ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นโรคอะไรทั้งนั้น แค่อยากจะรู้อะไรนิดๆหน่อย ไม่ได้มาเรียกร้องความสนใจด้วย คือช่วงนี้ นอนไม่หลับ นอนดึกตี3-4 มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่เดือนกันยา ไม่ค่อยอยากอาหาร ทำอะไรก็เบื่อๆ แต่ก็มีการแต่งนิยาย เข้ามาช่วยบ้าง การเหม่อของเรา เราเหม่อเป็นปกติอยู่ แต่พอยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ กับกลายเป็น การเหม่อของเรา คือเหม่อนานขึ้น เหม่อจนตาลอยเลยก็มี มีการคิดฆ่าตัวตาย แต่ไม่ทำ เพราะส่วนตัวเป็นคนคิดมากและคิดถึงครอบครัว คิดถึงในที่นี้คือช่วงเงินที่อาจะไม่มีจัดงานศพให้ คิดแค่นี้จริงๆ ไม่ได้คิดว่าเขาจะเสียใจ เพราะอยากจะไปจริงๆ ช่วงนี้เป็นคนเจ้าอารมณ์นิดหน่อย หงุดหงิดง่าย เราไม่ใช่คนขี้เกียจ แต่เวลาทำอะไรมากๆมันจะรู้สึกว่า เหนื่อยง่าย ปวดเมื่อยไปหมด เราทำได้แค่คิดว่าจะมีวันที่ได้ไปพบจิตแพทย์มั้ย ใจจริงอยากไปมาก ตอนนี้คือรู้สึกทรมานกับโลกปัจจุบันนี้มาก ต้องเริ่มจากที่เราสังเกตุตัวเองตั้งแต่ ป.6เลยนะคะ คือสมัยนั้นเราโดนเด็กที่ห่างกับเราปี1 ค่ะ โดนบูลลี่ว่าเราอ่ะ ผมฟูเป็นเงาะป่า เราเลยคิดว่าถ้าเราไม่มีผมทรงนี้ คงจะไม่โดนแบบนี้ เลยหยิบคัตเตอร์มาตัดผมตัวเอง มันคือจุดเปลี่ยนให้เราคิดว่า ที่เรา โกรธโมโห หรืออะไรหลายๆอย่าง การตายคือสิ่งที่ดีที่สุด เราจะไปพบจิตแพทย์ดีมั้ยคะ