คือกระทู้นี้อาจจะเหมือนมาระบายก็ได้นะคะ เเต่เราก็อยากได้คำตอบ คือเราเป็นลูกคนโตคะ เเม่ทิ้งเราไปตั้งเเต่เด็กๆเพราะมีปัญหากับพ่อ เราไม่รู้หรอกนะคะว่าเหตุผลหลักๆเพราะอะไรเราไม่กล้าถามคนในครอบครัว ตั้งเเต่เด็กเราก็อยู่กับครอบครัวฝ่ายพ่อมาตลอดไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับฝ่ายเเม่เลย ย่าเราเป็นคนเลี้ยงเรรมาตั้งเเต่เล็กๆ จนตอนนี่ก็เหมือนเเม่เราคนนึงไปเเล้ว เรารักย่ามากๆ ย่าใจดีกับเรามาก ปู่ก็ใจดีกับเรา ทุกคนฝ่ายพ่อดีมาก เเต่เราทะเลาะกับย่าบ่อยมาก คือเเบบอะไรๆก็ทะเลาะ เเต่เราเป็นคนไม่เถียง ถึงจะอยากเถียงเเค่ไหนก็จะเก็บไว้ ไม่พูด ย่าชอบว่าเราเเรงๆ บางทีก็ดี บางทีก็ร้าย บางทีอยู่ๆก็พาล เเล้วสักพักก็ดีด้วย ย่าดูเหมือนจะเอาใจใส่น้องมากกว่าเรา เราเลยมีอะไร เราเหมือนตัวคนเดียวพูดกับใครไม่ได้เวลามีเรื่อง ย่าด่าเราเเรงมากๆ จนเราเเบบเคยคิดค่าตัวตาย เกิดมาทำไม เราคุยกับใครไม่ได้ เพราะเรากลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจเราเหมือนย่าที่ไม่เข้าใจ เวลาพูดกับพ่อ พ่อก็ไม่เข้าใจ เราเลยไปเราให้เเม่ฟังทางไลน์บ่อยๆ เราอยากให้เเม่เเท้ๆอยู่ข้างเรา อยากให้เขารับฟังเรา เเต่มันก็ไม่เหมือนอยู่ด้วยกันเพราะคุยทางไลน์มันได้เเค่พิมพ์ เเต่ช่วงนี้เราไม่กล้าทักหาเเม่ เพราะเเม่เเท้ๆเรามีลูก มีผัวใหม่เเล้ว เราไม่อยากอยู่เเบบนี้ เหมือนเราพูดกับใครไม่ได้ มีอะไรก็ร้องไห้คนเดียว นั่งเขียนไดอารี่ คือเรารู้สึกไม่โอเคเลย เราควรทำไงคะ ไม่อยากอยู่เลย#เเต่เวลาดีก็ดีกับเรามากๆเลยย่าเราอะคะ#เเต่เวลาร้ายก็ร้ายมาก เราควรทำไงคะ เราไม่อยากรู้สึกเหมือนเกิดมาทำไม?