ขอบอกก่อนนะคะ เราเป็นพี่คนโตของบ้านค่ะ ตอนช่วงอนุบาลเราจำได้ว่ามีช่วงนึงที่พ่อกับทะเลาะกัน เเต่ตอนนั้นเรายังเด็กเลยไม่รู้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร รู้ตัวอีกทีพ่อกับเเม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเเล้ว เเต่ต่อมาไม่กี่วันเราก็รู้ว่าเเม่ของเรามีคนรักใหม่ มันจึงเป็นเหตุผลที่เราไม่ได้อยู่กับเเม่ เเต่จะมีบางครั้งที่เเม่จะมาหาเราเเละมานอนด้วยกันเป็นบางครั้ง เเต่พ่อจะไม่อยู่ด้วยตอนที่เเม่มานอนด้วย
ตอน ป.5 พ่อให้เราเเละน้องชายมาอยู่กับย่าเพราะพ่อไม่มีเวลาดูเเลเรากับน้องชาย ตอนเราอยู่กับย่าเเรกๆย่าใจดีกับเรามาก เเต่พอตอนมัธยมต้นน่าของเราเริ่มเปลี่ยนไป
เเต่ก่อนย่าไม่เคยด่าเราเเละไม่เคยบ่นเรา
เเต่พอผ่านไปซักพักย่าก็เริ่มด่าเราเเละน้องจะมีบางครั้งที่ไม่น้องก็เราจะโดนกล่าวหาว่าขโมยเงิน มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยเเละอยากจะร้องไห้ เเต่เราทำไม่ได้เพราะด้วยความที่เป็นพี่คนโตกับไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นมาก่อน
เพราะเรามักเเอบร้องไห้คนเดียว จะมีบางคนที่ย่ามักจะมาบอกเราบ่อยๆเรื่องความยากลำบากหรือเรื่องเกี่ยวกับอดีตของเเม่เรา ซึ่งเราก็รู้ว่าย่าไม่ชอบเเม่ของเรา การที่ย่าเล่าให้เราฟังมันทำให้เรารู้สึกไม่ดีมากๆ
ตอนนี้เราก็กำลังจะจบ ม.6 จึงมีหลายเรื่องเข้ามาทำให้เราตั้งรับไม่ทัน ทั้งเรื่องเรียนว่าถ้าจบ ม.6 เเล้วเราจะเรียนต่อหรือหางานทำอย่าที่ย่าหวัง เเล้วถ้าจะเรียนต่อจะเรียนต่อสายอะไรหรือคณะอะไรดี ทั้งเรื่องที่เเม่ที่ช่วง ม.6 ติดต่อกับเราบ่อยกว่าช่วงที่เรามาอยู่กับย่าใหม่ๆ เเละเเม่ก็มาถามเราว่าจะเรียนต่อที่กรุงเทพฯกับเเม่ไหม เเล้วจะเรียนสายไหน เเม่บอกว่าจะสนับสนุนเราไม่ว่าเราจะเลือกทางไหน เเต่เรากลัวเพราะเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับสายเเต่ละสายที่เรียนต่อได้? ต้องเตรียมอะไรบ้าง? เราจะเดินทางไปอย่างไร? เราได้ให้คำตอบเรื่องที่เเม่ถามว่าเราจะไปเรียนต่อกับเเม่เเต่ยังไม่ได้ให้คำตอบเรื่องจะต่อสายอะไร ช่วงที่เราเครียดๆเราเลยว่าจะไปซื้อนมเปรี้ยวย่าเลยให้เราไปซื้อของของย่าเลย เเต่เราโดนหมากัดจนทำให้เราแผลเป็นมันเลยทำให้เรากลัวหมาตัวนั้นมากๆเวลาเจอเราจะมีอาการสั่นเเละร้องไห้ หลังจากนั้นก็มีเรื่องอีกมากเข้าพอกันจนเราเครียดจนรู้สึกว่าอยากจะให้เกิดอุบัติเหตุที่ร้ายเเรงกับเราเเต่เราไม่ตายด้วยตัวเองบางที่ก็มีอาการเหนื่อยมากทั้งใจเเล้วก็ร่างกายรู้สึกไม่อยากตื่นขึ้นมาอยากหลับไปแบบไม่ต้องตื่นอีก