เราอยู่กับยายมาตั้งเเต่เด็กๆค่ะเท่าที่จำได้ เเต่เราไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงเรามายังไง ?  มีช่วงอนุบาล3 หรือ ป.1 นี่เเหละ เราจำไม่ได้ ตอนนั้นเราเด็กมากๆ เเม่เรามารับเราไปอยู่ด้วยที่บ้านย่า ซึ่งเรามีน้องชาย1คน เเต่เราไม่ได้อยู่กับน้องตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว น้องอยู่กับพ่อเเม่กับปู่ย่าเเล้วก็อา(น้องสาวของพ่อเรา) เราเกิดมาจากความผิดพลาดเรารู้ ตอนเราไปอยู่กับย่า ความรู้สึกตอนนั้นเป็นยังไงเราไม่รู้ เเต่ที่เราจำได้คือเราคิดถึงยายมากๆ เราไม่มีความสุข เราอยากกลับไปอยูากับยาย เวลาต้องตื่นไปโรงเรียนเราจะรู้สึกดีใจ เหมือน ได้อิสระ เเต่พอตกเย็นกลับบ้าน ลงจากรถตู้รับส่ง เราต้องเก็บกระเป๋า เตรียมตัวท่อง กขค abc สูตรคูนย์ ต่างๆนาๆ ตัวอักษรไหนเราท่องไม่ได้ เเน่นอนว่าต้องโดนตีอยู่เเล้ว เราโดนย่าตี ทุกวัน เพียงเพราะท่องไม่ได้ จำไม่ได้ อาจจะผิดที่เรา ที่เราจำไม่ได้เขาเลยตี เราเจ็บมากเขาใช้ ไม้กวาด สายไฟ ไม้เเขวนเสื้อ ตีเราทุกวัน นี่คือสิ่งที่เราจำไม่เคยลืม เราทั้งเจ็บ ทั้งร้องไห้ เเต่นี่คือสิ่งที่เราไม่สามารถพูดออกไปได้ เจ็บก็บอกไม่ได้ ได้เเต่นั่งร้องไห้จนเขาเลิกตี เเต่ที่เราเสียใจไปกว่านั้น ทุกคนนั่งมองเราโดนตีเเต่ไม่มีใครสนใจ ปล่อยผ่าน เเล้วก็เมินเรา เเม้กะทั่งพ่อกับเเม่ยังไม่ปกป้องเราเลยด้วยซ้ำ จนปิดเทอม เราจำได้เเม่เราเลิกงานมาตอนเที่ยงเเอบพาเรากลับไปส่งยายที่บ้าน ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง เเต่พอเรามาอยู่กับยาย เราพูดได้เลย มันดี ดีตรงที่เขาไม่ตีเรา เเต่เขาปล่อยปะละเลยเรา ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ทุกวัน จนป.4 เเม่เรามารับเรากับยายไปอยู่ด้วย ในช่วงเเรกๆมันก็ดี เเต่พอไปเรื่อยๆ จนเราขึ้นป.5 เราโดนเเม่ทิ้ง ทิ้งอีกเเล้ว เรากับยายใช้ชีวิตลำบากมาก ยายเลยต้องทำงานเลี้ยงเรา จนจบป.6 ตอนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรที่ทำร้ายจิตใจเรา เท่าโดนเเม่ทิ้งกับสิ่งที่ฝังใจคือโดนย่าตี  เราจะขึ้นม.1 เเม่เราติดต่อมา เขาพาเราไปทำเรื่องเรียน เเต่เราก็อาศัยอยู่กับยายตลอด จนม.1 เทอม สอง เเม่เราทิ้งอีกเเล้วค่าเรียน ค่าเทอมไม่จ่ายให้อีกเเล้ว จนเราต้องออกจากโรงเรียนตั้งเเต่ม.1 ยายก็ทำงานไม่ได้เเล้วเพราะเริ่มป่วย ป้า ลูกสาวคนโตของยายมารับเรากับยายไปอยู่ด้วย  ประมานปีกว่าๆ เเม่เราติดต่อมา จะมารับเราไปอยู่ด้วยเเค่เรา มันวนลูปอยู่เเบบนี้มาตลอด โดนเเม่ทิ้งซ้ำเเล้วซ้ำเล่า จนอายุ 14ย่าง15 ย่าติดต่อมา จะรับเราไปเรียนต่อ ม.2 ตอนเเรกเราไม่อยากไป เเต่เเม่บังคับให้ไป ด้วยความที่เราอยากเรียน เราเลยไป