ด้วยความที่เป็นลูกคนสุดท้องไม่เเปลกที่จะมีคนห่วง น้าที่บ้านเป็นคนเลี้ยงน้องสาวผมมาตั้งเเต่เกิด พอรู้ว่าพ่อจะพาไปต่างจังหวัดก็ห้ามไม่ให้ พ่อก็ไม่ว่าอะไรก็พาผมกับเเฝดเเล้วพี่สาวมาหาป้าที่บึงกาฬ(ช่วงปิดเทอม) พามาถึงด้วยความเป็นเด็กก็จะตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ ด้วยอากาศที่บริสุทธิ์ พาอยู่ได้ประมาณ1-2 อาทิตย์พ่อก็หายไป พวกผมสามคนจึงได้ถามป้าว่า พ่อไปไหนๆ ป้าก็บอกว่า พ่อไปทำงานที่กรุงเทพ เด็สามพี่น้องก็พากันร้องไห้ประสานเสียง สรุปคือพ่อทิ้งลูกสามที่น้องไว้กับป้าเเต่คุณพ่อก็ไม่ได้ขาดการติดต่อใดๆก็ยังคอยโทรหาลูกตลอด จนเวลาผ่านไปประมาณ3ปี พี่สาวที่กำลังคุยกับพ่ออยู่ก็ได้บอกพ่อไปว่าอยากอยู่กับเเม่ ก็เลยให้สามพี่น้องคุยกันก็เลยตัดสินใจว่าจะย้ายไปอยู่กับเเม่ที่ลำพูนเหมือนเดิม พอมาอยู่กับเเม่ด้วยความคิดถึงก็ใช้ชีวิตปกติไปตามประสาเด็กน้อย ส่วนพ่อก็คอยโทรหาอยู่ตลอด กลับมาที่เเม่ เเม่ผมเป็นคนที่ใช้เงินเก่งมาก เเละใช้ข้ออ้างคือการเลี้ยงลูกเเม่ผมไม่ได้ทำงานครับ เงินที่ใช้ในเเต่ละวันก็คือเงินที่พ่อส่งมาให้ใช้ วันเกิดผมตั้งเเต่จำความได้บอกตรงๆเลยว่าพ่อไม่เคยมาเลย จนบ้างครั้งไปร้องไห้ในห้องน้ำเพราะพ่อไม่มาวันเกิด ส่วนแม่ก็บอกว่า ให้ขอเงินพ่อจัดวันเกิดพ่อก็โอนมา ขอบอกก่อนว่าพ่อผมเป็นคนขยันมากเเละรักลูกสุดๆ ไม่เคยห่วงเรื่องสุขภาพเรื่องเงินเลยขอเเค่ให้ลูกๆมีความสุข จนเวลาผ่านไป จนมาถึง ก่อนวันเกิดพี่สาว เเม่ก็บอกว่า พรุ่งนี้ให้ขอเงินพ่อจัดเงินวันเกิดเเต่ครั้งนี้พ่อไม่โอนมาไม่รู้ว่าเพราะอะไรเเต่เช้ามา พ่อโทรมาพร้อมบอกว่าอยู่หน้าบ้านแล้ว ลูกๆ4คนก็พากันวิ่งไปกแดพ่อด้วยความคิดถึง เเต่ผมกลับรู้สึกน้อยใจว่าทำไม ทำไมวันเกิดผมพ่อมาไม่ได้เดต่วันเกิดพี่สาวทำไมมาได้ จนเวลาผ่านไปประมาณ4ปี พ่อมีเเฟนใหม่ซึ้งเเน่นอนว่านางที่เข้ามารับบทเป็นเเม่เลี้ยง เเต่เข้ามาเเก้ไขการใช้ชีวิตของครอบครัวอยู่เเล้ว วันหนึ่งเเม่บอกให้ผมขอเงินพ่อเเต่ครั้งนี้พ่อไม่ได้โอนมาง่ายส่วนผมก็เริ่มเบื่อนิสัยแม่ที่คอยให้ผมขอเงินพ่ออยู่ทุกวันๆ ผมรู้ว่าพ่อเหนื่อยเเต่ แม่บอกแม่ต้องใล้เงินเพื่อเลี้ยงลูก ครั้งนี้เสียงที่พูดไม่ใช่เสียงพ่อเเต่เป็นเสียงนางเเม่เลี้ยง เสียงนั้นบอกว่าหลังจากนี้จะโอนเงินมาให้ใช้อาทิตย์ละ2000 ผมก็ตามนั้นๆ เเต่ เเม่ก็บอกว่า พ่อนะโอนเงินไม่เป็นเวลา ผมด้วยความที่รับรู้ทุกอย่างเเล้วไม่เหมือนตอนเด็กๆเเล้ว ก็ถามเเม่กลับว่า เงินที่โอนมาหมดเเล้วหรอ ตอนเด็กๆ ผมต้องตื่นเช้าเเต่งตัวไปโรงเรียนเองทุกวันส่วนแม่ก็ไม่เคยตื่นทันลูกเลย ข้าวเช้าผมเลยไม่ค่อยได้กิน ตอนเด็กเลยเป็นคนตัวเล็กมาก จนมีเหตุการณ์ในชีวิตครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมจะขึ้นมัธยมเเล้วเเต่ยังไม่ได้สมัครที่ไหนเลยบวกช่วงนั้นเป็นช่วงโควิด พ่อที่อยู่ในสายโทรศัพท์ ก็ได้มาปากเสียงกับเเม่ทะเลาะกันจนผมรู้สึกผิดที่ทำให้พ่อเเม่ทะเลาะกัน จนต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ห้องน้ำนี้เเหละครับคือห้องที่ผมไว้ใช้ระบายความรู้สึก วันต่อมาแม่ก็พาไปสมัครเรียน พอได้เข้าเรียนต่อก็โทรไปบอกพ่อ เเต่..ช่วงเวลาที่เศร้าของชีวิตผมก็มาถึง ตอนม.1 ผมโดนเเกล้งบ่อยมากผมตัวเล็กก็ไม่มีเเรงจะไปสู้เค้าหรอก กลับบ้านมาผมอยู่ใรห้องก็ร้องไห้ทุกวันๆ จนรู้สึกมีอาการซึงเศร้า ส่วนแม่ก็ไม่สนใจ มีลูกอยู่4คน หญิง2ชาย2 เเต่ปล่อยลูกมากก เวลาที่เรียกใช้ก็เรียกใช้เเต่แฝดๆๆ จนต้องแอบเปลี่ยนชื่อเองเเต่ไม่ได้ผล เวลาที่ผมร้องไห้ไม่เคยมีใครอยู่ข้างผมเลยนอกจากตัวผมเอง ผมเคยทำร้ายร่างกายตัวเองต่อยกำเเพงจนได้แผล เเต่ก็ไม่มีใครสนใจ เเต่มีคนหนึ่งคนที่ผมรักมากคนนั้นคือยายของผมเองเมื่อก่อนผมชอบวาดรูปมากเวลาวาดรูปเสร็จก็ชอบเอาไปอวดยาย วาดจนได้ไปเเข่งระอำเภอ หลังจากที่เรียนมาเทอมหนึ่ง ซึ่งตั้งเเต่เด็กจนโตผมก็ยังไม่เคยได้เงินไปโรงเรียนเลยตอนประถมไม่ได้สักบาท มัธยมมาก็ได้เเค่20พอกินข้าวเที่ยง จนผมทนไม่ไหวต้องบอกพ่อว่าเงินที่พ่อโอนมาผมไม่ได้ใช้เลย ก็เลยคุยกับพ่อว่าให้โอนเงินเข้าบัญชีร้านค้าทุกวัน วันละร้อยๆ ก็สะดวกดีครับ มีเงินใช้ไปโรงเรียนมีเงินเก็บ เเต่ก็ที่โรงเรียนผมก็โดนเเกล้งทุกวันเหมือนเดิมก็ดีที่ไม่โดนไถ่ตังเเต่ทำร้ายร่างกายเเละจิตใจเเทน มีเหตุการณ์ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตผมมากครับ คือพ่อถามผมว่า อยากกลับไปอยู่กับป้ามั้ย