เราไม่คิดถึงน้องของเราเลยเพราะน้องเราไม่เคยเรียกเราว่าพี่ด้วยซ้ำ เวลาที่หมาตัวที่กัดเราเห่าเราเเทบเดินต่อไม่ไหวเพราะขาสั่นกับหอบหายใจเเต่น้องเรากลับไม่ช่วยอะไรเราเลยเเต่กลับหัวเราะเราเเต่เวลาที่น้องเราไม่มีเงินหรือต้องการให้เราช่วย เราก็ช่วยตลอด เพราะเหตุนี้เราเลยไม่เคยคิดถึงน้องเวลาที่เรารู้สึกอยากจะหายไป บางทีเราก็สงสัยว่าเราเป็นโรคเกี่ยวกับความเครียดหรือเปล่าหรือเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าแต่ก็ไม่เคยไปปรึกษาแพทย์หรือไปหาหมอเลยเพราะบางทีก็มีอาการเครียดมากๆบางทีก็คิดอยากจะหลับไปเฉยๆแต่ไม่ตื่นเพราะคิดว่าใช้ชีวิตแล้วมันเหนื่อยแล้วก็คิดว่าคนรอบข้างคงไม่เสียใจหรอกถ้าเราหลับไปแล้วไม่ตื่นอีกประกอบกับที่ต้องฟังย่าบ่นทั้งเช้าและเย็นทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยช่วงม. 6 เป็นช่วงที่งานกิจกรรมทุกอย่างเข้ามารวมกันเยอะมากทำให้ต้องคิดงานภายในใหม่ๆเรื่อยๆบางทีก็คิดไม่ทำก็เลยทำให้ความเครียดมากขึ้นไปอีกประกอบกับว่าอีกไม่นานก็จะจัดกีฬาสีแต่ตัวเราปรับทุกข์เพื่อให้เป็นประธานสีก็เลยวางแผนว่าจะจัดงานให้เป็นระบบจะได้ไม่ลำบากแต่ดันมีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่เพื่อนๆห้องเดียวกันทำให้ระบบและแผนต่างๆที่วางไว้ พังเลยต้องจัดเตรียมใหม่หมดยิ่งต้องคิดใหม่ทั้งหมดที่ปวดหัวแต่กีฬาสีเขาก็ให้เรียนตัวอยู่ดีไม่ใช่ว่าอยู่ในช่วงกีฬาสีแล้วครูจะเป็นคราบหรือให้เวลาว่างสำหรับซ้อมหรือทำฉากสเเตน
เคยรู้สึกอยากหลับตลอดไปแล้วไม่ตื่นไหม
ตอน ป.5 พ่อให้เราเเละน้องชายมาอยู่กับย่าเพราะพ่อไม่มีเวลาดูเเลเรากับน้องชาย ตอนเราอยู่กับย่าเเรกๆย่าใจดีกับเรามาก เเต่พอตอนมัธยมต้นน่าของเราเริ่มเปลี่ยนไป
เเต่ก่อนย่าไม่เคยด่าเราเเละไม่เคยบ่นเรา
เเต่พอผ่านไปซักพักย่าก็เริ่มด่าเราเเละน้องจะมีบางครั้งที่ไม่น้องก็เราจะโดนกล่าวหาว่าขโมยเงิน มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยเเละอยากจะร้องไห้ เเต่เราทำไม่ได้เพราะด้วยความที่เป็นพี่คนโตกับไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นมาก่อน
เพราะเรามักเเอบร้องไห้คนเดียว จะมีบางคนที่ย่ามักจะมาบอกเราบ่อยๆเรื่องความยากลำบากหรือเรื่องเกี่ยวกับอดีตของเเม่เรา ซึ่งเราก็รู้ว่าย่าไม่ชอบเเม่ของเรา การที่ย่าเล่าให้เราฟังมันทำให้เรารู้สึกไม่ดีมากๆ
