(มหาภาพย์นี่ยาวนิดนึงนะ แต่ถ้าอยากอ่านแค่ ความรู้สึกที่โดนเฟสปลอมมาคุยด้วย ให้ไปอ่านย่อหน้าสุดท้ายได้เลย)
เราก็เคยเป็น บอกก่อนว่าพื้นเพชีวิตเรา ไม่เคยมีแฟนหรือคนคุยมาก่อน มีแต่แอบชอบ คุยกับรุ่นพี่ที่แอบชอบ แล้วเราก็เป็นฝ่ายทักหาเขาตลอด จนกระทั่งเขาคนนี้ชอบจะทักมาหาบ่อย ๆ เราก็ใจฟูแล้ว
คือต้องเท้าความไปสมัยขึ้น ม4 ช่วงนั้นหมดอาลัยอาวรก่บชายไทยมาก (เราเป็นเกย์) หมดจนอยากจะย้านประเทศเลย จนเราก็ไปแอดเพื่อนฝรั่งในประเทศยุโรป  ในเฟสต่าง ๆ จำได้ว่าแอดไปเยอะมากก (ภาษาแม่เขาไม่ใช่ภาษาอังกฤษนะ ก็พูดกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง) แล้วไปเจออยู่คนนึง 
คือของเราอะ เราเอ้ะแต่แรกแล้วว่ารูปแต่ละรูปไม่เหมือนกันสักรูป แต่คือเรามีเป้าหมายที่สำคัญกว่าคือ ได้คุยกับ “ฝรั่ง” คือเราในตอนนั้นไม่สนเลยว่า ตัวจริงเขาจะหน้าตาเป็นยังไง แค่เป็น ฝอ ก็โอเคละ ทีนี้เราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ นางก็ส่งรูปมาให้ดู เป็นรูปแบบ แข้ง ขา รองเท้า มือบ้าง แต่ไม่เห็นตัวกับหน้าสักครั้ง เราก็มั่นใจในระดับหนึ่งว่า เออ มือฝรั่งแหละ จบ ไม่ขอไรมากละ 
แล้วพีคกว่านั้นคือ นางไม่ได้ปลอมแค่ตัวนางคนเดียวนะ มีครั้งหนึ่งนางบอกให้เราไปคุยกับ น้อง เพื่อน นางบ้าง เราก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะมือของน้องมัน (ผช) ก็คล้าย ๆ กับมือนางเลย เราก็แอบคิดว่า หรือนั่น ทั้งหมด สังคมทุกอย่าง นางปลอมขึ้นมาหมดเลย?? แต่เราเห็นแบบนั้นเราไม่โกรธนะ เราไม่ตัดสินอะๆรนางเลยสักอย่าง เราคิดเป็นห่วงด่วยซ้ำ เพราะนางพูดแต่เรื่อง ฆตต. จนเราคิดว่านางเป็นซึมเศร้าด้วยไหม??
ตอนคุย ๆ กันอยู่ นางก็เริ่มพูดเรื่องส่วนตัวบ้าง เช่น กระต่ายนางตายไปตัวนึง นางเสียใจมาก เอามาเล่าให้เราฟัง แล้วนางก็เล่นเกม ๆ นึงด้วย เป็นเกมจำลองชีวิตในเกม (ตอนนี้ก็เริ่มเข้าเค้าทีละนิดแล้วว่า นางเป็นคนที่ไม่ค่อยยอมรับความจริงหรือเปล่า เลยต้องทำแบบนี้) แล้วโปรไฟล์ในเกมของนางก็เป็นตัวละคร ซึ่งมีสัตว์เลี้ยงเป็น “กระต่าย” สีน้ำตาบแบบเดียวกับที่นางบ่นให้เราฟังเป้ะเลย เราก็เลยคิดไปว่า เออ จริง ๆ แล้วหลายอย่างมันก็เป็นเรื่องจริงนี่นะ 
