ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยร้องไห้ระบายความในใจกับพ่อแม่คนในครอบครัวสักครั้งในชีวิต เราขอร้องอย่ามีใครพูดเลยว่าให้เราเปิดใจคุย มันไม่ง่ายเหมือนที่ทุกคนพูดมา ในเมื่อทุกคนไม่ได้อยู่ในจุดที่เราต้องเจอ ไม่ได้อยู่ในความโดดเดี่ยวเหมือนเรา โลกของเรามันโดดเดี่ยว มันอ้างว้าง มันมืดมนไม่มีหนทางไปต่อ การเรียนออนไลน์ ความเครียดทำให้เราไม่มีทางไป เราไม่ได้รับคำถามจากใครเลยว่าวันนี้เหนื่อยไหมเป็นยังไงบ้าง เราใช้ชีวิตไปวันๆไม่ได้มีจุดหมาย เหนื่อยเหลือเกิน ทุกครั้งที่ดูข่าวการตาย อุบัติเหตุ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คือการตายเราคิดว่าที่ตรงนั้นต้องเป็นของเรา เราสมควรตาย ไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว แค่เราคิดภาพถ้าจับเชือก ผูกขึ้นแล้วห้อยคอ มันไม่ยากเลย หรือแค่หยิบมีด แล้วปาดคอให้ขาดใจทีเดียวมันไม่ยากเลย  เรากลายเป็นคนมองแบบนี้ไปแล้ว ไม่เคยกลัวความตาย ไม่เคยกลัวความเจ็บปวด เราขอคำถามจากทุกคนหน่อยได้ไหม ว่าวันนี้เป็นยังไง เหนื่อยไหม เราขอคำถามหน่อยได้ไหม ว่าเจออะไรมาบ้าง สุดท้ายเราขอคำพูดจากคนทุกคนที่เห็นข้อความนี้คนละ1ประโยคก็ยังดี ขอเป็นคำพูดที่ช่วยต่อชีวิตเราให้เดินไปข้างหน้าได้ที ขอบคุณทุกคนล่วงหน้า ถ้าเรายังอยู่เราจะกลับมาตอบ