สวัสดีค่ะ(ขออนุญาตไม่บอกชื่อ) เราพึ่งอายุ14เมื่อเดือนกุมภาที่ผ่านมาค่ะ ตอนนี้อยู่ม.3

*ยาวมาก ใครไม่สะดวกอ่านไม่เป็นไรค่ะ*

จะบอกว่าเราเป็นเด็กไม่เอ็นจอยกับชีวิตก็ได้นะคะ แต่เราคิดจะฆ่าตัวตายตั้งแต่ป.5แล้ว เราทำร้ายตัวเองตอนอยู่ป.3 สังคมรอบข้างไม่เข้าใจเรา ตอนอยู่ป.3 เราโดนเพื่อนคนนึงแกล้งหนักมากถึงทำร้ายร่างกาย จนเราไม่กล้าไปรร.  พอเราบอกผู้ปกครองเขาก็ไปจัดการให้ พอขึ้นป.4 คนที่แกล้งเราเขาก็ย้ายออก เราจำได้ว่าตอนไปชี้ตัวคนที่แกล้ง เราร้องไห้หนักมากต่อหน้าเพื่อนในห้อง ความที่ยายเราเป็นหัวโบราณ แกดุเราต่อหน้าเพื่อน ว่าร้องทำไม ปัญญาอ่อนหรอ บลาๆด้วยคำหยาบ
 อยู่บ้านพอเราทำอะไรไม่คล่อง เราจะโดนด่าตลอด เป็นเพราะตอนนั้นเรายังเด็กแค่ป.3-4 เองแต่แกชอบใช้งานหนักๆ พอเราทำไม่ได้แกก็ดุด่า
ทำให้สุขภาพจิตเราแย่กว่าเดิม  พอเหตุการณ์ที่เพื่อนแกล้งเราผ่านไป จนเราขึ้นป.5 เพื่อนในห้องเริ่มที่จะไม่สนใจเรา จากที่เราเพื่อนเยอะ เราเหลือเพื่อนแค่ไม่กี่คน เพื่อนในห้องบางคนล้อเรา " ไอ้ขี้ฟ้อง โดนเพื่อนแกล้งก็ฟ้องๆๆๆ (ชอบล้อถึงเหตุการณ์ที่เราโดนแกล้ง) แรกๆเราไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก แต่พอหลังๆมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ครูบางคนก็เหมือนจะเกลียดขี้หน้าเรา เพราะอะไรเราก็ไม่รู้เลย เราสับสนกับเหตุการ์ณในชีวิตไปหมดป.5-6 เราไม่มีความสุขเลย หลังจากเหตการณ์ต่างๆ เราเริ่มเป็นเด็กเก็บตัว กลัวการเข้าสังคม แพนิคเวลาไปที่ที่คนเยอะๆ แต่ครอบครัวเราไม่เคยสังเกตเราเลย บางทีเราตัวสั่นเพราะกลัวผู้คน พ่อแม่หรือยายก็ไม่เคยสนใจ

