คือเราเป็นเด็กคนนึงค่ะไม่ได้มีอะไรมากแต่ตอนเรียนม.5รู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนอยากอยู่คนเดียวแล้วก็คิดลบวนๆ จนเรียนไม่ได้ต้องออกค่ะ เพราะตอนนั้นเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง
พอมาอยู่อีกที่นึงไกล้จะหางาน แต่ว่าอยู่กับพี่และแม่นะคะ
พี่ทำงานแล้วก็กำลังจะหางานให้เราค่ะ บางทีแม่เราก็เอาเราไปเปรียบเทียบหรือบางทีอยู่ๆเราถามอะไรปกติแกจะชอบตะคอกใส่หรืออารมณ์เสีย เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ บางทีก็น้อยใจตัวเองที่ไม่เรียนให้จบ ผิดหวังมากค่ะตอนนั้นอีกแค่แปปเดียว คือพี่เราก็จะเคร่งแล้วก็เป๊ะมากค่ะ บางทีเราทำอะไรผิดนิดนึงอย่างเช่นพี่ให้ไปเก็บมะละกอสุกแต่ไม่มีเราก็เดินมาบอกแก แต่แกอารมณ์เสียใส่เราค่ะแล้วให้ไปดูใหม่
เราเลยหยิบมะละกอดิบมาแกก็ด่าเราอีก คือเราน้อยใจปนเสียใจหน่อยๆ หรือเรื่องอะไรเล็กน้อย เราก็จะโดนว่าก่อนเสมอตั้งแต่เด็ก จนพึ่งมารู้สึกเมื่อปีที่แล้ว ว่าเริ่มคิดลบ หรือโดนพูดนิดหน่อยก็ซึมแล้วค่ะ เคยมีครั้งนึงน้อยใจปนเสียใจที่แม่หันมาด่าเราทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยแต่พี่เราทำใว้แล้วลืมแบบนี้อะค่ะ จนเราได้ยินเสียงแว่วหรืออะไรสักอย่างเป็นพักๆ ตอนนั้นเลยเอาเข็มขัดรัดคอ แต่ใจไม่ถึงพอค่ะเฮือกสุดท้ายเข็มขัดหลุดออกมาก่อนคือคิดลบอยากหายไปตลอดหรือบางที่คืออยากหนีออกจากตรงนี้มากๆค่ะแต่เราไม่รู้จะเริ่มต้นแบบใหน ยังไงก็ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องราวเล็กๆของเรานะคะ คือเราอยากมีคนคอยให้คำปรึกษาหรือแลกเปลี่ยนกันมากค่ะเพราะรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวตลอดเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้