เราอายุ 25 ย่าง26ปี ทำงานอยู่คนละจังหวัดกับที่บ้าน

เราไม่ได้กลับบ้านมา 3-4ปีได้แล้ว

ช่วงปี 2ปีหลังมานี้ เราเริ่มสังเกตตัวเองว่า รับโทรศัพท์ที่บ้านน้อยลง ความใส่ใจเป็นห่วงคนในบ้านน้อยลง
เวลาคุยโทรศัพท์ด้วยกันน้ำเสียงเราจะห้วนมากๆ ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน

เราทำงานมาได้ จะ2ปีแล้ว ตั้งแต่เราทำงาน แม่จะโทรมาขอเงินเดือนนึงหลายครั้งเอามาจ่ายค่าหนี้
(แม่เราติดหนี้เยอะ เป็นหนี้นอกระบบ และแม่เราไม่ได้ทำงาน มักจะกู้หนี้ยืมสินเพื่อมาใช้จ่าย เมื่อก่อนจะมีพ่อ/ญาติคอยช่วย แต่ตอนนี้ไม่มีใครช่วย แม่เลยหันมารบกวนเงินจากลูกๆแทน)

แม่เราเวลาโทรก็จะโทรถี่ๆเป็นสิบกว่าสายต่อวัน โทรมาตั้งแต่7โมงเช้า
เดือนแรกๆเราก็รับโทรศัพท์ตลอด จนช่วงหลัง แทบไม่อยากรับ เพราะรู้ว่าเรื่องอะไร

ชีวิตวัยเด็กก็ไม่ได้แตกต่างจากชีวิตวัยเด็กทั่วไป แต่ต่างกันอยู่ที่ว่า บ้านเราโตมาด้วยการใช้ความรุนแรงและความประสาท ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ใส่อารมณ์ใส่กัน ไม่เคยให้กำลังใจกันตอกย้ำและซ้ำเติมกัน
ยังดีที่พ่อเรามองเห็นชีวิตที่ได้รับการศึกษาที่ดี ทำงานหนักเพื่อส่งเสียให้เราได้รับการศึกษาที่ดี มีอาชีพมั่นคง

พ่อเรามักจะออกไปทำงานตจว. (พ่อเราก็คงเบื่อที่บ้านเหมือนกัน เดือนนึงจะกลับมาอาทิตย์-สองอาทิตย์)
ตอนเด็กแม่เราไม่เคยสอนหนังสือเราเลย ไม่ค่อยใส่ใจด้วย ชอบตีเราต่อหน้าคนอื่น ให้คนมอง จนเราอาย 
แม่กับพี่ชาย ชอบใช้ความรุนแรง ซ้อม ทุบตี เรากับพี่สาวอีก2คน มักเป็นเหมือนกระสอบทราย วันไหนพี่มันอยากเตะ อยากต่อย มันก็เรียกมาระบายอารมณ์ พูดไม่เข้าหูมันก็ซ้อมเลย 
แม่จะให้เราเป็นคนไปขอโทษมันเสมอเพื่อให้มันอารมณ์เย็นขึ้น 

นี่คือ ชีวิตของเราคร่าวๆ

พอเราได้เรียนมหาลัยไกลบ้าน รู้สึกดี เป็นอิสระ ไม่ต้องคอยเป็นประสาทรองรับอารมณ์ใคร เหมือนมีชีวิตเป็นของตัวเอง
ไม่ต้องถูกพี่ชายลวนลาม ไม่ต้องถูกซ้อม ไม่ต้องค่อยทำอะไรให้เหมือนเป็นทาส

นี่คือ เหตุผลที่เราไม่ได้กลับบ้านมาหลายปี 
บางครั้งก็ยังคิดว่า ไม่อยากข้องเกี่ยวกันอีก 

เราเลยอยากถามว่า การกระทำของเรา มันแย่มากมั้ยกับครอบครัวที่เลี้ยงดูเรามา ??