จนกระทั่ง…นางส่งรูปตัวเองหน้ากระจกมาให้… แต่ด้วยเราเป็นคนคิดมาก + กับ เคยเจอคนพวกนี้มาเยอะ (เพราะเพื่อนเราก็เคยปลอมไิอจีฝรั่งมาแกงเราครึ่งนึงด้วย) เราก็คิดสงสัยว่าเอ้ะ หรือจริง ๆ แล้ว รูปหน้ากระจกที่นางถ่ายมา จะเป็น “รูป” ของคนอื่น ที่นาไปหลอกมาอีกที แล้วเขาส่งรูปนั้นมาให้ (เพราะเราไปเสิร์สในพิน ในกูเกิ้ล ก็ไม่เจอ) นั่นแหละ เราก็ชมเขาไป
จนในที่สุด คุยกันมาได้ 2 ปี คือตัวเราก็มนุษย์คนนึง เราก็อยากจะรู้ความจริง นางก็เคยส่งรูปเมืองบ้านเขามาด้วยนะ เราไปเสิร์สในกูเกิ้ลแมพ + ชื่อเมืองที่เขาให้มา เราก็รู้ได้ทันทีเลยว่า หลายอย่างเขาอยู่ที่นั่นจริง ๆ แต่แล้วสมองก็เอาแต่คิดมาก คิดฟุ้ง คิดไม่ตก ก็คิดเลยเถิดไปว่า เอ้ะ!!! หรือจริง ๆ นางไม่ใช่ฝรั่ง แต่เป็นคนชนชาติอื่น (คือกันดราม่านะ เราสายฝอ สายฝรั่ง เพราะฉะนั้นเราอยากได้แฟนฝรั่ง ไม่ได้หมายความว่า ผช ชายอื่นไม่ดี หรือว่าเราไม่มีเจตนาที่จะเหยียดเชื้อชาติใด ๆ นะ) อ่ะ เสร็จปุ้บ สมองคิดไปในทางนั้นแล้ว ก็คิดว่า หรือจริง ๆ เป็นคนไทย คนแอฟริกัน ไปหลอก เอาภาพต่าง ๆ จากคนอื่นที่อยู่เมืองในรูป แล้วเอารูปที่ได้ มาแกงเราอีกที?? ก็คือคิดหลายสลบมาก 
คือมาคิดในตอนนี้แล้ว มันไม่ใช่อะ ใครจะมาทำขนาดนั้น มันก็ไม่ใช่แหละ
จนเราทนไม่ได้ ก็เลยด่าไปตรง ๆ เลย ด่าแบบด่าเลยนะ
“น้อง หยุดทำเรื่องแย่ ๆ นี้เถอะ เสียเวลาคนอิ่น รู้ไหมว่าคนอื่นเสียใจไปแค่ไหน” นางก็ตอบ “what!?” ไรงี้มา จากนั้นก็หายไปเป็น 2 ปี นางก็น่าจะเอาไปแปลแหละ คือเฟสไม่ออนเลยนะ ก็รู้เลยว่ามันบอทจริง ๆ นั่นแหละ แล้วที่สำคัญเฟสที่นางอ้างว่าเป็นน้อง เพื่อน พวกนั้นก็หายลัยไปเหมือนกัน
อีกอย่าง เคยมีครั้งนึงเราไปเค้นไอคนที่นางอ้างว่าเป็นเพื่อนใช่ปะ เราก็บอกนางไปว่า ”แกอะก็คือ A แล้ว A ก็คือทุกคน“ เราพูดแบบนี้ไปเลย แล้วขอดูบัตรประชาชนเขาด้วย แน่ละเขาไม่ให้ดู เราก็น่าจะโดนทิ้งเพราะเราทำตัวยุ่มย่ามเกินไปด้วย 
เสร้จแล้ว ก็หายไปเลย 2 ปี จนเราอยู่ปี 2 มหาลัยแล้ว จำได้ว่าชีวิตช่วงนั้นคือแย่มาก เปิดเทอมวันแรก ปกติเรียนออนไลน์ปี 1 ไง แล้วกลับบ้านมา คือด้วยความบังเอิญไรสักอย่าง จู่ ๆ นางทักมาหาฉัน!! ความหลังในอดีตก็เริ่มทะลักออกมา เราก็ดราม่า จนกระทั่ง เราก็ได้ค้นพบปรัชญาชีวิตได้อันนึง (อยู่ในย่อหน้าสุดท้ายนะ) นางก็ทักถามว่าเราสบายดีไหม เราก็ดราม่าไปเลยว่า ขอโทษนู่นนี่นั่น เราก็บ่นเรื่องชีวิตมหาลัยให้นางฟัง นางก็ปลอบเรา แล้วนางก็บอกว่าตอนนี้นางก็รักษาโรคซึมเศร้าได้แล้วด้วย แต่!!! 
