คือเราก็เข้าใจนะว่าความรู้สึกของแต่ละคนมันสามารถดูออกได้ง่ายเลยทีเดียว เราเป็นคนที่ อ่อนไหวง่ายมาก เพราะเรื่องอดีต
ตอนม.ต้น มันฝังใจและยิ่งเป็นหัวหน้าห้องมาตั้งแต่ม.1จนตอนนี้จะอยู่ม.6 และตั้งแจ่ตอนนั้นเราก็ไม่กล้าคุยกับใคร เริ่มเก็บตัวเงียบ เริ่มชอบทำอะไรคนเดียว และเริ่มไม่ค่อยจะไว้ใจใคร แต่เราก็ปฏิเสธคนอื่นไม่เก่งอีกด้วย และเรารู้ว่าเราโดนเอาเปรียบแต่เราก็ยอมเพราะเราไม่อยากทำร้ายความรู้สึกแต่กลับมุมมองเขามันไม่ใช่อย่างงั้น เขาอาจจะมองเราว่าเป็นง่าย หรือโง่ ก็ว่าได้ และเราก็ทำพาสไทม์มา2ปีตอนม.4 จนถึงปัจจุบัน แต่เราก็พยายามแยกแยะว่าอันไหน งาน เรียน และเรื่องส่วนตัว เรากลัวหลายอย่าง กลัวการไม่ยอมรับ กลัวการที่เค้าไม่มีความสุขทั้งๆที่เราเองก็เหนื่อยมากพอแล้ว แต่เรากลับปฏิเสธคนอื่นไม่ได้ ยอมคนไปทั่วเพราะไม่อยากมีเรื่อง และเป็นเสาหลักของคนในบ้าน มันทั้งเครียด + เหนื่อย และอยากร้องไห้ วนลูปแบบนี้ไปหลายต่อหลายครั้ง เราพยายามเข้าสังคมแต่กลับสังคมไม่ยอมรับ พอเราเป็นตัวของตัวเองก็กลัวเค้าจะรำคาญในสิ่งที่เราทำ แต่เราไม่กล้าโพสความรู้สึกในพวกโซเซียล อยากโพสนะแต่ก็เตือนตัวเองไว้ว่าโตแล้ว อย่าปล่อยความรู้สึกผ่านโลกโซเชียลเลย มันจะมองว่าเราเรียกร้อง แต่เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงกับอิโรคนี้ ส่วนใครที่เป็น ก็พยายามเข้าล่ะเรารู่ว่าแกพยายามมาหลายรอบแล้ว เราก็เช่นกัน ดังนั้นเราจะหายโรคนี้ได้