ขออนุญาติพิมพ์บอกเล่าปนระบายเพราะว่าเศร้าและเสียใจอยู่นะครับ

ผมกับแฟนเป็นคู่รัก ช-ช​ เราคบกันมาได้จะ5ปีแล้ว  แต่ปีนี้คือเราได้ลองมีโอกาสอยู่ด้วยกันยาวๆแบบ24ชั่วโมงเนื่องจากว่าเราเพิ่งหายป่วยจากโควิด​ทั้งคู่​ เลยมากักตัวหลังจากหายป่วยต่อด้วยกัน

ระหว่างกักตัวก็คือต่างคนต่างเวิคฟรอมโฮม​ ซึ่งฝ่ายผมมีประชุมบ่อยมาก  และเนื่องจากเพิ่งเปลี่ยนงานบวกกับเจ้านายดุมาก  ผมเลยอยู่ในช่วงปรับตัวกับคนและงาน  ทำให้ต้องทำงานดึกอยู่เรื่อยๆ

ผลจากการทำงานดึกนี้กับความเครียดส่งผลให้ชีวิตคู่ของผมกับแฟนค่อนข้างห่างกัน​เนื่องจาก​ ผมไม่ได้มีเวลาให้เค้า​มากนัก​ ผมอยู่กับงาน  อยู่กับความเครียด​ จนตอนนี้คือแฟนผมรู้สึกว่า  ไม่ได้คาดหวังกับตัวผม  และรู้สึกว่าผมไม่น่าจะอยู่กับเค้าได้  รู้สึกอนาคตไม่แน่นอน

นอกจากนี้เค้ายังพูดถึงการที่ผมบริหารเงินแบบที่ต้องช่วยเหลือทางบ้านว่าไม่น่าจะไปกับเค้ารอด  แต่ผมก็ได้ชี้แจงเค้าไปแล้วว่าสถาณการณ์เศรษฐกิจที่บ้านมันง่อนแง่น  และผมต้องซัพพอตทางบ้านเพื่อให้เค้าไปต่อได้  มันคือภาระหน้าที่ของลูกชายที่ดูแลความเป็นอยู่และสุขภาพของพ่อแม่ แต่ผมไม่แน่ใจว่าเค้าเข้าใจสภาวะการณ์ของผมหรือเปล่า

ผมตอนนี้ได้คุยกับเค้าไปแล้วว่าเราควรอยู่ห่างกันซักพัก  โดยที่ผมไม่รู้ว่าการหมดรักของเค้ามีคนอื่นมาร่วมด้วยมั้ย ผมคงต้องยอมรับว่าผมกังวลเรื่องนี้จริงๆ

ผ่านมาได้หลายวันแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน  ไม่ได้แชทกัน  เค้าหายเงียบไป  ผมก็ทำได้แค่เฝ้ารอกับทุกข์ใจในความสัมพันธ์นี้  สุดท้ายเราคงต้องปล่อยให้เวลาผ่านไปเป็นตัวชักนำ  เพราะเราคงไปบังคับใจเค้าไม่ได้

ตอนนี้ผมทำได้แค่เพียงดูรูปเก่าๆ วันเวลาดีๆ  ที่เราได้ใช้ร่วมกันมา  เรามีความสุขยิ้มด้วยกัน  จนย้อนกลับไปมองก็อดคิดไม่ได้ว่าเราจะมีช่วงเวลานี้

ผมทำได้แค่ไม่ไปตื้อเค้ามากให้เค้ารำคาญ  ไม่อยากให้เค้าหงุดหงิด  ได้แต่รอเงียบๆ หวังแค่ว่าเค้าจะทักทายมากบ้าง    เพราะผมรู้สึกคิดถึงเค้ามาก  อยากได้ยินเสียง  อยากได้ถามไถ่ความรู้สึก​ และถามไถ่ความเป็นอยู่  เพราะตอนนี้เราได้แยกกันอยู่คนละจังหวัด

ผมอยากให้เค้าได้เห็นกระทู้นี้และอยากให้เค้ารู้ว่าผมคิดถึงเค้ามากจริงๆ

ฝากบอกความคิดถึงผ่านกระทู้นี้  วอนพี่น้องทุกท่านให้กำลังใจผมด้วย ผมร้องไห้ทุกวันจริงๆ