แต่ว่า!!! ถีงนางจะพูดแบบนั้น นางก็กลัยไปใช้รูปในพินมาใส่เป็นโปรไฟล์อีกเหมือนเดิม แล้วจากนั้น วันรุ่งขึ้น นางก็หายไปอีกแล้ว แล้วตอนนี้ก็คาใจอยู่ว่าหายไปไหน โกรธเรารึ? โกรธเราแล้วจะกลับมาอีกใน 2 ปีให้หลังอีกทำไม จนกระทั่งทุกวันนี้เราก็คิดถึงเขาเสมอมา (แอบกระซิบว่าเราก็กำลังเขียนนิยานเรื่องราวเกี่ยวกับเขาด้วย)
****เอาละ ย่อหน้าสุดท้าย****
เราก็ได้เรียนรู้อะไรต่าง ๆ มา จากการพยายามจะเข้าใจในตัวเขา และเข้าใจในตัวเรา คือเราพยายามมาโดยตลอดที่คุยกันมา เราพยายามที่จะทำความเข้าใจกับเขาว่า ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้ แต่ก่อนชีวิตเขาเคยเจออะไรแย่ ๆ มา ถึงได้มาทำแบบนี้ สร้างโลกสมมติตัวเองขึ้นมา คำถามแรก ทำไมเราถึง ”ยังคง“ รักเขาอยู่ ในเมื่อเราได้รู้ถรงว่าเฟคเขาหมดแล้ว คำตอบก็คือ ”เวลา“ คนเราจะมีควาทผูกพันธ์กัน สิ่งที่ไม่สำคัญจริง ๆ เลยคือ ”รูปลักษณ์ภายนอก“ แต่หากคือเวลาที่แต่ละฝ่ายต่างสูญเสียไปให้กันมากกว่า แต่เอาละ เสียใจที่เขาโกหกเราไหม ก็เสียใจนะ แต่ด่วยการที่สำหรับตัวเราเองด้วยนะ เราไม่ค่อยจะมีเงื่อนไขในความรักมากมายตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ก็อย่างที่บอกไปว่าเราชอบฝรั่ง แค่นั้นคือ จบ แล้วเราไม่สนเลยว่าเขาจะหน้าตายังไง (มีแขนขาไหม  💀 อันนี้เริ่มน่ากลัวละ แต่เคยคิดงี้จริง ๆ) ถ้าคิดในแง่ดีหน่อย อาจจะคิดๆด้ว่า ”เพราะสิ่งที่ให้เรารักเขาตั้งแต่แรกไม่ใช่หน้าตา แต่เป็นเป้าหมายซึ่งมันเข้ากันได้ หลายนาที หลายชั่วโมงผ่านไป ก็ทำให้ความรักก่อขึ้นมาเรื่อย ๆ หลายอย่างพิสูจน์ทั้งตัวเราและตัวเขาว่า อย่างน้อย ๆ เราก็เคยแชร์เรื่องราวให้กัน เรื่องราวที่มันไม่น่าจะเอามาเฟคได้ จนทำให้เรากับเขาได้ร่วมมีความทรงจำอันเดียวกัน เราว่าแค่นั้นก็สุดยอดแล้วนะ 
ก็…ทุกวันนี้ก็ทำได้แต่ภาวนาว่า เขาน่าจะได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้นแล้วมั้งนะ?? โชคดีที่เขาเจอคนแบบเราที่เข้าใจเขาได้ขนาดนี้ เป็นไปได้ก็คิดว่า ที่เขาตัดขาดจากโลกจินตนาการที่เขาสร้างขึ้นมาแล้ว ส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะเขาได้พบกับหัวใจตัวเองแล้วมั้งนะ?? เขาอาจจะยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของเขาได้แล้ว ซึ่งนั่นก็ไม่อาจมีใครพรากทมันไปได้ ตัวตนของเรา ก็หวังแต่ว่าสักวันจะได้เจอกันอีกสักครั้ง (แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม) เพิ่อที่จะได้บอกลากันอย่างจริง ๆ สักที ถึงคน ๆ หนึ่งที่เคยใช้เวลาร่วมกันมา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบนะครับ…