สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะ  เรา พึ่งเลิกกับแฟนได้ 2 อาทิตย์ค่ะ เราไม่ได้รั้งเขา เพราะคิดว่าเขาคงผ่านกระบวนการคิดมาดีแล้วในการตัดสินใจนี้ และนี่เป็นรักแรกของ จขกท ด้วยค่ะ มันเลยไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกอย่างไร มันเป็นอะไรที่แสนจะทรมานหัวจิตหัวใจมากค่ะ มันคิดถึงปานเหมือนใจจะขาดทุกวินาทีเลย ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยค่ะ พยายามจะทำนั้นนี้แต่ก็ไม่วายคิด แล้วก็แย่ ข้าวก็ทานไม่ลง มันไม่อยากอะไรเลยค่ะ แต่ก็ต้องฝืนเพราะ จขกท เป็นโรคกระเพาะ หลายๆครั้งทานแล้วก็อาเจียนออกมา

ยิ่งตอนทำงาน WFH งานการก็ทำไม่ได้มีคุณภาพ มันตันไปหมด ทำงานไปน้ำตารินลงบนกระดาษ ลงโน๊ตบุค ตื่นก็มีน้ำตา จะลาพักร้อนพักใจก็ไม่รู้จะลาไปไหน ช่วงโควิด อยู่แต่ในห้อง คนเดียว จะออกไปไหนทำอะไรก็ไม่ได้เลยค่ะ

ทุกคืนพยายามข่มหลับตาลงบนหมอนก็มีน้ำตา ปกติเราจะสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน หลังจากเลืกกับแฟนตอนนี้กลับกลายเป็นท่องบทสวดผิดสลับไปมา ต้องเอาสมุดสวดเล่มน้อยมาอ่านท่องดู สวดมนต์ไปก็มีน้ำตาไหลริน ใส่หูฟังฟังธรรมะไปก็มีน้ำตา หลับๆตื่นๆ  คิดวกวนเรื่องราวต่างๆ ภาพจำต่างๆ สิ่งต่างๆ ทั้งที่ในอนาคตอีก หลายๆปีเรายังมีเขาอยู่ในนั้นอยู่เลย มีอะไรที่ตั้งใจจะทำตั้งมากมาย เหมือนฝันทลายลง ตัวชาๆ หน่วงๆปวดๆหน้าอก หวิวๆท้อง หายใจไม่เต็มปอด หดหู่ ไม่สดใส โทรม น้ำหนักลดวูบ หน้าตาตาหมีแพนด้าผสมกับหน้าเป้าบุ้นจินเลยค่ะหมองคล้ำ

มันเจ็บปวดใจมากเลยค่ะ ไม่คิดว่ามันจะทรมานปานนี้  มันเสียศูนย์ไปเลยค่ะ  เคยแต่เสียใจตอนน้องหมาแมวตาย แต่นี้ทรมานมากกว่านั้นเยอะเลยค่ะ ได้แต่บอกตัวเองว่า อ้อ นี่สินะความเสียใจ ความเจ็บปวด มันเป็นแบบนี้นี่เอง มันทรมานแบบนี้นี่เอง อดทนๆนะ ที่เคยมีอยู่ วันนี้ไม่มีแล้วนะ มันจบจงแล้ว เขาทิ้งเราแล้ว แล้วก็หายใจเข้าออกลึกๆ มันก็เศร้า ทรมานใจ ทำอะไรไม่มีความสุขเลยค่ะ ได้แต่หวังว่ารักมันจะเลือนไปทั้งที่ในใจยังรักมาก ไม่รู้จะลืมอย่างไร

สุดท้ายเราอยากถามว่า เราจะผ่านไปได้ใช่ไหมคะ นานไหมคะ หรือ มีการทำใจ มีมุมมองอะไรทำให้ จกขท ทำใจยอมรับแล้วก้าวผ่านมันไปได้ไวไวไหมคะ