คือแม่เราอยากให้เอาแมวไปปล่อยเพราะกลัวโรคภูมิแพ้ค่ะ แต่ในบ้านไม่มีใครเป็นโรคภูมิแพ้เลยค่ะ อยู่ด้วยกันมาเป็นปีแล้วนะคะ ส่วนเรื่องขนแมว แกบอกว่ามันจะเข้าจมูก แต่เราก็ไปหาข้อมูลมา คือขนแมวเข้าจมูกเราไม่ได้ค่ะ เราก็ พยายามบอกหลายครั้งแล้วแต่แกก็ไม่เชื่อค่ะ แกบอกว่า"กูรู้ดีกว่า" เราก็ท้อใจค่ะ เราอยากเลี้ยงแมวจริงๆ ไม่ได้ลำบากเรื่องการอยู่ด้วย แม่แกเป็นคนไม่ค่อยรักสัตว์ค่ะ ไม่ค่อยมีจิตใจเมตตาซักเท่าไหร่.... แต่เราอยากเลี้ยงจริงๆค่ะ เพราะแมวทำให้จิตใจเรามีความสุขมากๆ ในเวลาที่โดนแม่ด่า แม่เราเป็นคนที่ด่าแรงแบบแรงมากค่ะ ไม่ค่อยคิดถึงจิตใจเรา เรื่องงานบ้านเราทำตลอดค่ะ ทำดีที่สุด เราไม่รู้ว่าแกด่าเราเรื่องอะไรค่ะ แต่แกก็ด่ามาอยู่ดี ซึ่งมันก็กระทบต่อจิตใจเรามากค่ะ พอเป็นงั้น ลองคิดดูนะคะ โดนด่าทุกวัน ตลอดเวลา เจอแต่คำดูถูก ถ้อยคำรุนแรงที่มาจากแม่ตัวเอง พอไปปรึกษาพี่สาว พี่ก็บอกว่า"ทนๆไปเหอะ แม่แกเป็นอย่างนั้นแหละ" แต่ใครจะไปทนได้คะ สำหรับเรามันหนักมาก ไหนจะเรื่องเรียนในตอนนี้อีก ใกล้จะเข้ามหาลัยอีก บางทีตอนเราเครียด เราเป็นคนที่เครียดหนักมาก บางทีถึงกับอ้วกบ้าง เครียดลงกระเพาะบ้าง แต่ตั้งแต่ที่เราเลี้ยงแมว เราก็ไม่มีอาการแบบนั้นเลยค่ะ เราเคยเกือบเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว แต่ได้มาเลี้ยงแมวก่อน เราอยากบอกแม่มากๆค่ะ ว่าทุกวันนี้เรามีความสุขมากๆก็เพราะแมว ถ้าไม่มีพวกนาง เราอาจจะผูกคอตายไปแล้วก็ได้ เพราะจิตใจมันไม่ใช่เรื่องโอเวอร์ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เราอยากบอกแม่กับพวกพี่ๆมากๆค่ะ เราเคยเกือบแอบไปกระโดดน้ำในตอนที่โดนแม่ด่าแรงๆมาก แต่ก็นึกถึกพวกแมวค่ะ ว่าถ้าเราตาย แม่อาจจะเอาพวกนางไปทิ้งก็ได้ เราเลือกที่จะอยู่เพื่อดูแลแมวของเรา เราอยากบอกแม่มากๆ แต่แม่คงจะบอกว่าไร้สาระ...😢
เราอยากหาทางออกเรื่องนี้ค่ะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าจะนั่งจับเข่าคุยกันคงไม่ได้ เพราะแม่เราก็คงบอกว่าปัญญาอ่อน เพราะเราเคยพยายามพูดสุดๆแล้วค่ะ
เราไม่รู้เลยว่าเราผิดตรงไหน เราควรจะทำยังไง