เรื่องมันเป็นยังงี้ค่ะ
คือมาระยะหลังๆ เราชอบซื้อของส่งไปให้เเม่เรา (เรา กับ เเม่อยู่คนละ จ. ไกลกันมาก) ช่วงโควิทยังงี้ จะมาก็มาไม่ได้ จะไปก็ไปไม่ได้
เราเลยเลือกส่งของต่างๆนาๆไปให้เเม่เดือนละครั้ง (เช่น สบู่ น้ำหอมปรับอากาศอโรม่า เครื่องสำอาง ของใช้ที่ดูเเปลกๆ น่ารักๆ ไทยๆ ที่คิดว่าผู้ใหญ่น่าะชอบ เพราะยายอยู่ที่นั่นด้วย)
เอาจริงมันคือความสุขเราด้วยเเหละ สายติดเกมอย่างเราเหมือนเเม่ได้เปิดกาชาปอง (การสุ่มว่าเราจะได้ของอะไรเเบบที่เลือกไม่ได้)
ล่าสุด
เราถามเขาว่า " มีอะไรน่าสนใจอีกมั้ย " (เขาเป็นคนเที่ยวบ่อย เลยมักจะมีของน่าสนใจๆมาเสนออยู่เสมอ)
เขาคงหมดมุก ถามเรากลับ " เอาเป็นของอีกเเล้วเหรอ ถ้าคิดยากมากทำไมไม่ให้เป็นเงินไปเลย "
เราตอบว่า " ไม่อ่ะ เพราะเเม่บอกว่าไม่ต้องให้เงิน เค้าอยู่ได้ให้เราเก็บไว้กิน อีกอย่าง ถ้าเราตายไป ของที่ส่งไปกลายเป็นของดูต่างหน้าได้นะ "
คือเพื่อนเรา Read เเล้วหายไปนานมาก เราก็คิดว่า งานมันคงเยอะ
สักพักใหญ่ๆ มันตอบกลับมา
" ช่วงนี้มีเรื่องเครียดเหรอ? งานโอเคมั้ย? มีอะไรที่เราไม่ได้บอกหรือเปล่า? "
เราก็งงถามกลับ " ทำไมอ่ะ ไม่นะ ทุกอย่างโอเค "
เขาถามเราต่อ " ทำไมคิดเเบบนั้น "
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอเล่าพื้นฐานเราก่อนหน้านี้ก่อน เราเป็นคนมองโลกในเเง่ดีมากๆค่ะ โกรธง่าย ลืมไว (ลืมคือลืมจริงๆ ถ้าไม่มีใครพูดซ้ำขึ้นมาก็จำไม่ได้ บางทีพูดมายังจำไม่ได้เลย) ใช้ชีวิตเเบบเส้นตรง หลายคนอาจจะมองว่าน่าเบื่อ จำเจ ไม่มีความท้าทาย เเต่เรามองว่ามันคือความสุขของเรา เราไม่ใช้ชีวิตบนความเสี่ยง หาเงินได้ก็ใช้ซื้อความสุขให้ตัวเอง ไม่มีลูก ไม่มีสามี พ่อเเม่เเยกทางกัน ก็ไม่มีปัญหา คือมั่นใจว่าเป็นคนคิดบวกอยู่เสมอ
เราก็พยายามอธิบายว่า สถานการณ์โควิทตอนนี้มันเเย่ลงทุกๆวัน ติดเป็นหมื่น ตายเป็นพัน เเล้วมันเริ่มใกล้ตัวเข้ามาทุกที เราก็พยายามเซฟส่วนที่เราพอจะทำได้มากที่สุด ถ้าเราติดขึ้นมา ค่ารักษาก็เเสนเเพง เงินตรงนั้น พ่อกับเเม่เอาไปทำไรได้อีกตั้งเยอะ คือเรารู้สึกว่า ความตายมันไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไปเเล้ว เมื่อก่อนเราคิดว่า เฮ้ย เราไมไ่ด้ใช้ชีวิตบนความเสี่ยง เราไม่ตายง่ายๆหรอก คือไม่ตายเพราะตัวเองประมาทเเน่ๆ
เพื่อนบอกมาคำเดียว " หาเวลาไปพบเเพทย์บ้างนะ "
คือเราช้อคมาก อาการเราเเย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
คือเรามั่นใจว่าเราความคิดปกติดีทุกอย่าง
หรือเพื่อนๆคิดว่าไงคะ?