เขาก็ไม่ตีเเล้ว ไม่ด่าเเล้ว เขาเหมือนจะใจดีกับเรานิดนึง เเต่ไปอยู่ได้3เดือนมั้ง เป็นวันปีใหม่พอดี ก่อนสอบปลายภาค ย่าจะเอาเราไปส่งอยู่กับเเม่ วันเปิดเรียนบอกจะไปรับ เราก็ไป เเต่พอถึงวันเปิดเรียนย่าไม่ติดต่อมาเลย ทิ้งเราไว้กับเเม่ เเม่ติดต่อไป เขาก็บอกให้เรากลับไปเอง จะไม่มารับ เราเสียใจมาก เเต่ทำอะไรไม่ได้ ตั้งเเต่นั้นมาเราเก็บกดเเทบจะทุกอย่าง ทุกอย่างฝังใจเราตลอด ช่วง เราอายุ15 เเม่ไปรับยายเเละย้ายมาอยู่บ้านใหม่ด้วยกัน เราเริ่มหางานเริ่มทำงานตั้งเเต่อายุ15 ไม่เคยขอตังค์เเม่เลย เขาให้เราถึงเอา ไม่ให้เราก็ไม่เอา เราเริ่มมีสิ่งที่อยากได้ สิ่งที่ชอบ เราเป็นติ่งเกาหลีตั้งเเต่ป.5เเล้วค่ะ เเล้วเรามีเงินทำงานได้เราก็อยากใช้ซื้อสิ่งที่เราอยากได้บ้าง ทั้งเรียน กศน ทั้งทำงาน มันก็เหนื่อยเเต่เราก็มีเป้าหมายในชีวิต คือเก็บตังค์ให้ได้เยอะๆ เเล้วหนีออกไปใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุขบ้าง  ช่วงอายุ15นี่เเหละค่ะเราเริ่มทะเลาะกับยายมีปัญหากับที่บ้าน 1 เราทำงานได้วีคเเรก เราให้ตังค์ยาย เราให้ตังค์เเม่ วีคที่สอง เราก็ให้เเค่ยาย เพราะเขาเลี้ยงเรามา เราให้ตลอด จนเราทำงานได้3-4เดือน เงินเราเริ่มไม่พอใช้ เพราะเราต้องจ่ายค่ารถเอง เครื่องใช้ของต่างๆของเราเราต้องจ่ายเอง เเม่เราก็มีเเฟนใหม่ พาเเฟนมาอยู่บ้าน เราก็ไม่ได้อะไรอยู่เเล้วเพราะเรารู้ เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจเราอยู่เเล้ว  เรื่องของเราเราต้องจัดการเองทุกอย่าง เราไม่เคยเอ่ยปากให้ใครมาช่วยเราเลย เเต่เเม่ยืมตังค์เรา เราให้ตลอดนะ ถึงเเม้บางครั้งจะไม่เคยได้คืนเลยเราก็ไม่ทวง มีครั้งนึงเขายืมเราไป3000 ตอนนั้นเรากำลังจะได้ออกจากงานเพราะที่ทำงาน เขาปิด เราเลยทักไปทวงวันที่เเม่นัดคืน เเต่เขาบอกว่าเราทวงเขาอยู่นั่น ถ้ามีเดี๋ยวเขาคืนเอง เลยทะเลาะกันค่ะ เป็นเเบบนี้มาจนเราอายุ16 ยายเข้าข้างเเม่เราตลอด บอกให้เขายืมไปเถอะ เขาไม่มีถึงต้องมายืม เเล้วเรามีหรอคะ?? เราทำงานหาเงินเองมาตลอด  ช่วงกลางเดือนมิถุนา2022 เราได้งานใหม่ เราเริ่มทำงานได้เดือนเเรกเงินเดือนออก ยายเราขอ เราก็ให้ ให้ตลอดเหมือนเดิม ถึงเเม้เขาจะชอบด่าเราชอบพูดบันทอนจิตใจเราก็เถอะ เราก็เหนื่อย มีช่วงนึง เเม่เราไปยืมตังค์พี่สาวเรา คือ ลูกของป้า  เขาก็ทักมาหาเรา เราก็จ่ายคืนให้   ช่วงอายุ17 เราจะทำจมูก เราขอให้เเม่พาไป เดี๋ยวให้ค่ารถ ค่าน้ำมัน เขาก็ตอบตกลง รับปากทุกอย่าง เเต่พอถึงวันนัด เขาบอกไปไม่ได้เพราะเเฟนเขาไม่ได้หยุดงาน โอเคเรานอยมากตอนนั้นเเต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เลยตัดสินใจไปเอง กลับเอง ทุกอย่าง ตอนเรากลับมายายก็ดูเเลเรา