ผมที่เพิ่งร้องไห้เสร็จก็ตอบไปเเบบไม่คิดเลยว่าไป ตอนคือรู้สึกเเค่ว่ากูต้องไปจ่กที่นี้ให้ได้เเค่นั้น เช้ามาก็ไปคุยกับเเม่ เเม่ที่ไม่เคยสนใจเเต่หลังจากที่ผมบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับป้า เเม่กลับบอกว่าอยู่ที่นี้ไม่ดีตรงไหนลูก ผมก็อยากบอกเเม่ตรงๆ ผมก็บอกว่าอยู่ที่นั้นอาจจะสะดวกสบายกว่าอยู่นี้นะเเม่ เดี๋ยวลูกโทรหาบ่อยๆ ก่อนไปหาป้า ผมมีโอกาสได้นอนกอดแม่เป็นครั้งสุดท้าย เเละก่อนขึ้นรถทัวร์ผมก็ได้กอดเเกอีกครับ เเม่ร้องไห้กับเเฝดบนรถ ซึ่งครั้งนี้พี่สาวผมไม่ได้มาด้วยนะครับเพราะปัญหาบางอย่างครับ ซึ่งมาอยู่กับป้าก็สบายจริงครับ เเต่..ก็รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย ถึงจะมีแฝดอยู่เป็นเพื่อนก็ตาม(ขอเวลานอกเเปปทำไมชีวิตผมมันยาวขนาดนี้เนี่ยยย) อยู่มาหลายเดือนเเล้วก็มีความสุขดีครับใช้เวลาปรับตัวนิดเดียวเพราะเพื่อนๆก็มีเเต่คนรู้จักเพราะจำได้มั้ยครับที่ผมเคยบอกว่าผมมาอยู่กับป้าตั้งเเต่6-7ขาบ ส่วนพ่อกับเเม่ผมก็คอยหาตลอด ซึ่งคนที่ส่งเงินให้ผมใช้ก็คือพ่อกับเเม่เลี้ยงนั้นเเหละครับ ผมเคยมีโอกาสได้ไปอยู่กับเเม่เลี้ยงกับพ่อ ซึ่งตอนกินข้าวผมก็ได้คิดถึงตอนเด็กๆที่ผมเคยคิดว่าได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ฟิวเหมือนพ่อเเม่ลูกอะครับ ต้องยอมรับเลยว่าประสบการณ์การใช้ชีวิตของเเม่เลี้ยงดีกว่าเเม่เเท้ๆของผมอีกเยอะ คำสอนของเเม่เลี้ยงทำให้ผมอยู่ได้ในสังคมที่ต่อต้านไม่ได้ ต่างกับแม่ที่ไปเคยสินอะไรผมเลยนอกจากสอนวิธีการขอเงิน (ผมไม่ได้ด่าเเม่นะครับเเต่นี้คิดชีวิตเเละความคิดของผมครับ) ซึ่งตอนนี้เวลานี้ ปัจจุบันนี้ ผมที่กำลังจะขึ้นม.4 ที่มีความฝันอยากเป็นครู ได้โทรไปปรึกษาพ่อกับเเม่(เลี้ยง) เเต่สิ่งที่เเกตอบคือ "เรียนๆให้จบไปเถอะจบไปก็ไปเรียนภาษา เเล้วพ่อจะส่งไปทำงานที่ต่างประเทศ"พูดเหมือนตอนนั่นจะถูกหวย)เเน่นอนครับว่าผมไม่เห็นด้วยเป็นอยางมากกเเต่ทำไงได้ครับ ถ้าอยากให้พ่อเเม่สบายก็ต้องทำตามที่เเกบอกเเหละครับ
✨️สุดท้ายเเล้วครับ มีคนบอกผมมาว่า
"รู้มั้ยอะไรคือสิ่งที่ทำให้คนประสบความสำเร็จ นั่นก็คือการทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ เว้ยยย!"