ทำไม่ได้ที่ต้องให้สามีหาคนเดียว

เราแค่สงสัยแม่เป็นอะไร รู้สึกผิดหวัง คบกับแฟนมา9ปีไม่เคยมีปัญหา แม่ดีมาก เรารู้ว่าพี่ของสามีโดน
แฟนเขาหลอกเรื่องเงิน พึ่งคบไม่ถึง2ปีแล้วพึ่งเลิกกันแล้วแม่เหมือนมาระแวงเราฟังจากสามี แต่เรื่องอื่นๆมันจุกจิก เราแค่เสียใจว่าแม่เปลี่ยนไป แม่เป็นอะไร อยู่ด้วยกันไม่ได้(เราอยู่ตอนท้องเพราะสามีอยากดูแลเราใกล้ๆและกำลังซื้อบ้านแล้วบังเอิญมีปัญหากับแม่พอดี) เมื่อก่อนเราไม่เคยกลัวการที่ต้องเจออยู่สองต่อสอง คุยได้ทุกเรื่องตลอด จนตอนนี้กลายเป็นถ้าอยู่กับแม่สามีเรากังวลตลอดเวลาแล้วเวลาสามีจะไปห้องครัวสามีก็คอยเรียกไม่ให้อยู่กับแม่ สามีกลัวแม่พูดอะไรใส่อีก

แต่เราเคลียไปแล้วนะคะแม่ก็ขอโทษเหมือนพยายามกลับมาคุยกับเรา บอกอยากเจอหลาน เราก็พาไปหา แต่เราแค่รู้สึกไม่เหมือนเดิมกับแม่เขา แต่มีบ้างแค่แว๊บนึงอยู่สองคน แม่ก็ต้องมีอะไรพูดใส่เรา เราก็พยายามปล่อยผ่าน เหนื่อย กลายเป็นว่าสิ่งที่เราคาดหวังว่า เราจะอุ้มท้องอย่างมีความสุขได้ไปเที่ยวไปหาของอร่อยกลายเป็นคนเงียบไม่ร่าเริงอยู่แต่ในห้องไม่อยากไปไหนตื่นมาตาบวม แล้วพอคลอดก็พูดใส่อีก เหมือนผิดกับสิ่งที่เราวางแผนกับชีวิตไว้พังไปหมด

อยากให้ความรู้สึกแย่ๆแบบนี้หายไปจัง ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ หรือจริงๆแล้วเราไม่เคยดีอะไรสักอย่างในสายแม่เขาเลยใช่ไหมค่ะ เสียใจเราไม่เคยทำอะไรใส่แม่ ยิ่งอยู่ยิ่งหนักขึ้นๆทุกวัน
ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้เราระบายความรู้สึกนะคะ
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