ถามว่าเรารักแม่ไหม ห่วงแม่ไหม ห่วง ห่วงมาก แต่บางทีการอยู่ด้วยเเล้ว เราไม่สบายใจ เราก็ไม่อยากอยู่นานๆ เราไม่อยากรับฟังปัญหายิบย่อยที่เกินจริงเท่าไหร่ เรากลายเป็นคนไม่อยากอยู่บ้าน เราออกมาอยู่หอส่งเงินให้แทน กลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง หรือนานกว่า โทรไปหาวันเว้นวัน หรือนานกว่าอาจจะถึงอาทิตย์ เพราะเราค่อนข้างไม่ชอบ ไม่พอใจกับคำพูดโดยรวมของแม่เราสักเท่าไหร่

อย่าล่าสุด โทรหาแม่ ตามปกติ ก็เป็นห่วงปกติ กลัวแกเหงา ถามไถ่ทุกข์สุข แต่สิ่งที่แกชอบตอบ มันทำให้เราไม่สบายใจ น้อยใจ รู้สึกดูแลแกไม่ดีพอ
เช่น
ถามว่าเช้านี้กินข้าวกับอะไร แกก็จะตอบกินแกงเก่าที่เหลือเมื่อวาน ทั้งๆที่มันไม่ได้เหลือ แกตั้งใจทำเผื่อถึงเช้า รวมทั้งไม่พูดถึงแกงอื่นๆ ที่ใหม่ๆ ที่อยู่ร่วมโต๊ะ หรือชอบตอบอะไรๆ ที่มันอนาถา มีกินแค่นี้ หรือแบบอยากกินมะละกอ แม่ก็บอกไปเก็บมะละกอหลังบ้านมากิน ยังไม่สุกดีเท่าไหร่ แต่ก็อยากกินก็ก็ต้องกินแบบจืดๆ ไป หรือบางทีก็มีแบบปลาทูเค็มวันก่อน น้ำพริกวันนั้น บอกมาแต่ละครั้งแทบไม่มีของใหม่ๆ สดๆ บนโต๊ะเลย ทั้งๆที่ความจริงบนโต๊ะก็มีอย่างอื่นอีกหลายอย่างกลับไม่พูดถึง เราได้ยินเเล้วรู้สึกอนาถา หดหู่มาก รู้สึกว่าเราดูแลแม่ได้เเย่ พอเราบ่นว่าเงินที่ให้ไปทำไมไม่ซื้อ หรือพอเราเริ่มเกรี๊ยวกราดถึงจะบอกว่าข้างๆก็มีอย่างอื่นให้กินนะ หรือบอกอะไรที่มันดีๆ ตรงกับความเป็นจริงบ้าง เราเคยบ่น เราเคยบอกไปหลายรอบ เราก็พอรู้ทันว่ามันต้องมีอย่างอื่นๆ แหละ แต่มันก็หลายครั้งที่พี่สาวกำชับมา เวลากลับบ้านให้ซื้ออันนั้น อันนี้ไป ของดีๆ นะ แม่เราไม่ค่อยได้กิน บลาๆๆ เราเข้าใจความรู้สึกเลยว่าพี่เราก็รู้สึกแย่เกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ว่าทั้งหมดที่ว่ามาแม่ก็ไม่เคยขอเงินเพิ่ม หรือเรียกร้องอะไรเพิ่มเลย มีแต่เรา กับพี่เราสรรหาของเล่นใหม่เข้าบ้าน 5555

จริงๆ เราว่าเราก็รู้ทันนะ เราก็ชินเเล้ว แต่เราก็อยากพึ่งพาที่บ้าน อยากให้บ้านเป็นที่ฮีลมากกว่า หรือเราเครียดกับงานมากไป จนไม่รู้จะไประบายที่ไหน เราก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ใจวันนี้เราโกรธแม่มากกับเรื่องแค่นี้
ปล. ตอนพิมพ์นี้ก็ยังโกรธอยู่ เสาร์นี้ก็คงไปง้อแม่แหละ แม่ง้อง่ายมาก แค่เอาของกินไปล่อ

มีใครเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง หาทางออกกันยังไงบ้างให้รู้สึกดีกัน