ฉันมีสุนัหนึ่งตัว ตอนเด็กมันนิสัยไม่ดี ชอบกัด ชอบขู่ ไม่เ้าหามนุษย์คนไหนในบ้าน เเต่พอเป็นมนุษย์นอกบ้านจะชอบ เเต่เป็นสุนัที่มีหน้าตาน่ารัก ตอนเด็กจะไม่ค่อยเล่นด้วย เเละเจอหน้ากันทุกวัน เจอตลอด จนดดตมาในความทรงจำก็มีมันเเล้ว จนวันนึงจากหมาร่าเริงมันกลายเป็รซึมไปเป็นอาทิตย์ย่าจึงพาไปหาหมอ เเล้วพบว่ามันเป็นมะเร็งต้องพาตัดด่วน พอตอนนั้นมันทำใหันร้องไห้ออกมาเองเเล้วนึกถึงว่า ถึงเเม้มันจะเป็นหมาที่ชอบกัด เเต่เวลาฉันเศร้า เสียใจ ร้องไห้ก้จะมีมันที่คอยนั่งข้างไม่ไปไน เวลาป่วยมันก็จะคอยเฝ็าเเล้วเดินตาม ฉันเลยภาวนาให้มันปลอดภัย หลังจากนั้นฉันจึงทำดีกับมันไม่เป็นเจ้านายที่ขี้โมโหใส่อีกเลย