จนเราหาย เราก็ขอบคุณเขามากเลยด้วย ถึงจะทะเลาะกันบ่อยถึงเขาจะชอบพูดบันทอนจิตใจเราชอบพูดไล่เราไปตายอยู่บ่อยๆก็เถอะ  มีช่วงนึงที่งานเคป๊อป ป๊อปอัพมาชัดที่ไทย เราขอให้เเม่พาไป เขาพาไป เราให้ค่าน้ำมันรถไป 3000ไม่พอ เราเลยให้อีก1000  ตอนกลับมสเราก็ซื้อพิซซ่าให้2ถาด  จนช่วงกลางปี2023 เเม่เรากับเเฟนเขาย้ายไปอยู่ที่อื่น ทิ้งให้เราอยูากับยายสองคนอีกเเล้วเเต่รอบนี้เเตกต่างเพราะเราทำงานมีเงิน เราต้องเลี้ยงยาย จ่ายทุกอย่าง ยกเว้นค่าห้องเเม่เขาจะเป็นคนโอนมาจ่ายเเม้บางครั้งจะเป็นเราเองที่จ่าย เราทำขนาดนี้เเต่เราก็ไม่เคยทำอะไรถูกใจยายเลยสักอย่าง เขาก็ด่าเราเหมือนเดิมทุกวันนั่นเเหละ พูดบันทอนจิตใจเราทุกวัน เราเเอบร้องไห้คนเดียวทุกวัน ลำพังทำงานก็เหนื่อยกับบ้านมายังมาเจอยายพูดบันทอนจิตใจ เรากดดันมาก เสียใจมาก ไม่มีความสุขเลย จนปลายปี เเม่มารับไปอยู่ด้วยอีก นี่เเหละทะเลาะกันยิ่งกว่าเดิม หนักขึ้นทุกวัน เเม่เราก็สนใจเเต่เรื่องตัวเองกับเเฟนอย่างเดียว ไม่เคยมาสนใจมาช่วยดูเเลอะไร จนเราอายุ18 ปีนี้เเหละ ก็ยังเหมือนเดิมทะเลาะกันจนเราเริ่มชินไม่ร้องไห้เหมือนเมื่อก่อนหรือมีบ้างบางครั้ง เขาใช้ให้เรานวดมาตลอด เราก็ทำให้ตลอดนะ เเต่มีบางครั้งเราทำงานเหนื่อยเราก็ไม่ได้ทำให้ เขาก็ด่าเราเอาเรื่องบุญคุณมาพูดตลอด พูดจนเราไม่อยากได้ยินเเล้วคำนี้ เดือนนี้ยายเข้าโรงบาลก็เราเฝ้า เฝ้าเช้าเย็น เช็ดเยี่ยว เช็ดตัว นวด ดูเเลทำให้ทุกแย่าง กลางคืนไม่เคยได้นอน ตอนเช้าไม่มีใครเปลี่ยนข้าวก็เเทบจะกินนับคำได้ เเฟนเเม่เรามาเปลี่ยนเราตอนเช้าวันนึง เเค่5ชม.  เเม่เรามาเปลี่ยนเราตอนเช้าอีกวัน 10โมง-16.45น. เเต่ตลอด3-4วันคือเราเฝ้าคนเดียว เราเหนื่อยกว่าคนอื่น ยายไม่เคยพูดไม่เคยชมเราเลย เเต่ชมเเฟนเเม่เรากับเเม่เราไม่หยุดใครมาเยี่ยมกับชมเเต่เเฟนเเม่เรากับเเม่เราตลอด พูดเหมือนเราไม่ทำอะไร พูดเหมือนเราไม่ทำอะไรให้เลย เราเสียความรู้สึกมาก เราต้องทำกายภาพให้เขาทุกวัน เมื่อวานเราบอกว่า ยายก็บอกลูก ยายมาทำให้บ้างดิ นี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน บอกเขามาทำบ้าง ไม่ใช่อะไรก็มาโยนให้หนูคนเดียว ก็โดนอารมณ์เสียใส่ค่ะ วันนี้เราเลยไม่ทำบ้าง เขาก็ว่าเรา ว่าเราใช้อะไรไม่ได้เลย เลี้ยงมาไม่มีคุณ  เราเลยพูดกับเขาไป ที่ทำให้มาตลอดทั้งชีวิตไม่ใช่นี่หรอ ที่ทำให้มาตลอดหัดเห็นคุณค่าของมันบ้าง ไม่ใช่ไม่ทำให้เเค่รอบเดียวมาพูดคำนี้ใส่ ถ้านี่รู้ว่าเกิดมาเเล้วต้องมาเจอเเบบนี้นี่ไม่เกิดหรอก ไม่ได้ขิเกิดมาด้วยซ้ำ ถ้านี่เลี้ยงตัวเองได้ตั้งเเต่เกิดนี่คงไม่ให้ยายเลี้ยงหรอก อะไรก็ทวงเเต่บุญคุณ  ทำไมถึงไม่บอกให้เเม่เอานี่ออกตั้งเเต่อยู่ในท้องละ  