ตอนนี้เราก็กำลังจะจบ ม.6 จึงมีหลายเรื่องเข้ามาทำให้เราตั้งรับไม่ทัน ทั้งเรื่องเรียนว่าถ้าจบ ม.6 เเล้วเราจะเรียนต่อหรือหางานทำอย่าที่ย่าหวัง เเล้วถ้าจะเรียนต่อจะเรียนต่อสายอะไรหรือคณะอะไรดี ทั้งเรื่องที่เเม่ที่ช่วง ม.6 ติดต่อกับเราบ่อยกว่าช่วงที่เรามาอยู่กับย่าใหม่ๆ เเละเเม่ก็มาถามเราว่าจะเรียนต่อที่กรุงเทพฯกับเเม่ไหม เเล้วจะเรียนสายไหน เเม่บอกว่าจะสนับสนุนเราไม่ว่าเราจะเลือกทางไหน เเต่เรากลัวเพราะเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับสายเเต่ละสายที่เรียนต่อได้? ต้องเตรียมอะไรบ้าง? เราจะเดินทางไปอย่างไร? เราได้ให้คำตอบเรื่องที่เเม่ถามว่าเราจะไปเรียนต่อกับเเม่เเต่ยังไม่ได้ให้คำตอบเรื่องจะต่อสายอะไร ช่วงที่เราเครียดๆเราเลยว่าจะไปซื้อนมเปรี้ยวย่าเลยให้เราไปซื้อของของย่าเลย เเต่เราโดนหมากัดจนทำให้เราแผลเป็นมันเลยทำให้เรากลัวหมาตัวนั้นมากๆเวลาเจอเราจะมีอาการสั่นเเละร้องไห้ หลังจากนั้นก็มีเรื่องอีกมากเข้าพอกันจนเราเครียดจนรู้สึกว่าอยากจะให้เกิดอุบัติเหตุที่ร้ายเเรงกับเราเเต่เราไม่ตายด้วยตัวเองบางที่ก็มีอาการเหนื่อยมากทั้งใจเเล้วก็ร่างกายรู้สึกไม่อยากตื่นขึ้นมาอยากหลับไปแบบไม่ต้องตื่นอีก เราไม่คิดถึงน้องของเราเลยเพราะน้องเราไม่เคยเรียกเราว่าพี่ด้วยซ้ำ เวลาที่หมาตัวที่กัดเราเห่าเราเเทบเดินต่อไม่ไหวเพราะขาสั่นกับหอบหายใจเเต่น้องเรากลับไม่ช่วยอะไรเราเลยเเต่กลับหัวเราะเราเเต่เวลาที่น้องเราไม่มีเงินหรือต้องการให้เราช่วย เราก็ช่วยตลอด เพราะเหตุนี้เราเลยไม่เคยคิดถึงน้องเวลาที่เรารู้สึกอยากจะหายไป บางทีเราก็สงสัยว่าเราเป็นโรคเกี่ยวกับความเครียดหรือเปล่าหรือเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าแต่ก็ไม่เคยไปปรึกษาแพทย์หรือไปหาหมอเลยเพราะบางทีก็มีอาการเครียดมากๆบางทีก็คิดอยากจะหลับไปเฉยๆแต่ไม่ตื่นเพราะคิดว่าใช้ชีวิตแล้วมันเหนื่อยแล้วก็คิดว่าคนรอบข้างคงไม่เสียใจหรอกถ้าเราหลับไปแล้วไม่ตื่นอีกประกอบกับที่ต้องฟังย่าบ่นทั้งเช้าและเย็นทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยช่วงม. 6 เป็นช่วงที่งานกิจกรรมทุกอย่างเข้ามารวมกันเยอะมากทำให้ต้องคิดงานภายในใหม่ๆเรื่อยๆบางทีก็คิดไม่ทำก็เลยทำให้ความเครียดมากขึ้นไปอีกประกอบกับว่าอีกไม่นานก็จะจัดกีฬาสีแต่ตัวเราปรับทุกข์เพื่อให้เป็นประธานสีก็เลยวางแผนว่าจะจัดงานให้เป็นระบบจะได้ไม่ลำบากแต่ดันมีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่เพื่อนๆห้องเดียวกันทำให้ระบบและแผนต่างๆที่วางไว้ พังเลยต้องจัดเตรียมใหม่หมดยิ่งต้องคิดใหม่ทั้งหมดที่ปวดหัวแต่กีฬาสีเขาก็ให้เรียนตัวอยู่ดีไม่ใช่ว่าอยู่ในช่วงกีฬาสีแล้วครูจะเป็นคราบหรือให้เวลาว่างสำหรับซ้อมหรือทำฉากสเเตน