พอเราขึ้นม.1 เราก็ย้ายรร.ไปในเรียนในเมืองค่ะ เรามั่นใจว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นตั้งใจว่าจะสร้างชีวิตใหม่ แต่ชีวิตเราตอนม.1 ก็ไม่โอเคเท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าป.5-6 ม.1เรามีเพื่อนกลุ่มที่สนิทกัน6คนค่ะ(รวมเราด้วย) เพื่อนเรา6คนนี้ เป็นคนที่ร่าเริงมาก สดใสกันทุกคน เราก็รู้สึกโชคดีที่เจอเพื่อนแบบนี้  
    เราเป็นเด็กที่เรียนดีคนนึงเลยค่ะ เกรด3.50++ ขึ้นทุกเทอม  เราพยายามผลักดันตัวเอง เราอยากให้ครอบครัวเราภูมิใจ ขึ้นมัธยมเราไม่เคยมีปัญหา  แต่ทุกครั้งที่มีงานกลุ่ม เราทำคนเดียวตลอด เพราะเพื่อนคนอื่นเทงาน (เพื่อนสนิทแยกย้ายไปอยู่คนละกลุ่มค่ะเลยมาช่วยกันไม่ได้) เรากระตือรือร้น งานมีวันนี้ต้องทำให้เสร็จ 
พอขึ้นม.2 แล้วความที่ม.1เราเกรดดี เราเลยได้อยู่ห้องคิงส์ (เพื่อนตอนม.1ก็อยู่กันคนละห้อง)แรงกดดันเริ่มเพิ่มมากขึ้น เพื่อนในห้องเก่งกันทุกคน เราเริ่มกลับมาเป็นเหมือนตอนป.6อีกครั้ง เรากลับเป็นเด็กเก็บตัว เครียดมากขึ้น ยิ่งเราโตครอบครัวยิ่งไม่สนใจ ตั้งแต่โดนแกล้งครั้งนั้น เราเริ่มแอบร้องไห้คนเดียว เราไม่เคยร้องไห้เพราะเรื่องเรียนให้พ่อแม่เห็น มีครั้งนึงตอนม.2 ที่จะสอบปลายภาค เราเครียดมาก ไม่มีใครเข้าใจเรา เราร้องไห้ไปครึ่งชม. แล้วฮึบ!กลับมาอ่านหนังสือต่อ   เรากำลังจะลงไปกินน้ำข้างล่าง เราล้มหน้ามืดเป็นลมในห้องตัวเอง ใช่ค่ะ เราเป็นลมไปนานมากไม่มีใครขึ้นมาสังเกตเราเลยว่าเราอยู่ในห้องนานผิดปกติ  เราตื่นมาอีกทีตอน2ทุ่ม  เราคิดว่าลงไปอาบน้ำกินข้าวน่าจะดีขึ้น พอลงมาข้างล่างยายก็ด่าเรา ว่าเราอยู่ในห้องเล่นแต่โทรศัพท์ บอกให้เราลาออกมาเลี้ยงควาย เรียนไปก็ไร้ประโยชน์ เราทำเฉยเพราะอธิบายไปก็หาว่าเราเถียง แล้วเราก็ไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ  เราเริ่มคิดทำร้ายตัวเอง เรากินยาอะไรสักอย่างที่วางอยู่ เราจำได้ว่าเรากรอกเข้าปากไป7-8เม็ด เราเตรียมพร้อมที่จะหายไปจากโลกนี้พอไม่กี่นาทีเราก็อ้วกออกมา แล้วเวียนหัว  เราพยามฆ่/าตัวตายหลายครั้งมากตอนม.2 แต่มันไม่สำเร็จเลย เรื่องนี้คนในครอบครัวไม่รู้ค่ะ ไม่เคยใส่ใจอะไรหรอก^_^  โลกใจร้ายกับเรามากๆ เราทำตัวดี ต่อหน้าพ่อแม่หรทอญาติ เราพยายามเป็นเด็กที่ดูปกติที่สุด พอเราคุยเรื่องนี้กับคนรอบข้าง เขาหาว่าเราเรียกร้องความสนใจ มันเลยทำให้เราเจอปัญหาอะไร เราไม่กล้าปรึกษาใคร แม้แต่พ่อแม่หรือญาติ   

ขึ้นม.3(ปัจจุบัน) เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราคิดว่าตัวตายอยู่ทุกวันทยิ่งเราโตปัญหาต่างๆกลับทับถมเรา ชีวิตวัยรุ่นเราแย่มากเลย เราไม่เคยสนุกกับวัยนี้ ม.3เราคิดว่าฆ่/าตัวตายทุกวัน บางครั้งเราก็ลองเชือกผูกคอ แต่เราก็ทำไม่ได้เพราะยังมีอีกหลายอย่างในชีวิตที่ยังไม่ทำ  และมันก็มีความคิด1ผุดขึ้นมาว่า อยู่ไปก็ไม่มีความสุข ไร้ประโยชน์ ทรมาร ทำไมไม่ตายๆไปเลยทุกวันนี่ถามตัวเองทุกวันว่าเกิดมาทำไม เรามองตัวเองหน้ากระจกแล้วสมเพชมากเลย เราอยากปรึกษาแพทย์ แต่ครอบครัวเราไม่ใส่ใจเรื่องนี้เลย 
 ช่วยด้วยค่ะ เราไม่รู้จะอยู่ไปทำไมแล้ว 

เราเคยคิดด้วยว่าเราอาจจะเป็นโรคแทรกซ้อนมากมาย แค่ยังไม่รู้ตัว เราคิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า แต่เราก็ยังไม่แน่นอน  เพราะไม่เคยปรึกษาแพทย์เลย