เขสก็ด่าเราหาว่าเราไม่เข้าใจเขา ทั้งๆที่เราก็พยายามเข้าใจมาตลอด เเล้วมีใครมาเข้าใจเราบ้าง เรายืนตัวคนเดียวมาตลอดไม่เคยมีใครข้างกายเลยด้วยซ้ำ เเม่ยังมาบงการชีวิตเราอีก บอกให้เราอย่าพึ่งไปทำงานให้หยุดไว้ก่อนดูเเลยายไปสักพัก เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดคำนี้กับเราอะ เขามีสิทธิ์พูดคำนี้ออกมาด้วยหรอ เเทนที่ตัวเองจะดูเเลเเม่บ้างเเต่นี่กับโยนให้เราทุกอย่าง โครตเห็นเเก่ตัว เราก็อยากเป็นเเบบนั้นบ้าง ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เเต่ยายกับเเม่เราชอบพูดเหมือนเราเป็นคนผิด ชอบดูถูกความชอบเราชอบดูถูกความฝันเรา จนเราไม่กล้าคิดไม่กล้าทำอะไรเเล้ว เราอยากตายให้มันจบๆไปเลย เราโดนคนในครอบครัวทำร้ายร่างตั้งเเต่เด็ก พอเริ่มโตยังมาโดนพูดทำร้ายจิตใจอีก เราเเตกสลายกับคำพูดมาเป็นรอบที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ ความรักจากครอบครัวมันเป็นยังไงหรอคะ ทำไมเราไม่เคยได้รับเลย เราไม่เคยสัมผัสถึงมันได้เลย ทั้งๆที่คนอยู่รอบตัวเรามากมายเเต่ทำไมเรากับรู้สึกโดนเดี่ยว ไม่มีใครข้างกายเราสักคน เราขอให้เเม่ซื้อยาเเก้ปวดมาให้เรา 3-4วันเราถึงได้จนเราหายเเล้ว เเต่พอเเม่รู้ข่าวว่าน้องเราเข้าโรงบาลเเม่รีบไปหาทันทีเลยอะ ไม่เคยมีใครรักเราจริงๆเลยสักคน บางทีเราก้น้อยใจที่ใครๆก็รักน้อง ทั้งย่าทั้งปู่ทั้งพ่อกับเเม่เเล้วก็อา เเต่เราก็ไม่ได้โหยหาความรักจากฝั่งพ่อเราหรอก เพราะเราก็ไม่ได้รู้สึกรักพวกเขาเลยสักนิด เขาเป็นปมในใจเรา  สุดท้ายเราก็มีเเค่ยายมาตลอดถึงเเม้เขาจะพูดทำร้ายจิตใจเราทุกวันก็เถอะ จนมาวันนี้เราถึงรู้ว่าจริงๆเเล้วเราไม่มีใครเลยด้วยซ้ำ คนที่เราคิดว่าเขารักเราที่สุดคนที่เราคิดว่าเรามีเเค่เขามาทั้งชีวิตเขานั่นเเหละทำร้ายเรามากกว่าใครเลย ตอนเขาพูดเขาไม่เคยคิด เเต่เราฟังเราจำ ทุกคำพูดมันวนเวียนอยู่ในหัวเราตลอด บางครั้งอยู่เงียบๆคนเดียวเรายังได้ยินเสียงยังได้ยินคำพ(วกนั้น วันนี้เป็นครั้งเเรกที่เราตีตัวเองเพราะเราทำอะไรไม่ได้ เราไม่อยากทำเเต่เราบังคับตัวเองไม่ได้ เราไม่เคยอยากทำร้ายตัวเองเพราะเรากลัวเจ็บ เรายังรักตัวเอง เเต่วันนี้เรากลับทำเเบบนั้น เเต่เราก็รู้สึกว่าเราสบายใจขึ้น เราอยากตาย เเต่เราก็ตายไม่ได้ เพราะเรายังทีกลายอย่างที่อยากทำเเต่ยังไม่ได้ทำ เรายังอยากไปเจอศิลปินที่เราชอบ ยังอยากกินของอร่อยๆ ยังอยากให้อาหารสุนัขยังอยากเล่นกับมัน  ถ้าวันนึงเราตัดสินใจไม่ตอบเเทนบุญคุณยายเเล้วหนีออกมาใช้ชีวิตของตัวเอง ออกมาหาความสุขให้ตัวเองบ้าง เราจะผิดไหมคะ??? เราจะโดนมองว่าทิ้งยาย ไม่ดูเเลยาย เป็นคนไม่มีจิตสำนึก ลืมบุญคุณ เป็นคนใจร้ายหรือเปล่าคะ??