สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาพูดปัณหาครอบครัวนะคะ คือเราอะเป็นลูกคนเดียวเเล้วเหมือนว่าเเม่ไม่ได้ตั้งใจมีเรา ไปท้อง เเล้วพ่อก็ไม่รับผิดชอบค่ะ เเล้วเราก็เป็นเด็กไม่มีพ่อ ไม่พอนะคะ เเม่พูดไม่ได้ค่ะ เเม่เป็นใบ้ คือชีวิตเราเเค่เริ่มต้นก็เเย่เเล้ว เเต่เรามี ยายกับน้า ตา ค่ะที่ค่อยเลี้ยงเสมอมาพอเราเริ่มโตขึ้นเราก็เริ่มรู้อะไรหลายๆอย่าง ตอนเด็กๆเราอายมากค่ะที่มีเเม่อย่างงี้ พอเวลามีอะไรให้น้าเป็นเเม่ตลอดค่ะ คนอื่นก็จะเชื่อว่าน้าเป็นเเม่เรารู้สึกอาย มากๆ เเล้วเรารู้สึกเเย่ค่ะที่ต้องปิดบังตั้งเเต่เด็กๆๆจนโตเป็นความลับ10ปีที่ต้องห้ามพูดให้ครูให้เพื่อนฟังเลย เรารู้สึกท้อเเท้มาก เรารู้สึกขาดอะไรหลายๆอย่างเเต่ยายกับน้าก็พยายามเติมเต็มมันค่ะ เเต่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เรารู้สึกเราอยู่คนเดียวมาตลอด เวลามีไรเราพูดกับน้าตลอดค่ะ พอมาหลังเราทะเลาะกับเขาหนักมากเราดื้อด้วยค่ะ ไม่เรียนหนีไปเที่ยว กลับมาน้าตีเราเลย เราเลยโกดเพราะเราไม่เคยโดนตั้งเเต่เด็กจนตอนนี้6เดือนเเล้วที่เรากับน้า ไม่คุยกับเลย เเต่เรามียาย ยายเลี้ยงเรามาตลอดให้ทุกอย่าง เเล้วเราดื้อด้วยค่ะหาเรื่องให้ครอบครัวตลอด เเต่เวลาไปไหนเราไปไม่ได้เลย เพราะเราไม่ทีพี่น้อง เขาก็ไม่ให้ไปอาจเป็นเพราะเราเป็นผู้หญิง เเต่เราก็อยากไปเที่ยวกับเพื่อน เเฟนไรงี้ใใช่ชีวิตแบบวัยรุ่นตอนนี้เรา15 เเม่บอกจะแล่อยให้ออกไปข้างนอกคนเดียวตอน16-17ค่ะ เเต่เราก็รู้สึกน้อยใจ้พราะเพื่อนเราก็ออกไปเที่ยวกันหมดบางทีเราเหมือนเด็กที่อยู่เเต่บ้านนานๆทีจะออก ออกไปก็ทำธุระไรงี้ เเล้วเราอึดอัดมาก ที่ไม่คุยกับน้า เราตีออกห่างจากครอบเยอะมากค่ะทุกอย่างมันเป็นปมในใจเรา เราไม่มีพ่อเเม่เหมือนคนอื่นเขา เราไม่มีใครเลยตอนนี้เราเหลือเเต่ยาย เเต่เราทะเลาะกับยายทุกวันเลย เพราะยายยอมเรามาตลอดอยากได่ไรยายซท้อให้เขารักเร่มาก เราเสียใจมากที่ชอบด่าเขา เเต่เราอายที่จะบอกขอโทษเราทะเลาะกับเขาเราก็พูดเเรงๆเลยค่ะเเบบตะโกนเลน เราก้าวร้าวมากๆเเต่เวลาเราเสียใจเราเหมือนคนเก็บกดมาก เราจะกรื้ดๆๆจะทำร้ายตัวเอง จะปาของ จะร้องเสียงแบบอารมณ์ เราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้าไหมเเต่เราจะเป็นตอนเราเสียใจเเต่เวลาอยู่กับเพื่อนอยู่กับอะไรเราไม่เป็นไรนะเเต่เวลาเสียใจเราก็หนักมากร้องไห้4-5ชั่วโมงตลอด เเบบร้องไห้เป้นเด็ดเลยเราเรารู้สึกเราไม่เหลือใคร เราอยู่คนเดียว เราโดดเดี่ยว เเต่เราอยู่กับเพื่อนเฮฮามากไม่อยากกลับบ้านเลย เรารู้สึกเวลาอยู่กับเพื่อนเราสบายใจเรามีไร้ราบอกเพื่อนตลอดเดี้ยวนี้เรากล้าทีาจะพูดกับเพื่อนเรื่องครอบครัวเพราะเราเชื่อใจเพื่อนมากเราไม่รู้ว่าเราดูเป็นยังไงเเต่เราควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย เราจะเหวี่ยงจะวีนจะไม่พอใจเราก็จะเเสดงออกมาเลย. เราไม่เเคร์ใครเพราะเราเเก่ใจเะไรก็ต้องได้ทุกคนคิดว่าเราต้องเเก้ไขอะไรบ้างเราดูเป็นคนยังไงบอกด้วยนะแนะนำกันมาได้เราพร้อมรับฟังค่ะ