หัวข้อให้ Tag มีเเต่สูงอายุ .... ปัจจุบันเราอายุ 30 นะคะ เป็นพนักงานบริษัท บริษัทเรื่อยๆค่ะ ยังไม่มีทีท่าว่าจะเจ๊ง (ถึงเจ๊ง เราก็มีที่ให้กลับ ไม่อดตาย เเน่นอน)
โดนเพื่อนไล่ให้ไปพบ (จิต) เเพทย์
คือมาระยะหลังๆ เราชอบซื้อของส่งไปให้เเม่เรา (เรา กับ เเม่อยู่คนละ จ. ไกลกันมาก) ช่วงโควิทยังงี้ จะมาก็มาไม่ได้ จะไปก็ไปไม่ได้
เราเลยเลือกส่งของต่างๆนาๆไปให้เเม่เดือนละครั้ง (เช่น สบู่ น้ำหอมปรับอากาศอโรม่า เครื่องสำอาง ของใช้ที่ดูเเปลกๆ น่ารักๆ ไทยๆ ที่คิดว่าผู้ใหญ่น่าะชอบ เพราะยายอยู่ที่นั่นด้วย)
เอาจริงมันคือความสุขเราด้วยเเหละ สายติดเกมอย่างเราเหมือนเเม่ได้เปิดกาชาปอง (การสุ่มว่าเราจะได้ของอะไรเเบบที่เลือกไม่ได้)
ล่าสุด
เราถามเขาว่า " มีอะไรน่าสนใจอีกมั้ย " (เขาเป็นคนเที่ยวบ่อย เลยมักจะมีของน่าสนใจๆมาเสนออยู่เสมอ)
เขาคงหมดมุก ถามเรากลับ " เอาเป็นของอีกเเล้วเหรอ ถ้าคิดยากมากทำไมไม่ให้เป็นเงินไปเลย "
เราตอบว่า " ไม่อ่ะ เพราะเเม่บอกว่าไม่ต้องให้เงิน เค้าอยู่ได้ให้เราเก็บไว้กิน อีกอย่าง ถ้าเราตายไป ของที่ส่งไปกลายเป็นของดูต่างหน้าได้นะ "
คือเพื่อนเรา Read เเล้วหายไปนานมาก เราก็คิดว่า งานมันคงเยอะ
สักพักใหญ่ๆ มันตอบกลับมา
" ช่วงนี้มีเรื่องเครียดเหรอ? งานโอเคมั้ย? มีอะไรที่เราไม่ได้บอกหรือเปล่า? "
เราก็งงถามกลับ " ทำไมอ่ะ ไม่นะ ทุกอย่างโอเค "
เขาถามเราต่อ " ทำไมคิดเเบบนั้น "
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราก็พยายามอธิบายว่า สถานการณ์โควิทตอนนี้มันเเย่ลงทุกๆวัน ติดเป็นหมื่น ตายเป็นพัน เเล้วมันเริ่มใกล้ตัวเข้ามาทุกที เราก็พยายามเซฟส่วนที่เราพอจะทำได้มากที่สุด ถ้าเราติดขึ้นมา ค่ารักษาก็เเสนเเพง เงินตรงนั้น พ่อกับเเม่เอาไปทำไรได้อีกตั้งเยอะ คือเรารู้สึกว่า ความตายมันไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไปเเล้ว เมื่อก่อนเราคิดว่า เฮ้ย เราไมไ่ด้ใช้ชีวิตบนความเสี่ยง เราไม่ตายง่ายๆหรอก คือไม่ตายเพราะตัวเองประมาทเเน่ๆ
เพื่อนบอกมาคำเดียว " หาเวลาไปพบเเพทย์บ้างนะ "
คือเราช้อคมาก อาการเราเเย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
คือเรามั่นใจว่าเราความคิดปกติดีทุกอย่าง
หรือเพื่อนๆคิดว่าไงคะ?
หัวข้อให้ Tag มีเเต่สูงอายุ .... ปัจจุบันเราอายุ 30 นะคะ เป็นพนักงานบริษัท บริษัทเรื่อยๆค่ะ ยังไม่มีทีท่าว่าจะเจ๊ง (ถึงเจ๊ง เราก็มีที่ให้กลับ ไม่อดตาย เเน่นอน)